DAKTYLOSKOPIA

Daktyloskopia



Daktyloskopia

– nauka zajmująca się

badaniem linii papilarnych palców dłoni



Układ linii papilarnych u człowieka tworzy się w
czasie trwania życia płodowego (pomiędzy 100
a 120 dniem) i jest różny nawet u bliźniąt
jednojajowych.

Linie papilarne



Linie papilarne

– charakterystyczny układ bruzd

na skórze ssaków naczelnych, w szczególności
na opuszkach palców rąk, ale również na
wewnętrznej powierzchni dłoni, palcach stóp i
wargach, a u niektórych gatunków na spodniej
stronie ogona. Poza naczelnymi, obecność linii
papilarnych stwierdzono u koali.

Linie papilarne

Linie papilarne



XVII wiek

-

Włoski anatom M. Malphigi wskazał na

występowanie linii papilarnych na dłoniach i
stopach ludzkich.



Linie papilarne opisywali:



1747

rok

– Christian Jakub



1764

G.S. Albinus



1822

Prochaska



1823

r. opublikowanie we Wrocławiu dzieła Jana

Ewangelista Purkyniego

zapoczątkowało pierwsze

badania układów linii papilarnych.

Daktyloskopia -

początki



William Herschel

(1831-1907) - przez 12 lat

prowadził badania w Indiach.
Początkowo odbitki linii papilarnych służyły mu
jako "podpisy" zabobonnych i niepiśmiennych,
a potem doprowadziły go do położenia podwalin
pod daktyloskopię.

Daktyloskopia -

początki



Henry Faulds

(1843-1930)

W swych listach z Japonii opisywał
Karolowi Darwinowi podobieństwo
linii papilarnych człowieka, małp i
lemurów.
Opisał je i wyciągnął słuszny
wniosek, że posłużyć mogłyby one
w celach identyfikacyjnych

Daktyloskopia



Francis Galton

- "ojciec daktyloskopii"

Trzy prawa sformułowane przez
Francisa Galtona

głoszą, że linie

papilarne są

niepowtarzalne,

niezmienne i nieusuwalne

(zasada 3N ogłoszona w 1892 roku).
Wprowadził zasady klasyfikacji
dziesięciopalcowej opartej na trzech
zasadniczych typach wzorów: łuki,
pętlice, wiry

Daktyloskopia



Daktyloskopia -

daktylos

to po grecku "palec",

scopein

to "oglądać".



Daktyloskopia polega na identyfikacji na podstawie
odbitki wzoru linii papilarnych dłoni
pozostawionych na miejscu zdarzenia.
Wzór linii papilarnej, jest niepowtarzalny dla
każdego człowieka, ale składa się z określonych
indywidualnych elementów tzw.

minucji

.



Cechą indywidualną każdej odbitki linii papilarnych
jest

zespół określonej liczby minucji

Minucje



Minucje

to fantazyjne elementy, z

których składają się linie papilarne,
swoista ornamentyka palca.
Mogą przybierać formę złączeń i
rozwidleń, kropek i odcinków, oczek,
haczyków, a nawet wyszukanych
wysepek.
Jeśli chcemy je czytać, to robimy to
zgodnie z ruchem wskazówek
zegara.

Minucje

złączenie podwójne

odcinek

punkt

linia przechodząca

styk boczny

oczko

haczyk

złączenie pojedyncze

rozwidlenie

podwójne

rozwidlenie pojedyncze

zakończenie

początek

Klasyfikacja



Do rozróżnienia poszczególnych rodzajów wzorów
oraz ich subklasyfikacji

służą, poza ogólnym

układem linii papilarnych:
-

delta

(linie biegnące równolegle i rozchylające się

w pewnym punkcie w kształt lejka)
-

termin wewnętrzny

(TW) to punkt wyznaczony w

centrum wzoru.
-

termin zewnętrzny

(TZ) jest to punkt wyznaczany

w obrębie delty.
-

linia Galtona

-

łączy oba te terminy.

Wzory linii papilarnych



Systematyka według budowy ich części
centralnej i zależności od występowania tzw.
delty:



Wzory pętlicowe

(maja jedną deltę) dzielą się

na lewe i prawe



Wzory wirowe

(maja co najmniej dwie delty)



Wzory łukowe i namiotowe

(nie mają w swej

budowie delty)

Wzory linii papilarnych

Delta

-

linie papilarne rozchodzą się

tworząc swoisty trójkącik: trzy boki
trójkąta dzielą odcisk palca na
podstawę (bok dolny), rdzeń (bok
prawy) i pokrywę (bok z lewej strony).

Linia Galtona

; gdy policzyć liczbę linii

papilarnych ją przecinających,
otrzymamy tak zwany

indeks

.

