984501723

demonem, zawsze przedstawia zwycięstwo Boga-Człowieka. Ka da z tych scen nia swój ewangelijny punkt odniesienia, każda st nowi literacką amplifikację - dopełnienie tekstu biblijnego. " kwestia zostanie przybliżona we fragmencie dotyczącym komp. tencji narratora psychologa.

Wiedza narratora dotyczy także natury cudów dokonanyc przez Jezusa, ukazuje ich wewnętrzny, istotowy wymiar, a n zatrzymuje się tylko na opisie zewnętrznych, zmysłowo postrz< galnych zdarzeń. Jeden z opisów dotyczy przemiany wody w wir podczas wesela w Kanie Galilejskiej. Opowiadający odsłania t jcmnicę cudu, zwracając uwagę na jego odniesienia do Boga Ojc Syna i Ducha Świętego:

W Jezusie nadciągała burza. Leciał przez huczącą ulewę, grzmon błyskawice. Nie były to jednak ani grzmoty, ani błyskawice, ani Jot, a ulewa. W niewymiernej przestrzeni dokonywało się wśród wstrząsów wybuchów wyładowanie niepojętych i nieokreślonych żywiołów Tchnienie Jego wzniosło się ponad wody żywe i wzburzone i krąży nad nimi, i ocieniało je swoim cieniem, a cień (...) w tę godzinę przeiso czenia całkowicie objął i ocienił wodę, która natychmiasr przestała b' wodą (I-II, 292).

Interesująca jest warstwa leksykalna powyższego cytatu zawiera wicie aluzji, które mogą być odczytane w kontekście tec logicznym, nawiązuje bowiem do starotestamentalnych epifan oraz do języka liturgii. Objawieniom bożej mocy, o których m< wił Stary Testament, często towarzyszyły zjawiska atmosferyc; ne; słowo przeistoczenie przywołuje misterium przemiany wina ¹ krew Chrystusa dokonujące się podczas mszy świętej. Wyraz tchnienie, cień, ocienić odnoszą się do Ducha Świętego. Takie uk; zanie cudu przemiany wody w wino odsłania także tcologiczn kompetencje narratora, nie tylko zaś jego nadrzędną pozycję ¹ świecie powieściowym.

Obok znacznych partii powieści, w których występuj wszechwiedzący narrator auktorialny, są i takie, w których w doczne są ograniczenia tej wszechwiedzy. Dotyczy ona zazw}

100