9576709188

Juwenilizacja to utrzymywanie drzewostanu w młodym stadium rozwojowym poprzez obniżenie wieku rębności i stosowanie zrębów zupełnych. W Beskidzie Małym występuje najczęściej w łęgach Alnetum incanae, hodowanych systemem odroślowym.

Pinetyzacja to nic innego jak wprowadzanie gatunków drzew iglastych na siedliska lasu liściastego, bądź eliminowanie drzew liściastych z drzewostanów mieszanych prowadzące do powstania monokultur borowych. Leśna gospodarka uprawowa, która rozwinęła się w wieku XIX preferowała uprawę gatunków drzew cechujących się szybkim przyrostem i małymi wymaganiami siedliskowymi, np.: świerk, modrzew i sosna. W lasach Beskidów zręby zupełne oraz hale i polany zalesiano powszechnie świerkiem obcej proweniencji. Pierwotnie w karpackim reglu dolnym dominowały zbiorowiska żyznej buczyny karpackiej Dentario glandulosae-Fagetum, kwaśnej buczyny Luzulo luzuloidis-Fagetum i boru jodłowo-świerkowego Abieti-Piceetum monatnum tworzące piętro regla dolnego. Gómoreglowe bory świerkowe Plagiothecio-Piceetum montanum zajmowały niewielkie powierzchnie, tylko w częściach przyszczytowych najwyższych wzniesień. Pinetyzacja rozumiana jest jako przejaw antropopresji, natomiast wynikającą z niej formą degeneracji jest borowinie runa. Pinetyzację w górach należy rozumieć nieco odmiennie niż na niżu. Jeśli w przypadku nasadzeń świerka na siedliskach buczynowych i grądowych termin pinetyzacja nie budzi wątpliwości, to w przypadku sosny i modrzewia kwestia nazwy nie jest jednoznaczna. Dla wspomnianych gatunków stosowniejszy wydaje się termin neofityzacja, dla podkreślenia różnicy pomiędzy naturalnym elementem flory górskiej - świerkiem, a sztucznie wprowadzonymi, poza naturalnym zasięgiem, gatunkami - Pitius sylvestris i Larix decidua.

Epilobietyzacja, wprowadzona do literatury przedmiotu przez Kasprowicza [1996], oznacza zniekształcenie zbiorowisk leśnych wyrażone panowaniem gatunków porębowych klasy Epilobietea angustifolii, np.: Sambucus nigra, S. racemosa czy Senecio ovatus. W niektórych sytuacjach epilobietyzację można traktować jako szczególny przypadek fruticetyzacji, jeśli Sambucus nigra lub Rubus idaeus pojawiają się masowo w warstwie podszytu.

Bryofityzacja definiowana jest przez Balcerkiewicza [1991] jako forma degeneracyjna polegająca na absolutnej dominacji warstwy mszystej i zastąpieniu w niej gatunków typowo borowych przez mchy o charakterze wrzosowiskowym. Proponuje się rozszerzenie tego terminu, do wszelkich układów, w których obserwuje się silny rozwój warstw>' mszystej, często kosztem ubożenia gatunków runa, dla których takie zjawisko wykracza poza układy typowe. Według wspomnianego autora, bryofityzacja jest reakcją

-42-