Linia Galtona

Wzór pętlicowy



Najpopularniejszy,
występującym w ponad 60%
przypadków, jest

wzór

pętlicowy

(zawiera pętlicę).

Pętlice mogą się od siebie
znacznie różnić, znane są
też ich wersje podwójne.
Posiada dokładnie jedną
deltę.

Wzór wirowy



Wzór wirowy

- ma w

swym centrum zazwyczaj
spiralę lub ślimaka - jego
miejsce może jednak
równie dobrze zastąpić
okrąg lub quasipętlica.
Tym, co wzór ten
wyróżnia, jest posiadanie
dwóch delt

Wzór łukowy, wzór namiotowy



Wzór łukowy, wzór namiotowy

Żaden z nich nie ma delty

Daktyloskopia



Koniec XIX wieku

-

daktyloskopia trafia na salę

sądową.



Po raz pierwszy użyto daktyloskopię w głośnym
procesie włamywacza Ceasara Celli (eksperyment
sędziowski)



1903 rok

-

pierwszy wyrok śmierci oparty na

dowodzie z linii papilarnych (Anglia).

Nanoszenie odcisków

Pracownia Automatycznej
Identyfikacji Daktyloskopijnej (AFIS)

•Identyfikacja osób oraz
typowanie sprawców
przestępstw przy
wykorzystaniu systemu
automatycznej identyfikacji
daktyloskopijnej (AFIS)

•Ustalanie personaliów NN
osób, NN zwłok w oparciu o
karty zarejestrowane w bazie
systemu AFIS

Daktyloskopia



Ujawnianie:
-

zjawiska optyczne

(światło białe,

promieniowanie laserów, oświetlacze)
-

zjawisko adhezji

(przyleganie, proszki i

zawiesiny)
-

reakcje chemiczne

(odczynniki chemiczne

reagujące z substancją potowo-tłuszczową)
-

metody fizyko-chemiczne

(cyjanoakrylowa)

Proszki daktyloskopijne



Proszki daktyloskopijne:



Zwykłe



Ferromagnetyczne



Fluorescencyjne
Ślady ujawnione proszkiem fluorescencyjnym
stają się widoczne po użyciu światła UV i w
takiej postaci należy je udokumentować
fotograficznie.

Daktyloskopia

ujawnianie za pomocą światła
skośnego i roztworu gencjany

Folie daktyloskopijne



Folie daktyloskopijne:



Żelatynowe (składają się z warstwy

żelatynowej i przeźroczystej nakładki)



Klejowe (są przeźroczyste, a ich stronę

klejącą zabezpiecza albo nawoskowany

papier, albo czarna lub biała podkładka

pełniąca równocześnie funkcję tła).

Folia, na którą zbierane są odciski, zawsze

musi być większa od powierzchni śladu.

Jeśli ślad ujawniono na powierzchni

nierównej można do zabezpieczenia go

użyć masy silikonowej.

Daktyloskopia

1

2

3

4

5

6

Metody laboratoryjne



Pary jodu

-

przylegają do substancji

potowo-

tłuszczowej zmieniając kolor śladu

na brązowy (podłoża: drewno, papier, tynk,
plastik).



RTX

-

ślad zmienia kolor na popielaty albo

ciemnobrązowy na skutek reakcji między
tłuszczami a

czterotlenkiem rutenu

.



DFO

(

1,8-diazafluoren-9-one

)- reaguje

z aminokwasami, co w świetle niebiesko-
zielonym skutkuje fluorescencją (podłoża:
papier, gips, tektura, drewno).

Metody laboratoryjne



Ninhydryna

- reakcja z aminokwasami; efekt jest

widoczny w postaci tzw. purpury Ruhemanna
(metoda przydatna do ujawniania bardzo starych
śladów, nie nadaje się do stosowania na
powierzchniach wilgotnych).



Reakcja jest charakterystyczna dla wszystkich
aminokwasów oprócz:



proliny -

kolor żółty,



hydroksyproliny -

kolor różowy.

Reakcja ninhydrynowa



Uproszczony mechanizm reakcji ninhydrynowej:

Metody laboratoryjne



PhD

osadza srebro na substancji potowo-

tłuszczowej tworząc srebrnoszary nalot
(powierzchnie mokre i wiekowe).



Cyjanoakrylan

(ester kwasu 2-cyjanoakrylowego)

tworzy biały, bardzo trwały osad (kleje
cyjanoakrylowe typu super glue, powierzchnie -
plastik, guma, folia, szkło, metalu, a nawet wnętrza
samochodów.

