KOMUNIKOWANIE POLITYCZNE

Wykład I - 24.10.2010

1. Teoria komunikowania politycznego.

2. Uczestnicy procesu komunikowania politycznego

3. Język komunikowania politycznego.

4. Komunikowanie wizualne.

5. Komunikowanie w filmie dokumentalnym.

6. Komunikwanie w filmie fabularnym.

7. Komunikowanie w procesie wyborczym.

8. Wizerunek sojusznika.

9. Wizerunek wroga.

10. Definiowanie komunikatu.

11. Profesjonalizacja komunikowania politycznego.

12. Propaganda polityczna.

13. Polityka informacyjna w systemach niedemokratycznych.

14. Politryka informacyjna w systemach demokratycznych

1. Teoria komunikowania politycznego.

- poziomy komunikacji politycznej

- pojęcia w komunikowaniu politycznym

KOMUNIKOWANIE SPOŁECZNE - działanie jednostek ludzkich i grup społecznych o znamionach konwersacji społecznie osadzonej w okreslonym miejscu i czasie. Jest procesem, w którym uczestnicy tworzą i dzielą się ze sobą informacją po to, by osiągnąć wzajemne zrozumienie. łac. COMUNIO - WSPÓLNOTA

DYSCYPLINY I SUBDYSCYPLINY- psychologia społeczna, socjologia ogólna, socjologia mediów, lingwistyka, politologia, antropologia, medioznawstwo, semiotyka,

W każdym przypadku w/w dyscyplin możemy posługiwać się ich metodami ich siatką pojęć oraz ich metodami wiedzy.

JOHN STEWARD

• poziom działania - postępowanie nadawcy w celu osiągnięcia pożądanego efektu.

• poziom interakcji - realcje między osobami w procesie komunikacynym.

• poziom transakcji - modyfikowanie wiedzy, postaw i zachowań osób uczestniczących w tym procesie.

JERZY MIKUŁOWSKI

• poziom przekazu - czy dla komunikacji wystarczy tylko dokonać przekazu treści? Nie dojdzie do procesu do aktu komunikacyjnego tylko przez przekazywanie treści. Polega na przekazywaniu treści od nadawcy do odbiorcy - rzeczywisty odbiór, percepcja treści przekazu.

• poziom interakcji - co się dzieje z odbiorcą? zwraca się uwagę na jeso kondycję, na to czy potrafi zareagować na treść przekazu - jeśli tak to staje się partnerem procersu komunikowania; jeśli nie to nadawca musie zweryfikowac część przekazu.

• poziom wspólnoty - czy powstaje wspólnota wiedzy podzielonej m. nadawcę a odbiorcę? Poziom ten oznacza wystapienie procesu dwukierunkowego od nadawcy do odbiorcy i po jego reakcji od odbiorcy do nadawcy.

Odejście od linearnego modelu komunikacyjnego (w jedną stronę) skutkuje partnerskim działaniem nadawcy i odbiorcy; dążeniem nadawcy do uatrakcyjnienia treści przekazu, do akceptacji oraz zareagowania.

Dopiero w tym poziomie występuje wpełni wykształcony model.

KOMUNIKACJA - termin wprowadzony i rozpowszechniony przez Claude'a Shannona i Worrena Weavera:

Claude Shannon - ustalił modele procesu komunikacyjnego, wykorzystane później przez socjologów, psychologów i komunikologów. W 1942 roku opublikował książke pt. „Matematyczne teorie komunikacji”.

Definicje komunikowania politycznego:

1. behawioralne - Harold Laswell, George A. Miller

2. strukturalno - funkcjonalne - Kari wolfgang Deutsch, Gabriel A. Alinond, James S. Coleman

3. interakcyjne - Ernest G. Borman

4. dialogowe - Jurgen Habermas

Całościowy opis komunikowania politycznego ustaliła Bogusława Dobek - Ostrówka - procesualność jako główny wyróżnik

Komunikowanie polityczne - tworzenie, organizowanie i rozpowszechnianie informacji (w bardzo ogólnym sensie tego słowa, kt. jest wówczas synonimem treści) mających w rozumieniu lub w rzeczywistym oddziaływaniu wpływ na system władzy i jej użycie.

BEATA OCIEPKA

relacje przenoszenia symboli i znaczeń, których uczestnikami sa aktorzy na scenie politycznej i obywatele, wtedy gdy ich działania mają cel polityczny.

G. ULICKA

to przestrzeń, w kt. spotykaja się różne poglądy i stanowiska trzech grup aktorów, kt. mają prawo wypowiadac się publicznie w kwestiach politycznych. Aktorami tymi są politycy z jednej i opinia publiczne z drugiej strony. Między nimi sytuuje się trzecia grupa - dziennikarze.

UCZESTNICY PROCESU KOMUNIKOWANIA:

1. Podmioty komunikowania politycznego.

J.HABENAS wzróżnił 4 podsystemy społeczne

• gospodarka - wytwarzane są dobra materialne, realizowanie ludzkich potrzeb w zakresie materialnym

• polityka - system hierarchii społecznych i politycznych

• kultura - system norm, wartości i zachowań społecznych

• komunikowanie - semiotyczny system społeczny (znak - kodowanie i dekodowanie)

W ramach podsystemu komunikowania istnieja 4 podstawowe zasady dla komunikowania, kt. celem jest optymalizacja procesu komunikacji: 1. Komunikatywność- Przystępność, zrozumiałość. Przy komunikowaniu chodzi o to, aby odbiorca mógł odczytać, znaleźć się w pewnej konwencji zastosowanej przez nadawcę, aby odbiorca zrozumiał, odnalazł się. 2. Prawdziwość- Ten, kto mam komunikuje powinien przekazać nam treść bazując na sprawdzonych faktach i potwierdzonej wiedzy. 3. Szczerość- Oznacza, że nadawca musi być świadom, że jego emocje, a także intencje przekazu mogą zostac odebrane jako nieszczere; mogą wywołać wrażenie, że nadawca manipuluje odbiorcą, co spowoduje, ze zmniejszy się jego zdolność do wykreowania i przekazania treści przez niego pożądanych. 4. Prawomocność- nadawca występuje w roli, do kt. jest upoważniony, także w zakresie upowszechniania sądów wartościujących, nakłaniania i edukowania odbiorcy. Prawomocność stwierdza się, czy ktoś posiada legitymację do kreowania danego przedmiotu (maniery).

2. Kategoryzacja podmiotów (aktorów) na scenie politycznej

• kreator

• nadawca

• komunikator

• autor/twórca komunikatu

dotyczą osób bądź grupy osób mających intencję komunikowania czyli przekazywania określonych treści.

Działania:

• inicjowanie aktu komunikacyjnego

• ustalanie zasad procesu komunikacyjnego

• definiowanie warunków i przebiegu procesu komunikacyjnego

• organizowanie przekazu

• organizowanie struktury komunikowania

• wybieranie sceny komunikacyjnej

• dobieranie kanału przekazu

• formułowanie komunikatu politycznego

MODELE

• R. PERLOFF - Złoty trójkąt komunikacyjny: aktorzy polityczni , media masowe, obywatele

• Mocne ogniwa procesu komunikowania to aktorzy polityczni i media masowe. Są to aktywni uczestnicy komunikowania , którzy ze względu na rozbudowane zaplecze , bez trudu potrafią przebić się z komunikatami w sferze publicznej.

• Trzy boki są we wzajemnej zależności; są komplementarne;dają ogląd na całość.

• Słabe ogniwo komunikowania tzw. Pasywny uczestnik czyli obywatele; Ich pozycja i siła komunikatu w sferze publicznej jest ograniczona.

AKTORZY POLITYCZNI - ( w znaczeniu szerokim - za aktora politycznego uważa się każdego uczestnika procesu politycznego , nie tylko polityków, instytucje władzy , i partie polityczne ale też obywateli i media masowe. W znaczeniu wąskim są to jedynie podmioty polityczne podejmujące decyzje bądź mające wpływ na ich kształt.

