Sannyasa we współczesnych czasach

"Chociaż mój guru umieścił historię Chota Haridasa w swoich książkach, to nie widział potrzeby przestrzegania takiego przestarzałego standartu, ani żeby wymuszać go na swoich uczniach, którzy przyjęli sannyasę. Regularnie rozmawiał, a czasami nawet jadł z kobietami, w kontekście udzielania im nauk o kulturze świadomości Kryszny"

P. Niektórzy wielbiciele mówią, że twoja książka "Bhagavad Gita: jej uczucie i filozofia" jest plagiatem edycji Bhagavad Gity Śrila Śridhara Maharaja, zatytułowanej "Ukryty skarb słodkiego absolutu". Czy możesz to skomentować?

O. Mój komentarz do Bhagavad Gity został dobrze przyjęty przez religioznawców, uczonych i wielbicieli; jednak niektórzy wielbiciele przedstawili mi różnego rodzaju zarzuty przeciwko tej książce. Głównym oskarżeniem jakie słyszę, jest to że w "impertynencki sposób spróbowałem przeskoczyć" mojego mistrza duchowego, ponieważ napisałem komentarz do tego samego pisma co on. Odpowiadam na to we wstepie do mojej książki, jak również w opublikowanym na mojej stronie wywiadzie.

Pewnego razu jeden wielbiciel posunął się nawet do napisania artykułu, w którym zarzucił mi wymyślenie kompletnie nowej filozofii, w odniesieniu do Gity, gdyż wskazałem w tekście miejsca, które nasi aczaryowie zinterpretowali z punktu widzenia Vraja bhakti. Jego oskarżenia zostały odparte w napisanym przez jednego z naszych edytorów artykule.

Teraz słyszę, że inni wielbiciele z kolei oskarżają mnie o splagiatowanie edycji Bhagavad Gity, napisanej przez mojego śiksa guru, Śrila Śridhara Deva Goswamiego Maharaja. Wiem, że większość wielbicieli, podnoszących tego rodzaju skargi, nawet nie czytało mojej edycji Bhagavad Gity. Myśle, że ci, którzy mówią, że jestem winny plagiatu, nie zrozumieli co oznacza to słowo. Plagiat jest kopiowaniem czegoś, co napisał ktoś inny i prezentowanie tego jako oryginał. Nigdzie w mojej ksiażce tego nie zrobiłem. Nawiązywanie do tego co napisali inni, nie jest niczym złym, dopóki przypisuje się im za to właściwą zasługę.

W swojej edycji Bhagavad Gity, mój śiksa guru Śrila Śridhara Maharaja nie skomentował wszystkich wersetów. Jego komentarz skupia się w wiekszości na wersetach rozdziału dziesiątego (od 8 do 11), które w Gaudiya Vaisnavizmie nazywane sa catuh-ślokami, czyli głównymi wersetami Gity. Wielbiciele, którzy mnie oskarżają, mogą myśleć, że splagiatowałem tylko te części, które skomentował Śridhara Maharaja. Czy wskazanie związku między Vraja-bhakti i catuh ślokami jest plagiatowaniem Śrila Śridhara Maharaja? Bynajmniej, gdyż Śrila Śridhara Maharaja nie jest pierwszym aczaryą Gaudiya, który wskazał na ten związek. Viśvanatha Cakravarti i Bhaktivinoda Thakura napisali komentarze z podobnego punktu widzenia, na długo zanim Śrila Śridhara Maharaja przedstawił to w swojej Gicie. Śrila Prabhupada w wielu ze swoich wykładów i pism również powiazał Vraja bhakti z Bhagavad Gitą.

Czy Śrila Śridhara Maharaja splagiatował Viśvanatha Cakravartiego i Bhaktivinoda Thakura, kiedy napisał jak można zinterpretować cztery wersety-nasiona Bhagavad Gity z punktu widzenia Vraja-bhakti? Oczywiście, że nie. W moim komentarzu do tych wersetów rozlegle cytuję Pujyapada Śridhara Maharaja i robiąc to, wskazuję na jego komentarz. W tym samym czasie, w moim własnym komentarzu podaję dalsze nawiązania pism do jego komentarza do catuh-ślok. Zanim ktoś zacznie mnie oskarżać, powinien porównać te dwa komentarze.

