SOKRATES - rozpoczynał rozmowę od zadawania pytań, w ten sposób udawał, że nic nie wie, w trakcie rozmowy zmuszał rozmówcę, by ten dostrzegł słabości w swoim sposobie myślenia, przyparty do muru rozmówca musiał wreszcie rozróżnić, co jest prawdziwe, a co nie; uważał, że jego zadaniem jest pomagać "wydać na świat" właściwą wiedzę, prawdziwe poznanie musi pochodzić z wnętrza każdego człowieka, inni nie mogą go narzucić, jedynie poznanie, które pochodzi z głębi jest prawdziwą wiedzą, kiedy człowiek zaczyna używać rozumu, czerpie coś z siebie; Sokrates żył współcześnie z sofistami i tak jak oni bardziej interesował się człowiekiem i jego życiem aniżeli problemami filozofii przyrody; on sam nie uważał się za sofistę a więc uczonego, mędrca, nie brał zapłaty za swą naukę, nazywał siebie "filozofem" co znaczy " ten który poszukuje mądrości", Sokrates był świadomy, że nie wie nic o życiu i o świecie a brak wiedzy naprawdę mu dokuczał "najmądrzejszym jest ten, który wie, że niczego nie wie" Ludzkość dzieli się na dwa obozy, jedni twierdzą, że wiemy już co warto wiedzieć, drudzy zaś przymykają oczy na owe poważne pytania i raz na zawsze postanowili się tym nie zajmować, można przyrównać to do dwóch talii kart czarnych i czerwonych, jednak spośród nich wyłania się dżoker, który nie pasuje ani do kierów, ani do kar, trefli czy pików, Sokrates był takim dżokerem: dla Sokretesa ogromnie ważne było znalezienie solidnego fundamenty naszej wiedzy, uważał, że ów fundament odnalazł w ludzkim rozumie, tak silna wiara w ludzki rozum sprawiła, że był typowym racjonalistą; Sokrates uznał, że niemożliwe jest osiągnięcie szczęścia jeśli działa się wbrew własnemu przekonaniu;.