Aktorzy zbiorowi: INSTYTUCJE WŁADZY PUBLICZNEJ, PARTIE POLITYCZNE, ORG. POZARZĄDOWE Aktorzy indywidualni: politycy mniej lub bardziej znani i kandydaci w wyborach.

• BRIAN McNAIR - model wielokształtny

• obejmuje cały zestaw różnorodnych figur politycznych: politycy, niepolitycy (wyborcy, dziennikarze, publicyści

• Podmiotowość oznacza, że nie można być po jednej czy po drugiej stronie. Mają być zmienne stany - zależne od poglądu, partycypacji.

• W grupie polityczenej i niepolitycznej znajduja się ideolodzy, zawodowi pracownicy i wolontariusze mediów, członkowie grup społecznych i społeczno - zawodowych, obywatele, całe społeczeństwo.

• RUSSEL J. DALTON - Dlaczego w czynnościach politycznych coraz częściej następuje skupienie się na jednostce ludzkiej?

• działa tu wartość demokracji bezpośredniej, wyborczej

• przesunięciu uległy zmiany podejmowania decyzji przez elektorat

• zindywidualizowany sposób głosowania

• wyborcy coraz częściej koncentrują się na śledzeniu znanych osób z imienia i nazwiska.

Nie następuje depolityzacja komunikowania - upolitycznienie jest duże, kampanie wyborcze w PL mają charakter partyjny. POLITYZACJA CZYNNOŚCI KOMUNIKACJI.

CECHY PODMIOTÓW, KRYTERIA:

• ze względu na poziom przygotowania.

• komunikatorzy niezawodowi - niepolitycy, społeczeństwo, wyborcy

• komunikatorzy zawodowi - politycy, ludzie mediów, profesjonaliści specjalizujący się w kwestiach komunikacyjnych, konsultanci, menadżerowie, specjaliści w zakresie wizualizacji polityków.

• ze zwględu na predyspozycje psychofizyczne.

• komunikatorzy zawodowi - politycy, kt. doskonale kontaktują się z odbiorcami; magik polityki.

• polityka recenzentów - komentatorzy, opiniodawcy, osoby precyzyjnie dokładne, starannie wypowiadające swoje opinie, nierzadko wyciszone, skupione na tym co mówią (Ryszard Bugaj)

• operator polityczny - ktos, kto funkcjonuje w przestrzeni publicznej z umiejętnościa komuniowania nieprzychylnych dla nadawcy treści (Jadwiga Staniszkis, Tomasz Nałęcz)

• ze zwględu na jakość uczestnictwa w tworzeniu komunikatu

• ideolodzy, myśliciele, twórcy systemów ideowych - najwyżsi rangą

• przywódcy polityczni, dziłacze, aktywiści

• członkowieorganizacji politycznych

• konsumenci

• ze zwględu na poziom uczestnictw w tworzeniu komunikatu.

• teoretyk (autor) - profesjonalna wiedza; do jego zadań należy formułowanie norm ideowych; ustalanie praw politycznych; uogólnienie inf. o zjawiskach i procesach politycznych; kształtowanie strategii i zmian oraz prognozowanie

• praktyk (oferent) - podmiot majacy umiejętność walki politycznej; określa taktykę działań; może być kreatorem wydarzeń politycznych

• publicysta (pośrednik) - podmiot opisujący rzeczywistośc polityczną w sposób tendencyjny

• obywatel (odbiorca) - podmiot komunikowania mający wyobrażenie o zyciu politycznym; on nie musi rozumieć i przyjmować wszystkich efektów działań teoretyka, praktyka czy publicysty ale jest gotóe do pozytywnego bądź negatywnego opiniowania ich poczynań.

CECHY KOMUNIKATU POLITYCZNEGO:

• adekwatnośc celów i efektów

• spójność aksjologiczna

• wewnętrzna koherencja

• prawidłowa struktura wewnętrzna

• szeroka oferta polityczna z możliwością uszczegółowienia treści

• kompetencje i empatia (zdolność wczucia się w sytuację innej osoby)

• dobór mediów

• dobór treści do mediów

• treść dobrana do poziomu odbiorcy

• proporcjonalny skład informacji, persfazji.

RODZAJE KOMUNIKATÓW:

• szybkiego przekazu - środki audiowizualne i elektroniczne

• mają treść językową zapisaną prozą

• mają charakter oficjalny - oficjalne przekazanie treści

• może mieć charakter reklamy politycznej o określonej treści ideowej, określona karykatura.

• powolnego przekazu

• mogą posługiwać się poezją, mieć formę traktatów politycznych, filmu dokumentalnego, długiego utworu prozatorskiego, mogą mieć charakter plastycznych czynności np. obrazu historycznego

*zjawisko - reakcja łańcuchowa związana z obiegiem zamkniętym; rozpoczynają dziennikarze, eksperci spekulujący na dany temat; trafia on do specjalistów z dziedziny PR - jest przez nich modyfikowany teoretycznie i praktycznie, przekazują go dalej w postaci newsów w mediach. Aranżuja dyskusję w mediach, część spraw na obrzeżach część w sprawach głównych. Później wracają odwrotnie - przygotowanie materiałów dla dziennikarzy.

3. Wymagania stawiane twórcy komunikatu.

• SPRAWNOŚĆ KREACYJNA

• SFERA ZEWNĘTRZNA

Dotyczy aparycji, powierzchowności komunikatora, opozycji cech budzących pozytywne skojarzenia, uczucie, sympatia, zaufanie. Stosowność stroju, fryzury, wyglądu ogólnego. Konserwatyzm ubrania.

• SFERA WEWNĘTRZNA

Mądrość, dobroć, altruizm, empatia, pracowitość, sumienność, lojalność, głód, miłość, przyjaźń, udane życie osobiste, rodzina, wierzenia religijne, jakość, wartość, autorytet, opinia, otoczenie, towarzystwo bliższe i dalsze.

• SPRAWNOŚĆ JĘZYKOWA

• znajomość systemu językowego; używanie języka ogólnego

• znajomość również regionalizów

• stosowanie wadliwej wymowy - nie jest to lubiane

• język elegancji, dyplomacji, salonowy

• polityk powinien mówić językiem dnia codziennego, potocznym ale kulturalnym

• kolokwializmy - znak że się nimi posługuje

• SPRAWNOŚĆ SKRACANIA DYSTANSU DO ODBIORCY

• umiejętność jasnego przekazywania treści, każdy nadawca musi być świadom, że odbiorca nie potrafi lub nie chce analizować kunsztownych fragmentów komunikatu

• konkretny, jasny przekaz

• upraszczanie, dążenie do eksopzycji jednego problemu, zagadnienia

• korzystanie z konwencjonalnych gatunków komunikacyjnych

• wykorzystywanie schematów komunikacyjnych, unikanie udziwnień, dygresyjności, rezygnacja z prób zaskakiwania odbiorcy.

Dwa modele:

• 2 - kierunkowy asymetryczny - WALTER LIPMAN

• zauważył, że komunikowanie powinno służyć dobru publicznemu i osiągnie się skuteczność jeśli przekona się odbiorców, że zawartość komunikatu jest zgodna z ich interesem

• manipulacja zaś polega na tym, że uwypukla się cechy, kt. podobaja się odbiorcy

• asymetria - przekaz z góry na dół.

• 2 - kierunkowy symetryczny - JAMES BRUWING

• zakłada się istnienie inf. i opinii między kreatorem a odbiorcą komunikatu

• celem jest wzajemne zrozumienie się, rola nadawców i odbiorców nie są do końca ustalone, role zmieniaja się

• nadawca początkujący proces komunikowania zakłada konieczność respektowania zdania odbiorców i ich działania.

