page0134

130

Nareszcie nadszedł dzień wyjazdu. Pokoje mieszkań królowej nagiemi świeciły ściany, bo z nich zdjęto kosztowne makaty, szafy od sreber kredensowych stały próżne, lecz dwadzieścia cztery wozy ciężko napakowane ruszyły z zamkowego podwórza. Królewny zbiegły na dół żeby matce upaść do nóg, matka trzymała w ręku szkatułkę z klejnotami, krocie dukatów wartują-cemi, i daleka od tej rzymskiej Kornelji, która miała dzieci za najdroższą swoją ozdobę, pożegnała suckem okiemisuchszym jeszcze uściskiem syna i córki, nie mając ich już nigdy więcej w życiu oglądać.

Gdy Anna i Katarzyna wróciły dc swoich pokojów,rzuciły się w objęcia jedna drugiej i zapłakały rzewnie, słodząc boleść swoją tein, że przynajmniej razem być mogły. Wszystko, co kosztownego było w ich mieszkaniu a wynieść się dało, zabrano; wszystkie ich srebra stołowe do Włoch pojechały, matka nie zostawiła im ani jednej łyżki.

* — Ależ my mamy jeszcze drugą matkę, rzekła pocieszając siostrę Anna. Tę ziemię, która Jagiełłów chrztem świętym Bogu poleciła i która im do dziś dnia niezachwianą miłością za miłość płaci.