104583

Wskaż na główne założenia filozofii Kirkegaarda. Wyjaśnij znaczenie pojęcia immanencja.

Saren Aaby e Ki er k ega ar d, (* 5 maia 1813 w Kopenhadze, t 11 listopada 1855 tamże) - duński filozof, uważany za twórcę filozolii.g&żyiLSUŁidliSiy.cmei

Filozofia Kierkegaarda kształtowała się pod wpływem głębokiej religijności domu rodzinnego i przejawianej przez jego ojca obsesji grzechu; duży wpływ na niego miały też zerwane zaręczyny z Reginą Olsen.

Kierkegaard nie stworzył żadnego pełnego systemu filozoficznego, a jego prace są bardzo osobistymi, na wpół poetyckimi esejami, w których próbował rozprawiać się z własnymi, dręczącymi go wątpliwościami natury etyczno-religijno-egzystencjalnej. Przy okazji jednak rozważał szereg podstawowych zagadnień filozoficznych z teorii bvtu i teorii poznania w sposób, w jaki nikt przed nim tego wcześniej nie czynił. Wnioski z tych rozważań stały w silnej opozycji do dominującego wówczas w filozofii racjonalizmu heglowskiego i panteizmu i za życia Kierkegaarda przeszły właściwie bez echa.

Podstawowym zagadnieniem dręczącym Kierkegaarda, które przewija się przez jego wszystkie dzieła, było poczucie absurdu śmiertelnej, ludzkiej egzystencji w obliczu czy to wszechmocy i nieskończoności Boga, czy też w obliczu niewiary w Boga i przyjmowania istnienia całkowicie obojętnej dla losu człowieka, wiecznie istniejącej przyrody.

W Bojażni i drżeniu (Frygi og Bceven, 18431 padają pytania o związek etyki z religią - czy działania nieakceptowalne z puktu widzenia etyki są usprawiedliwione obowiązkiem wobec Boga? Czy można mówić o istnieniu takiego obowiązku? Czy bycie "rycerzem wiary" oznacza zamknięcie oczu na absurdy, do których ślepa wiara prowadzi? Czy lepiej pogrążyć się w bierności?

W pracy Stadier paa Livets Vei H8431 Kierkegaard wyróżnił trzy etapy rozwoju osobowości:

1.    estetyczny, charakteryzujący się dominacją pragnień egoistycznych; ponieważ realizacja tych pragnień jest zależna od warunków zewnętrznych podstawowym nastrojem okazuje się rozpacz wynikająca z uświadomienia sobie możliwości utraty tych warunków;

2.    etyczny, w którym jednostka wybiera siebie jako własne bycie, uniezależniając się od warunków zewnętrznych i włączając do społeczności ludzkiej; ten etap wywołuje poczucie winy wynikające z uświadomienia sobie własnej skłonności do zła;

3.    religijny, oznaczający rozpoznanie w sobie grzesznika, powrót do Boga i oddalenie od innych.

W Chorobie na śmierć (Sygdommen fil Doden, 18481 Kierkegaard rozważał, z chrześcijańskiego punktu widzenia, śmierć duchową stwierdził, że uwolnienie się z rozpaczy oznacza zbawienie, fizyczna choroba nie jest "chorobą na śmierć" tylko przejściem do nowego życia, zaś choroba, w której śmierć jest rzeczą ostateczną to właśnie rozpacz.

Kierkegaard pisał swoje dzieła w całkowitym odosobnieniu i oderwaniu od jakichkolwiek prądów filozoficznych. Dopiero 50 lat po jego śmierci jego twórczość zaczęła inspirować filozofów - Jaspersa. Sartra. Heideggera.