�ż
19. MAŁŻEŃSTWA NIESAKRAMENTALNE A EUCHARYSTIA

Chrystus w swej nauce odrzuca rozwody. Małżeństwa zawierane d Jego wyznawców mają być nierozerwalne: "Kto oddala żonę ją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo" (Mk 10,11-12).
Natomiast w ówczesnej Palestynie udzielano rozwodów dość łatwo na podstawie Prawa Mojżeszowego. Stąd Chrystus spotykał często mężczyzn i kobiety rozwiedzione, którzy zawarli powtórne eństwa. Nigdy nie traktował ich ostro. Wobec nich, jak wobec wszystkich innych kategorii ludzi popełniających grzechy, był wimierny. Nie unikał ich, a nawet szukał spotkania z nimi. Tak, na przykład, prowadzi pełną dobroci rozmowę z Samarytanką przy studni Jakubowej, mimo że żyje ona w związku nieprawym. Ewangelia nie wspomina, by kazał jej opuścić nielegalnego męża.
Diś spotyka się w krajach chrześcijańskich coraz częściej rozwiedzionych, którzy zawarli powtórnie związki małżeńskie, tylko
cywilne. Na podstawie prawa kościelnego, opartego na Ewangelii, nie mogą oni przystępować do Komunii świętej. Wielu spośród nich zachowało jednak wiarę i czują się źle, gdy uczęszczając na Mszę świętą, nie mogą razem z innymi przystąpić do stołu Pańskiego, szczególnie ostro odczuwają to odtrącenie, gdy ich dzieci przystępują do Pierwszej Komunii świętej albo z okazji pogrzebu bliskiej osoby. Postawę wielu z nich wobec Eucharystii określił ks. Mirosław słowami "tęsknota i głód" (pod tym tytułem ukazała sie jego książka). Tenże ksiądz cytuje wypowiedzi wielu małżonków niesakramentalnych. Przytoczmy jedną z nich: "Urodziłam się i wychowałam w rodzinie katolickiej o żywej wierze, sama dobrowolnie skomplikowałam sobie życie duchowo-religijne, wiążąc się z mężczyzną rozwiedzionym. Ulegając czysto ludzkim uczuciom miłości kobiety do mężczyzny, nie potrafiłam przewidzieć, że euforia minie, a wówczas powróci ogromna tęsknota do bliskiego obcowania z Bogiem poprzez bezpośrednie uczestnictwo w Eucharystii.
Pomimo życia w związku niesakramentalnym, który zawarłam jako dwudziestoośmioletnia panna, nie ustaję w modlitwie, w uczestnictwie we Mszy świętej i w innych praktykach religijnych, które pozwalają mi być bliżej Boga i Jego Ewangelii.
Mam dwoje dzieci, które są ochrzczone i z wielką gorliwością wychowuję je w wierze katolickiej. Pragnę nadmienić, że mąż mój również wyrósł w rodzinie głęboko wierzącej i - jak sądzę - nie odszedł duchowo od Boga i od religii. Jednak w chwilach zadumy i refleksji coraz częściej pragnę doznawać radości z przyjmowania do serca Pana Jezusa, zwłaszcza gdy pojawiają się cierpienia i troski, wynikające z naszego ziemskiego pielgrzymowania. Zdaję sobie z tego sprawę, że bez Chrystusa, bez ciągłego trzymania Go za ręką, będzie mi bardzo trudno przejść przez życie, które - jak wiadomo - niesie wiele niełatwych doświadczeń. Bez mocy i siły, jakie daje wiara w ogrom Miłosierdzia Chrystusa, te trudne doświadczenia mogą mnie doprowadzić nawet do załamania" ("Posłaniec Serca Jezusowego" 1994, nr 9).
Jaki jest stosunek wiernych i Kościoła do nich? Kiedyś, gdy tego rodzaju małżeństw było jeszcze niewiele, nie brakowało chrześcijan wyrażających się o nich z lekceważeniem albo z pogardą. Dziś, gdy spotyka się je prawie na każdym kroku, nawet wśród swych krewnych i przyjaciół, prawie nikt już ich nie unika, ani im nie ubliża.
Pozytywnym zmianom uległ również stosunek księży do nich. Przedtem pomijali oni zwykle ich mieszkania z okazji kolędy i unikali wszelkich kontaktów z nimi. Czasem przenosili tę niechętną postawę również w stosunku do ich dzieci. Nie była to postawa Chrystusowa, ewangeliczna. Obecnie jest ona już rzadkością. Ogromnie przyczyniła się do tego adhortacja Jana Pawła II Familiaris consortio, w której Papież odniósł się z serdeczną troską do rozwiedzionych, żyjących w związkach cywilnych i polecił duchowieństwu, by roztoczyło nad nimi opiekę duszpasterską. Idąc jednak za nauką Ewangelii przypomniał, że nie wolno im przystępować do Komunii świętej, dopóki trwa pożycie małżeńskie oparte tylko na konntrakcie cywilnym.
Co mogą czynić w tej sytuacji? Rozwód, zwłaszcza gdy są już dzieci, jest rzeczą prawie niemożliwą i niewskazaną. Również wyrzeczenie się całkowite współżycia małżeńskiego, żyjąc pod jednym dachem, jest rzeczą trudną. Tylko nieliczni decydują się na to, co ożliwia im przystępowanie do Komunii świętej. Dopiero w starości, czy przy poważnej chorobie staje się to rzeczą łatwiejszą. Natomiast - poza Komunią świętą - mogą i powinni starać się żyć jak dobrzy chrześcijanie: codziennie modlić się, czytać Pismo śwwięte, uczestniczyć we Mszy świętej i po chrześcijańsku wychować swe dzieci, co do których Kościół nie stosuje żadnych ograniczeń. Obecnie w niektórych parafiach księża organizują dla małżeństw niesakramentalnych Msze święte i dni skupienia. Choć nie jednoczą się oni z Chrystusem w Komunii sakramentalnej, winni się starać zachować z Nim więź duchową. Niektórzy teologowie radzą im Komunię świętą pragnienia, czyli duchową (porównaj rozdział o tej Komunii).
"Jeżeli ktoś, ze względu na charakter chrześcijańskiego małżeństwa, nie może być dopuszczony do Komunii sakramentalnej, ale chciałby tego, bo mu zależy na łączności z Chrystusem, to chociaż nie może uczynić tego przez znak sakramentalny, jednakże jego pragnienie ma znaczenie u Boga i taka Komunia pragnienia może być dla niego wewnętrznym spotkaniem z Chrystusem i zaczerpnięciem pomocy do wypełnienia swoich zadań" (ks. Andrzej Santorski, "Więź" 1994, nr 12).
Miłość i miłosierdzie Chrystusa są silniejsze, jak mówi Ewangelia, od naszych ludzkich ograniczeń.