Daktyloskopia

metoda cyjanoakrylowa

Metody laboratoryjne



Fiolet krystaliczny

(gencjana - chlorek
heksametylo-
triaminotrifenylometanu) -

kontrastowanie śladów

ujawnionych metodą

cyjanoakrylową, śladów

krwawych, znajdujących się

na klejącej stronie taśm, albo
odbitych na powierzchniach
zanieczyszczonych smarami.

barwnik trifenylometanowy

Metody laboratoryjne



Czerń sudanowa

– stosowana

gdy ślad pozostawiono na
powierzchni "wysmarowanej"
smarem lub produktami
spożywczymi, ale także
kontrastuje ślad ujawniony
cyjanoakrylem. Po zastosowaniu
ślad zmienia kolor na
niebieskoczarny.

Metody laboratoryjne



SPR

- stosowany w przypadku powierzchni

mokrych, można go stosować bezpośrednio

na miejscu oględzin.

Dwusiarczek molibdenu

przylega do cząsteczek tłuszczu i zostawia
szary osad.



Wet-Powder

-

do powierzchni klejących

(taśmy).



Ślady krwawe



DFO



Ninhydryna



Czerń amidowa

- ciemnoniebieskie zabarwienie



Czerwień węgierska

- barwa purpurowa,

wykazuje fluorescencję.

Metody laboratoryjne

GENYPINA

– w kontakcie ze skórą daje trwałe

niebieskozielone zabarwienie. Ślady wykazują
fluorescencję.

Daktyloskopia zwłok



Gnicie, wysuszenie, woda, ogień - czynniki zewnętrzne
mające znaczący wpływ na stan ich linii papilarnych:



w wodzie naskórek odchodzi od skóry



mumifikacja powoduje kurczenie, marszczenie i
twardnięcie skóry



ogień zamienia skórę w popiół, a rozkład może zupełnie
zniszczyć naskórek.

Wykorzystuje się wewnętrzną stronę naskórka, albo

powierzchnię skóry właściwej (niekiedy trzeba w tym celu
dokonać amputacji palca).

Daktyloskopia zwłok



Daktyloskopowanie zwłok można przeprowadzić za
pomocą:



Fotografii



Tuszu

(tusz nakłada się wałkiem, po czym zdejmuje

odbitki na paski papieru umieszczone w rynience tzw.
trupiej łyżki)



Okopcenia

(używa się chlorku amonowego albo

magnezji, które podgrzane tworzą biały osad, nakłada
się na niego kontrast i fotografuje)



Odlewu

(dotyczy szczególnie skóry kruchej i

pofałdowanej, na którą nakłada się silikon albo lateks. Z
takich odlewów można wykonać odbitki)

Cherjoskopia



Chejroskopia

bada
wewnętrzną
powierzchnię
dłoni

Podoskopia



Podoskopia

analiza stóp

Cheiloskopia



Cheiloskopia

analiza czerwieni

wargowej

Chelioskopia



Dziedzina kryminalistyki zajmującą się
badaniem tzw.

czerwieni wargowej

, czyli

śladów odcisków ust.



Cheiloskopia

(gr. cheilos - warga, skopeo -

oglądam)



Na wargach człowieka znajdują się cechy
indywidualne rysunku czerwieni wargowej.



Rysunek ten jest niezmienny dla

poszczególnych osób w ciągu co najmniej 10

lat. Jest także bardzo dobrym identyfikatorem
-

na pojedynczym odcisku można wyróżnić

nawet do 1200 cech indywidualnych.

Chelioskopia



Y. Tsachihasi i K. Suzuki

– zapoczątkowanie

badania czerwieni wargowej (koniec XX wieku)



W Polsce za pioniera takich badań uważa się

J. Kasprzaka

-

wyróżnił on 23 cechy

indywidualne rysunku bruzd czerwieni
wargowej.



Do pobierania śladów cheiloskopicznych używa

się podobnych metod jak w przypadku

pobierania odcisków palców. Często też odciska

się ślady na pasku papieru i posypuje proszkiem
ferromagnetycznym.

Chelioskopia



Kilka podstawowych cech charakterystycznych,
dających się wyróżnić z czerwieni wargowej:

1. Rozwidlenie górne -

zamknięte

9. Rozwidlenie dolne -

zamknięte

2. Ujście deltowe

10. Rozwidlenie konarowe

dolne

3. Mostek

11. Krzyżowanie linii

4. Rozwidlenie konarowe

górne

12. Układ trójkąta

5. Układ pięciokąta

13. Układ czworokąta

6. Kropka

14. Ujście proste

7. Oczko

15. Rozwidlenie

gwiaździste

8. Podwójne oczko

16. Linia

Chelioskopia



Podstawowe typy bruzd czerwieni wargowej:

romboidalne

prostokątne

rozgałęzione

pionowe -

długie

pionowe -

krótkie