Angrbotha - bogini wieszcząca śmierć. Zwana często Okrutną Leśną Wiedźmą lub Ludojadem z Kraju Gigantów. Zwiastowała nieszczęście. Baduhenna - fryzyjska bogini wojny i zmarłych. Bertha - bogini opiekującą się sztuką przędzenia.
Bestlo - matka Odyna, córka olbrzyma Boltrona. Bylgja - córka Aegira i Ran.
Edda - bogini, opiekunka mitów, przekazów ustnychnatchnienia. Od niej pochodzili ci, którzy stworzyli świat takim jakim jest
Eir - bogini uzdrawiania i najlepsza z lekarek. Nauczyła swej sztuki kobiety, które były jedynymi lekarzami w Skandynawii.
Fjörgyn, Jörd, Hlodyna - staroislandzkie Fjórgyn - Gromowładna - przydomek pochodzący od funkcji sprawowanej przez jej syna, Thora; fjorgyn od indoeuropejskiego per(k)un - uderzenie, grom. Staroislandzkie Jördh - Ziemia. Była córką olbrzymów, matką i kochanką Asów, ale ze względu na kompetencję (płodność ziemska) stała bliżej Wanów. Prawdopodobnie córka olbrzyma Anara i bogini Nott (Nocy). Kochanka Odyna, któremu urodziła boga Thora. Bogini żywiołu ziemskiego. Być może też szafarka płodności i urodzaju, a jeśli wziąć pod uwagę jej imię, także władczyni burz i innych zjawisk atmosferycznych. W Młodszej Eddzie występuje męska postać o tym imieniu, ojciec bogini Frigg. W Lokasenna (Kłótnia Lokiego) imię Fjörgyn to przydomek Odyna.
Freyja, Freja, Freya, Wanirka - staroislandzkie freyia - pani. Staroislandzki przydomek Yanadis - albo oznacza jej przynależność do dis (Vanadis - disa Wanów), albo należy go rozumieć dosłownie: "Bogini Pożądania". Bogini miłości, piękna, płodności (rozumianej w aspekcie rolniczym i "ludzkim") a także życia seksualnego i rozpusty z rodu Wanów. Córka Njörda i olbrzymki Skadi, siostra boga Frejra. Uważana za bóstwo patronujące wegetacji roślin. W teorii Dumezila przypisana jej (a przede wszystkim jej bratu, - Freyowi) została funkcja reprodukcyjna, jednak z uwagi na opiekę nad einherjarami, Freya wkracza też w kompetencje Thora, odpowiedzialnego za funkcję wojenną. Poza tym uznawana była za pierwszą z walkirii, zaś u stołu wojowników w Walhalli miała miejsce równe Odynowi. Wg niektórych badaczy zajmujących się epoką neolitu Freya była uznawana przez przedindoeuropejskie skandynawskie ludy megalityczne za wcielenie Wielkiej Matki (i, oprócz wymienionych już aspektów: płodność, wojna, była też panią krainy zmarłych). Znano ją jako kochankę wielu Asów, Wanów (w tym własnego brata) oraz ludzi i krasnoludów. Po wojnie z Asami jej ojciec, ona i jej brat udali się do Asgardu, gdzie Freyja została jedną z najważniejszych bogiń. Freyja gorąco pragnęła naszyjnika Brisingamen, dla którego spędziła cztery kolejne noce z karłami Alfriggiem, Dwalinem, Berlingiem i Grerem, aby go zdobyć. Kiedy powróciła do Asgardu Odyn oskarżył ja o skalanie boskości, skoro zgodziła się na taką cenę za naszyjnik. Za karę zmusił ją do rozpętania wojny w Midgardzie. Freyja i Odyn podzielili później między sobą poległych na polu walki. Często przybierała postać sokoła. Żona Oda i matka dwóch córek: Hnos ("Drogocenny Kamień") i Gersimi ("Skarb"). Połowę życia spędziła na chodzeniu po świecie w poszukiwaniu swego męża - wędrowcy. Tęskniąc za nim, płakała złotymi łzami. Po wojnie Asów z Wanami przebywała jakiś czas, jako zakładniczka, w Asgardzie. Po okresie niewoli osiedliła się na stałe wśród Asów. Miała zostać oddana za żonę olbrzymowi, który wzniósł mury Asgardu. Miała być wydana za olbrzyma Thryma, w zamian za młot Thora. Zmusiła wolwę Hyndlę do wyjawienia rodowodu swego kochanka, Ottara Szalonego. Posiadała też atrybuty bogini wojny- miała prawo zabierać do swego pałacu, Folkwangu (Zgromadzenie Ludu) w Asgardzie, połowę Einherjarów, którzy ucztowali tam w sali Sessyrymnir (Sala Wielu Miejsc). Uznawana była za pierwszą z walkirii, zaś u stołu wojowników w Walhalli miała miejsce równe Odynowi. Jako Wanirka znała przyszłość. Posiadała moc zmieniania ludzi w dziki. Składano jej krwawe ofiary na kamiennych ołtarzach. Atrybuty: złoty naszyjnik Brisingamen, wykuty przez krasnoludy z rodu Brisingów. złoty naszyjnik Hildiswin, wykuty przez dwa krasnoludy, Daina i Nabbiego. szata z sokolich piór, umożliwiająca latanie. powóz zaprzężony w uskrzydlone koty, umożliwiający latanie. Niesłusznie utożsamiana z Frigg. Freja to forma nordyckiego imienia Freya.
