Jako zadrzewienia krajobrazowe drzewa i krzewy mogą być sadzone pojedynczo jako solitery, różnej wielkości kępami oraz rzędowo - jako żywopłoty lub szpalery.
Stosunkowo najmniejszy udział w zadrzewieniach powinny mieć drzewa rosnące pojedynczo. Stanowią one dominanty i charakterystyczne punkty w monotonnym krajobrazie. Jako soliter dobrze prezentuje się jedno z największych drzew rodzimych - jesion wyniosły (Fraxinus excelsior), długowieczny dąb szypułkowy (Quercus robur), lipa wielkolistna (Tilia platyphyllos), której kwiaty stanowią pożytek dla pszczół, topola biała (Populus alba), wierzba biała (Salix alba) oraz jej odmiana wierzba płacząca (S. alba ‘Tristis’), wyjątkowo dobrze prezentująca się na brzegach stawów. Tego typu stare, naturalne zadrzewienia spotkać można często w rozwidleniach dróg, a także wokół przydrożnych krzyży lub kapliczek. Są to najczęściej drzewa rosnące swobodnie, może więc u nich w pełni podziwiać charakterystyczny pokrój, wygląd liści, kwiatów oraz owoców.
Inną formą zadrzewień są kępy. Składają się z kilku rosnących w grupie drzew i krzewów, najlepiej różnych gatunków. Bezpieczne miejsca gniazdowania zapewniają ptakom kępy krzewów kolczastych lub ciernistych, np. śliwy tarniny, dzikich róż, głogu lub gruszy pospolitej.
Nowozakładane żywopłoty sadzone najlepiej tworzyć z gatunków pionierskich. W środku żywopłotu powinno znaleźć się miejsce dla drzew i silnie rozrastających się krzewów takich, jak jarząb pospolity (Sorbus aucuparia) lub klon polny (Acer campestre). Obok nich mogą rosnąć niższe, bardziej ażurowe krzewy - dzikie gatunki róż (Rosa sp.), trzmielina pospolita (Euonymus europaeus) lub jeżyna (Rubus sp.). Dobrze jest sadzić po kilka egzemplarzy tego samego gatunku w grupie, starając się nie zachowywać równych odstępów między nimi. Strukturę żywopłotu mogą bardzo urozmaicić zatoczki wypełnione kamieniami, ściętymi gałęziami lub dzikimi roślinami zielnymi.
Dzięki temu, że żywopłot stwarza odmienne warunki po stronie nasłonecznionej i cienistej, może tam znaleźć odpowiednie dla siebie miejsce więcej gatunków zwierząt i roślin zielnych, które są istotną częścią tego biotopu. Naturalne żywopłoty są bardzo pożądane na skrajach lasów oraz na dużych powierzchniach uprawnych. Optymalna odległość między dwoma żywopłotami wynosi około 200m. Żywopłot śródpolny można przycinać co kilka lat, dzieląc go na kilka odcinków i w danym roku tnąc tylko jeden wybrany.
Interesującą formą zadrzewień są żywopłoty z gęsto ułożonych ściętych gałęzi, między którymi sadzi się rzadko występujące gatunki krzewów. W miarę upływu czasu bardziej pospolite gatunki zasiedlą żywopłot - ich nasiona przylecą z wiatrem lub będą dostarczone przez zwierzęta. Do tego typu żywopłotu odpowiednie będą: janowiec barwierski (Genista tinctoria), jarząb mączny (Sorbus aria), róża gęstokolczasta (Rosa pimpinellifolia), żarnowiec miotlasty (Cytisus scoparius), wiciokrzew przewiercień (Lonicera caprifolium) i wiśnia wonna (Prunus mahaleb), a także dereń jadalny (Cornus mas), jabłoń dzika (Malus sylvestris), róża rdzawa (Rosa rubiginosa), porzeczka czarna (Ribes nigrum), wiciokrzew siny (Lonicera coerulea).
Szpalery, czyli drzewa i krzewy posadzone w jednym lub lepiej w kilku rzędach - przy drogach powinny charakteryzować się zwiększoną odpornością na zanieczyszczenia powietrza i zasolenie gleby. Odpowiednimi gatunkami będą np. Grusza pospolita (Pyrus communis), klon polny (Acer cam-pestre) i bez czarny (Sambucus nigra). Tu także, aby zachować większą różnorodność, rośliny należy sadzić w różnych odstępach. Należy zwracać uwagę, aby nie sadzić w pobliżu dróg drzew o kruchych gałęziach, np. wierzb.
Świeżo posadzone młode rośliny, zwłaszcza w pobliżu lasów, można zabezpieczyć przed zającami i sarnami umieszczając wokół druciane lub plastykowe siatki. Należy je również ściółkować. Po kilku latach urosną i staną się częścią harmonijnego krajobrazu.