W mojej książce cytowałem nie tylko Bhagavad Gitę Śrila Śridhara Maharaja, ale również Gitę Śrila Prabhupada. Zaczerpnąłem również z innych edycji Gity, wliczając w to edycje napisane przez Bhaktivinoda Thakura, Viśvanatha Cakravartiego, Baladevę Vidyabhusanę, Ramanujacaryę, Śridhara Swamiego i Madhusudana Saraswatiego - Adweitystę, którego komentarz był cytowany wiele razy w Gicie Viśvanatha Cakravartiego Thakura. Do mojej edycji włączyłem również liczne objaśnienia poszczególnych wersetów, podarowane nam przez aczaryów Gaudiya, którzy nie skomentowali całej Bhagavad Gity, jak na przykład Śri Jiva Goswami i Śrila Bhaktisidhanta Saraswati Thakura. Cytując poprzednich acaryów, za każdym razem, wskazywałem na źródła.

Miałem nadzieję, że nawiązując do wszystkich tych wielkich luminarzy ducha, będę mógł ukazać konkluzję Gity z różnych punktów widzenia. Wierze, że czytelnicy, mając dostęp do emocji jakie różni aczaryowie przejawiali wobec Gity, rozbudzą w sobie uczucie do tego tekstu i przez to rozwinie się ich uczucie do Śri Kryszny. Większość wielbicieli wielokrotnie już czytała edycję napisaną przez mojego diksa guru Śrila A.C. Bhaktivedantę Swamiego Prabhupada. Mam nadzieję, że niektórzy z bhaktów czytali również edycję mojego śiksa guru Śrila Śridhara Maharaja. Porównując ich edycję z moją pokorną próbą, będą mogli odpowiedzieć sobie raz na zawsze, na pytanie, czy jest to plagiat, czy też nie.

P. Czytałem twoją gloryfikację ważnego sannyasina Iskconu, który opuścił ciało w Dhama. Wydaje się, że zasugerowałeś, że wrócił z powrotem do Boga. Nie byłbym zdziwiony, gdyby takie stwierdzenie wyszło z ust kogoś z Iskconu, ale jako, że wyszło od ciebie, nie mogę tego zrozumieć. Unikanie mówienia źle o zmarłych, może być społecznym zwyczajem, ale jak możesz stwierdzić coś takiego z całą pewnością?

Pomiędzy mną i moimi braćmi i siostrami z Iskconu mogą istnieć pewne nieporozumienia, ale to nie znaczy, że nie mam dla nich uczucia, ani oni dla mnie. Jeśli chodzi o wielbicieli, którzy odeszli to wierzę, że najlepiej jest patrzeć na ich odejście w optymistyczny sposób i pamiętać o wszystkim, co było w nich dobre i o tym do czego dążyli na ostatnim etapie ich życia. Nie mogę powiedzieć z całą pewnością, czy ktoś z moich duchowych braci i sióstr, którzy odeszli, wrócił do Boga, czy też nie, z punktu widzenia wejścia w nitya lila Bhagavana Śri Kryszny. Jednakże jestem pewien, że dzięki oddaniu dla Śrila Prabhupada, wszyscy oni są na drodze z powrotem do Boga. Bhagavad Gita uczy nas, że w służbie oddania, nie ma żadnego ubytku, ani straty, więc gdziekolwiek by oni nie byli, na pewno służą Krysznie, i to jest nasz ideał.

Ponadto pisma mówią,że ci, którzy z wiarą służą i opuszczają ciało w swiętym dhama jak Vrindavana, czy Śri Mayapura, po śmierci osiągają wyzwolenie. Z punktu widzenia Gaudiya Vaisnavizmu oznacza to powrót do Boga. Uważam więc, że nie tylko najlepszą rzeczą, ale także mającą oparcie w pismach, jest wiara w to, że kiedy Vaisnava, który przez trzydziesci lat służył Śrila Prabhupadzie jako sannyasin, opuści ciało w świetym dhama, jest to czymś bardzo pomyślnym. Jeżeli w związku z tym popełniłem jakiś błąd, jest to błąd po stronie wysławiania. Nie jest grzechem mylić się, gloryfikując Vaisnavę, podczas gdy krytyka Vaisnavy jest obrazą. Dlatego, chociaż pomiędzy mną i moimi braćmi i siostrami duchowymi istnieją pewne nieporozumienia, to ciągle czuję, że wysławianie wielbicieli, którzy służą Śrila Prabhupadzie na tym, albo na tamtym świecie, jest właściwą rzeczą.