Frigg, Frija, Fricka, Frea, Asynja - źródłosłów imienia niepewny, być może od starogermańskiego frija/friga - ukochana lub małżonka. U Zachodnich Germanów: Frija (Ukochana); u Longobardów: Frea. Pochodzenie nieznane, być może siostra Fulli (Obfitej; Fulli raczej nie uznawano za boginię); żona Odyna, a czasowo także jego dwóch braci: Wilego i We, oraz Ulla. Urodziła Odynowi Höda i Baldra. Bogini ziemi, atmosfery, miłości, bogactwa a także bogini płodności. Opiekunka małżeństwa, porodów i ognisk domowych. Kiedy Baldr śnił o swej śmierci to właśnie Frigg wymogła na wszystkich istotach i rzeczach, z wyjątkiem jemioły, aby nie zrobiły jej synowi krzywdy. Frigg ma wiele wspólnego z Freyją. Choć była oddaną żoną Odyna i pełną poświęcenia matką, miała także skórę sokoła i była miłośniczką złota. Być może obie boginie były kiedyś jedną ziemią-matką. Otrzymała od Odyna dar wszechwiedzy i możliwość wglądu w przyszłość. Razem z nim sprawowała władzę nad bogami oraz czuwała na wieży Hlidskjalf. Dzieliła z nim pałac Sökkwabek w Asgardzie. Posiadała też pałac Fensalir, w którym tkała chmury. Podczas dwóch długich nieobecności Odyna stała się najpierw równoczesną kochanką Wiliego i We, a za drugim razem- Ulla. Frigg płakała tylko dwa razy: po śmierci Baldra i po śmierci Odyna. Anglosasi uważali ją za swoją specjalną opiekunkę - według nich była matką siedmiu władców, którzy założyli siedem (spośród ośmiu) królestw germańskiej Brytanii. Dniem poświęconym Frigg był piątek (po niemiecku Freitag), dzień zawierania małżeństw. Frigg to nordycka forma germańskiego imienia Frija.
Fylgia - czyli "Towarzysząca". Była przypisana każdemu człowiekowi. Kiedy nadchodziła śmierć danego człowieka, ukazywała mu się jego Fylgia pod postacią starej kobiety lub wiedźmy, jadącej na wilku (za cugle służyły jej węże). Zwykle nic nie mówiła, ale wyczuwano kim jest.