• SKUTECZNOŚĆ SEMIOTYCZNA

JĘZYK KOMUNIKOWANIA POLITYCZNEGO:

FERDINAND DE SAUSSURE- System arbitralnych i konwencjonalnych znaków, kt. forma łączy się w sposób naturalny z treścią; język odbierany jest jako system gramatyczny jako sposób przekazu treści znaczących- jako środek wywoływania określnych reakcji.

DWA FUNDAMENTALEN POJĘCIA: JĘZYK - jest zbiorem niezbędnych konwencji przyjętych przez społęczność, aby umożliwić posługiwanie się zdolnością mowy (parole). Zdolnośc moey jest czymś różnym od języka, ale czymś co się bez języka nie może zlokalizować. MOWA - przez mówienie rozumie się akt jednostki realizującej zdolnośc mowy za pomocą konwencji społecznej, kt. jest język. W mówieniu zawiera się pojęcie realizacji tego na co zezwala konwencja społeczna.

Język jest systemem znaków i reguł ich tworzenia. Mowa dotyczy indywidualnych aktów zwerbalizowania języka.

DE SAUSSARE - TYPOLOGIA JĘZYKOZNAWSTWA

• JĘZYKOZNAWSTWO DIACHRONICZNE - badanie języka historycznego

• JĘZYKOZNAWSTWO SYNCHRONICZNE - odnośi się do badania języka w obecnym czasie i stanie jakim przekazała go historia.

ANETA BANASIK

Dla człowieka język stanowi podstawowy sposób przekazywania inf., opisywania zdarzeń i fragmentów rzeczywistości oraz wyrażenia stanów emocjonalnych. Język zmieniał się wraz ze zmianami politycznymi, społecznymi. Można odróżnić język w formach archaicznych od form współczesnych.

„SPRAWA UCZCIWOŚCI” - film

komentarz: Karol Małcużyński

lektor: Andrzej Łapicki

• tropienie „brakorobów”

• szczerość przekazu - wiarygodność

• uniwersalizacja przekazu przy jednoczesnej konkretyzacji języka

• manipulacja językiem

• gotowość do wzbudzenia lęku.

KOMUNIKTAT JĘZYKOWY SPEŁNIA SZCZEGÓLNĄ FUNKCJĘ W POSTACI:

• przekazu informacji

• persfadowania emocji

• wywoływania emocji

• służenia określonym racjom]

• kreowania treści

• interpretowania

• f. oceniająca

• więzotwórcza

PERSFAZJA - świadome ukierunkowanie, uformowanie i wyjaśnianie natury zjawisk

SŁUŻEBNA - proste opisywanie zjawisk niekiedy przy zachowaniu.

KREACYJNA - definiowanie i redefiniowanie pojęć

INTERPRETACYJNA - ustalanie obrazu świata wg wybranego systemu wartości

OCENIAJĄCA/EMOJONALNA - dot. sięgania po kategoryczne zwroty, sformułowania, pojęcia.

WIĘZOTWÓRCZA - polega na kształtowaniu relacj formalnych bądź nieformalnych w obrębie okreslonych populacji bądź grupy ewentualnie organizacji.

JERZY BRALCZYK - język w polityce a nie język polityczny

• ma zbyt mało cech wewnętrznych aby utworzyć odmianę języka, ale ma jednocześnie duzo cech systemowych pozwalających zauważyć że taki język istnieje.

• dot. szeroko rozumianej polityki, występuje jako narzędzie komunikacyjne, stanowi o róznych formach docierania do odbiorcy.

KAZIMIERZ OŻOG

• istnieje język polityczny, kt. wyróżniamy na podstawie cech pozostających na zewnątrz systemu politycznego; odmiana zróżnicowana, niejednorodna łącząca różna style i sposoby mówienia. …. obsługuje działalność polityczną związaną z funkcjonowaniem państwa, sprawowaniem władzy, podejmowaniem decyzji i ich uzasadnieniem, stanowieniem prawa, bieżącą działalnością prezydenta, parlamentu i innych organów władzy z działalnościa partyjną, samorządową z kampaniami wyborczymi. Ich odmianami się stały także języki takie jak: język propagandowy, agitacyjny, nowomowa.

W STRUKTURZE JĘZYKA WYRÓŻNIAMY CECHY:

• LEKSYKALNE - zbiór słów występujący w danym języku; ograniczone do zespołu słów jkimi posługuje się konkretna jednostka ludzka

• SKŁADNIOWE I GRAMATYCZNE - system reguł dot. form wyrazów oraz łączenia wyrazów w odpowiednie sensowne wypowiedzi.

• FONOLOGICZNE - wykształcenie się systeu reguł dot. wymowy.

• SEMANTYCZNE - opisuje znaczenie słów

• PRAGMATYCZNE - zbiór reguł dot. sposobów posługiwania się językiem i rozumienia go w określonych sytuacjach społecznych.

• sprawność kodowania i dekodowania komunikatów

• komunikator powinien wykazać się zdolnością szybkiej interpretacji i natychmiastowego reagowania stosownie do sytuacji.

Wykład II - 6.11.2010

KOMUNIKOWANIE WIZUALNE

1. Pojęcie komunikowania wizualnego.

2. Model komunikowania wizualneg.

3. Formy komunikowania wizualnego.

KOMUNIKOWANIE WIZUALNE jest komunikacją obrazową, ikoniczną pozwalającą na wizualne przekazywanie idei czy informacji.

PROCES KOMUNIKACJI POPRZEZ ODRAZ:

• przekazywanie informacji w formie wizualnej m. nadawcą a odbiorcą przy pomocy środków przekazu

• opieranie się na estetycznych kanonach

• odwołanie się do artystycznych upodobań nadawcy i odbiorcy

• korzysta ze skojarzeń historycznych

• aby poprzez obraz, wizję przekazać wartości, idee i emocje.

KOMUNIKOWANIE WIZUALNE BAZUJE NA NASTĘPUJACYCH ELEMEMTACH WYRAZU:

• znaki graficzne

• kolorystyka

• rysunki, ryciny

• kadr filmowy

• reklama

• projekt (format)telewizyjny

POPARCIE OBRAZU TEKSTEM WZMACNIA ODBIÓR SKUTECZNIEJ ODDZIAŁUJE NA NA ODBIORCĘ KOMUNIKATU.

• INFORMACJE PROSTEGO ODCZYTU - nie wymagają myślenia od odbiorcy; jesteśmy od razu gotowi zinterpretować obraz; odczytujemy niewerbalizując; bez zastanowienia.

• INFORMACJE UKRYTE - wymagają określonej wiedzy często specjalistycznej, aby je odczytać

• INFORMACJE INTENCJONALNE - musimy odczytać, jaka była intencja nadawcy, co miał na myśli; wejście w tok rozumowania nadawcy.

• INFORMACJE SYMBOLICZNE - musimy dysponować częścią wiedzy tajemnej (religijna, polityczna)

SZTUKI PLASTYCZNE

• bardzo dużo komunikatów wizualnych

• komunikowanie wizualne często sięga do sztuk plastycznych

• umiejętność analizowania komunikatów plastycznych i włączenia się w obieg kultury obrazu.

• przedstawienie środków perswazji stosowanych w przekazie obrazowym oraz sposobów formułowania komunikatów wizualnych

PSYCHOLOGIA ODDZIAŁYWANIA SZTUKI:

1. Modele psychologii sztuki

2. Percepcja obrazu; preferencje estetyczne; biologiczne uwarunkowania postrzegania - jak obdieramy ten obraz; sięgamy do własnego systemu wartości

3. Ogląd kompozycji obrazu artystycznego - umiejętność uchwycenia podstawowych elementów obrazu artystycznego

4. Łączenie symboli - umiejętność odczytania symboliki

5. Budowanie tożsamości politycznej

MODEL KOMUNIKACJI WIZUALNEJ (WIDYSTYKI):

• WG. CALVINA PRYLOCKA

„Tutaj, jak i gdzie indziej, znaczenie jest znaczeniem dla indywidualnych widzów; w pojęciu znaczenia mieści się system wiedzy i przekonań jednostki. Znaczenie jakie jeden człowiek dostrzega w przedmiocie, dla drugiego nie istnieje, również opis każdemu inaczej pomaga w interpretacji.”

