WA308�7 II5947 NAUKA O LUDACH023 I

II.

JEDNOŚĆ LUB WIELOŚĆ GATUNKÓW LUDZKIEGO

RODU.

Usiłowanie objęcia jednym wyrazem wszystkich najpodobniej-szych wzajem do siebie jestestw^ jest, śdśie rzecz biorąc, tak dawnem, jak ów stopień rozwoju mowy, na którym to połączenie za pomocą jednego wyrazu dokonanem zostało. U ludów, zostających na nizkim stopniu rozwoju mamy rozmaite nazwy na oznaczenie rozmaitych gatunków dęba, ale żadnej na oznaczenie rodzaju dąb, co więcej nawet na oznaczenie w ogóle drzewa. Rcznice zostały przeto pierwej uchwycone aniżeli przymioty jednolite. Z potrzeby 'wzajemnego porozumienia się pod w'zględem objawów zewnętrznego świata wynikły nazwy na oznaczenie psa, wilka, lisa a przez to samo dokonanym został zarazem podział ich i klasyk racy ja. Lecz dopiero Linneusz usprawiedliwił naukowm owe wytwory mowy. Pojęcie gatunku zostało więc przed półtora wiekami zaledwie w nauce postawione, a Linneusz nie przedstawiał sobie wcale gatunków jako nieruchome i niezmienne; ■owszem, on sądził, że nowe gatunki mogą powitać ze skrzyżowania się odległych od siebie przedstawicieli rodzajów; Goethehnuteż było wolno jeszcze wtedy twierdzić, że przyroda zna tylko jednostki, gatunki zaś istnieją tylko w książkach.

Gdy jednak do obmyślenia osobnych nazw również i dla typowych form ludzkiego rodu przystąpiono, powstał natychmiast spór o to, czy ludy na ziemi rozpadają się na rozmaite gatunki czy też na rozmaite odmiany jednego. Otóż tak to najczęściej bywa, że najwyższe

http://rcin.org.pl