Wypędzenie

przekupniów

z

świątyni.

|ła bliska Pascha.

Jezus więc udał się ze swoimi

uczniami

do

Jerozolimy. Czerwona jak krew tarcza

słoneczna

błyszczała nad doliną Cedronu, rzuca­

jąc

smętne

promienie na szczyty świątyni Pańskiej.

Tu

wznosiły

się w marmur zakute całe dzieje Starego Zakonu,

tu

biło serce Izraela

i oddychała dusza wybranego ludu.

Ale

od

wielu lat spadło zbeszczeszczerue klątwą na dumne

mury

świątyni.

Nadchodzą

czasy nowe

i dla świątyni Starego Za­

konu

nie będzie miejsca w Zakonie

Nowym.

Maluczko, a wspa­

niała ta świątynia zniknie, jak znikają promienie słońca za­
chodzącego

nad jej murami.

Od

strony

Góry Oliwnej dąży

Jezus przez wielką bramę

do

świątyni.

Boskim

swym

wzrokiem patrzy

na smutny obraz.

Nieustanna

bieganina,

targi, wrzaski i krzyki rozlegają się po

marmurowych krużgankach, kupcy rozłożyli się tu ze swojemi
kramami.

Całe stadabydła wystawiono na

sprzedaż, a za stołami

wekslarskiemi

kwitnie

lichwa

i wyzysk, a niecne to rzemiosło

uprawia

się

pieniędzmi, które na ofiarę świętą wpłynęły.

To już

nie

świątynia, ale raczej rynek jarmarczny. Pra­

wdziwa

„brzydkość spustoszenia."

Nieraz

już

owo

niegodne widowisko smuciło Zbawiciela;

w

milczeniu znosił je aż dotąd, dziś

jednakże przyszła

godzina

jego. Płomienistym

wzrokiem spogląda

Jezus na tłumy, a świę-

A

uczyniwszy jakoby bicz z

powróz­

ków,

wyrzucił

wszystkich

z kościoła.

Jan

2, 15.

tern oburzeniem uniesiony,

uczyniwszy

bicz

z grubych po­

wrozów,

z

całą

powagą i surowością wypędza kramarzy

z poświęconych krużganków. Potem przewraca stoły bankie­

rów,

a do tych, którzy w imieniu rodziny arcykapłana

sprzeda­

wali gołębie,

woła: „Wynieście to

stąd,

a nie czyńcie domu

Ojca mego

domem kupiectwa “

Tyle

było w jego postaci

po­

wagi

i godności, a w słowach rozkazu

i przynaglenia, że nikt

nie śmiał się opierać. Działa tu

Zbawiciel jako Pan i Władca

świątyni

Jehowy. To dom jego Ojca, a

zatem on, Syn Boży ma

prawo

oczyścić

go

i usunąć zeń wszystko, co go sromoci i hańbi.

Lecz

oto pierwsze

zamieszanie minęło.

Żydowie oska­

rżają obcego proroka przed strażą świątyni. Otaczają go
i z groźbą w oku pytają, jakiem prawem zabrania tego, co
zwierzchność

uznaje za

dobre? „Cóż za znak

okazujesz nam,

iż

to możesz czynić?" W

odpowiedzi słyszą tajemnicze słowo.

„Rozwalcie

ten kościół,—mówi Jezus, kładąc rękę na

piersi,—

a we trzech dniach wystawię go.“

Roześmiali się Żydzi

i zawołali:

„Czterdzieści

i sześć lat budowano ten kościół,

a

ty

go we trzech dniach wystawisz?"

Oni

myśleli

o świątyni

z kamienia i cegły, Pan Jezus

o

innej

świątyni.

Dla tego Jezus milczy, wiedząc, że w nieda­

lekiej

przyszłości słowo jego

spełni się

i wyjaśni. Zburzona

świątynia

jego

ciała po trzech dniach wstanie zmartwychl