Gefion, Gefjun, Gejfon, Gejfun - staroislandzkie gefjon - dawczyni. Gefjon: u plemion nadreńskich: Garmanagabis (od starogermańskiego gabi - dawać). Nie wiadomo, czy Asynja, czy Wanirka. Za tym drugim przypuszczeniem przemawiałyby jej powiązania z kultem płodności oraz "wrodzona" prekognicja. Pochodzenie nieznane. Według jednych źródeł pozostawała dziewicą, według innych urodziła czterech synów nieznanemu z imienia olbrzymowi oraz stała się żoną Skjölda, człowieka, założyciela duńskiej (historycznej) dynastii Skjöldungów. Patronka dziewic, które po śmierci szły do jej pałacu. Być może też bogini urodzaju i płodności. Umiała przewidywać przyszłość. Jej imię, odpowiednie dla bogini rolnictwa, związane jest z pojęciem dawania. Zwykle wyobrażano ją sobie jako dziewicę, opiekunkę zmarłych dziewic. Jednak Loki oskarżył Gefion o sprzedanie się, podobnie jak Freyja za naszyjnik. Patronka Zelandii. Mit o bogini ma związek z orką i niewątpliwie nawiązuje do starożytnego rytuału zaorywania każdej wiosny symbolicznego pasa ziemi. Gefion, przebrana za starą żebraczkę, zdołała oszukać szwedzkiego króla Gylfi i odebrać mu znaczny kawał ziemi. W zamian za gościnność król ofiarował Gefion tyle ziemi ze swojego królestwa, ile zdoła zaorać czterema wołami w ciągu jednego dnia i jednej nocy. Bogini z pomocą czterech synów-olbrzymów zamienionych w woły, zaorała całą Zelandię, część dzisiejszej Danii. Od tamtej pory utrzymywał się tam jej kult. Loki zarzucił jej, że oddała się jakiemuś śmiertelnemu młodzieńcowi za naszyjnik (być może przełożenie na Gefjun mitu o Freyi i Brisingach). Gerd - gigantyczna bogini światła. Najpiękniejsza ze wszystkich stworzeń.
Gulweig, Gullweig, Heid - od staroislandzkiego gul,l-veig - złoty napój lub staroislandzkiego gull-vig - złoty bój, lub gockiego gull-weihs - złota wieś. W każdym z wypadków teonim związany ze złotem. Znana też pod imieniem Heid (staroislandzkie heidhr - wiedźma). Wanirka. Bogini bogactwa, które sama symbolizowała - była żywym złotem. Dlatego też trzykrotnie odradzała się po tym, jak Asowie palili ją na stosie i przebijali włócznią (jak wieczne, niezniszczalne złoto). Za ten uczynek Asowie musieli Wanom zapłacić okup. Po wojnie Asów z Wanami Gulweig, jako bogini traci na znaczeniu, a potem nawet (być może już za czasów chrześcijaństwa) staje się uosobieniem demoralizującego pożądania i złej, kobiecej magii (stąd imię Heid). Znała przyszłość (jak wszyscy Wanowie).Uosobienie pożądania bogactwa, zabita w tej walce.
Gunlad - gigantyczna matka sztuki poetyckiej. Gna - bogini jeżdżąca na rumaku śmierci.
Hel - ang. heli, niem. Hölle, gockie halja - piekło z pragermańskie haljo - miejsce na ziemi. U plemion z terenu Niemiec: Hölle/Frau Hölle. Olbrzymka. Córka Lokiego i olbrzymki Angrbody, siostra Jörmunganda i Fenrira. Bogini ludzi zmarłych niehonorową śmiercią (czyli wszystkich mężczyzn, którzy nie zginęli na polu, i kobiet, które nie umarły jako), władająca w Niflheimie. Wyglądała niemalże jak normalna kobieta, ale twarz miała przerażającą: jedna jej połowa rozkładała się niczym ciało nieboszczyka, druga zaś jaśniała trupią bladością. Z tego powodu bogowie stwierdzili, że Hel nie znajdzie męża, toteż postanowili oddać jej we władanie Niflheim, krainę zmarłych. Sprawowała rządy bez okrucieństwa, ale też bez litości. W jej królestwie nie było miejsca na radość. Mieszkała w pałacu Olund ("Smutek"), gdzie najczęściej leżała na łożu Kr ("Letarg"), ubrana w suknię zwaną Mdłością. Ów pałac znajdował się pod jednym z korzeni Yggdrasilla. Bogini śmierci i podziemia. Władała germańskim światem zmarłych (Hel), do którego wtrącił ją Odyn. Po śmierci Baldra przyjęła go jak króla w swojej krainie. Zgodziła się, na prośbę bogów, by Baldr mógł powrócić do świata żywych, ale pod warunkiem, że zapłacze nad jego losem każde z ziemskich stworzeń. Jej bracia, wilk Fenrir i wąż Jormundgand byli równie przerażającymi istotami jak ona, jednak to Hel i jej upiorna siedziba dały w wielu językach nazwę królestwu potępionych na wieki, piekłu (np. angielskie hell lub niemieckie Holle). Królestwo Hel było przeciwieństwem Walhalli. Zamieszkujący królestwo Hel byli czymś więcej niż poddanymi rozkładającej się królowej. Zresztą Hel uległa jedynie częściowemu rozkładowi, zachowując twarz i ciało żywej kobiety, jednak jej uda i nogi były szkieletem. Tron Hel nosił nazwę „Łoża Chorych”, a jej poddanymi byli „wszyscy, którzy zmarli wskutek choroby i podeszłego wieku”. Hel, jako jedyna z potomków Lokiego i Angrbody, nie wystąpiła przeciw bogom, nawet poczas Ragnaröku. W wierzeniach niemieckich odpowiednikiem Hel była bogini, potem zdegradowana do grona demonów, Hölle (Frau Hölle), pani zimy i krainy umarłych.
