Księstwo Warszawskie - zostało utworzone w 1807r. przez Napoleona i było uzależnione od Francji. Urzędy sprawować mogli tylko obywatele Księstwa. Jednakże znaczny wpływ na decyzje rządu miał rezydent francuski, który stale przebywał w Warszawie. Bonaparte wprowadził ustrój opierający się na francuskim, konstytucję zawierającą prawa zaczerpnięte z „Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela” i Kodeksu Cywilnego Napoleona. Do kraju sprowadził także oddziały swoich wojsk, nałożył na Polaków daninę na rzecz armii francuskiej. W 1809 roku wojska polskie wzięły udział w wojnie francusko-austriackiej. W 1812r wystawił 100 tys. wojsk polskich do wojny francusko-rosyjskiej, podczas której zginęło 70% żołnierzy. Ostatni raz Polacy pomogli Napoleonowi w bitwie pod Lipskiem. Wraz z klęską Napoleona legły w gruzach plany Polaków na odzyskanie niepodległości z pomocą Francji.
Księstwo Warszawskie istniało osiem lat i było bardzo uzależnione od Francji napoleońskiej. To Napoleon je utworzył i przestało istnieć wraz z jego klęską. Był to jednak okres znacznego ożywienia gospodarki. Przemysł sukienniczy i górniczo-hutniczy stał na dobrym poziomie. Było to wynikiem zapotrzebowania rosnącej armii. Taki był więc cel utworzenia Księstwa. Napoleon potrzebował w Europie wschodniej swego rodzaju zaplecza i bazy wypadkowej w kierunku Rosji. Jednak Napoleon był jednym z ówczesnych władców europejskich, który mógł zapewnić Polakom własną państwowość, lub jej namiastkę. Napoleon uczynił je terytorium zależnym od swej władzy. Mimo, że sprawa Polski i Polaków była ważna to jednak nigdy nie była priorytetowa. Bonaparte traktował sprawę polską w sposób instrumentalny. Zależało mu na pozyskaniu dodatkowej siły militarnej w postaci wiernych, aż do przesady Polaków. Widział w niej narzędzie w rozgrywce z mocarstwami europejskimi.
Królestwo Polskie (tzw. Królestwo Kongresowe) - powstało w 1815 roku na kongresie w Wiedniu z ziem Księstwa Warszawskiego. Kraj ten związany był z cesarstwem rosyjskim. Car Aleksander I chciał mieć, przynajmniej z początku Polaków po swojej stronie. Dał księstwu najbardziej liberalną konstytucję w Europie pokongresowej, obiecywał rozszerzenie obszaru Królestwa o ziemie zaboru rosyjskiego należące do Rzeczypospolitej. Konstytucja gwarantowała Polakom szerokie prawa takie jak: wolność wyznania, słowa, druku, zgromadzeń, nietykalność osobistą i równość wobec prawa. Jednak liberalne prawa nie były realizowane w praktyce. Konstytucja wprowadziła także podział władzy na: władzę ustawodawczą, którą był dwuizbowy sejm składający się z Senatu i Izby Poselskiej. Miał być zwoływany co najmniej co dwa lata. Władzą wykonawczą był król, który miał prawo inicjatywy ustawodawczej. Mimo wszystko car nie przestrzegał nadanej konstytucji. W nocy 29-30 listopada 1830 roku wybuchły w Warszawie walki. Po powstaniu styczniowym rusyfikowano administracje i szkolnictwo. W 1874 roku zniesiono urząd namiestnika i wprowadzono urząd generalnego gubernatora, a Królestwo Polski nazwano „Krajem Nadwiślańskim”.
W Królestwie Polskim Polacy z początku wiązali wielkie nadzieje z Carem i jego liberalnymi rządami. Niestety postawa cara okazała się tylko grą polityczną. Polacy po upadku powstania ponieśli bardzo ciężkie konsekwencje. Zlikwidowano autonomie królestwa, skonfiskowano majątki i dzieła sztuki, wprowadzono stan wojenny, represjonowano kościół i klasztory, jako ostoje Polskości, a także dalsze wypadki.