SZKODNIKI PIERWOTNE SOSNY- owady atakujące drzewa zdrowe, wywodzące się z 2 rzędów: błonkówek i motyli. STRZYGONIA CHOINÓWKA (Panolis flamea)- zimuje jako motyl w poczwarce pod ściółką. Rójka w IV, w górnych partiach koron. Samica składa jaja w rzędach na igłach. Gąsienice po zjedzeniu osłonki jajowej zaczynają żerować igłach sosnowych. Po 5-6 tygodniach (IX) przechodzą do ściółki i przepoczwarczają się. Szkodnik drzewostanów II-IV klasy wieku, prowadzi do obumierania, gradacje. Zwalczanie: zabieg chemiczny (preparaty kontaktowe). BARCZATKA SOSNÓWKA (Dendrolimus pini)- roi się w VII. Wyraźny dymorfizm płciowy. Samica składa jaja pojedynczo lub w luźnych złożach na cienkich gałązkach i igłach u nasady korony. Po 2-3 tygodniach od złożenia jaj, w VIII, wylęgają się gąsieniczki i żerują w koronach do pierwszych mrozów X/XI. Zimują na pół wyrośnięte gąsienice w ściółce przy pniach drzew, na których żerowały. W III wspinają się po pniach do korony, gdzie dalej żerują na igłach. Przepoczwarczają się w VI, otoczone wrzecionowatym oprzędem, między płatami kory pni lub między pędami. Mniej więcej po 5 tygodniach spoczynku poczwarki, w VIII wylęgają się motyle. Generacja najczęściej roczna, na północy dwuletnia. Ważny szkodnik leśny. W lutym w celu ochrony drzew należy nakładać na pnie pierścienie lepowe, które uniemożliwiają gąsienicom wędrówkę w korony. Zwalczanie: metoda chemiczna. BORECZNIK SOSNOWIEC (Diprion pini)- żyje przeważnie na sośnie pospolitej, ale zasiedla również sosnę czarną i kosodrzewinę, sporadycznie też wejmutkę. Wykazuje skłonność do masowych pojawów. Wybiera d-stany rosnące na słabych glebach, lukowate i w wieku drągowiny, dobrze nasłonecznione. Szczególnie drzewa wolno stojące, na obrzeżach d-stanów lub wyrastające ponad inne. Roi się w miejscach dobrze nagrzanych w IV/V oraz ponownie w VII/VIII. Podczas rójki latają tylko samce, samice natomiast wolno chodzą po gałęziach. Samice wycinają ząbkowanym pokładełkiem na brzegach igieł rowek, do które go szeregiem składają jaja. Następnie pokrywają go piankowatą wydzieliną. Po 3-6 tygodniach wylęgają się larwy. Żerują one na zeszłorocznych igłach, jesienią również na tegorocznych. Starsze larwy, zgryzają również soczystą korę młodych pędów. Niepokojone larwy przybierają postawę obronną i gwałtownie unoszą tył i przód ciała, wydzielając przy tym z otworu gębowego kroplę cieczy barwy żywicy. Larwy żerujące wiosną przepoczwarczają się w lipcu. Ich kokony są umieszczone między igłami na zakończeniach zewnętrznych pędów lub zagrzebane w ściółce. Po 1-2 tygodniach imago opuszcza kokon przez wycięty z wierzchu okrągły otwór. Larwy żerujące jesienią (drugiej generacji) opuszczają się w październiku z koron do gleby lub pozostają wśród roślin runa, gdzie zimują otoczone kokonem. Przepoczwarczają się na wiosnę i wkrótce po tym wylatują owady doskonałe. Część zimujących larw tej generacji może przelegiwać kolejny rok lub dłużej. W cieplejszym klimacie generacja jest podwójna, w zimniejszym pojedyncza (roczna). Do pojawów masowych dochodzi najczęściej w słabo rosnących d-stanach sosnowych. Występują wtedy żery prześwietlające i gołożery, zwłaszcza jeśli larwy żerują jesienią. Sosny, które po żerze zachowały pączki, mogą przetrzymać uszkodzenia i częściowo je zregenerować. Czynniki ograniczające: pasożyty, drapieżne owady, ptaki, ssaki, dziki i mikroorganizmy. Zwalczanie za pomocą oprysków insektycydami kontaktowymi lub żołądkowymi. BORECZNIK RUDY (Neodiprion sertifer)- występuje w lasach na wyżynach, roi się w sierpniu, zasiedla przeważnie młode drzewka sosny pospolitej. Preferuje d-stany rosnące na ubogich siedliskach w dobrze nasłonecznionych miejscach. Owalne jaja składa w pewnych odstępach do nacięć na brzegach igieł. |
