Anioł

Pański zawołał z nieba mówiąc: „Nie ściągaj

ręki twej

na dziecię, ani

mu czyń

co złego, terazem

bowiem

doznał, że

się boisz Boga.**

Ks. Rodź. 22,12.

Ofiarowanie

Izaaka.

zaak

rósł i rozwijał się,

i ciche szczęście

i radość

otaczały

w późnych

jeszcze latach obszerny namiot

•

pasterski

Abrahama w

dolinie Mambre pod szumią-

l

cemi drzewami terebintowemi. Atoli

i ciężka, po­

ważna

i

straszna godzina uderzyła w to

ciche szczęście rodzinne.

„Abrahamie!

Abrahamie!" Takie zabrzmiało tajemnicze,

uroczyste

wołanie

do ucha patryarchy. „Weźmij syna twego

jednorodzonego

Izaaka, którego

miłujesz, wyjdź z

nim

i ofiaruj

mi

go

na

całopalenie na górze, którą ci wskażę."

Niepojęte

zlecenie, a każde jego słowo niezmiernie zawiłą

zagadką!

Ofiarować ma Abraham syna

jednorodzonego, z któ­

rego

ma

powstać potomstwo, niezliczone jak gwiazdy niebieskie?

Lecz

nie

rozmyśla,

ufa Panu, który

z martwych nawet kamieni

wskrzesić

może dzieci Abrahamowe. Przy pierwszym brzasku

zorzy wstaje tedy Abraham, i narąbawszy drew do całopalenia,

układa je

na osła i milcząc zmierza

z Izaakiem

i dwoma^sługami

do

nieznanego celu podróży.

Trzeciego

dnia piętrzy się

przed nimi góra w

szerokiej,

żyznej równinie. Głos wewnętrzny mówi patryarsze: „Oto
miejsce, które

ci Pan wskazać chce." Słudzy pozostają ze

zwierzęciem jucznem na dole.

Abraham

zaś

wkłada

synowi

swemu drwa na ramiona,

sam niesie ogień

i nóż ofiarny, i tak się wspinają w uroczystej

pielgrzymce

na górę.

Cichy

i milczący

jest Abraham, śmiało

zaś kroczy

chłopię obok niego

i pyta: „Jakże to, ojcze,

powiedz!

Oto

ty niesiesz ogień i nóż ofiarny, a ja drwa. A gdzież

ofiara całopalenia?"—„Synu mój, Bóg opatrzy sobie już ofiarę",
rzecze Abraham i

ciszej

jeszcze

niźli przedtem kroczy dalej.

Zwolna,

jak

po stopniach

ołtarza, wspinają się w górę. Na

górze buduje Abraham ołtarz, kładzie

nań

drwa i Izaaka,

syna

swego, poczem z bohaterską,

z silnej wiary płynącą odwagą

porywa nóż. A oto jak perła potoczyła się cicha, kosztowna

łza

z

oczu chłopięcia i znalazła łaskę przed Bogiem. W tej

chwili

pada

z niebios pełne pociechy

słowo: „Wstrzymaj się,

Abrahamie,

i nie ściągaj ręki twej na dziecię, ani mu czyń co

złego. Terazem bowiem doznał, że

się Boga boisz i nie

sfolgo-

wałeś jedynemu synowi twemu dla mnie!" Bóg pragnął ofiary
duchowej, i sprawdziła się wiara Abrahama. „Wiarą ofiarował,
gdy

był

doświadczon,

Izaaka, ofiarował

jednorodzonego, on,

któren

wziął był obietnicę: Iż w Izaaku powstanie tobie nasienie"

(Żyd. 11,

17).

Ofiarował

tedy Abraham kozła

i nazwał ono miejsce

straszliwe:

„Jehowa widzi". Jako obietnica

sterczała odtąd góra

Moria

przez głębię

czasów, wspaniały obraz i wzór onej dru­

giej

góry,

na której jednorodzony syn Ojca Przedwiecznego

ofiarowan być

miał za ludzi.