CCF20131104003

(2) [mH4m

a dla roztworów - wzorami (3) oraz (4)

gdzie: [ct]^    - skręcalność właściwa wyznaczona w temperaturze T, przy długości fali X,

MI - skręcalność molowa (w temperaturze T, przy długości fali X),

a - kąt skręcenia dla danej próbki,

1    -    grubość warstwy próbki (dm lub mm),

d    -    gęstość cieczy,

M    -    ciężar cząsteczkowy,

C    -    stężenie (g/100 cm³).

Skręcalność właściwa \a\ to kąt o jaki ulega skręceniu płaszczyzna polaryzacji gdy światło liniowo spolaryzowane przechodzi przez warstewkę 1 mm substancji stałej lub przez słupek cieczy o długości 1 dm. Dla roztworów substancji optycznie czynnych w obojętnym rozpuszczalniku - jest to kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji po przejściu światła liniowo spolaryzowanego przez słupek roztworu o długości 1 dm, zawierającego 1 g substancji czynnej optycznie w 1,0 cm³ roztworu. W pomiarach stosuje się zwykle temperaturę 20°C i monochromatyczne światło    sodowe (linię D). Wzór    (3), który jest    matematycznym

sformułowaniem prawa Biota, podający liniową zależność pomiędzy kątem skręcenia płaszczyzny polaryzacji a    stężeniem roztworu,    jest    spełniony tylko    dla roztworów

rozcieńczonych. Wśród związków organicznych wykazujących optyczną aktywność można wymienić monosacharydy,    czyli cukry proste    oraz    polisacharydy, składające się z

monosacharydów, odpowiedzialnych za optyczną czynność cukrów złożonych.

Cukier trzcinowy, zwany sacharozą, składa się z D-glukozy i L-fruktozy. Podczas hydrolizy za pomocą kwasów, względnie enzymów (np. inwertazy), sacharoza ulega rozkładowi na D-glukozę i L-fruktozę. Sacharoza jest prawoskrętna. L-fruktoza jest bardziej lewoskrętna niż D-glukoza prawoskrętna i    dlatego mieszanina    tych    monosacharydów    skręca światło

spolaryzowane w lewo. Ponieważ skręcalność zhydrolizowancgo cukru trzcinowego zmienia się ze skręcalności prawej na lewą, to proces ten został nazwany inwersja, zaś mieszanina glukozy i fruktozy - cukrem inwertowanym.

-4-