BŁONKOSKRZYDŁE- dzieli się je na 2 podrzędy Rośliniarki i Stylikowce, do których należą Żądłówki i Owadziarki. Żyją we wszystkich środowiskach lądowych, nieliczne są związane z wodami słodkimi. Owady silnie zróżnicowane pod względem wielkości od 0,17 mm do kilkunastu cm. Ubarwienie rzadko jednolite, u większości stanowi kontrastowe połączenie (ostrzegawcze) barw czarnej, czerwonej, żółtej, brązowej. Owady te mają dobrze wyodrębnioną, ruchliwą głowę, z aparatem gębowym typu gryzącego lub gryząco-liżącego, zwykle zaopatrzoną w parę zwykle wieloczłonowych czułków, parę oczu złożonych i 3 przyoczka. Tułów złożony z 3 segmentów, z 3 parami nóg i 2 parami błoniastych skrzydeł. Odwłok zbudowany z 10 seg., u rośliniarek i owadziarek jest zakończony pokładełkiem służącym do składania jaj, u żądłówek - żądłem które służy do obrony i ataku. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy, który zewnętrznie przejawia się np. w odmiennej budowie czułków i odwłoka, różnym kształcie głowy, w wielkości, ubarwieniu, owłosieniu. U gatunków społecznych występuje zróżnicowanie budowy między poszczególnymi grupami, czyli kastami, wynikające z podziału funkcji. Przechodzą przeobrażenie zupełne. Poczwarka typu wolnego, u niektórych (np. mrówek i gąsienicznikowatych) ukryta w oprzędzie. Rozwijają 1-2 pokolenia rocznie, zimują gł. w stadium larwy lub poczwarki. Częstym zjawiskiem jest dzieworództwo. Błonkówki żywią się zarówno pokarmem roślinnym jak i zwierzęcym tylko nieliczne są mono-fagami. Mrówki, niektóre pszczoły, osowate i niektóre grzebaczowate prowadzą społeczny tryb życia. Znaczenie ekologiczne i gospodarcze jest bardzo duże: wiele gat. jest ważnymi zapylaczami roślin, wytwarzają różne wykorzystywane przez człowieka produkty, np. wosk, miód, liczne są wrogami naturalnymi owadów szkodliwych.
|
POZOSTAŁE SZKODNIKI PIERWOTNE I WTÓRNE DRZEW LEŚNYCH: CHRABĄSZCZ MAJOWY (Melolontha melolontha) CHRABĄSZCZ KASZTANOWIEC (Melolontha hippocastani)- imago wykształca się z poczwarki jesienią (IX) i zimuje w glebie a wiosną udaje się na żer uzupełniający na liściach drzew liściastych (ale także na modrzewiu). Samice wychodzą z gleby później niż samce i po rójce (owady latają po zmierzchu) składają jaja w glebie na głębokości nawet 40 cm po czym udają się na żer regeneracyjny. Cykl ten może powtórzyć się 3 razy. Rozwój embrionalny trwa 4-6 tygodni po czym młode pędraki rozpoczynają żerować na butwiejących szczątkach roślinnych, a po przezimowaniu na korzeniach drzew i krzewów. Na zimę pędraki schodzą nawet na 1m w głąb gleby. Generacja 4 - 5-cioletnia ( u kasztanowca 5-cio). Owad przepoczwarcza się w VII i VIII. Czynniki sprzyjające: przerzedzone d-stany (halizny, płazowiny i bardzo duże zręby); grunty porolne. Czynniki ograniczające: niskie temperatury; obfite, częste deszcze w czasie rójki; bakterie; grzyby pasożytnicze; ptaki owadożerne i ssaki. Znaczenie gospodarcze: larwy niszczą czasem całe uprawy a imago może powodować gołożery (groźne na szkółkach). Prognozowanie: kontrola zapędraczenia gleb. Zwalczanie: podczas rójki stosowanie środków kontaktowych np. Ambusz 25EC, dezynsekcja gleby na szkółkach i powierzchnaich zagrożonych np. Diafuran 5G.
