1. Wytyczanie terenu
a) odmierzyć na działce odległości od charakterystycznych lini lub ptk dla ustalenia naroży bud, b)przy pomocy kołków określić osie i obrys bud,c)sprawdzić kąty proste w narożach oraz przekątne, d) w odległości ok.0,5m od przyszłego rozkopu utworzyć ławy drutowe w celu przeniesienia ptk charakterystycznych oraz określić linie przebiegu ścian, e) sprawdzić zgodność z projektem, f)wyznaczyć poziom posadowienia, g)wyznaczyć linie ścian fundamentowych

2.Bilans mas ziemnych
Bilans mas ziemnych jest to różnica między ogólną objętością wykopów a ogólną objętością nasypów. Rozróżniamy dwie metody obliczeń: metoda kwadratów i trójkątów(kwadrat dzielimy na 2 trójkąty). Powierzchnie rozpatrywanego terenu pokrywa się siatką niwelacyjną – dzieląc ją na równe pola kwadratowe. W ich wierzchołkach wpisuje się z planu wysokościowego poziom niwelacji. Następnie wyrównuje się teren zgodnie z rzędną terenu ustaloną w danym projekcie.

3.Obniżanie poziomu wód guntowych
Zwierciadło wody gruntowej należy obniżyć jeśli wykonanie wykopu stosowanymi na budowie maszynami nie jest możliwe. Metody: a) Rowów otwartych – odprowadzają wodę z terenu budowy, do rowu o przekroju trapezu o nachyleniu skarp 1:1 do 1:3 zależne od kategorii gruntu, b) Drenaż są dwa sposoby drenowania: poziomy i pionowy.

Przy poziomym, wody odsączają się do sączków; dalej jest ona odprowadzona do zbieraczy i kolektorów, a następnie od odbiorników (kanalizacja deszczowa, otwarty rów, itp.). Drenaż pionowy przeważnie działa okresowo na czas budowy, obniżając zwierciadło wody gruntowej do potrzebnego poziomu. Po przez: studnie depresyjne lub igłofiltry, c) Jet – grouting polega na wprowadzeniu (wtłoczeniu) w grunt pod dużym ciśnieniem zaczynu cementowego. Zastosowanie: wzmocnienie dna wykopów czyli poziome zabezpieczenie przed przepływem wody. Ścianki szczelne

4. Technologia robót wykonanych spycharkami
Spycharka jest maszyną odspajającą grunt i przesuwającą urobek na nieduże odległości, praca spycharki polega głównie na ścinaniu nierówności terenu i przepychaniu urobku przed sobą (czołowe) lub spychaniu urobku na boki (uniwersalne). Spycharki czołowe nadają się przede wszystkim do wyrównywania terenu oraz do kopania płytkich wykopów , natomiast sp. uniwersalne nadają się w największej mierze do zasypywania rowów instalacyjnych oraz ścinania skarp przy budowie podtorza drogowego. Lekkie na podwoziach zwykłych ciągników rolniczych lub ciężkie na podwoziach gąsienicowych. Najwydajniejsze na spadkach przy wyrównaniu terenu

5. Technologia robót wykonanych zgarniarkami
Podstawowymi zadaniami zgarniarki są: odspajanie gruntu ,transport uzyskanego urobku , rozścielanie go warstwami w wyznaczonym miejscu i jednocześnie zagęszczenie wysypywanego gruntu. Są stosowane przy budowie podtorzy drogowych, kanałów,ziemnych zapor, przy wyrównywaniu terenu pod lotniska.

1.Roboty przy wyrównywaniu terenu polegają na ścinaniu wzniesień i zasypywaniu wgłębień. Nagarnianie gruntu na spadkach powinno być dokonywane z reguły warstwami pochyłymi , a nie poziomymi .

2.Wykopy pod budynki - mogą być wykonywane za pomocą zgarniarek , gdy nie są zbyt głębokie ( do 3m ) , gdy przekrój wykopu jest jednakowy na całej długości , gdy wjazdy i wyjazdy z wykopu są urządzone na całej szerokości wykopu , a także gdy ich pochylanie jest nie większe niż 10% .

