Fizykoterapia wykład 3 (20.03.2013)
CD.2
W elektrodiagnostyce i elektrostymulacji układu mięśniowo-nerwowego elektrodą czynną jest katoda.
Skurcz mm stymulowany w punkcie motorycznym anodą jest 30% słabszy niż stymulacja tego samego punktu katodą o tej samej dawce prądu
Punkt motoryczny bezpośredni (punk motoryczny mięśnia) – miejsce gdzie nerw wnika do mięśnia (płytka motoryczna)
NMES – nerwowo-mięśniowa elektrostymulacja
Do spowodowania depolaryzacji włókna nerwowego potrzebna jest pewna, minimalna ilość ładunku elektrycznego – Q = I x t
Ilość ładunku zależy od czasu przepływu prądu i jego natężenia
Krzywa I/t umożliwia:
stosunkowo dokładne badanie mięśnia
określenie stopnia odnerwienia mięśnia
dobranie odpowiednich parametrów do elektrostymulacji mięśnia
pozwala obserwować proces powrotu unerwienia
Punkt motoryczny (PM) nerwu → reakcja całej grupy mięśniowej
Punkt motoryczny (PM) mięśnia → badanie poszczególnych mięśni
Ułożenie elektrod:
metoda jednobiegunowa:
elektroda czynna (-) - w punkcie motorycznym nerwu lub mięśnia
elektroda bierna (+) - poza danym nerwem/mięśniem lub na początku brzuśca mięśniowego
metoda dwubiegunowa:
elektrody na powierzchni mięśnia – na przeciwległych końcach brzuśca mięśniowego. Katoda na końcu dalszym
Wyznaczenie punktu motorycznego:
prąd prostokątny
czas impulsu: 100-300ms
anoda ułożona poza mięśniem lub na powierzchni mięśnia
katoda przesuwa się po powierzchni mięśnia szukając najsilniejszego skurczu
Podczas wyznaczania krzywej I/t:
prąd dawkuje się do uzyskania minimalnego skurczu mięśnia – reobaza
skurcz mięśnia jest widoczny lub wyczuwalny palpacyjnie
podczas całego badania siła skurczu jest taka sama
elektroda czynna cały czas znajduje się w tym samym miejscu
Oceniamy:
przebieg krzywej
położenie punktu podstawowego (pkt przecięcia/czas efektywny/czas użyteczny) – miejsce w którym krzywa zaczyna wzrastać (powinien znajdować się w przedziale 1-10ms). W tym punkcie potrzeba najkrótszego czasu i najmniejszego natężenia do wywołania skurczu
obecność węzła – dodatkowe załamania (jedno może być więcej nie powinno)
Wyznaczamy:
reobazę
chronaksję
Oceniamy zdolność mięśnia do akomodacji (współczynnik, iloraz akomodacji)
Jeśli mięsień jest odnerwiony to krzywa I/t zaczyna wcześniej wzrastać nawet w przedziale powyżej 500ms
Jeśli mięsień jest nadpobudliwy krzywa I/t zaczyna wzrastać w przedziale poniżej 1ms
Jeśli mięsień jest odnerwiony częściowo krzywa I/t zaczyna wzrastać również wcześnie (okolice 200ms) ale jednocześnie ma wiele zagięć (węzłów) – przebiega nieregularnie
Węzły podczas stymulacji mm częściowo odnerwionych występują ponieważ pobudzamy włókna mięśniowe o różnych stopniach pobudliwości
Chronaksja – najkrótszy czas trwania impulsu w którym występuje skurcz mięśnia przy natężeniu równym podwójnej reobazie wyznaczonej dla impulsu 1000 lub 500ms
Dla mm zdrowych chronaksja wynosi 0.1 – 1 ms
Chronaksję trzeba zawsze badać po drugiej stronie na tym samym mięśniu żeby porównać
współczynnik akomodacji – sprawdzamy o ile razy większe natężenie musi być użyte do wywołania skurczu minimalnego (reobazy) w impulsie trójkątnym w porównaniu do impulsu prostokątnego o takim samym czasie trwania. Następnie dzielimy wartość reobazy z impulsu trójkątnego przez wartość z impulsu prostokątnego. Wartość ta nigdy nie spadnie poniżej 1 (wartość prawidłowa około 3-6 dla reobazy wyznaczanej impulsem 1000ms) ----> DOCZYTAJ