P. Historia Choty Haridasa pokazuje jak Śri Czejtania wygnał Swojego wielbiciela, żeby ochronić świętość porządku sannyasy. Nie rozumiem jak duchowa misja może promować historię, wspierającą fałszywe, oparte na płci koncepcje. Ponadto w twojej religi nie istnieje wyrzeczony porządek dla kobiet, mogę więc spytać, jak możesz popierać tą historię?

O. Gaudiya Vaisnavizm pozwala na to, żeby kobiety przyjmowały wyrzeczony porządek życia. Wiele sukcesji Gaudiya ofiarowuje kobietom wyrzeczony status, ale nie nazywa ich sannyasinami. Prawdę mówiąc, w wiekszości linii Gaudiya, sannyasinami nie nazywa się ani kobiet, ani mężczyzn, będących w wyrzeczonym porzadku zycia.

Chota Haridasa, zwolennik Śri Czejtanii Mahaprabhu, był mnichem, który żebrząc o ryż, wszedł w kontakt ze starszą kobietą. Chociaż naruszenie zasad przez Chotę Haridasa, jeśli w ogóle można to było nazwać naruszeniem, było bardzo nieznaczne, to Śri Czejtania użył go jako przykładu, który miał podkreślic punkt, że jeżeli ktoś służy Bogu w wyrzeczonym porządku życia, to jeśli w tajemnicy łamie śluby wyrzeczenia Bóg jest niezadowolony. Taka osoba ryzykuje również zrujnowanie swojej reputacji. Takie jest znaczenie tej histori, którą można lepiej zrozumieć, jeśli zna się kulturę, w której się wydarzyła. Nas jednak bardziej interesuje lekcja, jaką możemy wyciągnąć z tej historii, niż przestarzała kultura, która była jej tłem.

Historia Chota Haridasa nie ma na celu pokazania nam, że w dzisiejszym świecie, mężczyźni w wyrzeczonym porządku życia powinni odnosić się do kobiet w taki sam sposób, jak nakazywała kultura starożytnych Indii. Ta kultura wymagała, żeby mężczyzna żyjący w wyrzeczeniu ściśle przestrzegał polityki unikania kobiet. Zakazana byla nawet rozmowa z kobietą, w sprawach praktycznych. W dzisiejszych czasach niektóre porządki sannyasy ciągle próbują przestrzegać tak ścisłej polityki, ale w większości Gaudiya Vaisnavizm dokonał odpowiednich porawek. Na przykład mój guru był sannyasinem, jednak podróżował z grupą, w której kucharzem była kobieta. W naszej kulturze nikt nie uważał tego za coś podejrzanego, jednak piećset lat temu, w Indiach wszyscy religijni ludzie uznaliby to za obraźliwe i niewłaźciwe.

Chociaż mój guru umieścił historię Chota Haridasa w swoich książkach, nie widział potrzeby przestrzegania tak przestarzalych standartów, ani nie wymuszal go na swoich uczniach, którzy przyjęli sannyasę. Regularnie rozmawiał, a czasami nawet jadał z kobietami (uczennicami i nie uczennicami) w kontekscie instruowania ich o kulturze świadomości Kryszny. Nauczał, że głównym obowiązkiem sannyasina, żyjącego w czasach współczesnych jest instruowanie innych i pielęgnowanie swojej własnej świadomosci Kryszny, przestrzegając celibatu.

Ogólnie rzecz biorąc Śrila Prabhupada mówił swoim uczniom, żeby nie tracili energii, próbując przestrzegać wszystkich przestarzałych zasad i reguł.

---