SPUSZCZEL DOMOWY (Hylotrupes bajulus)- dorosłe latają od czerwca do sierpnia w gorące dni, jaja składają w spękania drewna tylko drzew iglastych, na tarcicy, płotach, słupach, belkach i meblach w domach. Larwy żerując w drewnie tworząc z niego sypką, pylistą, silnie ubitą mączkę, która pozostaje w chodnikach i nie zostaje wydalona poza żerowisko. Zniszczenia drewna żerem larw są ukryte, lecz mogą być bardzo duże. Przepoczwarczenie następuje po 3-10 latach żerowania pod powierzchnią drewna. Młody chrząszcz opuszcza żerowisko wygryzionym owalnym otworem o postrzępionych brzegach. PAŚNIK PAŁĄCZASTY (Plagionotus arunatus)- chrząszcze te opadają pnie chorych stojących drzew oraz leżący na składnicach surowiec drzewny w korze. Szczególnie chętnie zasiedlają dąb, buk, grab i inne drzewa liściaste. W słoneczne dni penetrują aktywnie pnie, zaniepokojone spadają na ziemię. Latają w maju i czerwcu. Jaja składają w pęknięcia kory. Larwy żerują pod korą, wygryzając długie do 1 m chodniki wypełnione trocinkami. Przepoczwarczenie następuje w hakowato wygryzionym chodniku na głębokości do 6 cm w drewnie. Młody chrząszcz wygryza owalny otwór wylotowy, którym wychodzi na zewnątrz. Larwa może uszkadzać drewno dębowe drążąc chodniki w celu przepoczwarczenia się. Zasiedlone drewno należy wywozić z lasu przed majem. ŻERDZIANKA SOSNÓWKA (Monochamus galloprovincialis)- larwa zimuje w drewnie w chodnikach larwalnych. Wiosną lub latem po przepoczwarczeniu wygryza się na zewnątrz i prowadzi żer uzupełniający ogryzając korę na młodych pędach. Rójka VI-VII, samica składa jaja pojedynczo w korze. Larwy żerują początkowo w łyku, później w bielu. Szkodnik fizjologiczno-techniczny. W lasach zaniedbanych i osłabionych może dojść do gradacji. Zabija drzewa, niszczy surowiec. Profilaktyka polega na usuwaniu chorych i zaatakowanych drzew, korowaniu drewna. Pułapki wykłada się w VI, korowane są w VIII. Opryski drewna składowanego w VIII.
|
|
PROSTOSKRZYDŁE- owady przeważnie duże lub średniej wielkości o wydłużonym ciele. Duże oczy, 3 przyoczka, narządy gębowe typu gryzącego. Dwie pary skrzydeł: przednie skórzaste, tylne błoniaste. Występują też formy o skrzydłach skróconych. Trzecia para nóg skoczna, względnie przednia grzebna. Samice posiadają pokładełko. Owady te wydają dźwięki przy pomocy narządów stridulacyjnych. Przeobrażenie niezupełne - typu heterometabolii rzeczywistej. Ja-ja składane do gleby pojedynczo lub po kilka sztuk. Rozwój trwa od kilku miesięcy do kilku lat. Odżywiają się pokarmem roślinnym, zwierzęcym, bądź są wszystkożerne (występuje także kanibalizm). Przedstawiciele tego rzędu powodują często duże straty w płodach rolnych (dotyczy to głównie krajów: Azji, Afryki, Australii i niektórych krajów Europy). W Polsce przedstawiciele tego rzędu powodują niekiedy szkody w gospodarstwie leśnym np. opaślik sosnowiec, turkuć podjadek. |
|
|
REGUŁA PRZETRWANIA: Aktywna ucieczka- stosow. jest przez biegacze, motyle, muchy, karaczany. Ucieczka- polegająca na zwinięciu się i upadku na ziemię. Kryptyzm- czyli zlewanie się z otoczeniem np. cykady, tarczyki, liśćce, patyczaki, miernikowcowate. Niejadalność- zawartość w ciele substancji niesmacznych. Mimikra müllerowska- upodobnianie się do siebie gat trujących. Mimikra batesjańska- upodobnianie się niektórych gatunków jadalnych do gat. trujących lub jadowitych np. kształtem, barwą, sposobem zachowania np. przeziernik osowiec. Aktywna obrona- wydzielanie substancji odstraszających np. strzel wystrzeliwujący z odwłoku mieszankę tlenu i wodoru czy wydawanie dźwieków np. zmierzchnica trupia główka. Bierna obrona- mylące ubarwienie np. motyle w postaci oczu pozornych. |
|
