Magazyn6
2101

913

DOCHÓD — DODEKANEZ

a przeciętnemi z lat badanych określono na zasadzie wskaźników kosztów utrzymania w poszczególnych krajach. Wypadki, gdzie postępowano inaczej (Czechosłowacja i Rosja), zaznaczono w uwagach.

Literatura: Bowłey Arthur Ł.: The dirision of the product of industry. Oxford 1919. — Teniei The change in the distribution of the national income. Ozford 1920. — Bowłey Arthur L. and Sta nip mir Jomiah: Tha national income 1924. Ozford 1927. — Clark Collm The national income 1924—1931. London 1932. — Tenie: Further data on the national income. Economic Journal 1934. — Dederko Bohdan dr.: Dochód społeczny Polski. Kwartalnik Statystyczny 1932. — Dresdner Bank: The economic forces of the world. — Feł-Iner F.: Das Volkseinkommen Oesterreichs und Ungamc. Stat. Monatsschr. 1916. — Tenie,* Die Verteilung des Volks-Verm0gan8 und Volkseinkommens der ungarischen hlg. Kr one etc. „Metron**. Roma 1923. — Gini Corrado: Quclqve* chiffres nur la richesse et les revenus nationauz etc. „Metron**. Borna 1923. — Hetfferich K.: Deutschkmds Volksivohlstand 1888—1913. Berlin 1913. — Volksverm6gen, Yolksmnkommen etc. Weltpolitik und Weltwirtschaft 1925. — Kalecki Michał i Landau Ludwik: Szacunek dochodu społecznego w r. 1929. Warszawa 1934. — Cii: Dochód społeczny w r. 1933 etc. Warszawa 1935. — Cii: Szacunek ruchu inwestycyjnego w Polsce etc. Prace Instytutu B. K. G. i C. 1932. — Kiaer A. N.x La rópartition des revenus et fortuneB prirts. Bulletin de l*Institut International de Sta-tistique 1909—1913.— King Willford I.: The national income and its purchasing power. National Bureau of Economic Research New York 1930. — King Wilford Knauth Oswald W._f Macaulay Frederik R.: Income in the United States: val. I A summary etc., vol. II A report gioing in fuli etc.: National Bureau of Economic Research. New York 1922.— Kuznetm Simon S.: National income 1929—1932. Washington 1934. — Landau Ludwik: Dochody s pracy najemnej ^w r- 1929. War-szawa 1934. — Toni« Płace w Polsce w związku z rozwojem gospodarczym. Warszawa 1933. — Melhodr used in diffrecnt countriós for estimating national income. Joum. of the Roy Stat, Soc. London 1934. — Mulhall M. G.t Industries and wealth of naftom. London 1896. -— Nałhan Rogert R.: National income inereased etc. Svrvey of Curoent Business. Aug. 1935. — Pareło VUfredo: Cours d'6conomie politique, Lau-sannę 1897. — Pupin RLa richesse de la France devant la guerre. Paris 1916. — Tenśe: La richesse privie etc. Parts 1923.

—    Rogowmki E.t Dasdeutsche Volkseinkommen. Berlin 1926.— Stamp Jomiah mir: British incomes and properly. London 1916.

—    Statistischcs Reichsamt: Einzelschriften zur Statistik des Deutschen Reichs Nr. 24. Berlin 1932. — The wealth and income ofthe chief powers. Joum. ofthc Roy. Stal. Soc. 1919 — Wiśniewski Jan: Rozkład dochodów według wysokości w r. 1929. Warszawa 1934. — Woytinmhy Władimir: Die Welt m Zah-len. Berlin 1925. — WUrzburger E.t Zur Frage der Ein-kommensstatistik. Bulletin de rinstitut International de Statisti-ęue 1916.

Jan Wiśniewski.

Dodekanez.

Leżące w płd.-wsch. części M. Egejskiego wyspy Rodos (włoskie Rodi) i szereg mniejszych: Stampalia (Astipalea), Calchi (Chalki), Scarpanto (Karpathos), Caso (Kasos), Piscopi (Tilos), Nisiro (Nisiros), Calimno (Kalimnos), Leros, Patmos, Lipso (Lipsi), Simi, Cos (Kós), szereg otaczających małych wysepek, oraz oddalona od nich znacznie ku wschodowi wyspa Castel-rosso (grec. Mejisti, tur. Meis), tworzą obecnie sui generis specjalna część składową państwa włoskiego, „possedimento“ Wysp Egejskich (Isole Egee). Ludność, przeważnie rolnicza, uprawia oliwki, tytoń, winorośl, hoduje jedwabniki, wyrabia dywany. Wyspy te, popularnie zwane Dodeka-nezem, dostały się pod panowanie włoskie w maju 1912 roku, w czasie wojny włosko-tureckie j. Komenda wojsk okupacyjnych obwieściła mieszkańcom wysp (wówczas około 143 tys., w czem 131 tys. Cieków, nawykłych do samorządu jeszcze od XVI wieku), iż okupacja jest czasowa, ale że rządy tureckie ustały w D. raz na zawsze (oświadczenie to wydane przed zawarciem pokoju z Turcją, wskazywałoby, że Włosi zamierzali już wtedy usadowić się w D. na stałe, zamieniając tylko czasową okupację na aneksję). Mimo to jednak ludność D. i koła polityczne Grecji spodziewały się, że Włosi D. opuszczą. Traktat pokojowy w Ouchy (18. X. 1912 r.) w art. 2 przewidział istotnie wycofanie sił włoskich z D. równoczesne z wycofaniem sił tureckich z Trypolitanji, a więc w razie wykonania traktatu archipelag chwilowo powróciłby do Turcji i zapewne byłby potem, jak i inne wyspy, przez Greków zajęty. Ale Włosi się z D. nie usunęli, motywując to niespełnieniem przez Turcję analogicznego warunku co do Trypolisu. Aneksji jednak nie ogłosili, zażądali jedynie uznania prawa do niej od Entente’y w traktacie Londyńskim z 26. IV. 1915 r. (art. 8). Rozmach greckiej Wielkiej Idei po wojnie przewidywał przyłączenie do Grecji i D., żądali tego: Venizelos w memorjale na Konferencję Pokojową i przedstawiciele ludności D. Włosi chwilowo się zgodzili na zwrot wysp Grecji, w układzie z 29. VII. 1919 r. (art. 5), jedynie Rodos miałby pozostać pod władzą Włoch, ale otrzymać najszerszy samorząd lokalny. Umowę tę, która zobowiązywała (art. 4) Grecję do popierania pretensji włoskich w Anatolji, rząd rzymski wypowiedział w lipcu 1920 r. wobec niezadowolenia owych pretensyj, niebawem jednak raz jeszcze w osobnym traktacie w sprawie D., podpisanym w Sevres 10. VIII. 1920 r., przyobiecał zwrot D. Grecji, z wyjątkiem Rodosu, który jednak także mógłby być oddany, a to najwcześniej za lat 15 i tylko wtedy, gdy Anglja zwróci Grecji Cypr (art. 2). I ten traktat został martwą literą. Ratyfi-

Encyklopedia nauk politycznych. 68