(wykresy – podręcznik Cabana)
Keynes wyróżnia:
Popyt konsumpcyjny – zgłaszają go gospodarstwa domowe.
Popyt zagregowany
(funkcja konsumpcji)
Dochód do dyspozycji – dochody – podatki bezpośrednie – składki przymusowe.
Popyt autonomiczny (a) – popyt niezależny od wielkości dochodu. Jest finansowany z oszczędności.
Krańcowa Skłonność do Konsumpcji (KSK) – b*Yd ()– określa jaką część dodatkowej jednostki dochodu społeczeństwo przeznacza na konsumpcję. Uzupełnieniem KSK jest Krańcowa Skłonność do Oszczędzania (KSO). Obie te wielkości w sumie dają 1 (100%) i wahają się od 0 do 1.
(funkcja oszczędności)
Dla klasy średniej KSK waha się w granicach od 0,7 do 0,8, a KSO od 0,2 do 0,3.
(funkcja inwestycji)
(funkcja popytu zagregowanego (globalnego) (AD)) – konsumpcja + inwestycje
(funkcja równowagi)
(mnożnik inwestycyjny)
Mnożnik Inwestycyjny – 1/1-KSK
(ograniczone działanie mnożnika)
Paradoks Zapobiegliwości – im wyższa jest w społeczeństwie KSO tym niższy będzie w przyszłości dochód narodowy czyli tym samym dochody indywidualne.
Kryzys jest zawsze skutkiem nadwyżki podaży nad popytem.
Doktryna Laisse-faire (państwo nocnego stróża) – koncepcja państwa do XIX wieku, czyli państwo nieingerujące w gospodarkę.
Pierwszą interwencją w gospodarkę była interwencja Otto von Bismarcka, który wprowadził obowiązkowe ubezpieczenia społeczne dot. Śmierci i utraty życia pracownika. Zrobił to w II poł XIX wieku.