4130652449

Nowe ustalenia zawarte w Komunikowaniu śmiercią.

Praca habilitanta starała się z jednej strony uporządkować wyżej wspomniane zjawiska, z drugiej - zainicjować dotychczas pomijane kierunki badań nad istotą (wielowymiarowością) politycznej śmierci. Szczególnie ważne wydają się wątki i ustalenia w dotychczas opublikowanych rozprawach obecne częściowo lub do tej pory nieporuszane, a podjęte i rozwinięte we wspomnianej pracy. Oto najważniejsze z nich:

•    Śmierć przywódców jako czynnik wzmacniający (nie zaś: osłabiający) system społeczno-polityczny. Śmierć przywódcy może - i powinna być - elementem celującym w integrację społeczeństwa i dalszą akceptację systemu, w jakim przyszło mu funkcjonować;

•    Śmierć jako czynnik definiujący polityczne przywództwo. Sposób umierania przywódców decyduje o odrzuceniu bądź afirmacji stylu sprawowania władzy za życia lidera i reprezentowanego przez niego reżimu;

•    Konieczność planowania okoliczności i sposobu fizycznej i politycznej śmierci...;

•    Śmierć przywódcy jako czynnik poprawiający, a nierzadko - wręcz tworzący nowy (wizerunkowa alienacja) image władzy. Fragmentaryczność opinii, jakie kształtują się pod wpływem wiadomości o śmierci przywódcy tworzą zręby późniejszych mitów i legend, które z kolei pozostają często jedynym elementem kojarzenia ;

•    Przenikanie się świata rozrywki i polityki oraz mediów (info-tainment) jako wynik koncentrowania się nie tyle na życiu, ile - na śmierci osób znanych i wpływowy;

•    Brak koniecznego w dzisiejszej komunikacji czynnika „planowania odejścia" przywódców;

•    Ustalenie podstawowych modeli politycznej i medialnej śmierci.

Habilitant doszedł do pionierskiej w świetle wymienionych źródeł, znamionujących dotychczasowe, wąskie badania w omawianym zakresie, konstatacji , iż umieranie, „odchodzenie", zabijanie (samego siebie i innych) - paradoksalnie ma w niniejszej pracy moc kreacji wizerunku politycznego . Może właśnie dlatego śmierć politycznych liderów wciąż stanowi temat tabu, wciąż jest niedostępna - mimo odzierającego z intymności rozgłosu, jaki czynią media - społeczeństwu jako całości (habilitant celowo dystansował się w swych rozważaniach od eksploatowanej badawczo funkcji performatywnej pogrzebu. W świetle nowych, podanych wyżej ustaleń, zjawisko śmierci politycznej i medialnej zostało dogłębnie przybliżone i wyjaśnione.

„Komunikowanie śmiercią..." dodaje zatem do zastanego zestawu pojęć określenia nowe, by nie powiedzieć: nowatorskie. Nie chodzi wszak o czystą semantykę; za owymi pojęciami stoją konkretne, nienazwane dotychczas zjawiska. Oto najważniejsze składniki listy owych pojęć-zjawisk:

- wizerunkowa alienacja - jako proces zyskiwania przez liderów nowego, pośmiertnego wizerunku w mediach i społecznej pamięci,

4