3.Roboty hydrotechniczne - zgarniarki szczególnie wydajnie pracują przy robotach hydrotechnicznych, jak budowa kanałów , obwałowań rzek , ziemne zapory itp.

6.Rodzaje robót wykonanych koparkami o pracy ciągłej
Koparki pracujące w cyklu ciągłym posiadają wiele naczyń urabiających są to tz. Koparki wielonaczyniowe. Służą do urabiania gruntów luźnych i mało zwięzłych oraz do eksploatacji dużych mas materiałów sypkich. Wyróżniamy: łańcuchowe lub z kołem czerpalnym; podłużnie lub poprzecznie frezujące. Użycie koparek wieloczerpakowych powinno być uzależnione od wielkości robót ziemnych i celowości użycia tego rodzaju koparek ze względu na dużą ich wydajność. Nie należy ich stosować w gruntach zamarzniętych.

7. Zagęszczanie mas ziemnych(płytkie, wgłębne)
płytkie: a)wałowanie- polega na prasowaniu gruntu posługując się walcami. Następuje obsuwanie się cząstek gruntu , z jednoczesnym zapełnieniem się porów, co wpływa w rezultacie na zwiększenie stopnia zagęszczenia gruntu. b) ubijanie- polegające na nagłych uderzeniach, w wyniku których cząstki znajdujące się pod maszyną wprowadzane są w ruch. Wyróżniamy ubijaki elektryczne, samobieżne, płytowe zainstalowane do żurawi

-wibrowanie - polega na wprawieniu w drgania wysokiej częstotliwości cząstek gruntu przy pomocy wibratorów
Wgłębne a) wybuchami w gruntach niespoistych b)wibrofloatacja- zagęszczanie poprzez drgający wibrator. Wokół wibratora tworzy się lej na skutek osiadania gruntu, który wypełnia się materiałem dowiezionym. Zagęszczanie od dołu do góry.

c) wibrowymiana- wibrator rozpycha i penetruje grunt do projektowanej głębokości

8. Montaż prefabrykowanych elementów żelbetowych
Sposób swobodny w którym element jest ustawiany swobodnie w miejscu wbudowania a jego usytuowanie w konstrukcji wyznacza się wg krawędzi elementów, osi ścian budynków itp

9. Montaż prefabrykowanych elementów żelbetowych
Sposób wymuszony, w którym poszczególne elementy ustawia się w miejscu wbudowania za pomocą specjalnych występów, trzpieni, śrub

10. Montaż rozdzielczy hali
Polega na kolejnym montowaniu na przestrzeni całego obiektu poszczególnych rodzajów
elementów, np. najpierw wszystkich słupów, następnie wszystkich belek, wszystkich wiązarów, płyt dachowych itp. Montaż tą metodą marnuje przez długi czas powierzchnię całego obiektu i nie zabezpiecza stateczności ustawionej części konstrukcji

11. Montaż kompleksowy hali
Polega na montowaniu wszystkich elementów od razu w obrębie całego przekroju poprzecznego obiektu (zarówno elementów zasadniczych, jak i pomocniczych – stężenia, usztywnienia, wzmocnienia); w ten sposób maszyna montażowa przechodzi tylko raz wzdłuż całego obiektu, pozostawiając za sobą całkowicie zmontowane części konstrukcji

12. Montaż budowli z prefabrykowanych elementów
Polega na ustawieniu i zamocowaniu elem. prefabrykowanych w przeznaczonym miejscu. Wyróżniamy montaż: wstępny, zasadniczy(ustawienie prefabrykatów, wykonanie połączeń stałych, montaż elementów uzupełniających) i uzupełniający(wzmacnianie elementów, zabezpieczenie połączeń przed czynnikami atmosf.). Montaż odbywa się kompleksowo lub rozdzielczo przy pomocy żurawia gąsiennicowego (cięższe elementy) i szynowego (lżejsze elementy)

13. Deskowanie tracone
Deskowania tracone stanowią pewnego rodzaju formy, umożliwiające ich wypełnienie mieszanką betonową w celu wykonania określonego elementu konstrukcyjnego lub ustroju budowlanego, pozostające na miejscu wbudowania, pełniące w eksploatowanym obiekcie budowlanym funkcję: konstrukcyjną, izolacyjną lub izolacyjno-konstrukcyjną.

