Cyklem koniunkturalnym nazywamy krótkookresowe odchylenia produkcji, aktywności gospodarczej od jej trendu. Polega na wahaniach produkcji, zatrudnienia, aktywności gospodarczej wokół długookresowych trendów.
Najbardziej znanym cyklem jest Klasyczny cykl koniunkturalny, występował w XIX
i XX wieku do II wojny światowej i jego przebieg trwał od 7 do 10 lat.
Wykres przebiegu klasycznego cyklu koniunkturalnego
A B C D E czas
A - najwyższy punkt koniunkturalny gospodarki
RECESJA EKSPANSJA
A do B - faza kryzysu C do D - faza ożywienia
B do C - faza depresji D do E - faza rozkwitu
W wahaniach cyklu koniunkturalnego można wyróżnić cztery podstawowe fazy:
kryzys (lub recesja w zależności od skali spadku produkcji)
depresja (lub dno kryzysu)
ożywienie gospodarcze
wysoka koniunktura (rozkwit gospodarczy)
Między poszczególnymi fazami zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, co oznacza że mechanizmy i procesy zachodzące w jednej fazie cyklu warunkują mechanizmy i procesy w następnej fazie. Przebieg cykli jest nieregularny, różnią się one między sobą długością poszczególnych faz oraz amplituda wahań.
Punktem wyjścia jest tak zwany kryzys nadprodukcji (przewaga podaży
w porównaniu z efektywnym popytem), w wyniku procesów inwestycyjnych, które są niekontrolowane, czyli nadmierna rozbudowa potencjału. Przy tej skali produkcji, dochodów itd. rynek nie może wszystkiego wchłonąć. Następuje ograniczenie produkcji, inwestycji (co pociąga za sobą kryzysy u przedsiębiorców związanych z danym producentem), zatrudnienia, zamówień na surowce i kooperacje. Spada zysk, siła nabywcza, rośnie bezrobocie. Zmniejsza się stopień wykorzystania zasobów, ogranicza się inwestycje.
Następuje faza depresji, która odznacza się względną stabilizacją gospodarki na obniżonym poziomie, na rynku zostają te przedsiębiorstwa, które przy tak niskich cenach mają zyski. Banki komercyjne maksymalnie ograniczają kredyt. W pewnym momencie tej fazy gospodarka osiąga najniższy poziom – jest to tzw. dolny punkt zwrotny. Gospodarka funkcjonuje na zwolnionych obrotach i dalej już ani inwestycje, ani konsumpcja nie wykazują tendencji malejącej. Dochodzi w ten sposób do dna kryzysu.
W tym okresie silniejsi przedsiębiorcy, którzy przetrwali kryzys, wykorzystują okres niepomyślnej koniunktury i dokonują stopniowo renowacji swego kapitału - zaczynają zwiększać zatrudnienie i inwestycje. Zaczyna się faza ożywienia. Zaczyna się poprawiać relacja cen do kosztów wytwarzania, co prowadzi do zwiększenia zysków. Nagromadzone środki pieniężne w bankach komercyjnych szukają ujścia handlowego, co powoduje obniżenie stopy procentowej – tańsze kredyty pozwalają na większe inwestowanie. Rosną kursy akcji i obligacji.
To całokształt wskaźników życia gospodarczego , które charakteryzują sytuacje ekonomiczne danego sektora , regionu , kraju czy świata . W języku potocznym jest synonimem stanu gospodarczego .
WAHANIA CYKLICZNE – są to powtarzające się w określonym rytmie mniej lub bardziej regularnie zmiany wielkości makroekonomicznych .
Periodycznie powtarzające się wahania istotnych składników życia gospodarczego nazywamy cyklem koniunkturalnym i mogą to być wahania globalnego popytu lub poziomu ogólnej działalności gospodarczej . Najważniejszą cechą cyklu jest rytmiczność .
Rodzaje wahań występujących w gospodarce :
WAHANIA SEZONOWE- wynikają ze stałych zmian pór roku /np. rolnictwo , budownictwo/ mają źródła w czynnikach instytucjonalnych np. wzrost popytu na papier w okresie wyborów .
Wahania sezonowe mogą wpływać na przebieg cyklu koniunkturalnego oraz same podlegać jego wpływom .
WAHANIA PRZYPADKOWE – są nieregularne i nie cykliczne powodowane są czynnikami losowymi np. wojna , klęska , strajki lub zmianami polityki państwa , mogą zmieniać przebieg wahań cyklicznych .
POLITYCZNE CYKLE KONIUNKTURALNE – /cykle wyborcze i prezydenckie/ powstają gdy rząd wpływa na aktywność gospodarczą i wywołuje dodatkowe wahania .
CYKLE REGIONALNE – dotyczą rozwoju poszczególnych części kraju , regionu .
CYKLE SPECJALNE - / np. świńskie / są to odbywające się z pewną regularnością wahania produkcji żywca wieprzowego , przebiegają niezależnie od ogólnych wahań koniunktury i mają swój własny mechanizm .
