1 (150) 2

300 Biogramy polskich prozaików

następujące książeczki: A co się stało z derkaczem, Łąkowa piosenka, Niebieskie piórko, Sanki. Dla dzieci napisała natomiast takie utwory, jak: Jacek, Wacek i Pankracek (NK 1955, 1957, 1959, 1962, 1965, 1968, 1970), Zielone pióro (NK 1956, 1960), Oto jest Kasia (NK 1959, 1968), Coś ci powiem, Stokrotko (NK 1962). Wreszcie dla młodzieży, poza wymienioną tu już książką Marmotek z gór (Cz 1946), napisała utwór Hasło: Szkoła (NK 1953), cykl nowel Przyjaciel na zawsze (NK 1960, 1961, 1965) oraz powieść Po słonecznej stronie (NK 1964). W utworach dla najmłodszych dominuje tematyka przyrodnicza, książki dla dzieci starszych i młodzieży ukazują z kolei młodych bohaterów i ich problemy na tle życia szkolnego i stosunków panujących w rodzinie.

JURGIELEWICZÓW A Irena, ur. 13 I 1903 w Działoszynie k. Wielunia. Córka lekarza, Grzegorza Drozdowskiego. W 1921 r. ukończyła szkołę średnią. W 1928 r., po odbyciu studiów polonistycznych na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskała doktorat za pracę pt. Technika powieści Żeromskiego. W latach 1928—1939 studiowała pedagogikę na Wolnej Wszechnicy Polskiej i jednocześnie pracowała jako nauczycielka i instruktorka Sekcji Oświaty Pozaszkolnej m. st. Warszawy. W latach 1932—1934 przebywała we Francji. Od 1934 r. do wybuchu wojny była adiunktem i wykładowcą Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej. W okresie międzywojennym ogłosiła kilka prac z zakresu dydaktyki i pedagogiki dla dorosłych, m. in. Uwagi o nauczaniu literatury XIX wieku w szkole średniej, Upodobania czytelnicze dorosłych, Dydaktyka nauczania dorosłych. Okres okupacji spędziła w Warszawie. Prowadziła seminaria na tajnych kompletach Wszechnicy i pracowała jako wizytatorka świetlic Rady Głównej Opiekuńczej. W 1944 roku została wywieziona do obozu w Niemczech, stamtąd dostała się do Paryża. Po powrocie do kraju w 1946 roku zamieszkała w Warszawie. W latach 1947—1950 prowadziła wykłady zlecone na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego i była redaktorem w Spółdzielni Wydawniczej „Wiedza”. Przez rok pracowała w Towarzystwie Uniwersytetów Robotniczych i Ludowych. W latach 1950—1954 była kierownikiem literackim Państwowego Teatru Nowej Warszawy. Od 1954 r. zajęła się pracą literacką w zakresie twórczości dla dzieci i młodzieży. W 1958 r. otrzymała nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży, a w 1959 r. — nagrodę m. st. Warszawy. Autorka książek dla dzieci przepojonych głębokim humanizmem, przywiązaniem do Warszawy i miłością do świata przyrody. Motywy te występują m. in. w następujących jej opowieściach, sztukach i baśniach: Warszawa, serce Polski (I wyd. 1939, II wyd. poszerzone: Św 1948), O czterech warszawskich pstroczkach (W 1948, NK 1954 wyd. poszerz., 1956), Wiewiórcza mama (NK 1950, 1951), Osiem lalek i jeden miś. Sztuka (NK 1951), O chłopcu, który szukał domu. Baśń dla dzieci (NK 1957, 1959), Kajtek, warszawski szpak (NK 1958). Jak jeden malarz chciał namalować szczęśliwego motyla. Baśń literacka (NK 1960, 1967). Jurgielewiczowa jest ponadto autorką powieści i opowiadań dla młodzieży o tematyce obyczajowej, w których ukazuje uczucia młodzieńczej miłości i przyjaźni, środowisko rodzinne, wzajemne stosunki między dziećmi i rodzicami, komplikacje wychowawcze wynikające z rozkładu małżeństwa i konflikty rodzinne rzutujące na postawy nastolatków i ich życiowy start. Problemy te podjęła pisarka w następujących utworach: Ten obcy (NK 1961, 1964, 1966, 1969, 1970), Niespokojne godziny (NK 1964, 1967, 1970), Rozbita szyba (PZWS 1963, 1964), Tort orzechowy (PZWS 1966), Wszystko inaczej (NK 1968. 1969), Ważne i nieważne (NK 1971).

KAMIŃSKI Aleksander, ur. 2811903 w Warszawie, zm. 16III 1978 w Warszawie. Ukończył Wydział Historii UW. W 1947 roku uzyskał tytuł naukowy doktora na podstawie rozprawy Nauczanie i wychowanie metodą