14. Deskowanie ślizgowe
Ślizga się wzdłuż ścian na wysokości konstrukcji. Jedyny rodzaj deskowań, w którym formowanie konstrukcji odbywa się w sposób ciągły, wzdłuż ścian na wysokości konstrukcji. Ma zastosowanie głównie do konstrukcji o przekroju niezmieniającym się na całej wysokości obiektu i znacznej wysokości, jak np. filary mostowe. Deskowanie nie jest do siebie równoległe, płyty są przesunięte względem siebie (jedna wyżej od drugiej)

15. Deskowanie pneumatyczne
Deskowanie pneumatyczne wykonane jest ze specjalnej miękkiej tkaniny(np. tkanina poliestrowa) szytej na indywidualne zamówienie. Tkanina w formie balonu jest zamocowana do wcześniej wykonanego fundamentu w postaci zbrojonego pierścienia. Tkanina pełniąca rolę deskowania, nadmuchiwana jest przy pomocy dwóch wentylatorów sprężonym powietrzem o niedużym ciśnieniu. Następnie od środka kopuły, hermetycznie zamkniętej, natryskuje się na tkaninę warstwę pianki poliuretanowej, w której zatapia się haki stalowe. Do haków przymocowuje się siatkę stalową, pełniącą rolę zbrojenia dla mieszanki betonowej, podawanej metodą torkretowania.

16. Sposoby układania mieszanki bet. w kontr masywnych
a) dostarczamy mieszankę bet, na miejsce ułożenia b) zagęszczamy za pomocą wibratorów wgłębnych c)jeżeli układamy kilka warstw jedynie ostatnia warstwa wierzchnia powinna być wygładzona d) części zamykające budowe betonujemy po zakończeniu osiadania e)betonowanie bloków fundamentowych pod urządzenia dynamiczne wykonujemy bez przerw roboczych f)mieszankę betonową układamy warstwami poziomymi o jednakowej grubości, dostosowanej do wibratorów g) okres pomiędzy wykonaniem 1 warstwy a rozpoczęciem następnej ustalamy doświadczalnie przez laboratorium

17. Sposoby układania mieszanki bet w ścianach i słup
a) słupy wolnostojące betonujemy bez przerw roboczych odcinkami nie przekraczającej 5m b) ściany tak samo betonować bez przerw odcinkami nieprzekraczającymi 3m c)w słupach poniżej r=0,16m² i ścianach gr poniżej 15 cm betonować odcinkami nieprzekraczającej 2m przy jednoczesnym zagęszczeniu d) konstrukcje ramowe betonujemy bez przerw
18. Mechaniczne sposoby zageszczania mieszanki betonowej
Zageszczanie mechaniczne: wibrowanie , wibroprasowanie ,odpowietrzanie, ubijanie, wirowanie.
- Wibrowanie - mieszanka betonowa jest wprowadzana w ruch drgający przy pomocy wibratorów.
- Prasowanie- polega na poddawaniu formy wypełnionej mieszanką betonową działaniu znacznego nacisku. Działanie nacisku powoduje przemieszczenie cząstek mieszanki betonowej w celu zajęcia przez nie jak najmniejszej objętości w formie.
-Wirowanie-jest to zagęszczanie układanej mieszanki betonowej, spowodowane siłą odśrodkową, występującą w czasie szybkiego ruchu obrotowego formy.
-Odpowietrzanie- zagęszczanie tą metodą następuje na skutek celowo wywołanej różnicy ciśnień w poszczególnych warstwach tworzywa. Różnicę tą uzyskuje się przez wytworzenie ciśnienia niższego od atmosferycznego w mieszance betonowej. Wyróżniamy odpowietrzanie wgłębne i odpowietrzanie powierzchniowe

19. Sposoby przygotowania mieszanki bet
Przygotowanie mieszanki betonowej polega na ręcznym lub mechanicznym( w betoniarce na placu budowy lub w węźle betoniarskim) wymieszaniu kruszywa grubego, kruszywa drobnego (piasek) z odpowiednią ilością wody.

