Proces czytania mapy

Stopnie czytania mapy

•

widoczności

•

rozróżnienia

•

rozpoznania

Niezawodność rozpoznania znaków, to:

•

znaki, najprostsze są najlepiej rozróżnialne,

•

rozróżnialność znaków zwiększa się, jeśli w ich zarysie zachowały się elementy tego
samego porządku widoczności,

•

podstawowe cechy konfiguracji znaku nie powinny dominować nad rozróżniającymi je
cechami informatywnymi,

•

w znaku powinna mieścić się optymalna liczba rozróżniających cech informatywnych

Przykłady konstrukcji znaków kartograficznych

Przykłady redundancji

Graficzne możliwości wyrazu

•

Mapa zawiera dwa podstawowe rodzaje wypowiedzi, mianowicie charakterystyki
jakościowe i ilościowe, które można identyfikować z odpowiednimi skalami
pomiarowymi

•

Charakterystyka jakościowa jest zwykle wyrażana za pomocą takich cech graficznych
znaków jak: jasność, ziarnistość, barwa i orientacja. Jasność jest przy tym rozumiana
jako proporcja czerni do bieli; im więcej jest bieli w deseniu lub barwie, tym ich
jasność jest większa

•

Charakterystyka ilościowa jest wyrażana zasadniczo przez wielkość znaku. Jest to
logiczny sposób przedstawiania wielkości zjawiska czy faktu, ponieważ wielkość znaku
można zmierzyć bezpośrednio i pozostaje ona w określonym stosunku do ilości.

Zmienne graficzne

ZMIENNE

Punkt Linia Powierzchnia

Przykłady rozróżniania znaków powierzchniowych: A — kierunkiem, B —jasnością, C — deseniem

Szary znak na białym tle na rysunku A wydaje się ciemniejszy niż ten sam znak na czarnym
tle na rysunku