• C. Prylock zwraca uwagę na to, że „obraz na dwa podstawowe źródła znaczenia, przedmiot i opis”(indywidualna interpretacja)

• Oba te składniki pozostaję ze sobą w aktywnym związku, tworząc grupę różnych rodzajów znaków i znaczeń, powiększoną jeszcze przez połączenie (montaż) obrazów w ciąg narracyjny

• Do tego wszystkiego należy dodać jeszcze współudział odbiorcy.

• WG. SOLA WORTH'A (1922 - 1977) antropolog

Całościowy model publicystyki wizualnej

Zamyka się krąg widystyki

LOGO POLITYCZNE - znak graficzny spełniający rolę marketingową, a jednocześnie informacyjną poprzez skrótowe, ale łatwo zauważalne i łatwo zapamiętywane przedstwienie symbolu instytucji państwowej, partii politycznej, organizacji zawodowej lub też idei, pomysłu.

LOGO PARTII POLITYCZNEJ - łatwa do rozpoznania i zapamiętania kompozycja będąca podstawowym środkiem służącym tworzeniu wizerunki partii politycznej.

LOGO MA SPEŁNIAĆ ZADANIA:

• zainteresowanie odbiorcy

• skupienie jego uwagi

• powiązanie emocjaonalne konkretnej osoby z symbolizowanym podmiotem poprzez formę graficzną odpowiadającą charakterem danemu podmiotowi.

• utrwalenie więzi ideowej

• odzwierciedlanie aspiracji partii, jej osobowości, tradycji i prestiżu.

• uosobienie tożsamości partii i jej ideologii, wartości i kierunku rozwoju.

Symbol partii politycznej najczęściej składa się z 2 części - z LOGO i LOGOTYPU.

LOGO - znak graficzny spełniający marketingową i jednocześnie informacyjną, poprzez skrótowe, lecz zauważalne i zapamiętywalne znaki/symbole.

LOGOTYP - literniczna kompozycja zawierająca przyjęty skrót wyrazu lub wyrażenia wielowyrazowego.

POLSKA SZKOŁA PLAKATU: nazwa l. 60 XXw.; 1968 r. w Muzeum Wilanowskim otworzona I na świecie muzeum plakatu.

• Jan Lenica

• Eryk Lipiński

• Jan Młodożeniec

• Franciszek Starowieyski

• Waldemar Świerzy

• Henryk Tomaszewski

KARTKATURA POLITYCZNA:

• Andrzej Czeczot

• Szymon Kobyliński

• Zbigniew Lengren

• Eryk Lipiński

• Andrzej Pągowski

FILM DOKUMENTALNY

1. Def. filmu dokumentalnego

2. Historia filmu dokumentalnego

JOHN GRIERSON

„Film dokumentalny nie jest prostym odzwirciedleniem rzeczywistości. Stanowi przetworzenie języka dnia codziennego na język filmu. Propaguje określone i pożądane postwy i zachowania. Służy edukowaniu społeczenstwa. Jest zapisem świata według optyki twórcy filmu. Zawiera artystyczne i pozaartystyczne deformacje.''

„Poławiacze śledzi” - fabularyzowana rejestracja trudnej pracy rybaków.

FILM IDEOLOGICZNY - ma prowadzic do przyjęcia przez odbiorcę określonej postawy.

ŚWIATOWY KONGRES DOKUMENTALISTÓW (1948) - FILM DOKUMENTALNY:

Próbowano oderwać się od naleciałości ideologicznych

1. Jest to wytwór filmografii mający cele społeczne, informacyjne i edukacyjne.

2. Przedstawiono tematykę filmu dokumentalnego:

• praca

• życie codzienne człowieka

• sprawy rodzinne

• relecje koleżeńskie

• obyczajowość

4. Ustalono efekt wywierany na widzu: wrażenie prawdy i autentyzmu

5. Przedłożenie stylu filmowania - posiłkowanie się najbardziej konwencjonalnymi metodami porządkowania obrazów filmowych

Pozostawał problem tego, na ile reżyser może ingerować w filmowaną rzeczywistość.

LENI RIEFENSTAHL (1902 - 2003) film niemiecki: jej filmy są zakazane; wizualizacja ideologiczna o podłożu politycznym.

Wykład III - 20.11.2010/21.11.2010

NARRACJA FILMOWA - czynność opowiadania historii; za pomocą obrazu i dźwięku prezentowana jest pewna opowieść (historia).

Odróżniamy:

• narrację będącą procesualnym aktem opowiadania

• narrację stanowiącą finalny produkt czynności opowiadania.

Relacje w trakcie komunikacji m. nadawcą a odbiorcą obejmują relacje:

• dynamiczne

• przyczynowo - skutkowe

• czasoprzestrzenne

• teleologiczne

Kryteria:

• horyzont poinformowania

• instalacja narracyjna

• skala narracji

W kryterium pierwszym zwracamy uwagę n astopiń w jakim narracja daje odbiorcy dostęp do świata przedstawionego w filmie.

Horyzont poinformowania oznacza czynności reglementacyjne ze strony nadawcy, kt. dawkuje i kontroluje przebieg informowania odbiorcy.

Instalacja narracyjna odnosia się do stopnia …… fabuły, do poziomu komunikatywności oraz do samoświadomości odbiorcy.

Skala narracji - cały zestaw różnego rodzaju typów narracyjnych.

TYPY NARRACJI:

• narracja obiektywna - odbiorca ma tylko dostęp do zewnętrznych zachowań postaci filmowych.

• narracja subiektywna - widz ma dostęp wyłącznie z punktu widzenia bohatera (subiektywizm percepcyjny)

subiektywizm mentalny - widz ma dostęp do mysli postaci, do jej snów.

TYPY NARRACJI WG FRANZA STANZELA:

• PIERWSZOOSOBOWA - narrator uczestniczy w fabule

• AUKTORIALNA - narrator zaznacza swoją obecność, może stosowac komentarze, ale nie uczestniczy w akcji; kompetencje poznawcze ograniczone; narrator wie tyle ile zdołał się dowiedzieć.

• PERSONALNA - narrator bezosobowy; jest instalacją narracyjną; fabuła „opowiada się” sama; widzowie odkrywają ją śledząc fabułę. Narrator dysponuje wiedzą większą niż postacie w filmie i większą niż widz. Narrator może udzielać wskazówek.

TYPY NARRATORA:

• ZDYSTANSOWANY (HETERODIEGETYCZNY) - Beznamiętnie relacjonuje fakty, bez narzucania nam niczego. Głos spoza planu. Jest biernz w odniesieniu do akcji. Oszczędny w słowach.

• UCZESTNIK WYDARZEŃ (HOMODIEGETYCZNY) - należy do osób występujących w fabule; ma prawo dp subiektywizmu; w pełni uczestniczy w wydarzeniach.

• AROGANT (EKSTA - DIEGETYCZNY) - opowiadając, wskazuje widzowi co mamy mysleć i jak; narzuca nam sposób oceny; przmądrzały, ironiczny; wskazuje że to on kontroluje czas, przebieg akcji, manipuluje srodkami przekazu. Dobrze sprawdza się w komunikowaniu propagandowym.

HISTORIA FILMU DOKUMENTALNEGO - początek system stalinowski

• WŁADIMIR GARDIN (1877 - 1965) twórca WSZECHZWIĄZKOWEGO PANSTWOWEGO INSTYTUTU KINEMATOGRAFII (I najstarsza uczelnia filmowa na świecie - 1919 r.)

• stworzył podwaliny filmu dokumentalnego opiewające sukcesy radzieckie, sowietyzacji i ateizacji.

