9693892132

go związania    z powierzchnią. Stopień zapełnienia po

wierzchni jest ala serii K nieco mniejszy niż dla serii 0 i ze wzrostem ilości Ni rośnie podczas gdy dla serii 0 stopień zapełnienia powierzchni maleje.

3. Na rys. 63 i 64 naniesiono zależność między wydajnością reakcji uwodornienia a stałymi    dla serii 0 i K

2

(gdzie H = 1/€ przy czym 6 jest współczynnikiem niejedno rodności powierzchni). Na rys. 65 naniesiono te same dane dla adsorpcji    na katalizatorach serii K.

Wynika z nich, że w temp. 140°C wydajność reakcji uwodornienia praktycznie biorąc nie zależy od współczynnika niejednorodności powierzchni określonego adsorpcją Hg i C^Hg, podobnie jak w tej temperaturze przereagowania nie

zależy od ilości Ni (rys. 13).

Stopień niejednorodności powierzchni dla rosnących wartości H zdąża do 0 co oznacza, że powierzchnia staje się bardziej jednorodna. Dla adsorpcji Ho na katalizatorach serii 0 (rys, 63) oraz    ^na katalizatorach se

rii K (rys. 65) zależność ta jest spełniona. Powierzchnia katalizatorów o rosnących zawartościach Ni jest bardziej jednorodna. Z adsorpcji wodoru na katalizatorach serii K (rys. 64) wynika zależność odwrotna. Jeżeli jednak naniesiemy na wykres zależność wydajność reakcji W od iloczynu stałych*?

W = f(ć ^ ) gdzie

a więc tak jak substraty występują w stałej równowagi o-trzymamy związek przedstawiony na rys. 66.

Wynika z niego, że w temp. 140 C przereagowanie nie zależy od stopnia niejednorodności powierzchni, natomiast ze wzrostem temperatury wpływ ten jest coraz większy. Powierzchnia katalizatorów o dużych zawartościach Ni jest coraz bardziej jednorodną, a równocześnie wydajność reakcji na tych katalizatorach jest największa.

Przebieg krzywych na rys. 65 i 66 jest jednakowy z cze go wynika, ze proces uwodornienia limituje adsorpcja benzenu zarówno na katalizatorach o dużej zawartości kobaltu jak i zawierających Ni.

65