Immunologia - prelekcja01 1.10.2007, IMMUNOLOGIA


Immunologia - prelekcja 1.10.2007

Układ odpornościowy człowieka

Odpowiedź immunologiczna - w wyniku kontaktu makroorganizmu z obcymi cząstkami (antygenami) z wytwarzaniem swoistych immunoglobulin (przeciwciał) oraz swoiście reagujących limfocytów.

Odpowiedź swoista - rozpoznanie antygenu przez komórki immunokompetentne (posiadające swoiste receptory), po wielokrotnych podziałach prowadzi do powstania klonu komórek efektorowych, produkujących przeciwciała bądź usuwających antygen w procesach cytotoksycznych (apoptoza z udziałem komórek CD8) lub fagocytarnych z udziałem cytokin. Jednocześnie z powstających komórek efektorowych powstają komórki pamięci, w których proces rozpoznawania i różnicowania się po powtórnym zetknięciu się z antygenem przebiega łatwiej i efektywniej. Produkcja przeciwciał w odpowiedzi swoistej pierwotnej trwa 7 dni.

Odporność

Podział odporności przeciwzakaźnej:

NATURALNA

- gatunkowa

- osobnicza

- indywidualna

- uwarunkowania:

  • bariery naturalne

  • flora fizjologiczna

  • bariery mechaniczne

  • bariery humoralne

  • bariery komórkowe (fagocytoza)

NABYTA (SWOISTA)

0x08 graphic
0x01 graphic

związana z kom. B związana z kom. T

(humoralna) (komórkowa)

- czynna lub bierna

- naturalna lub sztuczna

Antygeny (immunogeny) - wszystkie substancje które makroorganizm dzięki układowi odpornościowemu rozpoznaje jako obce i reaguje uruchomieniem reakcji odpornościowej.

Epitop (determinanta antygenowa) - w obrębie jednego antygenu może się znajdować wiele miejsc wiązanych przez przeciwciała i receptory komórek T - są to epitopy. W jednej cząsteczce antygenu mogą one być różne i mogą być wiązane przez przeciwciała o tej samej lub różnej swoistości. Epitop determinuje swoistość cząsteczki antygenu (decyduje o swoistości antygenu).

Przeciwciało (immunoglobulina) - glikoproteina powstała pod wpływem bodźca antygenowego, zdolna do swoistego łączenia się z epitopem antygenu.

Paratop - część przeciwciała obejmująca region nadzmienny i bezpośrednio łącząca się z epitopem - ich struktura jest całkowicie komplementarna do siebie. W reakcji antygen-przeciwciało biorą udział liczne wiązania niekowalencyjne (wodorowe, elektrostatyczne, siły van der Waalsa, hydrofobowe). Siła wiązania pomiędzy pojedynczym miejscem wiążącym a jednowartościowym antygenem czyli determinantem antygenowym nazywa się powinowactwem.

Antyygen wielowartościowy (poliwalentny) - wartościowość antygenu odpowiada całkowitej liczbie epitopów które zawiera dany antygen. Całkowita siła wiązania pomiędzy antygenem wielowartościowym i więcej niż jednym miejscem wiążącym przeciwciała to awidność.

Antygen pełnowartościowy - posiada dwie cechy:

Antygeny mające tylko antygenowość to hapteny. Aby mogły one uczulić (zimmunizować) makroorganizm muszą być wcześniej sprzężone z tzw. nośnikiem (np. białkiem). W odpowiedzi na hapten połączony z nośnikiem limfocyty B rozpoznają hapte a limfocyty Th nośnik białkowy. Życiowy przykład: leki przeciwzapalne, antybiotyki, painkillery.

Na stopień immunogenności wpływają:

Podział antygenów ze względu na występowanie:

Złożoność budowy chemicznej:

Wielkość cząsteczki:

Antygeny heterofilne (heterogenetyczne)

Grasiczozależność

Antygeny grasiczoniezależne - cechy:

Swoisty - utworzony do reagowania z bardzo jednoznacznie określonym elementem.

Reakcja serologiczna - swoiste połączenie antygenu z przeciwciałem

Odczyn serologiczny - ujawnienie się w/w reakcji najczęściej w warunkach in vitro, może mieć charakter jakościowy lub ilościowy. Miano odczynu serologicznego to największe rozcieńczenie surowicy badanej przy którym jest jeszcze widoczny odczyn serologiczny.

Aglutynacja - odczyn w trakcie którego z przeciwciałem łączy się swoisty antygen upostaciowany (wielkocząsteczkowy) np. komórka bakteryjna, erytrocyt, cząstki lateksu - w przeciwieństwie do precypitacji gdzie jest on rozpuszczalny. W efekcie w drugim etapie odczynu dochodzi do wytrącenia z roztworu połączonych kompleksów antygen-przeciwciało w postaci grudek aglutynatu widocznych gołym okiem. Ponieważ połączenie jest swoiste, znając jeden ze składników możemy wykryć obecność homologicznego składnika. Znane może być przeciwciało lub antygen.

Aglutynacja może być:

Odczyny mogą być klasyczne - aglutynacja, precypitacja, wiązanie dopełniacza bądź nowoczesne - fluorescencyjne, radioimmunoloigczne, immunoenzymatyczne; dzielimy je także na ilościowe i jakościowe. Są to metody pośrednie identyfikacji zakażeń, umożliwiają także określenie miana przeciwciał.

Aby następstwem reakcji serologicznej był odczyn, musi zajść wiązanie poligamiczne pomiędzy przeciwciałem a antygenem, które muszą być co najmniej dwuwartościowe

Do badania pobiera się dwie próbki surowicy: w okresie choroby i w okresie rekonwalescencji, aby stwierdzić dynamikę narastania przeciwciał - jeśli w okresie rekonwalescencji miano przeciwciał przeciw danemu antygenowi wzrośnie 4 razy, to uznajemy go za czynnik etiologiczny danego schorzenia. Możemy też wykryć IgM przeciw temu antygenowi, ale nie via odczyny klasyczne tylko surowicę antyglobulinową. IgM produkowana jest jako pierwsza po zetknięciu się z antygenem - stwierdzenie wzrostu jej stężenia jest oznaką choroby. Tylko IgG przenika przez łożysko; jeśli u noworodka stwierdzimy podwyższone IgM rozpoznajemy zakażenie wrodzone.

5



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Immunologia - prelekcja 10.08.2007(1), 1.Lekarski, II rok, Immunologia, Prelekcje
Immunologia - prelekcja11 10.12.2007, IMMUNOLOGIA
Immunologia - prelekcja 10.15.2007, nauki BIOLOGiczne, medycyna, IMMUNOLOGIA
Immunologia - prelekcja 10.29.2007, immunologia
03 Immunologia prelekcja 10 15 2007id 4167 (2)
05 Immunologia prelekcja 10 29 2007id 5532 (2)
01 Immunologia prelekcja 10 01 2007id 2618 (2)
02 Immunologia prelekcja 10 08 2007id 3412 (2)
04 Immunologia prelekcja 10 22 2007id 4837 (2)

więcej podobnych podstron