89

89

II - Diagnostyka i symptomatyka zaburzeń rozwojowych

rżenia określanego mianem „kontinuum autystyczne”, czy „spektrum” (Wing, Gould 1979), opierającego się na triadzie zaburzeń:

1.    naprzemiennych interakcji społecznych,

2.    werbalnego i pozawerbalnego komunikowania się,

3.    wyobraźni (przede wszystkim występowania sztywnych, powtarzanych wzorców zachowań ujawniających się np. w zabawie).

Wśród wielu prób opisu autyzmu, chyba najbardziej rozpowszechnioną w Polsce jest definicja Kostrzewskiego (1991)% który zwrócił uwagę, za Kannerem, na najbardziej specyficzne symptomy. Przede wszystkim jest to zespół objawów, jakie ujawniają się u dziecka od chwili narodzin do około 3 roku życia. Krajowe Towarzystwo Autyzmu w Wielkiej Brytanii, przedstawiło w formie piktogramów aktywność osób z autyzmem. To zestawienie pozwoliło na rozpropagowanie wiadomości o tym zaburzeniu w środowiskach lokalnych, czyniąc je bardziej otwartymi na sprawy osób z autyzmem.

Zaproponowany podział najbardziej specyficznych symptomów autyzmu zgrupowano w pięciu charakterystycznych grupach:

1.    Trudności w kontaktach społecznych,

2.    Trudności w werbalnym komunikowaniu się,

3.    Trudności w pozawerbalnym komunikowaniu się,

4.    Trudności w podejmowaniu zabawy i rozwijaniu wyobraźni,

5.    Sprzeciw / opór wobec zmian.

Rysunek 1. Piktogramy przedstawiające aktywność osób z autyzmem (za Krajowym Towarzystwem Autyzmu w Wielkiej Brytanii) (Błeszyński, 1998))

U ił *

8 « 10

ihtA t|5fe

13    ₁₄

² W sposób opisowy zaburzenia autystyczne zostały przedstawione przez Kostrzewskiego.