Rozdział 2

ASK - definicje, pole działania, struktury i organizacja. Fazy i kierunki rozwoju. Ambiwalencja i dylematy

PRAKTYKA

1. Dążenie do rozwoju jednostek

2. Do nieustannego przekształcania środowiska i społeczeństwa

ASK - próby definicji

• różnorodność zakresów i heterogeniczność definicji

• odmienność stanowisk, zakresu i charakteru praktyki animacyjnej

• złożoność ASK

• niechęć niektórych praktyków do badań naukowych

ODNIESIENIA DO IDEI - wolności, sprawiedliwości, prawdy, altruizmu, piękna, pokoju

CELE ANIMACJI

przywrócenie jednostce i małym grupom zainteresowania i warunków rozwijania ich stosunków ze środowiskiem

umożliwienie podejmowania inicjatyw, działania i tworzenia

ułatwia zetknięcie publiczności z dziełami sztuki, upowszechnia produkty kulturalne

uczestnictwo - możliwość interwencji w podejmowanie decyzji, w działanie

wyzwolenie - usunięcie barier przeszkadzających w tworzeniu środowiska

autonomia - gwarancja możliwości życia zgodnie z własnymi przekonaniami

ETYMOLOGIA - anima (dusza) + animo ( ożywiać)

„tchnąć duszę”, ożywić „samotny tłum”

LIMBOS - animacja = tchnąć duszę, sens w grupę, zbiorowość, społeczeństwo i wywołać ożywienie, aktywność

- nastawienie ku przyszłości, ku zmianie osób, grup, struktur.

- animuje się wspólnie

- różni się od rozpowszechniania (konsumpcji produktów kulturalnych)

- aktywność i uczestnictwo

- adresowana do całej zbiorowości, bardziej ogólna niż ASwychowawcza

SHAW - animować to dać życie, przez pobudzenie ludzi do dzialania w sprawach dotyczących ich

- pomóc w dążeniu do odgrywania autentycznej roli w życiu społecznym

BESNARD -

„animator SK” =

interweniuje bezpośrednio w życie społeczne i kulturalne przez pracę związaną z treściami kultury

- wyklucza „techników” zajmujących się zarządzaniem, administracją, rolą polityczną czy technologiczną

SIMONT - ASK = sektor życia społecznego, którego działacze uznają za cel pewne przekształcenie postaw i stosunków między jednostkowych i w zbiorowości oddziałując bezpośrednio na jednostki

Działanie to jest realizowane za pomocą zajęć, w których stosu je się metody pedagogiki niedyrektywnej lub aktywnej

THERY - animacja to 3 powiązane procesy:

1. odkrywania = tworzenie warunków aby każda grupa i jednostka dokonała odkrycia siebie samej

2. organizowania stosunków między grupami ludzi, między nimi a dziełami i twórcami lub ośrodkami decyzyjnymi

3. twórczy = poznawanie środowiska przez jednostki i grupy, ekspresji, inicjatywie i odpowiedzialności

HURSTEL - animacja nie jest technologią ani metodologią,

ale przeobrażeniem społecznym, mającym na celu stworzenie demokracji kulturalnej

DUMAZEDIER - zespól metod, aktywności i stosunków, które dotycz zainteresowań jednostek i grup

Zainteresowania:

1. artystyczne

2. intelektualne

3. społeczne

4. praktyczne

5. fizyczne

MOULINIER - animuje się tylko to co jest martwe. Potrzeba animacji odnosi się do jakiegoś braku, nieobecności. Dopóki jest życie nie ma konieczności, aby o nim wspominać: ono istnieje. Przywoływać życie - to uznać jego nietrwałość, obecność śmierci. Gdy zanikła zaczęto o niej mówić, dopuszczać jej istnienie do świadomości. Stąd paradoks - animacja jest poczynając od momentu, w którym już nie ma animacji.

