scandjvutmp8901

126

Ćwiczenie mowy.

Jaskółki poczęły piszczeć i kwilić. Latają i dużo robią hałasu.

A wróbelek z gniazda to łebek wysuwa, to znowu się chowa i ani myśli wychodzić.

—    Pi-pi-pi! — wołają przeraźliwie jaskółki. A miało to znaczyć: czyśmy poto się mozoliły nad swem gniazdkiem, lepiły je, wyścielały, żeby je temu próżniakowi oddać?

—    Precz mi stąd, precz! Pi-pi-pi 1 — I znowu piszczeć zaczęły.

Słysząc to, wróbel wcisnął się w głąb gniazdka i ani się ruszy.

Widzą jaskółki, że nie poradzą same, — lecą pod inne strzechy, do swych towarzyszek jaskółek i uskarżają się na los swój.

Jaskółeczki litościwe zrozumiały, że wielka krzywda dzieje się ich siostrzyczkom. Postanowiły przyjść im z pomocą i wyrzucić wróbla. Wróbel tymczasem, zauważywszy, że jaskółki już odleciały, wysunął główkę z otworu, rozgląda się wkoło i cieszy się, że zdołał gniazdko zabrać. Już chciał polecieć do innych wróbli, aby się przed niemi pochwalić, aż tu widzi całą chmarę jaskółek, pędzącą wprost ku niemu. Ptaszki otoczyły gniazdko, zaczęły piszczeć, skrzydełkami o nie uderzać, dzióbkiem o dach stukać, a niektóre do gniazdka główki powsuwały.

Widzi wróbel, że to się źle skończyć może.

Z jedną, dwiema jaskółkami toby sobie jeszcze dał radę, ale z taką masą niema żartów. Zadziobać jeszcze mogą na śmierć. To też po krótkim namyśle odleciał. A jaskółki wesoło szczebiotały, podziękowały towarzyszkom i wzięły się do uporządkowania gniazdka, bo wiadoma rzecz, iż wróbel nie umie tak porządnie utrzymać gniazdka, jak jaskółki.

Poleciały na pole, znalazły trochę wełny, kilka piórek, a nawet nie żałowały wydzierać z siebie trochę pierza — i wszystko pokładły do gniazdka. Zrobiły ładne, miękkie posłanie i spokojnie zaczęły składać jajeczka.

O wróblu długo jeszcze pamiętały i szczebiotały o nim pomiędzy sobą.