• „SIERP I MŁOT” (1920) czas trwania wojny domowej po rewolucji w 1917 r.

• „KRZYŻ I MAŁZER” (1925) oskarżenie swery wierzenia, duchowieństwa o prowadzenie działalności antyrewolucyjnej.

• SIERGIEJ EISENSTEIN (1898 - 1948)reżyser, scenarzysta, teoretyk filmowy

• wprowadził sposoby montażu scen

• montaż atrakcji - zderzenie obrazów filmowych, tak je zestawić, by przekaz często szokujący wywołał określone wrażenie u widza (często piorunujące).

Film z 1924 roku „STRAJK” zestawienie życia proletariatu i burżuazji; ubóstwa i bogactwa; zestawienie obrazu strzelaniny podczas strajku i scen z uboju bydła.

„PANCERNIK POTIONKIN” 1925

• montaż intelektualny - film „PAŹDZIERNIK” z 1928 roku - zastosowanie retrospekcji wydarzeń z rewolucji październikowej.

• montaż polofoniczny - film z 1938 roku „ALEKSANDER NEWSKI” został zrealizowany na zlecenie Stalina. Aleksander w 1242 r. pokonuje krzyżaków. Synteza obrazu i dźwięku, w kt. dominantem była muzyka; słowa o charakterze ideologicznym. Wymiar konfliktu m. Stalinem, a Hitlerem. Odpalenie nastrojów antyniemieckich w społeczeństwie.

• WSIEWOŁOW PUDOWKIN (1893 - 1953) radziecki teoretyk sztuki, reżyser, scenograf i aktor filmowy

• eksperymentalny montaż - przekaz metaforyczny

„MECHANIKA MÓZGU” z 1926 r. - Film opowiadający o teorii Iwana Pawłowa o odruchach warunkowych, znacząco wpłynął na późniejszy rozwój kina z nurtu popularnonaukowego. Filmowcy zarejestrowali doświadczenie z małpami przeprowadzone przez uczniów Pawłowa, nie tylko dla potrzeb filmu, ale i dla naukowych. Badania laboratoryjne potraktowane jako pole działań ideologicznych. Naturalizm, wiarygodność akcji. Film troszkę o charkterze popularno - naukowym - wyświetlano go na zebraniach partyjnych ze względu na przekaz ideologiczny.

Stalin przeznaczał ogromne pieniądze na produkcję filmów do indoktrynacji - objazdowe kina, dormowe seanse.

W 1934 roku odbył się w Moskwie ZJAZD PISARZY RZADZIECKICH, na kt. MAKSIM GORKI ogłosił na zlecenie Stalina program realizmu socjalistycznego (kierunek ten w sztuce radzieckiej istniał już od 1904 roku). Składniki:

• realistyczna forma;

• socjalistyczna treść

przekaz prostej, nieskomplikowanej, realistycznej fabuły

SOCREALIZM:

• poszukiwanie wroga (nie musi być partyjny

• realizm

• unikanie natretnego odniesienia do ideologii

• winni są wszyscy ludzi, kt. są wokół nas

• dydaktyzm

• system jest dobry, a winni są ludzie, kt. nie sprostali wymogom systemu - są jego najsłabszym ogniwem

TEMATYKA:

• sojusz robotniczo - chłopski

• walka klasowa

• walka z wrogami rewolucji

• opiewanie trudu pracy fizycznej

• historia ruchu robotniczego

• ujarzmiania przyrody przez człowieka

• tworzenie wizerunków przywódców partyjnych

ESTETYKA:

• prostota przekazu

• dychtomiczny kształt swiata

• sięganie do kultury ludowej (robotnicza, chłopska)

• rodzimość

• sprzeciw wobec awangardy i eksperymentalnej sztuce artystycznej

• nachalny dydaktyzm

• schematyzm

WYTWORZENIE W CELU WSPÓŁTWORZENIA KULTU PARTII POLITYCZNEJ I STALINA:

• tematyka rewolucyjna

• ukazywanie biografii przywódców

• tworzenie panteonu radzieckich bohaterów

• uproszczona dychotomiczna (czrno - biała) wizja swiata

• propagowanie zdogmatyzowanej ideologii marksizmu i leninizmu

• socrealizm i jego normy estetyczne

• instytucjonalizacja życia ludzkiego

DŻIGA WIERTOW (Denis Arkadjewicz Kaufman) 1896 - 1954; radziecki scenarzysta, reżyser filmowy, twórca idei kroniki filmowej, jeden z najwybitniejszych dokumentalistów w dziejach kina.

• tworzył kanon kronikarstwa dokumentalnego, kt. wyróżnikiemy jest montaż krótkich scenek filmowych tworzących jedna całość.

• podstawowym celem Wiertowa było "uchwycenie w filmie prawdy" pokazywanie fragmentów rzeczywistości, które zebrane razem mają większą wartość niż to, co można zobaczyć gołym okiem.

• stworzył gatunek tzw. dokument montażowy. Stosował eksperymenty filmowe, aby wzmacniać wyraz prawdziwego życia w filmie; oryginalny montaż oraz eksperymentowanie dźwiękiem., wprowadzał w swoich filmach nowatorskie techniki (oryginalny montaż) i nie stroniąc w późniejszych filmach od formalnych eksperymentów. Po pojawieniu się filmu dźwiękowego, eksperymentuje z dźwiękiem, np. w filmie „ENTUZJAZM” z 1931 r. dźwięki zarejestrowane w kopalniach Donbasu są zmontowane w rytmiczną, dźwiękową symfonię.

• Twórczość Wiertowa ograniczyło oficjalne uznanie w ZSRR socrealizmu i wzrost popularności filmu fabularnego. Ostatnim filmem, w którym udało się Wiertowowi zachować swoją artystyczną wizję filmu dokumentalnego była „KOŁYSANKA” (1938). W latach 30. jego filmy miały problemy w Rosji: „Trzy pieśni o Leninie” (1934) zostały zatrzymane przez Stalina za zbytnią gloryfikację postaci Lenina. Po utracie możliwości niezależnego tworzenia filmów, Wiertow ograniczył swoją działalność do montażu kronik filmowych.

POLSKA KRONIKA FILMOWA I SZKOŁY FILMU DOKUMENTALNEGO

1. Geneza i rozwój Polskiej Kroniki Filmowej

2. Czarny dokument w Polsce

3. Szkoła filmu dokumentalnego

• Kazimierza Karabasza

• Marcela Łozińskiego

• Andrzeja Fidyka

POLSKA KRONIKA FILMOWA (1944 - 1994) - magazyn filmowy, długości ok. 10 min. poprzedzający projekcje filmu fabularnego w kinach.

• powołany do życia 15.11.1944 r. w ramach Wytwórni Filmowej WP w Lublinie.

• I edycja 1.12.1944 r.

• bazował na tym co wypracował Dżiga Wiertow i sięgał do tradycji przedwojennych kronik wyprawowywanych przez PAT.

• prekursor - Czołówka Filmowa Wojska Polskiego podporządkowana formalnie PKWN

• zadanie: rejestrowanie zycia na terenach wyzwolonych

• filmowa gazeta. Wyświetlany w sposób zorganizowany w kinach. Propaganda, indoktrynacja.

Jerzy Poeplitz zauważył, że PKF łączyła społeczną użyteczność i artystyczny charakter.

212 do 443 metrów, od 3 do 15 min. prezentacji, projekcji filmowej.

1957 - 1981 - dwa wydania magazynowe w ciągu tygodnia.

CECHY MAGAZYNU:

• stała pierwsza czołówka

• powszechnie rozpoznawalny sygnał dźwiękowy

• cykliczność, systematyczność i częstotliwość wydań

• aktualność tematyki

• wypowiedzi z „off - u”

• zwroty potoczne, kolokwializmy, lekki ton

• czas trwania wydań ok. 10 min.