POUJOL -

`działanie społeczno-kulturalne'

Stara się ułatwić ekspresję i twórczość jednostek w grupie i zbiorowości

7 cech charakterystycznych sektora społeczno-kulturalnego:

1. baza stowarzyszeniowa i ochotnicza; instytucje sytuują się w przestrzeni społecznej obok podstawowych instytucji społecznych (przedsiębiorstwa, związki, kościoły, partie ) a nie w ich łonie

2. sektor społeczno-kulturalny zamuje się czasem poza pracą zawodową, organizacją zajęć czasu wolnego

3. nie ma zajęć typu konsumpcyjnego, ideologia implikuje aktywne uczestnictwo publiczności na poziomie wyboru lub tworzenia produktu kulturalnego

4. rozmaitość zajęć i sposobócw animowania - wszystko jest możliwe - od ekonomii społecznej, kursy kulinarne

5. różnorodność specyficznych instytucji

6. pochodzenie instytucji trzeba szukać w przeszłości

7. publiczny charakter finansowania, wspólpraca władz i stowarzyszeń + zbiorowości lokalne

POUJOL WYRÓŻNIA różne animacje:

1. kulturalną

2. społeczną

3. społeczno-kulturalną

4. sportową

5. szkolną

ELEMENTY WSPÓLNE:

1. istnienie grup i zbiorowości

2. doniosłość komunikacji społecznej

3. relacje interpersonalne i międzystrukturalne na różnych poziomach

4. odniesienie do nurtów pedagogiki aktywnej i niedyrektywnej

5. akcent na autonomię jednostek i grup, ich podmiotowość

6. metoda integracji i partycypacji

7. stosowanie = ulepszenie komunikacji s połecznej

8. pobudzenie rozwoju osób i odpowiedzialności

9. uczestnictwo w życiu społecznym przez współpracę i samorządność

10. aktywizacja środowiska społecznego

11. umożliwienie ekspresji, wymiany myśli

12. prowadzenie do wzajemnego zrozumienia i porozumienia

ASK powstaje z 2 nurtów:

1. wzrastanie potrzeb wynikających z poczucia bezsilności i samotności jednostek i małych grup

2. nurt „szkoły aktywnej”, `niedyrektywności', ekspresji, ducha liberalnego i demokratycznego w wychowaniu

1. Pole działania animacji - struktury i organizacja

Określenie zakresu ASK trudne, bo: Złożoność, poszerzające się granice praktyki animacyjnej

Współpraca różnych dyscyplin nauki

1. Zakres ask - dominujące aspekty

EUROPA ZACHODNIA - animacja zawodem - animatorzy szkolni, handlowi, kościelni, związkowi…

Konkretny sektor animacji wymaga spojrzenia na płaszczyzny:

1. Cele (instytucji, animatorów, uczestników)

2. Animatorów (ich cechy, motywacje, plany, kształcenie)

3. Uczestników (cechy demograficzno-społ., motywy)

4. Proponowane metody i stosowane techniki

5. Treści

6. Wyposażenie służące do prowadzenia zajęć

7. Uzyskiwane wyniki i ich ocenę

8. Koszty

Określając dominujący aspekt animacji można stosować różne kryteria:

1. Geograficzne (animacja miejska-wiejska)

2. Płaszczyzny interwencji (społeczna, kulturalna)

3. Głównego sektora działania (polityczna, handlowa, szkolna, estetyczna)

4. Statusu animatora (zawodowy, dobrowolny)

5. Przynależności instytucjonalnej i celów (państwowa lub prywatna, nastawiona na zysk Lub nie)

6. Stosunku do kryteriów pedagogicznych (skoncentrowana na treści, grupie, kształceniu, relacjach..)

7. Stosunku do organizacji społecznej (spontaniczna czy zinstytucjonalizowana)

8. Związane z uczestnikami ( wiek, płeć, kategoria zawodowa, poziom kulturalny)

9. Związane z treściami (muzyczne, teatralne, filmowe, sportowe…)

POUJOL WYRÓŻNIA różne animacje:

6. kulturalną

7. społeczną

8. społeczno-kulturalną

9. sportową

10. szkolną

2. Struktury ask i ich organizacja

1. Grupy nieformalne (dzieci, młodzieży, dorosłych)

• Cele: towarzyskie, ludyczne, sportowe,

• bez udziału animatora

• bez kategoryzacji

• część animacji naturalnej

• nie należy do struktury instytucjonalnej

2. Stowarzyszenia - podstawowe jednostki i naturalne ramy animacji

• Rozbudzają i pobudzają w środowisku lokalnym zainteresowania, potrzeby i projekty jednostek

• Pomagają w realizacji projektów

• Dobór i promocja działaczy społecznych

• Dobrowolność przynależności, wspólnota celów, decentralizacja zarządzania

• Powstają z różnych inicjatyw - instytucji, Ministerstw,

• Działanie lokalne, regionalne, narodowe

ALEXIS DE TOCQUEVILLE -

Stowarzyszenia = „nerw demokracji”, sposób ekspresji społecznej, miejsce „nauki władzy”

3. Zbiorowości lokalne

• Powstają inicjatywy społeczne

• gminy biorą na siebie ciężar odpowiednich warunków lokalowych, środków materialnych, wyposażenia

BESNARD - animacja „na ludzką miarę”

4. Poziom pośredniczący

• Instytucje, organizacje i ruchy społeczne

• Bardziej znaczace w skali kraju niż stowarzyszenia lokalne

1. Ruchy społeczne, instytucje regionalne i narodowe (skauci, ruch katolicki, Kobiecy Związek Obywatelski)

2. Organizacje i instytucje społeczne i kulturalne (działania neutralne, np. zastępują służby publiczne)

3. Ośrodki wychowawcze i kulturalne (sport + edukacja + kultura + szkoła…)

4. Szkolne ośrodki S-K w nowych miastach

5. Bazy plenerowe i biblioteki

6. Muzea, ośrodki informacyjne dla młodziezy, parki narodowe, kluby filmowe, wojskowe…

7. Komitety w przedsiębiorstwach i zakładach pracy

8. Organizmy społeczne i kulturalne koordynujące działania na poziomach lokalnym,okręgowym…

LABOURIE

37 rodzajów instytucji S-K

5. Poziom państwowy

• Brak polityki kulturalnej (liberalizm + koncepcja demokratyczna)

• Podział podejmowanych działań administracyjnych między wiele ministerstw

• Brak całościowej polityki kulturalnej ; Pluralizm ideologii

2. Ask - fazy i kierunki rozwoju

1. Aspekt historyczny

Dwa nurty :

1. Związkowej Oświaty Ludowej

Francja - Ruch Oświaty Ludowej (l'Education Populaire)

• Działania oświatowe katolików i ruchu laickiego zakończone rozdzieleniem Kościoła od Państwa

• XIX i początki XX w - rola środowiskowego animatora = ksiądz i nauczyciel

• Nurt wyznaniowy tworzy różne formy przygotowania do pracy w środowisku dla młodych ludzi

• Po I wojnie powstają „zespoły socjalne” odnowa moralna przez „wzajemne wychowanie”

• Głowne tendencje francuskiego systemu oświatowego powstają w okresie Wielkiej Rewolucji (1789)

2. Laicki

Odwołania do racjonalizmu, pozytywizmu, socjalizmu - dąży do demokracji

BESNARD - opuszczenie przymiotnika ludowy = ewolucja socjologiczna

Szersza, neutralna orientacja = docieranie do wielu warstw społecznych

ASK - została stworzona tak jak oświata ludowa przez:

• Ruch rewindykacji kulturalnych ze strony grup, stowarzyszeń animowanych przez <<bojowników>> kultury

• Przynoszenie korzyści wszystkim

• Zmniejszenie nierówności pochodzenia społecznego

• Praca militants - działaczy, bojowników = ochotników, członków stowarzyszeń dobrowolnych i org społ

2. Kierunki rozwoju animacji

LABOURIE

Semantyka ASK = intencja wyzwolenia kultury przez ponowne połączenie jej ze zjawiskami życia zbiorowego

