P1010034 (2)

180 7. Poród prawidłowy

Działanie skurczów partych. Wypieranie główki znajdującej się w dnie miednicy lukiem wokół spojenia łonowego, z rozszerzaniem przedłużenia miękkiej części kanału rodnego do wielkości umożliwiającej przejście główki.

Wzniecenie skurczów partych. Do czasu, kiedy główka nie osiągnie dna miednicy, parcie może być wywołane siłą woli. Kiedy główka obniży się, skurcze parte są wyzwalane na zasadzie odruchu przez rdzeniowe połączenia nerwowe. Są zatem niezależne od woli rodzącej.

Potrzeba aktywnego parcia staje się niemożliwa do opanowania. Skurcze parte stają się coraz silniejsze, w końcu rodząca prze z największym wysiłkiem przy udziale wszystkich mięśni tułowia, tak że drży cale ciało.

Praktyczna wskazówka. 1. Nie należy zezwalać na zbyt wczesne parcie, lecz dopiero wtedy, kiedy występuje niezależny od woli odruch. Pytanie położnej: „Czy odczuwa pani już parcie na stolce?” 2. Skłonność do wczesnego parcia wykazują zwłaszcza wieloródki, co jest niecelowe.

Warunki. Aktywne parcie łączy się ze spełnieniem następujących warunków:

■ ujście szyjki macicy musi być rozwarte zupełnie,

■ pęcherz płodowy musi być pęknięty,

■ główka musi być nisko, najlepiej w dnie miednicy (chwyty p. sir. 155),

■ szew strzałkowy powinien się znajdować w wymiarze prostym.

Powikłania zbyt wczesnego parcia:

■ utrudniony jest zwrot główki -»przedłużenie porodu, ewentualnie niskie poprzeczne stanie główki,

■ rodząca męczy się niepotrzebnie,

■ pęknięcie szyjki macicy,

■ zaklinowanie się wargi szyjki macicy.

Możliwe pozycje podczas skurczów partych

■ Leżenie na wznak (ryc. 7-73), także pozycja pólsicdząca, kolana przyciągnięte, bez garbu-nia się, kość krzyżowa i kręgosłup lędźwiowy powinny płasko przylegać

■ Leżenie na lewym boku (ryc. 7-74), prawa noga jest przytrzymywana lub podparta

■ Pozycja ginekologiczna

■ Pozycja stojąca, partner podpiera kobietę od

Ryc. 7-73. Ułożenie płodu i kierunek porodu w okresie wydalania w ułożeniu na wznak.

Ryc. 7-74. Ułożenie rodzącej nu boku w okresie «#• wicrania.

tylu, ewentualnie rodząca trzyma się liny lub szczebli drabinki gimnastycznej

■ Pozycja kuczna (ryc. 7-7S), ewentualnie z użyciem taboretu porodowego

■ Pozycja klęcząca

■ Podparcie na czterech kończynach (ryc. 7-76),

■ Pozycja kolankowo-tokciowa (ryc. 7-77) na łóżku porodowym lub na macie; położna stoi lub klęczy za rodzącą, serwetą osłania odbyt i drugą ręką reguluje zstępowanie główki.

Pozycja leżąca. Zalety:

■ wydłużone przejście główki po kroczu z lepszą adaptacją krocza,

■ pewna i rozluźniająca pozycja rodzącej,

■ dobra możliwość interwencji dla położnika.

Wady:

■ ewentualnie poczucie zagubienia i niepewności.

Pozycja stojąca. Zalety:

■ wykorzystanie siły ciążenia i przyspieszenie okresu wydalania,

■ poczucie przeżycia i odbycia naturalnego porodu,

■ rzadsze uszkodzenia krocza i nacięcia krocza.

Wady:

■ utrudniona ochrona krocza,

■ dla rodzącej i położnej męcząca, ponieważ niewygodna,

■ obrzęk sromu w razie przedłużania się porodu.

Włączanie aktywnego parcia (ryc. 7-78).

Skutek siły parcia zależy od momentu, w którym

parcie, jako dodatkowa siła, zostaje dołączone

do skurczu macicy.

Praktyczna wskazówka. Parcie należy rozpocząć w momencie rozpoczynania się szczytu skurczu (akme), strzałka na ryc. 7-78. Większość rodzących robi to podświadomie dobrze, mówi się wtedy, że rodząca właściwie wykorzystuje skurcz; nie zezwalać na parcie, do momentu, kiedy po krótkim okresie nasilania się, skurcz osiąga szczyt Niektóre rodzące prą za wcześnie i muszą być pouczane.

Ryc. 7-75. Ułożenie piodu i kierunek porodu w pozycji kucznej w okresie wydalania. Dziecko rodzi się przy udziale sity dążenia.

Ryc. 7-76. Pozycja rodzącej z podparciem na czterech kończynach.