Image003601

PRZELOT

Słońce zachodzi. Trzeba się wrócić do Mansury. Bej zaprasza na wieczerzę i nie chce wypuścić od siebie przed świtem dnia następnego. Przynoszą niski okrągły stolik z pięknemi deseniami z perłowej macicy. Podróżni i Bej zasiadają około niego; reszta gości siedzi opodal i czeka z uszanowaniem kolei. Dwunastu służalców stoi za bejem i za podróżnymi. Frankom dano grabki i łyżki; bej zawinął rękawy i umył ręce.

Przynoszą małe talerzyki z różnemi potrawami. Najprzód mięsne, potem jarzynne, potem słodkie, potem znowu mięsne; potem znowu jarzynne; to ogórki gotowane, to gołębie smażone w miodzie, to zrazy z szafranem, to ryby z cukrowym sosem, to kura pieprzem tureckim faszerowana i t. p. Na każdym talerzyku kilka kawałków; podróżni najprzód, a bej po nich bierze kawałek. Służba zaraz inne nadnosi talerzyki, a takich talerzyków 86 wszystkich, a z każdego trzeba coś skosztować, a na każdym co innego!

Ta uczta nie trwa dłużej jak godzinę, talerze bowiem lecą jak błyskawice, a czterech rozstawionych od drzwi murzynów, ciągle jeden drugiemu podaje.

Po tym tyralierskim ogniu, zajeżdża wałowa ar-tylerja. Półmisek okropny Pilafu (ryżu z baraniną) sine qua non każdej tureckiej biesiady.

Na ten półmisek rzucają się już także i zgłodniali asystenci, a gdy tak bankietuje szary koniec, panowie wracają znowu do wygodnych dywanów, służba podaje im bezustanku kawę i fajki, inni odpędzają od nich naprzykrzone komary wachlarzami z piór strusich, a inni łechcą dla strawności pod podeszwy.

25