SZELINIAK SOSNOWIEC (Hylobius abietis)- chrząszcz występuje w d-stanach iglastych; pojawia się w kwietniu i maju po przezimowaniu w wierzchnich warstwach gleby. Młode chrząszcze drugiego pokolenia pojawiają się w końcu lipca i na początku sierpnia. Masowo uszkadza 3-6-letnie świerki i młode sadzonki sosen, na których ogryza korę i łyko ze strzałek i pędów bocznych. Może też żerować na szyjkach korzeniowych wygryzając w nich placowate, lejkowate rany zwężające się ku drewnu. Owady te uszkadzają również drzewa liściaste, zwłaszcza rosnące na uprawach z iglastymi. Rójkę odbywają po żerze uzupełniającym, od końca kwietnia do początku czerwca. Jaja składają od wiosny do jesieni zwykle pod ziemią, na korzeniach pniaków sosen i świerków. Około 14 dni po złożeniu jaj wylęgają się larwy, które żerują następnie pod korą korzeni. Ich podłużne żerowiska są rozległe, wypełnione mączką i sięgają metra długości. W lipcu lub sierpniu tego samego roku larwa przekształca się w poczwarkę, aby po następnych 2-3 tygodniach ukazać się jako młody chrząszcz. Generacja najczęściej dwuletnia, a w sprzyjających warunkach termicznych roczna. Żerowanie larw jest w leśnictwie nieszkodliwe, lecz żer uzupełniający chrząszczy jest bardzo groźny i może powodować wymieranie całych młodych upraw drzew iglastych. Czynniki sprzyjające: zakładanie dużych zrębów, dopuszczanie do zachwaszczenia, niedokładne korowanie pniaków, ścinka letnia. Czynniki ograniczające: ssaki owadożerne, ptaki, płazy, gady.), jednak od dłuższego czasu nie mogą one rozrzedzić jego populacji. Profilaktyka polega na nie zakładaniu dużych zrębów, korowaniu pniaków, niestosowaniu ścinki w miesiącach letnich oraz chemicznym zaprawianiu pniaków i szybkiej wywózce drewna. OPIĘTEK DWUKROPKOWY (Agrilus biguttatus)- chrząszcz z rodziny bogatkowatych. Opada drągowiny i starsze d-stany dębowe. Pojawia się już w maju. Rójka VI-VII. Gatunek ciepłolubny. Larwa wygryza taśmowate chodniki o poziomym przebiegu wyraźnie odbite w bielu i wypełnione ubitymi trocinkami. Przepoczwarczenie następuje w korze. Generacja roczna lub dwuletnia. BORÓWKA LŚNIĄCA (Tetropinum castaneum) BORÓWKA MATOWA (Tetropinum fuscum)- borówka lśniąca atakuje głównie świerki i sosny, matowa sosny i świerki w starszych d-stanach. Zasiedla dolną część strzały. Chrząszcze b. lśniącej pojawiają się od maja do września a b. matowej od czerwca do sierpnia. Po kopulacji samica składa jaja pojedynczo w szpary pod łuskami kory. Po ok. 2 tyg. wylęgają się larwy i przez korę wgryzają się do łyka i kambium. W ciągu swego rozwoju larwy czterokrotnie linieją, a na jesień wgryzają się na gł. 2-5 cm gdzie sporządzają kolebkę poczwarkową. Przed przepoczwarczeniem larwa obraca się głową w kierunku otworu wyjściowego który zamyka zatyczką z wiórek drzewnych. Cykl rozwojowy trwa od roku do dwóch lat. Zapobieganie: utrzymywanie dobrego stanu sanitarnego d-stanów, wykładanie drzew pułapkowych. PRZYPŁASZCZEK GRANATEK (Phaenops cynaea)- opanowuje głównie drzewa dobrze naświetlone. Rójka od połowyV do końca VIII. Samica składa jaja w spękania kory, a wylęgłe larwy drążą chodniki w łyku. Długość chodników waha się od 13 do 30 cm. Chodniki są wypełnione wiórkami i ekskrementami ułożonymi w postaci poprzecznych, łukowatych warstw. Po okresie żerowania, trwającym około 3 m-cy, larwy zagłębiają się w korę. Jesienią (w listopadzie) larwa wygryza wewnątrz kory kolebkę poczwarkową, w której zimuje. Przepoczwarczenie ma miejsce na przełomie VI/VII. Młody chrząszcz pozostaje jeszcze kilka dni w kolebce, aż do całkowitego stwardnienia chityny. Gdy kora jest zbyt cienka, larwa przepoczwarcza się w drewnie, na głębokości 10-15 mm. Generacja jest jednoroczna czasem 2 letnia. Profilaktyka polega na utrzymaniu prawidłowego stanu sanitarnego lasu, unikaniu gwałtownych odsłonięć ścian lasu, zbyt silnych cięć pielęgnacyjnych. Szczególną uwagę należy poświęcić d-stanom popożarowym. Podstawową metodą zwalczania jest wyszukiwanie, ścinanie i korowanie drzew zasiedlonych. Kora musi być zniszczona.