• skrótowość przekazu

• stała liczba tematów filmowych od 8 do 10 min.

FORMY GATUNKOWE PKF:

• felieton

• dokument filmowy

• miniatura filmowa

• relacja

• żart filmowy

FUNKCJE:

• informacyjna (rejestr bieżących wydarzeń, zapis tego co się w ciągu tygodnia zdarzyło)

• poznawcza

• propagandowa (przekaz zgodnie z wola aktualnego sekretarza partii koministycznej)

• rozrywkowa (nieprzemęczanie widza; elementy poważne przeplecione elementami rozrywkowymi - element oddechu)

• indoktrynacyjna (szukanie kontaktu z widzem i wkomponowanie go w treści ideologiczne)

• artystyczna (wysoki poziom artyzmu - dowód: nagroda w 1965 r. w Niemczech na Festowalu Filmów Dokumentalnych)

Pierwszym redaktorem był JERZY BOSSAK (do 1949 r.), następnie:

• Helena Lemańska (do 1967)

• Janusz Kudawa (1967)

• Bogdan Kosiński (1967 - 1968)

• Roman Wionczek (1968)

• Michał Gardowski (1968 - 1973)

• Mirosław Chrzanowski (1973 - 1981)

• Krzysztof Szmagier (1981 - 1983)

• Janusz Kędzierzawski (1983 - 1990)

• Stanisław Fikuk - Cisowski (1990)

• Andrzej Piekutowski (1990 - 1994)

LEKTORZY:

• andrzej Łapicki

• Kazimierz Rudzki

• Karol Małcużyński

• Jerzy Rossołowski

• Włodzimierz Kmiciak

• Tomasz Knapik

PROPAGANDA FILMOWA PKF:

• usłużna wobec władz partyjno - panstwowych

• prezentowała sferę wielkiej polityki, konfrontowanej z opisem życia codziennego

• lekka forma'prostota językowa

• margines niezależności - teksty z „przemrużeniem oka”

• atrakcyjna forma przekazu

• bezcenne świadectwo historii i polityki

• potyczki z cenzurą, kt. drobiazgowo kontrolowała treść i formę PKF.

CZARNY DOKUMENT W POLSCE - LATA 1955 - 1957

• wpisywał się w pesymizm lat 60 XX w.

• rzeczywistość nie spełniała oczekiwań dlatego pojawiły się te dokumenty

• zerwanie z socrealizmem

• odchodzono od ideii komunistycznej

• krtyka rzeczywistości

• składały się z obrazów, zdjęć surowych; ukazywano gorycz, trud życia ludzi.

• motyw tzw. marginesu społecznego/ludzi z marginesu spolecznego

• przewaga elementów dot. zaburzeń społecznych, deprawacji zachowań odbiegającej od obowiązującej normy

• zjawiska życia społecznego pzremilczane dotychczas w propagandzie

• autorzy gotowi diagnozować - np. dlaczego pojawiają się ludzie z patologiami

TWÓRCY CZARNEGO DOKUMENTU: Edward Skurzewski, Jerzy Hoffman, Jerzy Bossak, Kazimierz Karabasz.

FILMY:

„Uwaga huligani”, „Gdzie diabeł mówi dobranoc”, „Ludzie z pustego obszaru”

tytuły od razu zapowiadają nam treść, są wszystkomówiące

CEL: wstrząśnięcie widzem; drastyczność zachowań; zmierzali do tego, aby odbiorca też poczuł się zagrożony.

KAZIMIERZ KARABASZ

• Wyznawca i propagator idei "moralności kamery"

• doktryna polegająca na realizatorskiej ascezie (wystrzegał się inscenizacji; wstrzemięźliwość wpływu reżysera na przebieg fabuły; komentarz bardzo skromny)

• bohater - wrażenie swobody; zwykły człowiek. kt. coś w sobie miał - warto było pochylić się nad jego losem.

• przełamywał stereotypy tematyczne; nawiązywał do estetyki kina realizmu włoskiego

• warstwa dźwiękowa - rejestrowane naturalne dźwięki

• bohaterowie milkliwi

• ważne było oświetlenie: wprowadził statyczne oświetlenie z góry

• Jego najsłynniejsze filmy to:

• „Muzykanci"

• „Rok Franka W."

• „Spotkania"

UCZNIOWIE KARABASZA:

• Wojciech Jerzy Has

• Andrzej Monk

• Krzysztof Kieślowski

• Marcel Łoziński

MARCEL ŁOZIŃSKI - „89 MILIMETRÓW OD EUROPY” 1993 r. - laureat wielu prestiżowych nagród; film nominowany do Oskara.

• los przeciętnego człowieka

• różnica 89 mm między torami w eur. zach, a państwami bloku radzieckiego

• fabuła: praca ludzi przy wagonach: zmiana rozstawu kół, zmian podwiozia

• stacja kolejowa w Brześciu

1. Oczekiwanie na pociąg: wszystko toczy się bardzo spokojnie; ukazanie zwierząt (kot, pies), ludzi.

2. Wjeżdża pociąg: ludzie wykonują swoją pracę; ludzie z pociągu są zaciekawieni, co się dzieje, tą egzotyką; przedstawiają bogactwo, elegancję.

Zestawienie bogatego świata z szarą rzeczywistością - robotnicy, kt. nie są zaciekawieni pasażerami pociągu.

Element styczny (łączący oba światy) chłopczyk z pociągu rozmawiający z robotnikami; dziecko macha do robotników, gdy pociąg odjeżdża.

3. Pociąg odjeżdża.

• film trwał 12 minut

• konfrontacja wybranych elementów kultu

• ścieżka dźwiękowa - odgłosy pracy robotników

• spowolniona narracja i rytm filmu wyznaczony czasem fabuły.

• Łoziński nie szuka sensacji; nie chce od nas nadmiaru wysiłku - nie ingeruje w przebieg akcji

• bierze jednak na siebie odp. za wiarygodność obrazu

• można konfrontować obrazy, ale nie w sposób drastyczny, następuje wkomponowanie jednego świata w drugi.

• sceptyzm

INNI TWÓRCY SZKOŁY ŁOZIŃSKIEGO:

• Paweł Łoziński „TAKA HISTORIA” 1999

• Jacek Bławut „NIEMORALNI” 1990

1. Film fabularny - pojęcie

2. Gatunki filmowe w komunikowaniu politycznym

FILM FABULARNY - rodzaj filmowy obejmujący różne gatunki, kt. świat przedstawiony oparty jest na fikcji. Stanowi wytwór wyobraźni w odniesieniu do: akcji, bohaterów, zdarzeń czy sytuacji, kt. sumarycznie tworzą fabułę (mogą być autentyczne wydarzenia, miejsce, czas, ale może być także całkowicie wymyślona.

FABUŁA - to ciąg uporządkowanych chronologicznie połączonych ze sobą przyczynowo zdarzeń (epizodów) wątków i motywów tworzących spójną całość.

TYPOLOGIA FABUŁY:

• ze względu na poziom komplikacji m. jej elementami

• epizodyczna (luźne powiązanie obrazów, kt. zawierają w miarę samodzielne zdarzenia),

• jednowątkowa (charakteryzuje się jednym bohaterem),

• wielowątkowa (wielopostaciowa i uhierarchizowane wątki główne i poboczne z wątkami opowiadającymi treść filmu

Ułatwienie dla odbiorcy (widza), aby zrekonstruował związki przyczynowo - skutkowe: czasoprzestrzenne i całościowe.

MOTYWY:

• kompozycyjne.

