AnalizaFinansowaTeoriaPrakty#8

Teoria i praktyka analizy finansowy w przedsiębiorstwie

jącym z możliwości finansowych firmy. Zwiększenie wysokości dywidendy następuje tylko wtedy, gdy przyrost zysku ma charakter trwały. Analogicznie będzie w sytuacji odwrotnej. Redukcja dywidendy następuje tylko wówczas, gdy zysk ulega trwałemu zmniejszeniu. Przejściowe zmiany wyniku finansowego korygowane są natomiast wysokością stopy wypłaty dywidendy z zysku.

Drugi z modeli jest pewną modyfikacją pierwszego. Przyjmuje się w nim możliwość wypłaty stałych ale małych dywidend. Ewentualne nadwyżki zysku mogą być wypłacane jednorazowo jako „dywidenda extra”.

Kolejny model polityki stałej stopy wypłat dywidendy sprowadza się do wypłaty dywidendy w stałej wielkości do zysku netto, np. 20%.

Zgodnie z czwartym modelem polityki dywidendowej, celem menedżerów jest wypłata dywidendy w „uczciwej” wysokości. W swoich decyzjach kierują się oni ustalonym świadomie lub też nie długoterminowym, docelowym wskaźnikiem wypłaty dywidend, na tyle niskim, by ograniczyć korzystanie z zewnętrznych źródeł zasilania. Wielkość tego wskaźnika kształtowana jest też w większym stopniu przez przyszłą niż minioną wielkość zysków.

W teorii prezentowany jest model J. Lintncra, który objaśnia poziom wypłacanych dywidend.⁹⁸ Wyniki przeprowadzonych badań pozwoliły mu na wyprowadzenie następujących wniosków:

1)    Firmy w swoich decyzjach kierują się długoterminowymi, docelowymi wskaźnikami wypłaty dywidend. Dojrzałe, stabilne przedsiębiorstwa wypłacają większe dywidendy niż firmy wzrostowe i rozwijające się.

2)    Przedmiotem zainteresowania są przede wszystkim zmiany wielkości dywidendy, niż ich wielkość bezwzględna.

3)    Zmiany poziomu dywidendy są związane z oczekiwanym długoterminowym przyrostem zysku.

4)    Menedżerowie niechętnie podejmują decyzje o zmianie wysokości wypłacanej dywidendy, a zwłaszcza ojej wzroście.

Jeżeli więc firma wykorzystuje docelowy wskaźnik wypłaty dywidend, to jej wysokość będzie pozostawała w odpowiedniej proporcji do przyjętej wielkości wskaźnika zysku netto przypadającego na jedną akcję, a więc:

^9S R.A. Brealey, S.C. Myers: op.cit, s. 578 i następne.

238