|
PLUSKWIAKI RÓŻNOSKRZYDŁE- owady dość różnie ubarwione, przeważnie o ciele spłaszczonym, o umiarkowanej lub ograniczonej zdolności lotu. Narządy gębowe w postaci członowanej kłujki osadzonej w prze-dniej części głowy i chowanej pod przedpiersie. Posiadają z reguły dwie pary skrzydeł składanych płasko na grzbietowej stronie ciała. Przednia para tworzy tzw. półpokrywy - jest w 2/3 długości stwardniała, a w 1/3 błoniasta. Druga para błoniasta. Niektóre gatunki posiadają skrzydła częściowo lub całkowicie zredukowane (pluskwa domowa). Przedplecze silnie rozwinięte. Między nasadą skrzydeł występuje charakterystyczna duża trójkątna tarczka. Nogi bieżne, czasem przekształcone w chwytne, lub pływne. Większość gatunków posiada gruczoły zapachowe (za-równo larwy, jak i imago). Przeobrażenie niezupełne typu heterometabolii rzeczywistej. Zamieszkują środowisko lądowe i wodne. Mogą być roślinożerne- odżywiające się sokami roślinnymi, drapieżne (wysysające owady i inne drobne zwierzęta) jak też i pasożyty zewnętrzne (wysysające krew - pluskwy). Z reguły jedno pokolenie w roku, jaja składane na powierzchni roślin i do gleby. Larwy prowadzą podobny tryb życia do postaci doskonałych. Należą tu owady powodujące często duże szkody w lesie np. korowiec sosnowy, jak też owady pożyteczne dla gospodarki leśnej zawadzik leśniczek. PLUSKWIAKI RÓWNOSKRZYDŁE -Aparat gębowy kłująco-ssący w postaci członowanej kłujki osadzonej w tyle głowy. Niekiedy kłujka uwsteczniona lub jej brak. Dwie pary błoniastych skrzydeł złożonych w spoczynku daszkowato na grzbietowej stronie ciała. Występują też formy bezskrzydłe. Ciało najczęściej nie spłaszczone, okrągławe. Przechodzą przeobrażenie niezupełne. Oprócz rozmnażania płciowego spotyka się partenogenezę. Pluskwiaki równoskrzydłe są to owady lądowe odżywiające się sokami roślinny-mi, mogą powodować powstawanie galasów |
Na wiosnę wylęgają się z nich larwy, które w maju i czerwcu gromadnie zgryzają starsze igły, lecz pozostawiają nienaruszone młode pędy. Zakończywszy żer opuszczają się na ziemię gdzie przędą kokony. Przepoczwarczają się we wrześniu i wkrótce po tym wydostają się z kokonu owady doskonałe przez wycięty w jego górnej części okrągły otwór. Generacja roczna. Zwalczanie: preparatami kontaktowymi i biopreparatami wirusowymi. BRUDNICA MNISZKA (Lymantria monacha)- występuje w lasach iglastych i mieszanych, często masowo. Roi się w lipcu i sierpniu, najczęściej w godzinach popołudniowych. W ciągu dnia motyle siedzą nieruchomo na pniach drzew. Samica składa jaja w płytkowatych skupieniach w pęknięciach kory. Osiem miesięcy później, w kwietniu i maju następnego roku, wylęgają się gąsieniczki, następnie udają się one na żer w korony drzew. Gąsienice mniszki zgryzają igły i liście prawie wszystkich drzew iglastych i liściastych, preferując świerk i sosnę. Po trwającym ok. 2 m-cy okresie żerowania w czerwcu i lipcu dochodzi do przepoczwarczenia. Poczwarka spoczywa 2-3 tygodnie w szparach kory lub w rozwidleniach gałęzi, przyczepiona do podłoża pojedynczymi nićmi przędzy, po czym lęgną się motyle. Generacja roczna. Zimuje gąsieniczka w jaju. Czynniki ograniczające: krysztalica - wirusowa choroba gąsienic, warunki środowiskowe, naturalni wrogowie. Zwalczanie: