INTERAKCJE FARMACEUTYCZNE

-w większości przypadków zależą od stężenia substancji i występują dopiero przy przekroczeniu określonych stężeń. Należy tu nadmienić, iż nie zawsze różnica w pH różnych składników powoduje interakcje, np., pomimo iż pH nalewek jest wyraźnie kwaśne, można je łączyć z solą sodową fenobarbitalu, ponieważ postać kwasowa fenobarbitalu jest b. dobrze rozpuszczalna w etanolu, natomiast b. słabo w wodzie.

Phenobarbital rozpuszczalność w wodzie rozpuszczalność w etanolu

Sól sodowa

Fenobarbitalu 1:2 1:20

Postać kwasowa 1: 1000 1: 10

Podczas przygotowywania mixtur należy zorientować się czy ilość nalewek wchodzących w skład danej mixtury gwarantuje odpowiednie stęż. etanolu wymagane dla rozpuszczenia fenobarbitalu.

1. INTERAKCJE FENOBARBITALU SODOWEGO

1. Z bromkiem amonu- jest skł. Roztworu Erlenmayera i Mixtury Nervine , powoduje zakwaszenie tych r-rów. Jak wynika z rysunku „ graniczne stęż. kolidujących skł.” fenobarbital sodu jest niezgodny z bromkiem amonu w stęż., gdzie fenobarbital sodu jest w stężeniu 0,5 % i więcej a z bromkiem amonu 2% i więcej. Jednocześnie, jeżeli stęż. bromku amonu wzrośnie do 5% i więcej to interakcja wystąpi już przy stęż. 0,3% fenobarbitalu sodu.

2. Z chlorkiem amonowym- podobnie jak z bromkiem amonowym w odczynie kwaśnym następuje często wydzielanie słabych kw. z fenobarbitalem sodu w podobnym zakresie stężeń.

3. Z fosforanem kodeiny - podobnie jak powyżej, zajście bądź nie, interakcji uzależnione jest od stężeń obu tych skł. Przy zbyt wysokim stężeniu dochodzi do zakwaszenia mieszaniny, co wywołuje wytrącanie się postaci kwasowej fenobarbitalu. Graniczne stęż. dla mieszanek zawierających w składzie fenobarbitalu sodu i fosforanu kodeiny prezentuje rycina „ graniczne stęż. kolidujących skł.”. Jeżeli stężenie fosforanu kodeiny wynosi 0,3% lub więcej, to, fenobarbital będzie się wytrącał pod warunkiem, że występuje w stęż. 0,5% lub wyższym. Jeżeli fosforan kodeiny będzie występował w stęż. wyższym, np. 0,5% to fenobarbital w postaci kwasowej będzie się wytrącał już przy stęż. 0,3%. kodeina w postaci wolnej zasady nie wytrąci się w obecności phenobarbitalu sodowego, ponieważ przy pH 4 jest jeszcze rozpuszczalna w stęż. przepisywanych w dawkach terapeutycznych.

4. Z wodzianem chlorku- substancją leczniczą, która obok fenobarbitalu wchodzi w skład mieszaniny, Mixtury Pawłowa

5. Z kwasem solnym- zawsze powoduje interakcję, bez względu na stężenia

6. Z chlorkiem papaweryny i morfiny również w każdym zakresie stężeń

7. Z syropem malinowym oraz syropem wiśniowym jest niezgodny przy każdym stężeniu, powoduje powstanie niekorzystnej zmiany barwy syropów.

W PRAKTYCE FENOBARBITAL SODOWY JEST ZGODNY Z

1. siarczanem atropiny i chlorkiem amonowym

2. odwarami i naparami, w tym nawet z odwarem z korzenia kozłka lekarskiego o odczynie kwaśnym

2. INTERAKCJE AMINOFILINY

1. z chlorkiem papaweryny - aminofilina podobnie jak fenobarbital sodowy dość mocno alkalizują środ., dlatego też zawsze będzie niezgodna w r-rze z chlorowodorkiem papaweryny, powodując szybkie wytrącanie papaweryny

2. z r-rem chlorowodorku efedryny niezgodność występuje przy stężeniach 2% i więcej amonofiliny z 0,5% i więcej chlorowodorku efedryny

3. z fosforanem kodeiny niezgodność występuje przy stężeniach 0,5% i więcej aminofiliny z 0,3% fosforanem kodeiny

4. z bromkiem amonowym ze wzgl. na znaczną różnicę w pH niezgodność występuje przy stęż. 0,5% i więcej aminofiliny z 3% i więcej stęż. bromku amonu

3. INTERAKCJE THEOBROMIANU SODOWEGO Z SALICYLANEM SODU

roztwory theobromianu natrium cum natrio salicylio są wybitnie alkaliczne i trwałe przy pH 11 lub większym. Przy zmianie odczynu poniżej pH 11 następuje wytrącanie się teobrominy. Dlatego diuratyna niezgodna jest w roztworze z solami alkaloidów, bromkiem i chlorkiem amonowym, nalewkami, wyciągami płynnymi, kwaśnymi syropami a także z solami wapnia ze względu na obecność salicylanu sodu.

Salicylan sodu - zwiększa rozpuszczalność teobrominy. Po reakcji wymiany powstaje salicylan wapnia, który jest gorzej rozpuszczalny i nie zabezpiecza utrzymywania teobrominy w r-rze.

4. INTERAKCJE SOLI WAPNIA

w recepturze mixtur stosuje się m.in. r-ry bromku i chlorku wapniowego. Sole te na skutek podwójnej wymiany mogą tworzyć nierozpuszczalne lub trudno rozpuszczalne osady z następującymi związkami: sierczanami, węglanami, wodorowęglanami, fosforanami, salicylanami i benzoesami.

5. INTERAKCJE ICHTIOLU Z WODĄ WAPIENNĄ

Ichtiol naturalny jest produktem destylacji Łupków bituminicznych, występujących np. w górach Tyrolskich. Synt. ichtiol otrzymuje się przez sulfonowanie olejów i zobojętnianie amoniakiem zawiera w składzie siarkę. Działa przeciw zapalnie i przeciw bakteryjnie.

Wchodzi w interakcję z woda wapienną dając sulfobituminian wapnia, który nie wykazuje w/w działania.

---