Hlin - forma bogini Frigg, która roztaczała opiekę nad mężczyznami, których Frigg pragnęła ocalić.
Huldra - forma bogini Frigg, która miała w swej pieczy leśne nimfy.
Idunn, Idun - staroislandzkie idunn - odnawiająca. Z rodu krasnoludów ze Svartalfheimu. Bogini, która strzegła jabłek młodości. Żona Bragiego, boga poezji. Córka krasnoluda Ivaldiego, siostra nieznanych z imienia dwóch braci. Była żoną Bragiego, boga poezji- poznali się, gdy ten wędrował po Midgardzie, zaś Idun wyszła z podziemi, by podziwiać zielony świat- nienawidziła ciemności krasnoludzkich kopalni. Przyjęta do grona bogiń - stała się opiekunką i szafarką złotych jabłek młodości (działały tylko wtedy, gdy Idunn rozdawała je z wolnej woli). Loki oskarżał ją też o wyuzdanie seksualne, zarzucił jej, że oddała się zabójcy własnego brata. Kiedy olbrzym mrozu Thiassi schwytał Lokiego, ten musiał mu przyrzec, że w zamian za zwróconą wolność ukradnie Idun jabłka. Po powrocie do Asgardu powiedział Idun, że znalazł znacznie lepsze jabłka, które rosną niedaleko. Bogini uwierzyła mu i udała się z nim do lasu, gdzie już oczekiwał Thiassi pod postacią orła. Porwał Idun oraz jabłko w szpony i odleciał do Jotunheimu. Utrata jabłek sprawiła, że bogowie stali się starzy i słabi. Potem osłabły ich umysły, a w Asgardzie pojawił się lęk przed śmiercią. Wreszcie Odyn zebrał resztę sił i odnalazł Lokiego. Zagroziwszy czarami rozkazał mu, aby znów sprowadził Idun z jabłkami. Loki poleciał do krainy olbrzymów pod postacią jastrzębia, zmienił Idun w orzech i zabrał do Asgardu. Olbrzym ruszył w pościg przybrawszy postać orła, ale spłonął od ognisk rozpalonych na koronie murów Asgardu. Potem Loki przywrócił Idun dawną postać, a bogini dała magiczne jabłka cierpiącym bogom. Jord - bogini ziemi, matka Thora i Frigg. Kolga - córka Aegira i Ran.
Lofn - bogini rozpalająca miłość w sercach ludzkich. Ma ona pozwolenie od Odina i Frigg aby czynić to nawet gdy ludzie nie mają pozwolenia na poślubienie się. Marsza, Masza - bogini krów, dawczyni mleka i cieląt, patronka ziemi.
Matres, Matronae - były to bóstwa chtoniczne, darzące płodnością i urodzajem oraz pomyślnością. A zarazem związane ze śmiercią i światem zmarłych. Przedstawiane były w postaci trzech kobiet z koszami pełnymi owoców.
Nanna, Asynja - źródłosłów imienia nieznany. Imię Nanna było używane w poezji staroskandynawskiej jako synonim "młodej kobiety". Bogini dobra, piękna, sprawiedliwości, księżyca, kwiatów, roślin i wiosny. Żona Baldura, matka Forsetiego. Po śmierci męża zmarła z rozpaczy i dołączyła do niego w Niflheimie. Spalono ją wraz z mężem na jego stosie pogrzebowym. Po Ragnaróku powróci razem z nim, by panować. Nehalennia - bogini życia, opiekunka żeglarzy i kupców.