Betoniarki:
-betoniarki wolnospadowe- do produkcji mieszanek betonowych o konsystencjach od ciekłej do plastycznej. Składniki mieszanki unoszone są łopatkami zamocowanymi w obrotowym bębnie i swobodnie opadają na dół. do uzyskiwania betonów niskich klas
-betoniarki o mieszaniu przymusowym - produkcji mieszanek betonowych o dowolnej charakterystyce, bez ograniczeń odnośnie do klasy betonu i konsystencji, mieszanie poprzez mieszadła poruszające się w mieszalniku mieszarki
-betoniarki wibracyjne.
Typy mieszania: jednostopniowe, dwustopniowe, wielostopniowe

20. Technologia wykonywania i ocieplenia dachów stromych

Izolacja termiczna może być w stromym dachu poddasza użytkowego umieszczona:
- pomiędzy krokwiami, 
- pomiędzy i pod krokwiami
- pomiędzy i na krokwiach
- ponad krokwiami 

Dachówka ,łata ,kontr łata, folia paro przepuszczalna, krokiew, wełna mineralna, folia paroizol

21. Technologia układania dachówek bitum, ceram, blachy

Dachówki bitumiczne

- Pod gonty powinno być wykonane pełne poszycie.

- Należy mieszać dachówki z co najmniej 4-5 losowo wybranych paczek

-Montaż dachówek rozpoczyna się zazwyczaj od środka połaci

-Dolną krawędź pierwszego rzędu dachówek umieszcza się 10 – 20 mm powyżej dolnej krawędzi pasów brzegowo-kalenicowych.

-Przed ułożeniem dachówki należy zerwać folię zabezpieczającą z warstwy samoprzylepnej.

- Dachówki bitumiczne mocuje się gwoździami papowymi (4 sztuki na dachówkę). Gwoździe muszą przechodzić przez deskowanie.
-Dachówki po ułożeniu na dachu łączą się ze sobą warstwą samoprzylepną

- Prawidłowe przybicie gontów do podłoża zapobiega zsunięciu się pokrycia.

Dachówki ceramiczne

- Pod pokrycie z dachówek nie potrzeba deskowania, niezbędne jest ułożenie na krokwiach folii wysokoparoprzepuszczalnej lub nowoczesnej membrany dachowej.
- Po ułożeniu membrany lub folii przygotowuje się ruszt (inaczej - łacenie), składający się z wzajemnie prostopadłych listew - kontrłat i łat, na którym to ruszcie można już układać dachówki.

-Kontrłaty trzeba zamocować wzdłuż krokwi, aby nie utrudniały spływania wody.

- Do tak ułożonych kontrłat przybija się łaty - równolegle do okapu i kalenicy dachu.

-Dachówki mają na spodzie wyprofilowane uchwyty, dzięki którym utrzymują się na łatach.

-Kolejny rząd dachówek dociska poprzedni i osłania miejsca mocowania.

-Rozstaw łat zależy od rodzaju dachówki

Blachy dachówkowe

-Przed przystąpieniem do mocowania arkuszy na połaci dachowej należy pamiętać o sprawdzeniu geometrii dachu

- Arkusze po­winny być lokalizowane pod kątem prostym do linii okapu
- łaty na których będzie mocowana blacha dachówkowa mają byc zamontowane równolegle do linii okapu

-Rozstaw łat zależy od tłoczeń blachy.

- Blachę należy układać kolumną od linii okapu do linii kalenicy.

-.Zalecane jest stosowanie wkrętów od 6 do 9 sztuk na metr kwadratowy.

