1 (151)

302 Biogramy polskich prozaików

harcerską. Debiutował w 1928 roku na łamach „Płomyka” jako prozaik. W latach 1933—1939 aktywnie pracował w Związku Harcerstwa Polskiego. W okresie okupacji czynnie działał w AK — był m. in. kierownikiem organizacji małego sabotażu „Wawer” i redaktorem „Biuletynu Informacyjnego”. Po wyzwoleniu zamieszkał w Łodzi. Pracownik naukowy UŁ, profesor, członek Białostockiego i Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, członek Komitetu Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych PAN. Prozaik. Dłarmłodzieży wydał szereg utworów o tematyce harcerskiej, m. in. powieść pt. Kamienie na szaniec (I wyd. konspiracyjne — jako Juliusz Górecki — 1943, w 1946 wyd. 3, Śląsk 1956, 1957, 1958, 1968) i opowieść pt. Zośka i Parasol (Iskry 1957, 1970), w których przedstawił bohaterską walkę „Szarych Szeregów” i harcerskich batalionów „Zośka” i „Parasol” z okupantem hitlerowskim.

KANN Maria, ur. 11 V 1916 w Łochwicy k. Połtawy na Ukrainie. Ukończyła filologię polską i studium pedagogiczne na UW. Debiutowała w 1932 roku na łamach pism młodzieżowych jako publicystka. W okresie okupacji była działaczką podziemia kulturalnego. W latach 1943—1944 redagowała konspiracyjny miesięcznik dla dzieci i młodzieży o tematyce lotniczej pt. „Wzlot”. Była ponadto współzałożycielką tajnego wydawnictwa

Maria Kann

„Załoga”. Po wyzwoleniu do 1952 roku pracowała na stanowisku redaktora w wydawnictwie Czytelnik. W 1946 roku zorganizowała pierwszą po wojnie konferencję poświęconą literaturze dla dzieci i młodzieży. Z jej inicjatywy utworzono w tygodniku literackim „Odrodzenie” specjalny dział poświęcony piśmiennictwu i sztuce dla dzieci i młodzieży. Dział ten prowadziła w latach 1948—1950. Uprawia głównie prozę obyczajową, jest ponadto autorką baśni i utworów scenicznych dla dzieci i młodzieży. Bliska jest jej tematyka lotnicza, harcerska oraz problemy związane z życiem i sztuką na Podhalu. W utworach jej dochodzą do głosu przeżycia z czasów wojny i okupacji. W okresie powojennym wydała m. in. następujące książki o tym charakterze: Górę Czterech Wiatrów (Cz 1948, NK 1957, 1959, 1962, 1964, 1966, 1969); trylogię o życiu górali złożoną z powieści: Wantule (NK 1953, 1955, 1957, 1963, 1967), Dujawica (NK 1956, 1957, 1960, 1964, 1967, 1969) i Owcze ścieżki (NK 1960, 1961, 1965, 1968); Największego siłacza (NK 1955, Śląsk 1957), Sprawę honoru (NK 1969). Kann opublikowała również powieść fantastycznonaukową pt. Błękitna planeta (NK 1963, 1965). Z innych jej utworów na uwagę zasługuje zbiór baśni śląskich pt. Srebrnorogi jeleń (NK 1956, 1959, 1962) i sztuka w trzech aktach pt. Baśń o zaklętym kaczorze (NK 1957).

KOBYLIŃSKA-MASIEJEWSKA Eugenia, ur. 8 XII 1894 w Wilnie. Studiowała prawo na Uniwersytecie w Petersburgu. W latach 1918—1939 była nauczycielką szkół średnich w Wilnie. Debiutowała w 1922 roku jako poetka na łamach „Słowa”. Po wyzwoleniu zamieszkała na Wybrzeżu. Uprawia prozę i poezję. Po wojnie wydała dla młodzieży powieść o tematyce szkolnej pt. Jak I-b odkryła Nowy Ląd (Albertinum 1948, WM 1960) oraz książkę o rodzinie jako środowisku wychowawczym, poświęconą wzajemnej więzi między dziećmi i rodzicami, pt. Córki chcą inaczej (WM 1966, 1967, 1969).

KORCZAKOWSKA Jadwiga, ur. 6II 1906 w Słupi Nowej na Kielecczy-źnie w rodzinie inteligenckiej. W 1924 roku ukończyła gimnazjum w Warszawie i podjęła studia w szkole dramatycznej. W 1929 roku otrzymała dyplom Związku Artystów Scen Polskich. Interesowała się także malarstwem, studiując rysunek w szkole im. Wojciecha Gersona. Debiutowała w 1926 roku opowiadaniem opublikowanym w tygodniku „Kobieta w Świecie i w Domu”. W 1936 roku wydala tom poezji Krokusy. W latach 1934—1938 mieszkała w Toruniu. W latach 1935—1938 współpracowała z rozgłośnią pomor-