Krótkie wprowadzenie do sytuacji czasów i terenu Jezusa:
W 63 p.n.e. Judea znalazła się w strefie bezpośrednich wpływów imperium rzymskiego. Rzeczywistą władzę w Judei sprawował namiestnik Antypater, nawrócony na judaizm Idumejczyk, który dzięki manipulacjom osiągnął duże wpływy u Rzymian. Dzięki rzymskiej pomocy, jego syn, Herod I Wielki został królem Judei. Rozwinął on gospodarkę kraju, rozbudował Jerozolimę, przebudował całkowicie i znacznie powiększył Świątynię Jerozolimską tak, że odtąd zwana była Świątynią Heroda. Po jego śmierci państwo rozpadło się, a Rzym zwiększył jeszcze bardziej swe wpływy.
Powstanie żydowskie (66-73)
W 66 roku wybuchło żydowskie powstanie przeciwko panowaniu rzymskiemu w Judei. W 67 roku do Galilei wkroczył legion rzymski, który opanował całą Galileę. Na wiosnę 68 roku w Jerozolimie wybuchły walk wewnętrzne pomiędzy różnymi żydowskimi stronnictwami. Osłabiło to siły obrońców. W 70 roku Rzymianie zdobyli Jerozolimę. Miasto zostało zburzone, a Świątynia Jerozolimska spalona. Na wiosnę 73 roku upadła ostatni twierdza żydowska Masada.
W 63 p.n.e. do Judei (od strony Syrii) wkroczył rzymski legion pod wodzą Pompejusza. Zwolennicy arcykapłana Jana Hyrkana II bez walki poddali Jerozolimę. Judea znalazła się w strefie bezpośrednich wpływów imperium rzymskiego. Rzymianie pomniejszyli obszar prowincji i podporządkowali kontroli prefekta Syrii. Żydzi otrzymali dużą wolność w sprawach wewnętrznych w Judei.

Jan Hyrkan II - etnarcha Judei i arcykapłan w latach 63 p.n.e.-40 p.n.e., jednak rzeczywistą władzę sprawował namiestnik Antypater, nawrócony na judaizm Idumejczyk, który dzięki manipulacjom osiągnął duże wpływy u Rzymian. Antypater wyznaczył swoich synów na namiestników: Fazael został namiestnikiem Jerozolimy i Judei, a Herod został namiestnikiem Galilei. Żydzi nienawidzili Idumejczyków i w 43 p.n.e. otruli Antypatera. W 40 p.n.e. Antygon II Matatiasz najechał na Jerozolimę i obalił arcykapłana Hyrkana. Stracono jednego syna Antypatra, Fazaela. Drugi syn, Herod uciekł, i poprzez Egipt udał się do Rzymu.
Antygon II Matatiasz - król Judei i arcykapłan w latach 40 p.n.e.-37 p.n.e. Senat Rzymski uznał jednak Heroda za legalnego króla Judei. Heord na czele dwóch legionów rzymskich zdobył Jerozolimę.
Herod I Wielki - król Judei w latach 37 p.n.e.-4 rok n.e. Żydzi go nie szanowali, gdyż był dla nich poganinem, Idumejczykiem. Aby zyskać ich przychylność Herod rozwinął gospodarkę kraju, rozbudował Jerozolimę, przebudował całkowicie i znacznie powiększył Świątynię Jerozolimską tak, że odtąd zwana była Świątynią Heroda. Herod testamentem podzielił Judeę pomiędzy trzech swoich synów. Sprawowali oni władzę jako tetrarchowie. Archelaos został tetrarchą Judei i Samarii; Herod Antypas został tetrarchą Galilei i Perei; Filip został tetrarchą Trachonitis (okręg położony na wschód od Jeziora Galilejskiego, obejmujący Betanię, Trachonitis, Auranitis, Gaulanitis i częściowo Panias). Kolejno tracili oni władzę, a władza w Judei stopniowo przechodziła w ręce rzymskich prokuratorów.
W 5 roku wybuchło w Judei żydowskie powstanie antyrzymskie, które zostało krawo stłumione przez legion rzymski stacjonujący w Syrii. W 6 roku oficjalnie wcielono Judeę i Samarię w skład rzymskiej prowincji Syrii. Przedstawiciel cesarski w Judei nosił miano prokuratora i miał swoją siedzibę w Cezarei.

Społeczeństwo żydowskie w Palestynie wyróżniało dwie "elity", stronników walczących o wpływy: sadaceuszy i faryzeuszy. Żydzi jak wcześniej wspomniałem żyli w diasporze po zburzeniu świątyni- tj rozproszeniu- bardzo popularny był mesjanizm wśród Żydów, związany z okupacją rzymską. Wielu takich jak Jezusa pojawiali się, lecz najczęściej ci o mieli największe wpływy likwidowali ich gdyż działali przeciw ich interesom. Tak więc mesjaszy roiło się w tamtych czasach dość dużo. Wielu z nich z pewnością była fałszywa.