treści nauczania dotyczących wykorzytania radia z treściami wiedzy o literaturze.
Podstawy samokształcenia to zwarty dział programu, który musi być realizowany systematycznie. Ale jednocześnie konieczna jest pewna okazjonalność jego realizacji. Tak więc z jednej strony trzeba problematyce samokształcenia poświęcić całe jednostki lekcyjne (np. lekcje zapoznające uczniów z określonymi wiadomościami), z drugiej strony jednak ćwiczenia kształcące określone umiejętności samokształceniowe powinny przenikać cały proces nauczania języka polskiego, występować okazjonalnie w czasie ćwiczeń w mówieniu i pisaniu, w nauce o języku, w pracy nad lekturą i w procesie kształcenia kulturalnego.
W przygotowaniu uczniów do samokształcenia decydującą rolę odgrywają takie umiejętności, jak: praca z książką i czasopismem, sporządzanie notatek, słuchanie i dyskutowanie, czerpanie wiedzy z tekstów kultury (radia, telewizji, filmów), wycieczek oraz podstawowe techniki pracy umysłowej.
Organizacja procesu samokształcenia na lekcjach języka polskiego powinna doprowadzić do wykształcenia umiejętności i nawyków pracy umysłowej, tak niezbędnych w sprawnym, efektywnym uczeniu się w szkole oraz w przyszłości w pracy zawodowej i społecznej.
Wielkie znaczenie dla tworzenia trwałych podstaw samokształcenia ma ścisły kontakt nauczania z biblioteką szkolną. Nauczyciele-bibliotekarze są w równym stopniu odpowiedzialni za wdrażanie uczniów do samokształcenia, co nauczyciele języka polskiego i innych przedmiotów; zakres tego zintegrowanego wysiłku wyznaczać powinien program przysposobienia czytelniczego i informacyjnego, który określa cele i zadania bibliotek szkolnych.