page0131

- 130 -

własnością, i sumienie niepozwala mi go zatrzymać; albowiem kupiłem tylko ziemię , a nie to , co w niej ukryte; mój zaś sąsiad wzbrania się przyjąć skarbu.

Sąsiad bronił się w ten sposób:

—    I ja także mam sumienie. Ów skarb nie ja zakopałem, a więc niemam żadnego doń prawa. Przeciwnie, przedając grunt, przedałem go ze wszyst-kiem, niezastrzegając sobie nic na żaden przypadek. Ty więc władzco nasz rozstrzygnij do kogo prawnie ten skarb należy.

Sędzia powtórzył ich słowa ] dla okazania, że ich zrozumiał; a pomyślawszy przez chwilę, spytał jednego z nich:.

—    Przyjacielu, zdaje mi się, że macie syna!

—Mam. jedynaka.

—    A wy macie córkę?—spytał drugiego.

—    Mam, wysoki Sędzio.

—Niechże, dla zgody, twój syn ożeni się z twoją córką, a skarb dajcie im w posagu.

Taki wyrok bardzo zadziwił owego bohatera.

—Czy w tym wyroku widzisz jaką, niesprawiedliwość?—zapytał go starzec.

—    Bynajmniej; tylko zastanawiam się nad jego osobliwością.

-—A w twoim lyaju czyby inaczej osądzono?

—Wyznam ci otwarcie , że u mnie sprawa ta wzięłaby obrót cale *any. Nabywca ziemi ani złamanego szeląga niedałby sąsiadowi, i z tej przyczyny