Judeopolonia II czyli anatomia zniewolenia Polski
Dr Andrzej Leszek Szcześniak
Informacja o książce z okładki:
Historia dążeń komunistów do zdobycia władzy nad Polakami - od wojny polsko-
bolszewickiej aż do zwycięskiego finału w 1945 roku:
ż Jaką rolę odegrali w tym procesie działacze żydowscy?
ż Jaki był związek tych dążeń z wcześniejszym fiaskiem planu utworzenia Judeopolonii
- żydowskiego państwa na ziemiach polskich?
ż Jaki był związek komunizmu z nacjonalizmem żydowskim?
Wyróżnienia w tekście poniżej pochodzą od autora.
Rozdział 5 (s. 63-67):
PODSUMOWANIE PIERWSZEGO OKRESU DZIAA
ALNOŚCI
WYWROTOWEJ
Przeanalizowane powyżej materiały dotyczące prób zniszczenia odrodzonego Państwa
Polskiego i stworzenia na jego ziemiach dywersyjnego tworu, zwanego umownie
Judeobolszewią, upoważniają nas do dokonania poniższego podsumowania:
* fiasko utworzenia Judeopolonii, czyli antypolskiego tworu państwowego przy
pomocy cesarskich Niemiec i w ramach niemieckiej Mitteleuropy, skłoniło żydowskie
partie polityczne działające na ziemiach polskich oraz finansujący je międzynarodowy
kapitał żydowski do szukania oparcia we władzach bolszewickich, zdominowanych
przez Żydów;
* współpraca niemiecka z bolszewikami reprezentowanymi w większości przez Żydów,
a których działalność wymierzona była przeciwko Polsce, rozpoczęła się zaraz po
objęciu w Rosji władzy przez bolszewików, tj. od końca 1917 roku i była pierwszą
sprawą, co do której obie strony dogadały się w toku rokowań pokojowych. Już w dniu
16 stycznia 1918 roku zawarte zostały dwa równoległe układy antypolskie: w Brześciu
nad Bugiem o zwalczaniu mającego powstać dopiero za dziesięć miesięcy Państwa
Polskiego (istniało w tym czasie tzw. Królestwo Polskie pod patronatem państw
centralnych) oraz drugi układ zawarty w kwaterze sowieckiej Gwardii Czerwonej o
wspólnym zwalczaniu przez Niemców i bolszewików Polskiej Organizacji Wojskowej
POW i polskiego ruchu narodowego. Przedłużeniem tej współpracy wymierzonej
przeciwko Polsce był układ zawarty w listopadzie 1918 roku między niemieckim
dowództwem Oberkommando der Ost a sowieckim dowództwem Armii Zachodniej o
przekazywaniu bolszewikom sprzętu wojskowego przez wycofujące się do Rzeszy
oddziały niemieckie;
* żydowski ruch polityczny pod względem swego stosunku do istniejącego ustroju
społecznego i Państwa Polskiego, dzielił się na dwa odłamy: 1. odłam społecznie-
umiarkowany, 2. odłam społecznie wywrotowy.
Do ugrupowań, które opierały swój program społeczny na walce klas i dążyły do
zmiany ustroju w Polsce przy pomocy rewolucji bolszewickiej, czyli do tzw.
ugrupowań społecznie wywrotowych w Państwie Polskim należały: Bund, Kombund,
Feranigte, Niezależni Socjaliści, Poale Syjon, Cejre Syjon, Komunistyczna Partia
Polski (KPP), Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy (KPZU) oraz Komunistyczna
Partia Zachodniej Białorusi (KPZB). Warto tu także wspomnieć o Fołkistach, którzy
nie mieli w programie przewrotu społecznego, ale ich cel końcowy był zbliżony do
wymienionych wyżej partii. Celem tych wszystkich partii, niezależnie czy chcących
budować żydowskie państwo w Palestynie (syjoniści), czy "Jerozolimę w każdym
kraju" (fołkiści), była ochrona interesów żydowskich w diasporze poprzez
stworzenie żydowskiej autonomii narodowej (czasem terytorialnej), personalnej i
kulturalnej z własnymi konstytucjami i własnymi władzami. Wywrotowe
organizacje żydowskie zakładały przy tym, że taka sytuacja korzystna dla Żydów
nastąpić może wyłącznie po obaleniu ustroju kapitalistycznego drogą krwawego
przewrotu, czyli rewolucji bolszewickiej i wprowadzeniu dyktatury proletariatu w
postaci władzy Rad. W przypadku ziem polskich oznaczało to likwidację
niepodległego Państwa Polskiego;
* świadome międzynarodowego poparcia żydowskie partie w Polsce już w pierwszym
dniu formalnej niepodległości, tj. 11 listopada 1918 zgłosiły wobec Naczelnika Państwa
żądanie stworzenia dla Żydów autonomii narodowo-personalno-kulturalnej i
odrębnego żydowskiego rządu - Sekretariatu Stanu, działającego na podstawie
separatystycznej konstytucji żydowskiej. Żądania te jako niedorzeczne zostały
zdecydowanie odrzucone. Takich instytucji i przywilejów żydowska diaspora
nigdy i nigdzie nie miała.