pierścienie lepowe, insektycydy kontaktowe oraz preparaty bakteryjne. OSNUJA GWIAŹDZISTA (Acantholyda nemoralis)- w obrębie tego gatunku występują dwie formy: wczesna - rojąca się już w kwietniu, i późna - rojąca się w maju i czerwcu. Owad ten lata mało, zasiedla przede wszystkim d-stany sosnowe (drzewa 50-100-letnie), rosnące zwykle na słabszych siedliskach. Jaja składa na szczycie zeszłorocznych pędów. Samica najpierw nacina pokładełkiem tkankę igły, a następnie składa łódkowate jajo, wciskając je częściowo w rankę i pokrywając kitem. Po 2-3 tygodniach wylęgają się larwy, które żyją i żerują zwykle pojedynczo na pędach, otoczone luźnym, białym workowatym oprzędem. Larwa ścina igły przy pochewce, wciąga je do oprzędu i tam zżera. Po trzech tygodniach żerowania, w sierpniu, larwy schodzą do gleby, gdzie zagrzebują się na głębokość 5-25 cm. Przelegują 1-2 lata. U larw, które mają się przepoczwarczyć na wiosnę, jesienią od września i w zimie wykształcają się tzw. oczy imaginalne. Pronimfy przepoczwarczają się w kwietniu i maju. Okres spoczynku poczwarki trwa trzy tygodnie, po czym lęgnie się owad doskonały. Generacja roczna, dwu- lub trzyletnia. Naturalnymi wrogami są: kruszynek, ptaki i ssaki owadożerne. Stosuje się insektycydy kontaktowe. POPROCH CETYNIAK (Bupalus piniastris)- liczny w lasach iglastych i ze skłonnością do występowania masowego, roi się w koronach drzew od maja do końca czerwca w ciągu dnia, podczas słonecznej i bezwietrznej pogody. Najczęściej występuje w sośninach w wieku 20-70 lat, rosnących na ubogich glebach. Samica układa jaja w rządki na wewnętrznej stronie zeszłorocznych igieł. W lipcu wylęgają się bardzo wolno rosnące larwy, żerujące aż do października na igłach sosen, rzadko świerka lub jodły. Po zakończeniu żerowania opuszczają się z koron na ziemię, gdzie przepoczwarczają się zagrzebane w ściółce bez oprzędu. Motyle lęgną się w maju i czerwcu. Zdrowe poczwarki reagują na dotyk żywym ruchem. Generacja roczna. Zimują poczwarki. Długotrwałe intensywne żerowanie może prowadzić do zamierania całych d-stanów. Zapobieganie: urozmaicanie składu gatunkowego d-stanów, kolonizacja mrówek oraz ochrona ptaków. Zwalczanie metodą chemiczną i zabiegami biologicznymi. ZAWISAK BOROWIEC (Hyloicus piniastri)- motyl zasiedlający lasy iglaste, lata nocą od końca maja do sierpnia, wyszukując kwiaty np. wiciokrzewu czy lipy. Zielonkawe jaja składa zwykle pojedynczo lub w małych grupkach na igłach sosen i innych drzew iglastych. Gąsienice żerują na igłach od lata do jesieni. Przepoczwarczają się w sierpniu w wierzchnich warstwach gleby. Poczwarka zimuje, często przeleguje dłużej. Szkody wyrządzane przez tego owada mogą mieć znaczenie gospodarcze, jeśli gąsienice występują masowo.
|
|
SZLAKI MIGRACYJNE OWADÓW- na terenie Polski możemy wyróżnić 3 główne szlaki migracyjne tj.: - Dolina Bugu, - Przełęcz Dukielska, - Brama Morawska. Migracja odbywa się w kierunku północnym.
PODZIAŁ SZKODNIKÓW: 1. Szkodniki pierwotne i wtórne. 2. Szkodniki fizjologiczne (liście, łyko, kambium), fizjologiczno - techniczne (kambium, drewno), techniczne (drewno). 3. Ryzofagi (uszk. korzenie), foliofagi (uszk. liście), kambiofagi (uszk. kambium), ksylofagi (uszk drewno).
|
|
|
|
|