Nauczanie dzieci z obniżonym rozwojem intelektualnym.
Zadaniem nauczyciela pracującego z dziećmi o obniżonym rozwoju, jest takie postępowanie i dobranie odpowiednich technik, aby uczniowie wykazali chęć do nauki, a dzięki temu polepszali swe wyniki i stan rozowju. Nauczyciel powinien posługiwać się takimi formami działania jak: dozór, pielęgnacja, karność, kierowanie, spotkanie. Nie wszystkie z nich mają jednakową wartość poznawczą. Tak np. karność jest celem działania, ale nie czynnością wychowawców, podobnie dozór stanowi wytwór czynności dozorowania, pilnowania lub pielęgnacji.
W celu jednoznacznego określenia tych terminów nie należy brać za podstawę tylko stosunków logicznych, ujmowanych przez szersze lub węższe znaczenie tych wyrazów, lecz rodzaj procesu, jaki dana czynność wychowawcza wywołuje w powiązaniu z funkcjami, które ma zrealizować.
Dozorowanie polega ona na ochronie rozwoju organizmu, jego zdrowia i bezpieczeństwa, na pilnowaniu koniecznego porządku czy regulaminu, na pielęgnacji zdrowego i moralnego rozwoju wychowanka, na profilaktyce oraz zapobieganiu wpływom wszelkiego zła fizycznego czy moralnego.
W zakresie rozwoju psychicznego należy postulować szczególne ćwiczenia rozwijające myślenie, co nazywane jest nauczaniem formalnym, obok dostarczania wiadomości i pojęć jako treści nauczania materialnego, wreszcie wymaga powiązania, integrowania rozwiniętych funkcji poznawczych z uczuciowymi i drążeniowymi w psychice i osobowości wychowanka, co razem stanowi tzw. nauczanie wychowujące. Przystosowanie psychiczne, moralne i społeczne wychowanka do życia w społeczeństwie, szczególnego znaczenia nabiera czynność wychowania w znaczeniu ściślejszym. Wychowanie takie zmierza do formowania strony przekonaniowej wychowanków poprzez wzbudzenie w nich przeżyć uczuciowych, nastrojów, postaw dążeniowych oraz chcenia woli. Przedmiotem wychowania wąsko pojętego jest więc tworzenie przekonań osobistych wychowania tak, by treści poznawcze, pochodzące z nauczania w szkole zabarwiały się przeżyciem uczuciowym i stawały się motywem działania praktycznego woli. Wynikiem takich własnych przekonań w wychowanku tworzą się najpierw zasady moralne dobrego postępowania, a następnie z rosnącą siłą woli wyrabia się struktura charakteru.
Praca z dziećmi o obniżonym rozwoju powinna opierać się na rozszerzaniu samodzielności wychowanka (ale nie w stronę zachcianek czy samowoli lecz doskonalenia rozwojowego, progresu). Wychowawca powinien nadawać odpowiedni kierunek działań, doradzać, kształcić umiejętność pracy kierowanej i wymagającej wysiłku, umiejętność koncentracji uwagi i wydłużanie czasu celowej aktywności czyli powinien być kierownikiem, ale i przyjacielem tzn. zapewniając oparcie, satysfakcję ze skuteczności działań i współpracy, wzmacnianie samooceny i poczucia wartości poprzez dostrzeganie i eksponowanie każdego, najmniejszego sukcesu dziecka, Bez porozumienia z uczniem zacznie przypominać to tresurę (z towarzyszeniem kar i lęku) kosztem zniechęcenia do samodzielności, ograniczenia chęci brania na siebie pewnej odpowiedzialności, zahamowania rozwoju.
Ponadto praca z dziećmi o obniżonym rozwoju powinna opierać się na:
-zajęciach wyrównawczych
-zajęciach na świetlicy
- współpracy ucznia/ szkoły z Poradnią Psychologiczno Pedagogiczną
Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne. (na to kazał zwrócić uwagę w naszej gr)
- przeznaczona dla dzieci w wieku przedszkolnym lub z problemami psycho- motorycznymi
-wzorowana na poglądach Rudolfa von Labana (wg niego ciało ludzkie to Bryla idealna, niczym kula, lecz to na bazie sześcianu wyznaczane są kierunki i główne punkty na ciel człowieka)
- 4 wymiary ruchu: energia- siła, jaką wkładamy w wykonywanie ruchu; przepływ- swoboda, brak większej kontroli, trudny do zatrzymania; przestrzeń; czas- tempo
-kategorie ćwiczeń: prowadzące do poznania siebie i swojego ciała; pomagające zdobyć pewność siebie i budować poczucie wartości; ułatwiające kontakt i współprace z grupą; twórcza
- przykłady ćw: *kształtujace świadomość osoby; *ćw kształtujace świadomość schematu ciała; * ćw kształtujace świadomość przestrzeni; * ćw oparte na relacji „z” (opiekuńczej); * ćw rozwijające relacje „przeciwko” (opieranie się, oporowanie, toczenie); *ćw oparte na relacji „razem” (partnerowanie); * ćw z rekwizytami; * ćw ułatwiające relaksację