1. Przyczyny występowania opóźnienia przeskoku

Czas t0 (t0 = tst + tw) liczony od momentu doprowadzenia napięcia o wartości odpowiadającej statycznemu

napięciu przeskoku do chwili zwarcia elektrod przez wyładowanie nosi nazwę opóźnienia przeskoku.

Opóźnienie przeskoku jest funkcją napięcia i stromości napięcia.

W przypadku układów o silnie niejednostajnym rozkładzie pola elektrycznego (np. ostrze-płyta), obszar

największych naprężeń jest stosunkowo mały. Prawdopodobieństwo znalezienia się elektronu w

danej chwili w danym miejscu jest mniejsze, a opóźnienie przypadkowe (statystyczne) większe. O wielkości

tego opóźnienia decyduje przypadek. Z tego względu wytrzymałość udarowa układów powietrznych

o silnie niejednostajnym rozkładzie pola bywa dużo wyższa od wytrzymałości statycznej.

Zewnętrzne czynniki jonizujące (promieniowanie kosmiczne, naturalna radioaktywność) wywołują w

każdej sekundzie w 1 cm3 około 10 aktów jonizacji. Koncentracja nośników elektryczności (par jon–

elektron), będąca wypadkową procesów jonizacji i dejonizacji, wynosi około 1000 cm–3.

Drugi składnik opóźnienia przeskoku (tw), czyli czas rozwoju wyładowania od chwili zapoczątkowania

lawiny zdolnej do przekształcenia się w strimer, do chwili zwarcia elektrod przez kanał plazmowy,

maleje ze wzrostem wartości szczytowej udaru, rośnie bowiem prędkość lawiny i rozwoju kanału plazmowego.

Ogólnie rzecz biorąc „opóźnienie przeskoku” ma charakter przypadkowy, choć zależny od wielkości

nadwyżki napięcia udarowego nad statycznym napięciem przeskoku i czasu trwania tej nadwyżki. Zwarcie

elektrod przez kanał plazmowy ucina (zwiera) udar. Czas zwierania nie przekracza zazwyczaj 0,1 µs.

Opóźnienie przeskoku powoduje, że moment przeskoku i ucięcie udaru może występować na grzbiecie

udaru, po przeminięciu jego wartości szczytowej. Im niższe napięcie udarowe, tym opóźnienie i tzw. czas

do przeskoku są dłuższe.

W wyniku istnienia opóźnienia wyładowania nie ma ostrej granicy udarowego napięcia przeskoku.

Istnieje, często dość szeroki, przedział wartości szczytowych udaru w którym odsetek przeskoków wzrasta

od 0 do 100.

2. Omówić metodę serii

3. Omówić metodę góra-dół

4. Omówić sposób wyznaczania charakterystyk udarowych

5. Konwencjonalna zasada koordynacji izolacji