TRENDY – czyli tendencje długookresowe są to stałe /zwyżkowe, zniżkowe lub na niezmienionym poziomie / ruchy czynników osobowych i rzeczowych w jakiejś dziedzinie gospodarczej . Zwyżkowe trendy następują najczęściej w wyniku rozwoju sił wytwórczych tz wzrostu poziomu wiedzy , kwalifikacji zatrudnionych , postępu technicznego . Trend jest przejawem długookresowej zmiany jakiejś zmiennej ekonomicznej np. PKB . Przebieg trendu zakłócony jest bieżącą sytuacją ekonomiczną . Mniejsze wahania o różnej amplitudzie i zmiennej
intensywności w ramach ogólnego trendu określa się mianem cykli koniunkturalnych .
CYKL JUGLARA – przyczyny cyklicznego falowania gospodarczego upatrywał w zjawiskach pieniężno – kredytowych . Jego zdaniem kryzys był następstwem ograniczenia expansji kredytowej banków w okresie rozkwitu , okres jednego cyklu wynosi według niego od 7 do11 lat . Cykl o tej długości nazywamy cyklem klasycznym lub cykl Juglara .
CYKL KITCHINA – na podstawie analizy wskaźników pieniężnych sformułował stwierdzenie o występowaniu w gospodarce cykli krótkich o przeciętnym okresie 3,5 roku . Jego zdaniem jednakże co 2 lub 3 cykl ma większą amplitudę i dlatego powstaje wrażenie występowania cykli o dłuższych okresach 7-11 lat . Wśród teoretyków panuje pogląd że występowanie cykli krótszych jest spowodowane zmianami w zapasach natomiast cykle dłuższe Juglara zależą od inwestowania w maszyny i urządzenia .
CYKLE DŁUGIE KONDRATIEWA – czyli zmiany podstawowych wielkości ekonomicznych w horyzoncie czasowym wynoszącym kilkadziesiąt lat . Długość fal mierzona między punktami szczytowymi wynosi 58 i 45 lat , a między dolnymi 61 i 45 lat .Składają się z 5 faz : ożywienia , szybszego wzrostu , dojrzałości , nasycenia i recesji .
CYKLE SUPER DŁUGIE / van EWIJKA / super długi cykl gospodarczy 150 do 160 letni . Składa się z 70 letniego wzrostu produkcji i 85-90 spadku aktywności produkcji . Tworzą go lata 1760 do 1915/1920 po przełomie rozpoczął się drugi .
Klasyczny cykl koniunkturalny składa się z 4 faz .
KRYZYS – oznacza załamanie gospodarcze , objawia się nadprodukcją , spadają ceny a w ślad za
Nimi stopa zysku , ogranicza się więc produkcję , spadek produkcji do póki nie zostaną sprzedane lub zlikwidowane nadmierne zapasy towarowe a poziom bieżącej produkcji nie dostosuje się do aktualnego poziomu popytu . Zmniejszająca się rentowność doprowadzi do bankructwa słabszych przedsiębiorstw . Rozmiary inwestycji w skali gospodarki są niższe od faktycznego zużycia środków trwałych . Ograniczone są one znacznie silniej niż produkcja ze względu na trudności w zdobyciu kapitału i na brak perspektyw zysku . Tempo załamania gospodarczego może być przyspieszone przez :
- politykę kredytową banków - panikę giełdową
DEPRESJA – dno kryzysu charakteryzuje się ona zahamowaniem spadku produkcji a także stabilizacją zatrudnienia , cen , zysku i stopy zysku . Gospodarka osiąga równowagę na najniższym poziomie . W tej fazie rentowne są tylko przedsięwzięcia o najniższych kosztach produkcji . Stwarza to sprzyjające warunki dla postępu technicznego i wykorzystania w produkcji nowych technologii i urządzeń.
OŻYWIENIE – jest wyjściem z depresji i charakteryzuje się wzrostem produkcji która osiąga po pewnym czasie poziom z przed kryzysu . Zwiększający się popyt na dobra inwestycyjne prowadzi do wzrostu ich cen i poprawy rentowności produkcji . Zwiększa się zatrudnienie a w wyniku tego popyt . Poprawa warunków rozwoju produkcji korzystnie wpływa na poziom zysku i stopy zysku .
ROZKWIT – szczyt koniunkturalny , boom – jest to ostatnia faza cyklu , której wszystkie istotne wielkości gospodarcze tj. produkcja , zatrudnienie , płace , ceny , inwestycje , stopa zysku osiągają poziom wyższy od poziomu z przed kryzysu a więc każdy następny kryzys zaczyna się na poziomie znacznie wyższym od poprzedniego . Dynamika podstawowych wielkości ekonomicznych jest zróżnicowana najszybciej rosną ceny dóbr inwestycyjnych , słabszą dynamikę wykazują ceny dóbr konsumpcyjnych i płace , Ta nierównomierność rozwoju narusza warunki równowagi . Wzrost cen środków produkcji i płac oraz wykorzystanie przestarzałych maszyn i urządzeń w celu sprostowania rosnącego popytowi oznacza wzrost kosztów . Pod wpływem popytu na kredyt rośnie stopa % . W ten sposób w fazie rozkwitu pojawiają się przesłanki kryzysu ekonomicznego nadprodukcji .