PRECAS

Animacja zakorzeniona w życiu codziennym, małe wydarzenia i mieszkańcy dzielnicy stanowią o jej trwałości

ASK dotyczy:

• Całości życia codziennego jednostek

• Pracy, aktywności obywatelskiej i politycznej

• Życia rodzinnego i stosunków sąsiedzkich

• Czasu wolnego i kultury

KIERUNKI ANIMACJI

1. Stworzenie obiektywnego inwentarza metod i propozycji animacji niedyrektywnej i samorządności

2. Określenie „aktywnego” i „pasywnego” elementu animacji

3. Zbadanie i opracowanie technik przydatnych animatorom

4. Wyjaśnienie relacji między ASK a upowszechnianiem sztuki klasycznej

5. Rozwiązanie rozwiązanie problemu osób należących do podkultur, izolowanych, w zacofanych regionach

6. Zbadanie owocnej współpracy władz, animatorów i sektora handlowego

7. Określenie roli władz wielkich sieci radiowych i telewizyjnych

8. Zwiększenie wysiłków służących zacieśnieniu więzi między animacją, a wychowaniem

9. Podjęcie problemu animacji w miejscu pracy

10. Rozwiązanie problemu oceny - uzyskanie konkretnych dowodów wyników animacji

ODNIESENIE DO WARTOŚCI

• Wolność - musi górować na ograniczeniami, jeśli doświadczenia są ograniczona = ubóstwo kulturalne

• Upośledzenie kulturalne = osoby pozbawione doświadczeń mających większą wartość

• Aktywność - lepsza niż pasywność

• Samookreślenie - lepsze niż akceptowanie podporządkowania się odgórnemu kierowaniu

• Krytyczne uczestnictwo - jest większą wartość niż ograniczenie zakresu zajęć do problemów prywatnych

• Autentyczne zaangażowanie emocjonalne i intelektualne - ważniejsze niż prosta zabawa

• Formy twórczości - można ocenić stosując normy określające ich autentyczne walory

• Każda kultura - ma aspekty pozytywne i negatywne

MOULINIER

- ASK = „bezkrwawa rewolucja”, zmobilizuje ludzi do aktywnośći, do panowania nad losem, pobudzi, rozwinie

- osiągnięcie „lepszej jakości życia” jest ideałem pięknym, lecz nie w pełni osiągalnym

- animacja warunkiem koniecznym, ale nie wystarczającym do polepszenia warunków życia

SIMPSON - ASK = bodziec dostarczony życiu umysłowemu, fizycz. I uczuciowemu ,

= pobudza do podjęcia różnych aktywności, rozwoju uczestnictwa, pełniejszej ekspresji

= daje poczucie przynależności do zbiorowości na którą mogą wpłynąć

ENCKEVORT = demokracja kulturalna

= powstanie wielu zbiorowości gdzie jednostka może rozwijać się współdziałając z innymi

- istnieje duża luka między dążeniami i aspiracjami, a praktyką i problemami animacji

CZTERY KONCEPCJE ENCKEVORTA na których opiera się praktyka ASK:

1. Animacja to sposób kształtowania wspólnot izolowanych z różnych środowisk i rejonów geograficznych

ANIMATOR

• wyrywanie jednostek z izolacji

• Doprowadzenie do nawiązania między nimi kontaktu (organizacja spotkań, zebrań)

2. Celami nadrzędnymi jest uczestnictwo i autoekspresja, wspólpraca między jednostkami

ANIMATOR

• Pomoc róznym grupom w rozmaitych sposobach ekspresji

• Tworzenie miejsc nieformalnych i swobodnych spotkan

• Przywrócenie ludziom poczucia przynależności do konkretnej zbiorowości, utożsamienie z grupą

3. Wyzwolenie i emancypację, samookreślenie, samostanowienie, osobista kontrola nad otoczeniem

• Środek doprowadzający do usunięcia barier społecznych i ekonomicznych

• We Francji - „dzika”, „kontestatorska” animacja

• Służy nie tylko tworzeniu, ale także podtrzymywaniu życia dzielnicy, zaspokojeniu potrzeb, interesów