Nerthus, Nertus - „Potężna”. Bogini Ziemi, płodności, roślin i urodzaju, czczona przez germańskie plemię Suebów. Być może tożsama z Fjorgyn-Jörd (Ziemią) albo z Gefjun (kult na wyspach duńskich, więc może i na Zelandii). Jej święta jaskinia znajdowała się na wyspie na Morzu Północnym. Należała do Wanów. Obrzędy ku jej czci odbywały się w atmosferze radości i pokoju. Główną ich część stanowiło obwożenie posągu bogini i jego kąpiel w morzu. Towarzyszący niewolnicy byli topieni. W czasie świętej podróży „bogini” panował powszechny pokój, a „wszelkie żelazo odkładano na bok”. Na Wyspach Fryzyjskich Nerthus miała swój święty gaj. W pewnych wersjach mitu Nerthus jest siostrą i żoną Njorda, boga morza oraz matką Freyji
Norny - boginie przeznaczenia, rządzące losem bogów, karłów, olbrzymów i ludzi. Pierwotnie bezimienne, później osobowo pojęte przeznaczenie (Urd). Przy źródle Urd wypływającym spod jednego z korzeni Yggdrasill każdego dnia gromadzili się bogowie. Ostatecznie były wyznawane 3 Norny, siostry: Urdhr lub Urd (przeszłość), Werdhandi lub Verdandi (teraźniejszość) i Skuld (przyszłość). Rządziły losem bogów i ludzi. Obecne przy narodzinach dziecka, rozpoczynały prząść nić jego żywota, przecinała ją Urdhr.
Notta, Nott, Nöt, Tfott - staroislandzkie Nott - Noc. Byt nieokreślony, bogini pomniejszego formatu, nie związana genetycznie z Wanami ani z Asami. Córka olbrzyma Nörwiego (Nora; Narfiego). Być może też matka Daga i Jörd. Bogini ciemności nocnych. Krążyła po niebie na wozie ciągniętym przez rumaka Hrimfaxiego (Szronogrzywego). Istniała już, nim Asowie zabili Ymira. Od bogów dostała pod opiekę małego Maniego.
Perchta - germańska bogini, przewodniczka zmarłych. Karze leniwe kobiety i niegrzeczne dzieci.
Ran - burzliwy duch, olbrzymka związana z żywiołem wody. Żona Aegira (to znaczenie ma też określenie "córa Aegira"), matka dziewięciu fal-dziewic. Bogini toni morskiej i wirów. Personifikacja pływów oceanu, czasem pomocnych, a czasem szkodliwych. Ran chwytała w swoją sieć żeglarzy i zaciągała ich w głębiny morskie. Tam, razem z mężem Egirem, zabawiała swoje ofiary w błyszczących komnatach koralowych oświetlanych blaskiem złota mórz. Ran kochała złoto zwane Płomieniem Morza od zjawiska fluorescencji wód północnych mórz. Żeglarze starający się pozyskać przychylność Ran i jej męża przezornie zabierali ze sobą w podróż trochę złota. Według jednej z wersji to ona, a nie Loki, wynalazła sieć rybacką (w którą chwytała topielców), po czym mu ją pożyczyła. Saga - córka Odina. Była boginią sztuki poetyckiej.
Sif, Syw - staroislandzkie sif- żona lub pokrewieństwo. Jej "pochodzenia nikt nie zna". Żona Thora. Urodziła Ulla, ale nie Thorowi, tylko jakiemuś kochankowi, być może Lokiemu (jak twierdził sam Loki). Wiadomo, że zdradzała Thora, gdy ten przebywał na wyprawach. Jest ona bohaterką dziwnego mitu, opowiadającego o tym, jak Loki, pewnej nocy obciął jej piękne złote włosy, które symbolizowały dojrzałe zboże, a zatem płodność. Następnego dnia, Thor, widząc rozpacz Sif, wpadł we wściekłość. Kiedy Loki tłumaczył, że to był tylko żart, Thor zażądał odpowiedzi co Loki zamierza zrobić. Bóg ognia powiedział, że poprosi karły o wykonanie peruki, która zastąpi włosy. Następnie Loki poprosił synów Iwaldiego, aby ze złotej przędzy utkali perukę. Gotowe dzieło było wspaniałe, tak lekkie, że nawet najlżejszy powiew rozwiewał włosy peruki, tak prawdziwie, że w magiczny sposób rosły na głowie bogini.
Sigyn, Sigin - od staroislandzkiego siga - przesiąkać: o deszczu, wodzie. Żona Lokiego. Bez ustalonej pozycji. Zdaje się być uosobieniem bezinteresownego dobra. Stanowi też przeciwieństwo męża: on - ogień, ona - woda. Stąd przypuszczenie o pierwotnym powiązaniu tej bogini z żywiołem wody. Do czasu Ragnaróku będzie chronić przykutego do skały męża przed jadem nieśmiertelnej żmii.