Wyróżniamy:

• fabuły zamknięte (wszystkie wątki w trakcie filmu są przedstawione; zakończenie - puenta)

• fabuły otwarte (prowadzą do tego, że film nie udziela odp. na wszystkie pytania lub wcale ich nie udziela)

• suspens (mistrz suspensu Hichcok; stan zawieszenia, niepewności; określa reakcje emocjonalną u widza - wywoływana u widza manipulacją narracją)

• realistyczna

• artystyczna

• transektualna

FILM POLITYCZNY:

• rekonstrukcja wydarzeń historycznych, politycznych

• może być biografią znanych ludzi polityki

• podgatunek: POLITICAL FICTION - wykorzystujący konwencje filmu sensacyjnego, najczęściej thrillera, filmu kryminalnego i szpiegowskiego; akcja rozgrywa się w wyższych sferach polityki

AFROAMERYKAŃSKI FILM - silnie nacechowany ideologią etniczną; typ filmu tworzonego przez czarnoskórych filmowców z USA.

• rasowa emancypacja

• walka z segregacją

• walka o równouprawnienie

• walka z dominacją WASP

FILM SUBKULTUROWY - tematyka:

• społeczność wielkomiejskich dzielnic murzyńskich

• problemy przemocy i narkomani

• subkultury w tym hip - hop

TWÓRCY:

• John Singleton

• bracia bliźniacy Albert i Allen Hughesowie

FEMINIZM W FILMIE - walka z patrialchalnym ujęciem rzeczywistości, walka z męskim punktem widzenia, emancypacja i równouprawnienie kobiet.

UKAZANIE: wizerunku kobiet oraz dziej walki o prawa kobiet

TWÓRCY: Marta Meszaros, Barbara Sas

Wykład 18.12.2010

PROFESJONALIZACJA KP:

1. Sztab polityczny i jego zadania

2. Komponenty sztabu wyborczego

3. Spin i spin doktor

4. King maker

SZTAB POLITYCZNY

ZADANIA:

1. zapewnienie technicznej i organizacyjnej obsługi komunikatora

2. opracowanie technik walki, ponieważ sztab polityczny nazywany jest WAR ROOM

3. ochrona przed kryzysem

4. zarządzanie kryzysem

5. odpieranie akatków wrogów poli.

6. organizaowanie ,kontrolowanych przecieków (umiejętne zarządzanie i niekiedy manipulowanie narzędziem, aby uzyskać kontrolowany efekt)

7. dostarczanie mediom inf. o komunikatorze

KOMPONENTY SZTABU:

1. istotny skład personalny

2. miejsce działania: pomieszczenie, ale także lokalizacja geograficzno - przestrzenna.

3. wyposażenie techniczne

4. logistyka: pomysł, jak ma dalej funkcjonować sztab

SZEF SZTABU (szef kampanii poli.)

• pomocnicze „ja” wobec kreatora głównego (ober - szef)

• współlider z zastrzeżeniem ,że gra wojenna toczy się na rzecz szefa

• człowiek zaufany, najbliższy sojusznik - doradca, przyjaciel

• znana twarz, znane nazwisko

• koordynator, dyrygent, reżyser, inicjator różnych czynności poli

• dobiera sobie twarze medialne, kt. będą wykorzystywane do tego, aby pokazac kto popiera kreatora głównego

• odp. za wszystkie przejawy kampani

• zdolnośc wywierania efektywnego wpływu

Błędy szefa kampani:

• nadekspresyjność funkcjonowania

• osobowość dominująca (okaże się zbyt ważną os. wobec obiektu, kt. kampanie organizuje)

• os. ignorująca

• os. niekreatywna

• nadmierne „oddanie się” liderowi - jest to deprymujące

SZEF BIURA

• os. doświadczona umiejąca pracowac w zespole i szybko podejmowac decyzje

• bezpośrednio opd. za pozycje i działania komunikatora

• sprawny zarządca wilofunkcyjny

• rola administracyjna: czynności biurowe (papier,toner itd.)

• wspólpraca z firmami zew.

RZECZNIK PRZASOWY:

• kreator informacji (zarządzanie new'sami; centrum zainteresowania to kreator główny - musi go uczynić; news maker)

• dbałośc o logo polityczne - partyjne (ma zatroszczyć się o to, aby znak graficzny znajdował się w widocznym miejscu)

• dobra likalizacja dot. informowania (WAŻNE! trafny dobór miejsca, z kt. rzecznik mówi o swoim kreatorze gł. - to szansa przebicia, uzyskania odp. zainteresowania)

• wygranie z czasem: podanie, j. I wiadmoości - powiedziec o waznych sprawach wcześniej, niż zrobią to inni.

• organizowanie wiecu, a nie konferencji

• jasość przekazu one message - jeden przekaz

• trafione wypowiedzi

• sprzedanie (opakowanie) new'sa

• segmentacja i specjalizacja polityków

• epatowanie nadmiarem gadżetów

• ryzyko zaszufladkowania

• rola kozła ofiarnego (rzecznik bierze pełna odp. za wypowiedz i działanie kreatora głównego)

PRACOWNICY I WOLONTARIUSZE

• os. godne zaufania

• odp. i spójność działań

• koordynacja cząstkowa

• klakierzy i potakiwacze (mają obowiązek wyrażania głosu ludu; mają uwielbiac swojego kreatora głównego)

ZESPÓŁ MONITORINGU

• czuwanie nad tym co się dzieje w mediach

• wychwytywanie inf. szkodliwych dla polityka - szefa

• unieszkodliwianie ich

DORADCY

• niezalezni od działań całego sztabu

• nie są os. wynajętymi - są zaufanymi, bliskimi przyjacielami i współpracownikami szefa - mogą odgrywac rolę szarej eminecji

• kompetentni

Zadania:

• tworzenie strategii

• zarządzanie kryzysem w nadzwyczajnych sytuacjach

• nadzotowanie prowadzenia badań opinii pub.

SPIN I SPIN DOKTOR

• SPIN akronim wyrażenia Signifiant Progress in the New's - czyli : „znaczący postęp w informacjach”

• pejoratywne okreśłenie zniekształcenie obrazu rzeczywistości na czyjąś korzyść

• w zw. z jakimś wydarzeniem lub sytuacją

• os. lub grupa ludzi

• gł. celem jest uzyskanie subiektywnie najlepszego rezultatu

• okreslenie najprawdopodobniej powstało w USA w 1984 r. w trakcie trwanie kampani wyborczej.

SPIN DOKTOR - specjalista od PR

• zazwyczaj pracującego przy prominentnym polityku w roli rzecznika prasowego

• zadanie: ochrona reputacji lub popularności pracodawcy przed czynnikami mogącymi zaszkodzić poprzez odpowiednie interpretowanie faktów i zjawisk

Anthony Davis „Public relations” negatywnie ocenia technikę spin

• zaszyfrowanie historii, oszustwo, naciąganie

• zastępowanie faktów insynuacjami

• manipulacja dla korzyści kreatora, ale nie w jego imieniu

TECHNIKI SPIN:

• stosowanie tematów zastępczych, kt. żyje opinia pub., zamiast sprawami bieżącymi

• selekcja faktów (spin)

• tzw. wybieranie wisienek (selektywna prezentacja dowodów, kt. potwierdzaja czyjąś rację)

• zaprzeczanie bez zaprzeczania (wypowiedzi, fakty, kt. brzmią, wyglądają jak zaprzeczenie, w istocie nim nie będąc)

• wyrażernia/zwroty wypowiadane w sposób, kt. zakłada nieudowodnione prawdy

• eufemizmy stosowane w celu ukrycia lub rozpowszechnienia czyjegoś programu

Spin doktor - „leczy niedobre historie” i tworzy „lepsze”, jest „economical with the truth” czyli zachowuje oszczędność w prawdzie.

