I

nienawidzili

Egipcyanie

synów Izrae-

Udręczenie

narodu

Bożego

w

Egipcie.

» dręc

*

X

M^Mwarda to

była szkoła, w którą Wszechmocny pójść

kazał

narodowi Hebrajczyków

u wysoko ukształ-

conych

pogan

w ziemi egipskiej. Ciche

skrzydło

sOjMIlOg

śmierci znowu

raz zawionęło śród głośnego życia

rozgwaru, i Józef

ułożył się

do snu, kiedy sto

i dziesięć lat

oglądał i

dzieci swoje

i syny synów swoich aż do trzeciego

pokolenia. Jednę

tylko jedyną prośbę miał jeszcze za życia:

„Po śmierci mojej nawiedzi was Bóg, aliści potem wyprowadzi
was

z

Egjptu do

ziemi, którą obiecał Abrahamowi, Izaakowi

i

Jakóbowi. Zabierzcie

wtedy

i kości moje ze sobą z ziemi

wygnania

do ziemi obiecanej." Umarł

i ciało jego pomazali

wonnemi maściami i złożyli do drogocennej trumny.

Czysta

zaś,

Bogu oddana

dusza jego uleciała przez przestworza hen

daleko

do

ojców jego. Spełnił się

tedy i wtóry sen jego mło­

dości, gdy

w nocnem widzeniu księżyc i gwiazdy kłaniały się

przed

słońca blaskiem.

Z

odejściem

Józefa zdało się odjętem szczęście od narodu

jego.

Gromadka,

siedmdziesiąt głów

licząca, oto jak ongi wje­

żdżał był do ziemi Gosen, aliści świętą obietnicę zabrał był do
swej

nowej ojczyzny. Miał się rozmnożyć jako gwiazdy na

niebie.

I oto

zdawna już mała garstka stała się potężnym naro­

dem,

a dzielnica jego najurodzajniejszą

daleko naokół w

kra­

ju

Egipcyan.

Minęły

lat dziesiątki, nowi królowie zasiedli

na

stolicy,

_

imienia

zaś Józefowego zapomniano, i słońce łaski Faraonów

nie

jaśniało już więcej nad potomkami Izraela. Straszne po­

dejrzenie

zagnieździło się w sercach królów egipskich. Ten

cichy,

obcy lud, co

się mnoży i rośnie

jako piasek nad morzem,

ażaliż nie stoi w przymierzu z wrogimi narodami, co od zachodu

zagrażają

pogranicznym

ziemiom Egiptu? Poczęli tedy ciemię­

żyć

on naród, usiłując go zgnieść

doszczętnie. Pod knutem

ciężkiej

robocizny

musiały

dzieci Izraela rozorywać ziemię,

rękoma

stwardniałemi lepić cegły i kuć kamienie, we Fitom

i Ramesses dźwigać one dumne zamczyska, powołane, by prze­

trwać

lat tysiące

w hyżym biegu czasu.

Jakoby jedno wielkie

westchnenie, pełne skargi

i bólu, wznosił się krzyk trwogi Izra­

ela w

górę ku

gwiazdom niebieskim, lecz długo pozostał nie-

wysłuchany.

A

jednak

dziwne są

ścieżki Boże,

jakkolwiek wiodą po­

przez głębokie wody

cierpień i udręczeń. Podczas gdy wielcy

i

potężni

tej ziemi

klną

Izraelowi i okrutnie

ciemiężą dzieci

jego, unosi się

Jehowy błogosławiąca prawica

nad onym

naro­

dem,

i wśród długich bolesnych dni oczyszcza i prowadzi

Izraela

do jego wielkiego, z

woli Bożej wytkniętego mu prze­

znaczenia.

Myśli Boskie to

nie

myśli ludzkie!

s*

58