-Przykręcając blachy należy pamiętać o dociskaniu ich w linii spadku da­chu by nie dopuścić do powstania szczelin na łączeniach
-Nie należy stawać na arkuszach nie przykręconych,

22. Podział hydroizolacji wg. poziomu wód grunt i rodzaju materia
a) Typu lekkiego (izolacja parochłonna) : powłoki asfaltowe lub papa b) Średniego (izolacja przeciwwilgociowa): drenaż opaskowy, folia kubełkowa, lepik, papa c) Ciężkiego – (izolacja przeciwwodna): woda powyżej podłogi piwnicy; Wykonujemy tak zwaną „wannę” z betonu wodoszczelnego następnie folia i papa na zewnętrznej stronie „wanny”

23. Technologia izolacji bentonitowej
Bentonit – opalny ił, zawierający ponad 80 % montmorylonitu. Wykazuje właściwości tiksotropowe Zawiesinę bentonitową stosujemy przy wykonywaniu ścian szczelinowych, zapobiega dostawaniu się wody do wnętrza szczeliny. Bentonitowa mata izolacyjna ma zastosowanie również w izolacjach budowlanych i izolacjach fundamentów. Mata bentonitowa układana jest na zakłady. W przypadku wykonywania izolacji poziomych podłoże powinna stanowić warstwa chudego betonu, odpowiednio zagęszczona warstwa podsypki lub zastabilizowane podłoże gruntowe. Układana na powierzchni poziomej mata jest zazwyczaj wyprowadzana na powierzchnie pionowe w celu uciąglenia z izolacją pionową. W celu wykonania izolacji pionowej można montować bezpośrednio przybijając go do wykonanej ściany fundamentowej lub montując do szalunku przed jej wykonaniem, a następnie zabetonować.

24. Jastrychy maszynowo i ręcznie (tech mat)
Maszynowo- Wykonuje się je korzystając ze specjalistycznych pomp do podawania i urabiania zapraw i betonu zwanych mixokretami, które pozwala na wykonywanie posadzek w trudno dostępnych miejscach oraz w znacznym oddaleniu od miejsca składowania materiałów. Do wyrównania i zagęszczenia struktury stosuje się zacieraczki mechaniczne, co znacznie ułatwia i przyspiesza prace. Ręcznie - należy odpowiednio przygotować podłoże, następnie wykonać warstwę sczepną, warstwę rozdzielającą lub wodochronną. Przygotowaną zaprawę najczęściej układa się pasmami pomiędzy prowadnicami. Po ustabilizowaniu prowadnic za pomocą placków zaprawy nałożonej przy końcach elementów, przystępuje się do nanoszenia zaprawy na powierzchnię. Przygotowaną zaprawę najczęściej dowozi się taczką i rozgarnia łopatą. Na koniec po wstępnym wyrównaniu, powierzchnię podkładu zaciera się pacą ze styropianu.

25. Jastrychy bezdylatacyjne
na odpowiednio zagęszczanym podłożu pokrytym dwoma warstwami folii, wykonuje się płyty z betonu zbrojonego o polach 3x3 m, pozostawiając niezabetonowane pasma szerokości około 40 cm. po stwardnieniu betonu, pasma międzypłytowe z wypuszczonym zbrojeniem wypełnia się betonem ekspansywnym o ekspansji swobodnej 1% aby w wyniku skurczu płyty nie uległy deformacji. Folia ułożona na podbudowie ma stanowić warstwę poślizgową. Dzięki niej zmniejsza się tarcie pomiędzy podłożem betonowym a betonem ekspansywnym.

Sprężanie płyt
Żeby uniemożliwić pojawienie się rys skurczowych i termicznych, należy w podkładzie wywołać wstępne naprężenia ściskające w części górnej lub na całej grubości płyty. Podkłady można sprężać specjalnymi cięgnami (drutami, kablami, splotami). Płyty spręża się po stwardnieniu betonu. Jest to jednak dość kosztowny i skomplikowany zabieg technologiczny.

26. Technologia tynków sgraffito
Jest tynkiem o kilku barwnych warstwach naniesionych jedna na drugą. W warstwach tych wyskrobuje się różne wzory, litery ozdoby itp. Tak aby ujawniając kolory poszczególnych warstw osiągnąć różnokolorowy rysunek. Na zaledwie związany podkład narzuca się i zaciera na gładko pierwszą warstwę barwnej zaprawy, która nie będzie zdrapywana. Na częściowo związaną warstwę nakłada się kolejna i postępuje się tak aż do ostatniej na której wyrysowuje się szablon, a następnie pruszy się go kreda lub pyłem węglowym. Wycinanie i wyskrobowywanie zaprawy powinno się odbywać tego samego dnia.