Sjofn - bogini nakłaniająca ludzi do myślenia o miłości. Jej obowiązkiem było łagodzenie sporów między parą zaślubionych sobie ludzi.
Skadi - górska olbrzymka. Córka olbrzyma wichru i burzy, Thjaziego z Thrymheimu. Żona Njörda, któremu urodziła albo parę bliźniaków - Freya i Freyę, albo tylko Freyę. Bogini poruszająca się na nartach. Bogini zimy i polowania nosząca śnieżne buty. Budowano świątynie ku jej czci. Przybyła do Asgardu, aby pomścić ojca. Bogom udało sieją ułagodzić za cenę małżeństwa z jednym z nich. Wybrała Njórda. Przez jakiś czas żyła w jego pałacu, potem jednak się rozstali, gdyż ani ona nie mogła żyć nad morzem, ani Njórd nie wytrzymywał w jej skalnej siedzibie. Posiadała pałac Thrymheim w Utgardzie. Była jedną z kochanek Lokiego. Kiedy spętano Lokiego, uwiązała nad jego głową żmiję, toczącą żrący jad.
Snotra - mądra i szlachetna bogini znająca wartość samodyspcypliny.
Soi, Alfrodull, Sunna - staroislandzkie söl - słońce; por. lit./łot. Saule - Słońce. Sunna - u Germanów Zachodnich. Bogini personifikujący Słońce. Córka olbrzyma Mundilföriego, siostra Maniego (Księżyca). Żona człowieka Glena. Jeździła po niebie w rydwanie zaprzężonym w dwa konie, Arwakra (Budzącego się Wcześnie) i Alswidra (Alswinna) (Najszybszego), które w swych wnętrzach miały "ziąb żelazny", chroniący je przed żarem Słońca. Na ramieniu trzymała chłodną tarczę Swalin, którą osłaniała ziemię od nadmiaru promieni słonecznych. Jako dziecko została porwana do Asgardu przez Lokiego, a potem oddana przez Odyna pod opiekę Daga. Wciąż za nią pędzi wilk Sköll, który ją pożre tuż przed Ragnarökiem- wtedy zapadną ciemności (wg innego przekazu połknie ją sam Fenrir). Jednak, tuż przed śmiercią, Soi powije córkę, która w nowym świecie stanie się Słońcem (por. lit./łot. Saulite - Słoneczna Panna/Córka Słońca).
Syn - bogini wzywana przez broniących się na sądzie. Była towarzyszką Frigg i strzegła drzwi do jej pałacu.
Thrud - staroislandzkie thrudhr - świetlana; silna. Córka boga grzmotu Thora i jego żony Sif. Ponieważ karzeł Alwis jako zapłatę za broń, którą miał wykonać dla bogów otrzymał od nich obietnicę ręki córki Thora, Thrud, bóg grzmotu nie był zadowolony z takiego postanowienia Odyna. Aby nie dopuścić do małżeństwa córki z Alwisem, poddał go sprawdzianom wiedzy. Gdy Alwis przybył do Asgardu, Thor zadawał mu pytania przez całą noc, ponieważ wiedział, że światło słoneczne zmienia karły w kamienie. Prawdopodobnie to właśnie do Thrud należał mniejszy z pałaców Thora, Thrudheim (Dom Siły).
Urd - „Przeznaczenie”, „Przeszłość”. Była jedną z trzech sióstr, bogiń losu zwanych Nornami. Pozostałe siostry to Werdandi („Obecna”,„Teraźniejszość”) i Skuld („Konieczność”, „Przyszłość”). Imieniem Urd nazwano źródło tryskające spod jednego korzenia z drzewa Yggdrasill. Zbierali się przy nim bogowie na codzienną naradę. W tej mitologii bogowie także nie mieli wpływu na przeznaczenie. To właśnie Urd ostrzegła Odyna, że jego przeznaczeniem jest śmierć jaką zada mu wilk Fenrir w Ragnarok.
War, Var, Vör - staroislandzkie var - wierność, poręka. Bogini ślubów i wierności małżeńskiej. Narzeczonych poświęcano młotem (może też inną bronią), czyli tzw. "ręką War" (związek z młotem Thora).
3