I

potrwożył

je Pan przed

obliczem Izraela

i

start porażką wielką w Gabaonie.

Ks.

Joz.

10, 10.

Pobicie

Amorrejczyków.

zczęście

wojenne

ludu wybranego szerzyło postrach

i grozę w kraju pogańskim. Wszystkie ludy, ile
ich

było, złączyły się w związek, ażeby obronić

się przed nacierającym,

a tak potężnym wrogiem.

Tylko mała wolna mieścina Gabaon przysłała

posłów,

podstę­

pem zyskując pokój.

W

gniewie swym i

zaniepokojeniu wyruszyło wnet pięciu

książąt

Amorrejskich, a

mianowicie królowie Jerozolimy, He­

bronu,

Jerimothu, Lachisu i Eglonu przeciw miastu

Gabaon,

i zdawało się, że wobec

przemocy wojsk nieprzyjacielskich

miasto

to ulegnie.

Gdy niebezpieczeństwo stało się

już

bardzo

groźne,

wysłali

mieszkańcy

Gabaonu

ponownie posłów do Jo­

zuego

z prośbą o

pomoc. I natychmiast poszedł Jozue

z woj­

skiem swem w górę

w stronę Gabaonu, albowiem tak przemó­

wił do niego Pan: „Nie

bój

się,

bom je podał w ręce twoje,

i żaden z

nich nie oprze się tobie."

Otóż

właśnie

w oddali świta dzień nowy, gdy

niespo­

dzianie

wychyla się wybrany

orszak Jozuego przed oczami

oblegających

miasto,

a

niebacznych

sprzymierzeńców.

Rozpo­

czynają się straszne zapasy i kiedy dzień pochylić się miał ku
wieczorowi, odniósł Jozue

wspaniałe zwycięstwo. Bo i ręka

Boża

wśród straszliwych zapasów bojowych

była

czynną.

Amorrejczycy

bowiem

już

dawno zwrócili się ku ucieczce, gdy

nagle

z nieba spada na nich gęstym gradem mnóstwo kamieni

i tysiące giną znienacka straszną śmiercią.

Okrzyk

tryumfu zabrzmiał w zwycięskich

szeregach Izra­

ela.

Z dobytym

mieczem pędzi on przed

sobą w

szalonym po­

płochu pierzchającego nieprzyjaciela;

i stała się już nie bitwa,

lecz rzeź prawdziwa!

Już

niebo coraz więcej się zaciemnia, już wydaje

się, jakoby

uciekający

wróg

pod osłoną

cieni nocnych ujść

miał pościgowi.

Lecz Jehowa czuwa nad ludem swym wybranym. Jozue pokrze­
piwszy się modlitwą, ufny w wszechmoc Bożą, począł wołać
głosem wielkim w

ciemności nocne: „Słońce

zatrzymaj się nad

Gabaonem, a księżyc niech nie porusza się w dolinie Ajalon."
I

oto

posłuszne rozkazowi ustępują ciemności,

nikną cienie i na

nowo

świeci jasna

światłość ponad krwawem polem bitwy.

Stało

się

tak, jakoby słońce w onym dniu po raz drugi

weszło

na

firmamencie, jakoby

z

jednego dnia

krótkiego powstał dzień

słoneczny, długi, podwójny.

Jasnym, zwycięskim szlakiem popędził Izrael za mizernymi

rozbitkami dumnego

wojska

Amorrejskiego aż na dół do

Azeki

i Makedy,

i na prawdę można było powiedzieć, iż wówczas

nawet gwiazdy niebieskie były po stronie Izraela we walce

z jego przeciwnikami.

Jehowa

rzeczywistym

był wodzem swojego ludu.

88