• Celem jest zdobycie władzy

ANIMATOR Aktywna interwencja grup, a nie metoda niedyrektywna

4. Demokracja kulturalna

• Wywarcie wpływu, uczestnictwo w decyzjach spoza dziedziny kultury,

• nadanie większego znaczenia potrzebom ze sfery komunikowania społecznego, ekspresji, zarządzania

• Wzmocnienie autonomii i możliwości wpływu grup podstawowych

HADLEY Człowiek z natury ma być autonomiczny i dążyć do samorealizacji

Patologia współczesnego społeczeństwa przeszkadza, a składają się na nią:

1. Rozdzielenie różnych aspektów życia

2. Dominację organizacji biurokratycznych

3. Hierarchiczność

4. Specjalizację

5. Koncentrację władzy w rękach elit

animacja ma trafić nie do konsumentów na niższych szczeblach hierarchii, tylko do miejsc pracy i usług społecznych

Lyon, 1978 rok - sympozjum o temacie „Od praktyki społeczno-kulturalnej do polityki animacji”

Kierunki rozwoju animacji - niezbędne do realizowania polityki animacji

1. innowacja kulturalna,

• reakcja na atomizację życia codziennego, podział pracy i skrajną profesjonalizację pracy

• umożliwia tworzenie nowych stosunków społecznych, sposobów podejmowania decyzji i organizacji

• kwestionuje struktury społeczne

• pojawia się tam, gdzie jest niezadowolenie z pewnej dziedziny życia społecznego

• niezbędna dla demokratyzacji polityki kulturalnej

• rodzi się spontanicznie , nieprzewidywalnie

• może służyć prewencji i uzdrawianiu sytuacji

Przeszkody dla innowacji:

• postawa władz ogólnopaństwowych i władz lokalnych

• inercja i brak wyobraźni użytkowników instytucji

• rutyna i lęk administracji, partii politycznych, organizacji

• niedostatki świadomości społecznej co do demokratycznego sposobu sprawowania władzy

• zbyt wczesna kontrola i ocena są konieczne w sprawach finansowych

2. przekształcenie instytucji,

• animacja może służyć jako:

• „ozdobnik”, dodaje blichtru, stanowi pozór, pseudoanimacja

• „przeszczep”, który nie przyjmuje się w instytucji, działanie bez udziału i wiedzy pozostałych osób

• Pomocne uzupełnienie, posiada pewną niezależność

• Środek ciężkości instytucji, władza oddana w ręce animatorów

3. dokonywanie oceny dla ulepszenia działalności

• pojawia się pod naciskiem konieczności

• ocena jest procesem rozjaśniającym cele działania, weryfikuje spójność, wskazuje środki i metody

• względność pojęć, ustalenie kryteriów oceny utrudnia jednoznaczną ocenę

• ocena określa i precyzuje, uściśla środki, metody, rezultaty

• oceny potrzebuje władza publiczna, publiczność i animatorzy

• ocena musi zostać poddana ocenie („kontroli”)

• brak modelu oceny, ściśle wytyczonych etapów

Główne tendencje rozwoju kulturalnego w latach `70

• Uznanie kultury jako wymiaru rozwoju ogólnego społeczeństwa

• Zwiększenie subwencji państwa dla twórców profesjonalnych i nie~ oraz dla instytucji kultury

• Wzrost liczby inicjatyw publicznych podejmowanych dla polepszenia statusu artysty

• Sprzyjanie uczestnictwu obywateli w życiu i zajęciach kulturalnych

Nowatorskie poczynania napotykają na przeszkody:

• Brak wyobraźni i opór, konserwatywne myślenie

• Ociężałość administracji i instytucji w zarządzaniu kulturą

• Przeciwstawienie dziedzictwa kulturowego kulturze nowo powstającej

• Mały udział w budżetach wydatków na kulturę

• Zwiększająca się profesjonalizacja sektora kulturalnego

• Marginalne zainteresowanie rządów kulturą

• Powolność realizowania

Europejska Deklaracja dotycząca Celów Kulturalnych - IV Konferencja Ministrów Kultury z Krajów EU.ZACH 1984

-poszerzenie zakresu kulturalnego i społecznego w animacji

-pryncypia polityki kulturalnej i animacji

Cel I - rozwijać spuściznę i twórczość

Cel II - Rozwijać ludzkie zdolności

Cel III - Zapewnić wolność

Cel IV - Zwiększać znaczenie uczestnictwa

Cel V - Sprzyjać rozwojowi osobowości

Cel VI - Budować przyszłość

SLOANE - Jakie są powody by zachęcać do uczestnictwa?

• Korzyści osobiste, których może dostarczyć jednostce współuczestnictwo:

• Zmniejszenie potencjalnego niepokoju wynikającego ze spotkania z nieznanym

• Działanie jako proces samorealizacji

• Tworzenie ram, w których możliwe jest odkrywanie wartości i preferencji,

• Odczucie i tworzenie bardziej demokratycznego klimatu

• Uznanie odpowiedzialności indywidualnej za postawę etyczną

• Uświadomienie sobie natury procesów modyfikacji otoczenia

• Nabycie doświadczenia praktycznego

• Zanikanie uczucia niemocy wobec decyzji publicznych

• Wyższy stopień adekwatności w relacji człowiek-środowisko

• Podejście do konfliktu w sposób realistyczny i otwarty

• Większa i lepiej pojmowana władza nad życiem

2. Animacja - ambiwalencja i dylematy

1. Animacja - w służbie ideologii?

Czy animacja może być neutralna?

- odrzucenie wszelkiej ideologii, to neutralność pozorna

- jeśli nie ma zaangażowania ideologicznego - animacja zgadza się z tym co istnieje

- w każdym systemie animacja narażona na naciski prowadzące do zmiany sposobu działania

- każda instytucja staje się ideologicznie określona

• Czasami animatory zajmują się szczęściem innych wbrew ich woli

• Ideały nie zawsze znajdują potwierdzenie w praktyce

• Idea kultury elitarnej i hierarchiczne klasyfikowanie ludzi ze względu na mniejsze opanowanie kultury trwa

• Zwiększenie instytucjonalizacji animacji = ograniczenie sektora prywatnego

• Społeczeństwa konsumpcyjne sprzyjają zmniejszaniu się ochotników i wpływów „bojowników”

• Osobiste zaangażowanie czyni z animatora działacza („bojownika”), jednocześnie uzależnia go, bo czasem trudno być lojalnym wobec grupy i wobec pracodawcy.

POUJOL - Czy wprowadzenie polityki kulturalnej nie oznacza nowych form kontroli społecznej?

• Odrzucenie neutralizacji napięć politycznych przez animatora w swojej pracy może prowadzić do napięć z władzami

• Pomimo profesjonalizacji zawodu animatora (uzyskiwanie dyplomów) wciąż nie brak ochotników, wolontariuszy

• Animacja instytucjonalną oraz „spontaniczna”, ”dzika” - wzmacniają się nawzajem

• Animacja uwikłana w ideologię pełni funkcje społeczne

2. Animacja: funkcje społeczne i kulturalne- między „obowiązkiem” a „powołaniem”

Animacja może wzmacniać nurt normalizacji społecznej lub powstrzymywać go pobudzając postawy aktywne

Czy rola animacji to naprawa braków i zakłóceń czy kwestionowanie społeczeństwa, które przyczyniło się do braków?

