9733773893

kategorie częstości występowania (freguency of occurence categories)

Ryc. 10. Liczba gatunków należących do wyróżnionych kategorii częstości występowania

Fig. 10. Number of species belonging to distinguished categories freguency of occurence

cm co    10

CM    CO    TT    lO

liczba stanowisk (number of localities)

Ryc. 11. Liczba gatunków w kategoriach częstości wyznaczonych na podstawie równych przedziałów liczby stanowisk (1—110. 111—220.....itd.)

Fig. 11. Number of species in freguency categories desi-gnated based on egual intervals of number of localities (1—110. 111—220.....etc.) go graminifolia, Vicia grandiflora) w przyszłości mogą siać się szeroko rozprzestrzenione, konkurencyjne dla Hory rodzimej, a nawet uciążliwe dla człowieka. Obecnie występują one głównie w okolicach dużych miast oraz wzdłuż szlaków komunikacyjnych. Należy jednak zaznaczyć. że istnieje także duża grupa gatunków rzadkich, których liczba stanowisk przez dłuższy czas praktycznie się nie zmieniała, a działalność człowieka nie miała decydującego wpływu na częstość ich występowania (np. wiele gatunków z rodzajów Alchemii la. Rosa i Ruhus).

Do gatunków bardzo częstych i pospolitych należą przeważnie rośliny siedlisk wtórnych, eutroficznych, zajmujących współcześnie coraz większą powierzchnię — głównie apofity oraz niektóre archeofity. Rezultaty te są zbieżne również ze spostrzeżeniami innych autorów (Chmiel 1993; Hodgson 1986; Jackowiak 1998; Urbisz An. 1996).

Najpospolitsze we florze badanego terenu są gatunki rodzime z grupy apofitów: Taraxacum ófficinale (660 jednostek kartogramu), Achillea millefolium (651), Poa annua (650), Plantago lanceolata, Trifolium repens, Urtica dioica (po 648), Dactylis glornerata (647), Trifolium pra-tense (646), Plantago maior (644) i Lol i urn pe-renne (642).

Na ryc. 12 przedstawiono rozkład kategorii częstości występowania gatunków w obrębie 4 głównych grup geograficzno-historycznych. W przypadku natyfitów i kenofltów jest on podobny do histogramu podanego dla ogółu flory, jednakże taki jego przebieg wynika z odmiennych przyczyn. Podczas gdy natyfity w większości są gatunkami ustępującymi i dlatego ich stanowiska nie są liczne, w obrębie kenofltów spotykamy wiele gatunków, które obecnie się rozprzestrzeniają. Ponieważ jednak wiele z nich przybyło na badany teren stosunkowo niedawno, nie zdołały się jeszcze w pełni przystosować do panujących tu warunków środowiskowych — stąd notowane są na niewielkiej liczbie stanowisk. Odmienny rozkład kategorii częstości stwierdzono w przypadku archeofltów i apofitów — w grupach tych zaznacza się przewaga gatunków należącycłi do 2 lub 3 kategorii częstości występowania. Wynika to z ich dobrego przystosowania do siedlisk sztucznych, rozpowszechnionych na badanym obszarze. Zdecydowanie dominują apofity, które poza terenami o charakterze naturalnym spotykamy bardzo często na siedliskach ruderalnych i segetalnych. Natomiast archeofity to głównie chwasty upraw polowych lub okopowych, doskonale przystosowane do tego typu siedlisk i dlatego wiele z nich występuje tu na licznycłi stanowiskach.

5 Różnorodność.