SPIN DOCTORING - działania mające na celu:

• wywołanie ruchu

• nadanie sprawie dynamizmu

• pchnięcie jej w pożądanym kierunku

• wywołanie pewnego ciągu zdarzeń mającego przynieść pożądany efekt

NARZĘDZIA:

• sugerowanie interpretacji różnych faktów

• kontrolowane przecieki

• faworyzowanie niektórych dziennikarzy

• wykorzystywanie „znajomości” w mediach

• publiczne oskarżanie przeciwników

• upowszechnianie plotek

CECHY SPIN DOKTORA:

• dyskrecja

• pozostawanie w cieniu

• działanie zza kulis

WG KING MAKERA

• polityk jest produktem - wymaga stosowania całej gamy instrumentów marketingowych

• posługuje się narzędziami marketingowymi określanymi jako 4P (product, price, place, promotion)

• king maker jest frontmanem, osobą działającą wświetle jupiterów, Najczęściej jest to oficjalny szef kampanii, szef sztabu wyborczego, sekretarz gabinetu polityka.

Spin doktor - chirurg reputacji, lekarz wizerunku.

ROLA:

• twórca legendy

• kreator wizerunku

• opiekun medialnej syt. kreyzysowej

• autor haseł politycznych/wyborczych

• kreatywne interpretowanie rzczywistości

• prowadzenie usług w stylu: wybieramy - przyczerniamy

DEF. WIZERUNKU POLITYCZNEGO:

• obraz, portret, podobizna, wyobrażenie będące efektem subiektywnego oglądu osoby, organizacji lub rzeczy

• Tomasz Goban - Klas - reputacja polityczna

Pojęcie wizerunku własnego oznacza subiektywne ujęcie cech zew. i wew. obiektów postrzeganych w ściśle wyznaczonych ramach oglądu rzeczywistości i schematycznego ujmowania swiata

ZNAJDUJĄ SIĘ W NIM:

• uogólnienia

• autostereotypy

• zbytki skojarzeniowe

AUTOPREZENTACJA - wyraz samoświadomości podmiotu oraz potężny instrument oddziaływania propagandowego.

PODMIOT POLITYCZNY MUSI:

• udowadniać swoja legitymację polityczną

• poznać wolę wyborców - adresatów prezentacji

• odtwarzać obraz opinii pub

• kreować własny wizerunek - np. partii, człowieka u władzy - czyli wyedukowac odbiorcę, przkonać go do siebie

FUNKCJE AUTOPREZENTACJI:

• lokalizacyjna

• wartościująco - postulatywna

TON AUTOPREZENTACJI:

• polemiczny - dot. kwestii wyrazistości (skąd idziemy?), zakreślamy własne granice

• neutralny - uwiarygodnienie podmiotu i jego wizerunkowej kreacji pokazując jego służebność względem odbiorców, wyciszenie emocji, nastrojów.

• pseudoobiektywny - sięganie do tzw. zaciemnień, umiejętnie adaptuje się cudze pomysły,

• socjotechniczna (jak wygląda konkurent) cała gama srodków oddziaływania na społeczeństwo; dostosowanie osobowości wlasnych w celach politycznych.

• programowa - określić należy tozsamość podmiotu (jak zagospodarować koncepcyjnie podmiot?). Proste tech: persfazji i dialogowania ze społeczeństwem. Stosowanie plaksemów (koniotacje pozytywną i uogólniającą); upraszczanie - simplifikacja liczbowa.

REGUŁY KREOWANIA WIZERUNKU:

• KOHERENCJI - wszystkie decyzje, formy prezentacji (promocji), w trakcie trwania kampanii poli. muszą być spójne i podporządkowane jednej idei

• INNOWACYJNOŚCI - możliwość wprowadzania nowych elementów do ustalonych działań politycznych.

• RÓŻNICOWANIA - odróżnienie własnego produktu od produktu stworzonego i proponowanego przez konkurencję.

• MAX. BEZPIECZEŃSTWA - zabezpieczenie się przed negatywnymi skutkami poczynań politycznych oraz gotowość do odparcia ataków konkurentów.

INSPIRACJE AUTOPREZENTACJI:

• WZORCE TECHNICZNE - USA 1929 r. kupienie radiowego czasu antenowego (kreowanie samego siebie autoprezentacja); F.D. Roosevelt - walczył o odp. zrozumienie polityki - rozmowy przy kominku - inf. społ. o wydarzeniach jakie miały miejsce; zamawiał badania preferencji poli.

• WZORCE RÓL POLI. - odniesienia do znanych i cenionych postaci; polityce chętnie upodobniają się do swoich idoli poli.; naśladowanie ikon XX, XXI w.

• WZORCE POZYCJI MARKETINGOWYCH

LIDER RYNKU:

• ma największe udziały w rynku

• dysponuje powszechnie znanym programem poli.

• jest narażony na atak ze wszystkich stron

• prowadzi poli. kontynuacji

• stabilizator własnej pozycji

PRETENDENT/ADEPT

• chce zniszczyć lidera rynku, prześcignąć go i zająć jego miejsce

• kreuje swój wizerunek jako konkurencyjny wobec lidera

• jest innowatorem własnej pozycji

• może stosować na przemian techniki akceptacji i dyskredytacji (spin doktor)

NAŚLADOWCA

• imitator cech lidera

• kopista jego programu poli.

• adaptatpr cech i właściwości lidera dla swoich potrzeb i możliwości

• powielanie istniejących wzorców

NISZOWIEC

• bazuje na fragmencie rynku poli.

• tworzy niszę lub wkomponowuje się w istniejąca niszę

• obrońca niszy np. feminizmu, homoseksualizmu, bezrobotnych

SOJUSZNIK - synonim: aliant, kontrahent, partner, poplecznik, sprzymierzeniec, stronnik, zwolennik - potrzebny, aby wesprzeć wizerunek

Nadawca komunikatu poli. stosuje inkluzywne podejście do polityk:

• kreowanie kolektywnego poczucia „my”

• wspólnota interesów poli.

• identyczność lub zbieżność systemów wyznawanych wartości

• tożsamość światopoglądowa

• współtworzenie interpretacji świata

• kreowanie komunikatu do identycznej grupy odbiorców - klientów

RODZAJE NAGRÓD:

• RACJONALNA - masz kontakt z profesjonalistą

• EMOCJONALNA - czujesz, że z nim możesz więcej

• SPOŁECZNA - jesteś w dobrym towarzystwie

• IDENTYFIKACYJNA - odnajdujesz swoje miesjce na mapie poli.

• IDEOWA - warto aprobować jego poglądy poli.

• EKSKLUZYWNA - podniesienie samopoczucia odbiorcy

• WEW. SATYSFAKCJI - będziesz dumny z jego działalności

TYPY SOJUSZNIKÓW

K. RZECZOWE	K. DYSTANSU	K. OBECNOŚCI NA RYNKU POLI
s. ideowy (identyfikacja ze względów wartościowych) s. koleżeński (wyłanie się na podstawie wspólnych doświadczeń poli.) s. gwiazdorski (niewynajęty, nieopłacony pieniędzmi gwiazdor, kt. często sam deklaruje się jako sojusznik obiektu - sojusznik niekomercyjny) s. codzienny ( zwykły człowiek)	s. bliźniaczy (zbieżny system wartości np. SLD - UP) s. obwodowy (posiłkowanie się ) s. kozioł ofiarny (zderzak - bierze na siebie odp.) s. taktyczny (zawiązanie koalicji PIS - Samoobrona) s. kłopotliwy s. zwasalizowany/ spenetrowany s. protektor s. mistyfikator (rola Samoobrony w I koalicji w 2006 r.) s. posłuszny (Samoobrona i LPR z PISem) s. asekurant s. rewindykator/hamulcowy	s. monopolista (teraz PO - kumuluje wszystkie możliwe zyski poli.) s. ciułacz (ciułacz udziałów na rynku PSL)

ROLE:

• legitymowanie pozycji kreatora gł

• ewoluowanie treści komunikacyjnych

• optymalizowanie procedur komunikacyjnych

• kształtowanie tła

5

OF

organizm fabularny

WO

wydarzenia obrazowe

ZU

zaangażowanie uczuciow nadawcy

ZU

zaangażowanie uczuciowe nadawcy

OF

organizm fabularny

---