Besnard - FUNKCJE SPOŁECZNO KULTURALNE

• Zapewnienie komunikacji między poziomami władzy społecznej

• Odgrywanie roli regulacyjnej: przywrócenie równowagi władzy dominującej

Funkcje społeczne animacji

1. Adaptacyjna i integracyjna (socjalizacyjna)

2. Edukacyjna i rozwoju kulturalnego

3. Rekreacyjna

4. Regulacji życia społecznego

5. Innowacyjna i krytyczna

Funkcje kulturalne animacji

1. ASK a twórczość (rozpowszechnianie i popularyzacja)

2. Animacja, a upowszechnianie kultury (animator = twórca czy przekaźnik kultury wytwarzanej przez kogoś innego?)

3. Animacja a publiczność

4. Animacja: władza kulturala i instrument krytyki społecznej

Typy animatorów i motywacje ( PARIZET)

1. Kolektywny -

Zamiary osobiste wiążą się z zamiarami zbiorowymi, samorealizacja, stawanie się indywidualne jest tożsame ze stawaniem się zbiorowości, wspólne zaangażowanie motorem rozwoju, system wartości = odpowiedź na potrzeby grupy, ogólny rozwój

2. Relacyjny -

Podział na zamiary osobiste i zamiary zbiorowe; dochodzenie do zaangażowania kolektywnego zapoczątkowane poszukiwaniem drogi rozwoju osobistego; dążenie do pełni zycia, otwartości stosunków, rozwój osobisty użyteczny dla wszystkich

3. Osobisty -

Chęć zdobycia uznania społecznego, integracji i osiągnięć, wspinanie się po szczeblach hierarchii społecznej, władza, wykorzystanie animacji do własnych celów

Nurty animacji (PARIZET):

1. Konserwatywny - zachowanie społeczeństwa tradycyjnego; integracja i unifikacja za pośrednictwem animatora

2. Reformistyczny - ewolucja społeczna przez zmianę stosunków społ; animacja = komunikacja międzyludzka

3. Rewolucyjny - zmiana społeczeństwa, działanie na struktury , rozwój świadomości i odpowiedzialności

zawsze mowa o stosunku animacji do społeczeństwa,

zadania animacji zawierają wiele sprzeczności i niejasności,

• Trudno rozstrzygnąć czy są realizowane rzeczywiście jako zadania animacji,

3. Normalizacja: między biernym przystosowaniem i uzależnieniem, a aktywnym uczestnictwem i autonomią?

Trudności w animowaniu:

• Opór przeciw zmianom

• Różnorodnie rozumiane konflikty

• Opór natury socjologicznej (np. segregacja grup)

• Opór natury politycznej (władza)

• Opór instytucji

• Opór natury psychologicznej

Konflikt:

• Może powstawać spontanicznie

• Rodzi się między autonomicznymi grupami działania

• Między animacją spontaniczną („dziką”), a instytucjami animacji (profesjonalizm)

• Może wynikać z uczestnictwa wywołanego koniecznością

Integracja - tak rozumiana normalizacja staje się przez aktywne uczestnictwo, z poszanowaniem autonomii i różnic

- opiera się na uznaniu pluralizmu, różnorodności i odmienności wartości podstawowych

4. Kultura: między upowszechnieniem a twórczością

W skrajnych przypadkach dychotomiczny podział na:

1. Złą kulturę elitarną; można jedynie upowszechniać, jaka jest aktywność i autonomia uczestników?

2. Dobrą kulturę ludową; przejaw autentycznej aktywności i autonomii pobudzanych i wspomaganych przez AS

Szukanie sprzymierzeńców w:

- ramach instytucjonalnych

- mass-mediach i przemyśle kulturalnym

Nowe formy działania instytucji kulturalnych:

1. „od drzwi do drzwi” - animator jako artysta, nawiązanie kontaktu w miejscu zamieszkania,

2. „Zycie ludzi” - aktorzy występują w naturalnych miejscach spotkań, bary, wejścia fabryk

3. „muzeum w nauczaniu” - lekcje muzealne

Główne kierunki polityki kulturalnej powinny prowadzić do:

• Zapewnienia warunków produkcji dzieł różnorodnych i wysokiej jakości

• Podtrzymywania urozmaiconych przedsięwzięć kulturalnych

• Uwzględniania czasu koniecznego do zaakceptowania przez publiczność najtrudniejszych wytworów kultury