* w odniesieniu do ludności żydowskiej, Państwo Polskie realizowało zasady
równouprawnienia. Na przełomie lat 1918/1919 Naczelnik Państwa wydał kilka
dekretów przyznających Żydom m.in. odrębne szkolnictwo, prawo zakładania
seminariów duchownych, zwolnienie duchownych od służby wojskowej, autonomię
organizacyjną, kulturalną i gospodarczą gmin żydowskich, zniesienie ograniczeń w
dzierżawieniu i nabywaniu majątków oraz dopuszczenie w sądach i urzędach języka
hebrajskiego i żargonu jidysz jako równoprawnych z językiem polskim. W roku 1925
Żydzi otrzymali przywilej, jakiego nie mieli Polacy - możność tworzenia organizacji
paramilitarnych bez konieczności uzyskania zezwolenia Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych;
* Żydowskie partie wywrotowe udzielały wsparcia bolszewikom w czasie rozpoczęcia
przez nich "czerwonego marszu" na Zachód (od 17 listopada 1918), współtworzyły
Czerwoną Gwardię w Zagłębiu (listopad 1918), ich członkowie brali udział w
komunistycznym puczu w Zamościu (28 grudnia 1918), w wydarzeniach w Wilnie i w
Pińsku (kwiecień 1919) oraz włączyli się aktywnie do wielkiego najazdu
bolszewickiego na Europę w lipcu i sierpniu 1920 roku. W szeregach Armii
Czerwonej wzięły one czynny udział w walce z odrodzonym Państwem Polskim,
chcąc na jego miejsce utworzyć Judeobolszewię i realizować własne cele;
* głoszenie przez żydowskie ugrupowania wywrotowe haseł przewrotu społecznego i
wprowadzenia dyktatury bolszewickiej z pozoru było zgodne z hasłami i celami III
Międzynarodówki Komunistycznej. Zasadnicza różnica polegała jednak na przyszłej
wizji społeczeństw. Dla ideologów komunistycznych miały to być w przyszłości
społeczeństwa bezklasowe i beznarodowe, składające się z bezdusznych homo
sovieticus; w programach partii żydowskich niepodzielnie panował nacjonalizm:
zakładano, iż obowiązkiem proletariatu żydowskiego jest objęcie kierowniczej roli w
akcji rewolucyjnej, a po zwycięstwie rewolucji - stworzenie dla Żydów specjalnych
praw i przywilejów w postaci wyjątkowej "autonomii" wśród spacyfikowanych innych
narodowości. Zapewnienie wyjątkowej pozycji Żydów po zwycięstwie rewolucji
"proletariackiej" uzasadniano także innymi argumentami. Dla proletariatu
żydowskiego, z powodu jego specjalnych właściwości kulturalnych, ujawniła się
konieczność zaspokojenia wszystkich jego potrzeb socjalnych i narodowych. O
zaspokojenie tych "specjalnych potrzeb" miał walczyć polski proletariat
likwidując własne państwo. Przeciwko takiemu stawianiu sprawy zdecydowanie
wystąpił nawet Komintern, który ostro potępiał nacjonalizm żydowski i nie chciał
uwzględnić jego "wyjątkowej roli" w przyszłej socjalistycznej społeczności. W tej
sprawie jednomyślni byli Plechanow i Lenin, Daszyński i Marchlewski;
* o tym, jak w tworzonym przez bolszewików społeczeństwie socjalistycznym miała
wyglądać "równość", świadczyć może przykład Białostockiego w 1920 r., gdzie Żydzi
stali się warstwą rządzącą i gdzie rewolucyjne komitety usuwały język polski z życia
publicznego, zastępując go językiem rosyjskim i żargonem jidysz. Jeszcze bardziej
drastycznym przykładem, jak miało funkcjonować przyszłe "sprawiedliwe"
społeczeństwo, były próby utworzenia w 1924 roku państwa żydowskiego na
Krymie. Państwo to miało obejmować pas najżyz
niejszych ziem ukraińskich od
Kaukazu do granic Rumunii i rozciągać się na obszarach należących kiedyś do
wymordowanych w czasie rewolucji rosyjskich właścicieli ziemskich oraz do
miejscowej ludności. O to, co się stanie z autochtonami zamieszkującymi te ziemie,
nikt się nie troszczył;
* zarówno rewolucja bolszewicka w Rosji w 1917 roku, działalność wywrotowa
organizacji żydowskich głoszących likwidację kapitalizmu drogą przewrotu, jak i plany
wielkich przedsięwzięć typu: państwo żydowskie w Palestynie, żydowska republika
krymska czy "Jerozolima w każdym kraju" - finansowane były przez wielki,
międzynarodowy kapitał żydowski, jak "Joint Distribution Committee" ("J.D.C."),
"Trust Fundacyjny", banki Otto Kuhna, Marcusa Samuela, Louisa Morgana, Maxa
Breitunga, Mendelsona, Loeba, Kurta von Schroedera oraz przez całą rodzinę
niemiecko-amerykańskich Warburgów. Ci sami bankierzy finansowali również Hitlera,
aż do roku 1939, a niektórzy do roku 1942 (John David Rockefeller).
http://www.naszawitryna.pl/ksiazki_67.html