KRUSZYWA
Oznaczanie składu ziarnowego – metoda przesiewania
Badanie polega na rozdzieleniu materiału za pomocą zestawu sit na kilka frakcji ziarnowych klasyfikowanych wg zmniejszających się wymiarów. Do oznaczenia zastosowaliśmy sita o wymiarach: 0,063mm; 0,125mm; 0,25mm; 0,5mm; 1,0mm; 2,0mm; 4,0mm; 8,0mm; 16,0mm; oraz 32,0mm. Sita należało ułożyć od góry do dołu według malejących wymiarów i dodatkowo założyć denko i przykrywę po czym położyć na wstrząsarce. Badaniu poddano 1kg kruszywa. Otrzymane wyniki znajdują się w tabeli poniżej.
| d/D | [g] | [%] | ∑[%] |
|---|---|---|---|
| 16/32 | 7 | 0,7 | 100 |
| 8/16 | 240+1 | 24,1 | 99,3 |
| 4/8 | 198 | 19,8 | 75,2 |
| 2/4 | 97 | 9,7 | 55,4 |
| 1/2 | 78 | 7,8 | 45,7 |
| 0,5/1 | 91 | 9,1 | 37,9 |
| 0,25/0,5 | 242+1 | 24,3 | 28,8 |
| 0,125/0,25 | 36 | 3,6 | 4,5 |
| 0/0,063 | 9 | 0,9 | 0,9 |
| ∑ | 998+2 | 100 | 100 |
Punkt piaskowy (Pp) – procentowy udział w kruszywie masy ziaren o wymiarach od 0,063 do 1,0mm włącznie (do d/D=1/2).
Pp=45,7%
CEMENT
Doświadczenie – należało sporządzić zaprawę normową (1350g piasku, 450g cementu, 225g wody – proporcje 3:1:0,5), aby wykonać beleczki o wymiarach 4x4x6cm. Sposób mieszania zaprawy był podzielony na dwie części różniące się prędkością mieszania (V1=140obrotów/min oraz V2=285obratów/min). Między zmianą prędkości był chwilowy przestój. Ścianki formy należało posmarować środkiem antyadhezyjnym. Formę najpierw napełniało się do połowy i należało położyć ją na wstrząsarce przez 30sekund aby pozbyć się ewentualnych pęcherzyków powietrza, następnie dopełnić ją do końca i ponowie położyć na wstrząsarce przez 30 sekund. Próbki powinny być przechowywane w komorze podwyższonej wilgotności.
Wytrzymałość na zginanie
Bada się za pomocą aparatu Michaelisa. Zasada działania aparatu polega na obciążeniu beleczki (4x4x16cm) siłą skupioną, przyłożoną w środku rozpiętości beleczki. Siła ta wywołana jest przez śrut , sypiący się ze zbiornika do naczynia wiszącego na ramieniu dźwigni. Przekładnie dźwigni 1/5 i 1/10 zamieniają ciężar naczynia ze śrutem (P) na siłę łamiącą beleczkę (P’).
badanie polega na umieszczeniu belki na podporach aparatu, zawieszeniu naczynia na ramieniu dźwigni i otwarciu dopływu śrutu. Równomierny strumień śrutu obciąża stopniowe beleczkę, aż do jej złamania. Badanie wykonano po 28 dniach.
P’
3 10 3
8 8 Schemat obciążenia belki.
Wytrzymałość na zginanie oblicza się ze wzoru: Rzg=1,17xm [MPa], m - ciężar naczynia ze śrutem.
m1=5,924kg Rzg1=1,17x5,924=6,931 MPa
m2=6,047kg Rzg2=1,17x6,047=7,075 MPa
m3=6,504kg Rzg3=1,17x6,504=7,610 MPa
Wytrzymałość na ściskanie
Badanie wytrzymałości na ściskanie wykonuje się na prasie hydraulicznej na połówkach beleczek złamanych wcześniej w aparacie Michaelisa. Podczas badania połówkę beleczki umieszcza się na płytce dociskowej (4x6,5cm) i obciąża siłą ściskającą P aż do zniszczenia próbki. Wynik oblicza się jako iloraz siły niszczącej próbkę (P) z manometru prasy (kN) i powierzchni próbki F=0,0016m2
Rc = P/ F [MPa]
belka 1: pierwsza część P=54,6kN druga część P=40,8 kN
belka 2: pierwsza część P=55,7 kN druga część P=43,7 kN
belka 3: pierwsza część P=49,6 kN druga część P=48,6 kN
Rc11=54,6/0,016=3412,5MPa Rc12=40,8/0,016=2550MPa
Rc21=55,7/0,016=3481,25MPa Rc22=43,7/0,016=2731,25MPa
Rc31=49,6/0,016=3100MPa Rc32=48,6/0,016=3037,5MPa