• Poparcia finansowego produkcji i upowszechniania dzieł sztuki,

• Popierania rozwoju nowych technik produkcji i rozpowszechniania

• Zachęcania przemysłu i mediów by sprzyjały nowym spektaklom i aktywności twórców

• Podjęcia współpracy z mediami i przemysłem dla rozwoju archiwów dźwiękowych i wizualnych

Trzy formy uczestnictwa i 3 główne kierunki działania animatorów pośredników:

1. Proste sprzężenie zwrotne - sondaże, ankiety, korespondencja odbiorów

Instytucje: lokalne stacje radia i TV, autonomia słaba, kontrola zawodowców, centralna

2. „interakcja: między rozpowszechniającymi a publicznością (lokalne stowarzyszenia, grupy)

Zarządzanie ma większy charakter pluralistyczny, zawodowcy i specjaliści od informacji

3. „uczestnictwo bezpośrednie” publiczności, (np. radia pirackie)

Samorządnośc w mediach lokalnych, bez pośrednictwa, kontroli

Typy animatora:

1. Animator pośrednik - nawiązuje stosunki z grupami i instytucjami, raczej nie pobudza publiczności do uczestnictwa

2. Animator pośrednik zawodowy- udostępnianie środków publiczności, niedyrektywny,

3. Animator S-K - własna ideologia, mobilizuje, pobudza, stymuluje, proces komunikowania

Czy artysta może być animatorem?

- potencjalnie są „animatorami naturalnymi”

- zdolni do komunikowania, interpretowania rzeczywistości, przedstawiania swoich wizji

- ukazują możliwośc indywidualnego działania i ekspresji

- nie są profesjonalistami, więc unikają rutyny, akceptują pracę poza strukturami formalnymi

- są tolerancyjni i gotowi do uznania różnych postaw politycznych, społecznych

Czy animator może być artystą?

- postawa twórcza animatora sprzyja swobodzie i innowacji, wymaga od animatora rozległych umiejętności

MACCIO

Sprzeczności w dziedzinie kultury w sferach:

1. Wartości

1. Kultura produktywistyczna - przygotowuje skutecznych producentów w przemyśle

2. Kultura humanistyczna - przygotowuje osoby zdolne rozumieć wszystkie wymiary epoki

2. Natury

1. Kultura intelektualna -zrozumienie zjawisk, ale w małej mierze działanie i dokonywanie wyborów

2. Kultura pragmatyczna - ucząca tego, co użyteczne dla osiągnięcia określonych celów

3. Wymiaru

1. Kultura narodowa, dąży do gloryfikacji wartości, oryginalności, zachowania tradycji narodowych

2. Kultura pluralistyczna łączy wartości różnych narodów w harmonijną całość

4. Poziomu

1. Kultura dla „uprzywilejowanych”, elity wiedzy i władzy

2. Kultura masowa - upowszechnia powierzchowne wiadomości jako wiedzę

5. Rodzaju

1. Kultura szkolna, stereotypowa, gdy chodzi o treści przekazywane dzieciom i dorosłym

2. Kultura równoległa - wykorzystuje nowoczesne środki audiowizualne

MACCIO - 10 charakterystycznych cech kultury:

1. Otwarta na innych

2. Jest wysiłkiem przekroczenia siebie przez każdego człowieka

3. Wartość uniwersalna

4. Permanentna

5. Antytotalitarna

6. Uwzględnia wszystkie wymiary życia

7. Źródło nowego

8. Źródło demokracji

9. …

Zainteresowania odpowiadają:

• Potrzebom kształcenia i pełnią funkcje odprężenia, rozrywki, rozwoju

• Uczestnictwo w zajęciach animacji jest dobrowolne

• Otwarte dla wszystkich kategorii osób - nie ma cenzusu

• Nie wymagają przygotowania

• Celem nie jest zdobycie dyplomu czy kwalifikacji

• Przebiegają z udziałem animatora ze specjalistycznym przygotowaniem

---