27. Technologia tynków baranek
używane jako tynki nawierzchniowe są nakładane na rożnego rodzaju tynki podkładowe lub bezpośrednio na podłoże. Tynk o fakturze baranka, który dzięki odpowiedniej wielkości kruszywa (dużo ziarna ‘ostrego’ – o nieregularnym kształcie), tworzy charakterystyczną strukturę gruboziarnistego grysu (ziarnko obok ziarnka). Aby uzyskać wygląd baranka, konieczne jest zacieranie ruchami okrężnymi w jedną stronę. Nakłada się jedną warstwą grubości 2-10 mm na płyty styropianu lub wełny mineralnej. Przygotowana pod nałożenie tynku powierzchnia powinna być gładka.

28.Technologia tynkow kornik
używane jako tynki nawierzchniowe są nakładane na rożnego rodzaju tynki podkładowe lub bezpośrednio na podłoże. Tynk o fakturze kornik, który dzięki odpowiedniej wielkości kruszywa (mało ziarna o okrągłym kształcie kruszywa), tworzy charakterystyczną fakturę w postaci rowków poziomych, pionowych i ukośnych.

29. Technologia tynków renowacyjnych
Są to tynki przeznaczone do odnawiania zawilgoconych albo zasolonych murów. Charakteryzują się wysoką paro przepuszczalnością, dużą porowatością i znacznie ograniczoną możliwością kapilarnego transportu wody.

Wyróżniamy tynki renowacyjne:

• Kompresowe – na murach zasolonych, nazywane tynkami traconymi

• Jedno lub wielowarstwowe - właściwe tynki renowacyjne tworzące powłokę gromadzącą sole i równocześnie odnawiające elewację

• Zaporowe – nie przepuszczające wilgoci i soli

30. Technologia tynków ozdobnych i zdobionych
Tynki ozdobne (lub o fakturze specjalnej) to wyprawy wykonywane z zapraw zwykłych, ewentualnie barwionych pigmentami, nakładanych tak aby uzyskać dekoracyjną fakturę. Wyróżnia się następujące rodzaje tynków ozdobnych: nakrapiane, odciskane (odciska się na nim projektowany wzór kielnią) kształtowane kielnią, kraterowane, dziobane, ciągnione, boniowane. Tynki zdobione to wyprawy mające zdobienia w ostatniej zewnętrznej warstwie tynku. Do sposobów zdobienia płaskich tynków zewnętrznych zalicza się: żłobkowanie, imitacja wypukłego spoinowania, intarsja, pargeting, sgraffito, al. Fresco

• żłobkowanie, wykonywane jest we wciąż wilgotnej warstwie gładzi – po zatarciu jej powierzchni. Najpierw za pomocą rylca kreślony jest na tynku rysunek zdobienia. Następnie mocuje się łaty i przy pomocy specjalnego skrobaka wykonuje się wyżłobienia naśladujące spoiny.

• imitacja wypukłego spoinowania, Spoinowanie wykonywane jest za pomocą specjalnego narzędzia, tzw. żelazka do spoinowania.

• intarsja, Zdobienia w postaci intarsji wykonywane są także w jeszcze wilgotnej trzeciej warstwie wyprawy tynkarskiej. W tej technice, specjalnie barwiona porcja zaprawy wstawiana jest w wyżłobienia wykonane w świeżej zaprawie zasadniczego tynku.
Intarsję wykonuje się przy pomocy szpachelki lub specjalnego noża

•pargeting, polega na zdobieniu wilgotnych jeszcze tynków metodą odciskania specjalnych stempli lub matryc,

• sgraffito, polega na otrzymywaniu dwu lub wielobarwnych efektów dekoracyjnych na tynku, poprzez zeskrobywanie warstw wierzchnich.
• al fresco. Zdobienia te należą do technik malarskich i realizowane są na mokrym tynku wapiennym. W wyniku procesu karbonizacji, na powierzchni tynku powstaje szklista warstwa krystalicznego węglanu wapniowego, który łączy farby z tynkiem i czyni je nierozpuszczalnymi w wodzie, nadając im jednocześnie delikatny połysk.