Zastępy stałe - są ustalane w danej klasie na dłuższy okres czasu. W zależności od wielkości klasy dzieli się ją na trzy do pięciu zespołów, przy czym w zastępie powinno być od 6 do 10 uczniów. Przy podziale na zastępy stałe bierze się pod uwagę nie tylko sprawność, wysokość, ciężar, płeć uczniów, ale przede wszystkim stosunki międzyludzkie w klasie. Dlatego podział ten jest ważny z punktu widzenia wychowawczego, a nie tylko organizacyjnego. W takim podziale uczniowie uczą się pracy, odpowiedzialności zespołowej, kierowania innymi, udzielania pomocy, itp. Dobór uczniów powinien być taki, aby w każdym zespole jedni uczniowie pozytywnie wpływali na drugich.
Zastępy sprawnościowe - biorą pod uwagę przede wszystkim indywidualną sprawność i wydolność uczniów. Podział taki daje następujące korzyści: Obciążenie dla poszczególnego zastępu może być tak duże, że będzie optymalnie odpowiadać każdemu uczniowi. Ćwiczenia mogą być tak dobrane, aby odpowiadały stanowi sprawności wszystkich uczniów w tym zastępie. W związku z tym mogą być wykonalne przez uczniów mało sprawnych i bardzo sprawnych, co wpływa na chętniejszy udział w zajęciach. Poprawa wyników sprawności może być podstawą do przeniesienia ucznia do zastępu bardziej sprawnego i odwrotnie - z zastępu sprawniejszego do mniej sprawnego. Takie rozwiązanie może wpływać na podniesienie sprawności przez wszystkich uczniów, w każdym zastępie.
Zastępy sprawnościowe zmienne - skład osobowy w poszczególnych zastępach jest uwarunkowany zaawansowaniem w konkretnym temacie czy dyscyplinie sportowej, a nawet w poszczególnych zadaniach o dużej trudności technicznej czy taktycznej. Stwarza to możliwości do stawiania adekwatnych wymagań w stosunku do różnych trudnych zadań występujących w programie dla danej klasy. W zastępach ważną rolę spełniają zastępowi. Powinni być dobrzy pod względem: charakteru i sprawności osobistej, umiejętności demonstrowania i korygowania zadań, wpływu na pozostałych uczniów pod względem wychowawczym, umiejętności udzielania kolegom pomocy, umiejętności utrzymania porządku i stawiania wymagań
Drużyny - są tworzone na bieżąco w celu przeprowadzenia rozgrywek w grach ruchowych i grach sportowych. Przy podziale obowiązuje zasada dzielenia klasy na zespoły o podobnej sprawności i umiejętności. W starszych klasach liczy się zwycięstwo. Jeżeli chcemy osiągnąć cel uczniów musi dobierać nauczyciel (lepszy - lepszy, słabszy - słabszy). Nauczyciel wyznacza zadania dla danych drużyn. Należy zmieniać przepisy, aby słabsi nie zostawali w tyle. Podział losowy może być stosowany, kiedy poziom w klasie będzie wyższy. Wtedy drużyny słabsze będą mobilizować się do wygrania z lepszymi.
Grupy - podział ten jest losowy i obowiązuje tylko na jednej godzinie lekcyjnej. Jest stosowany, gdy zadania lekcji są stosunkowo łatwe, np. w grach i zabawach, ćwiczeniach muzyczno - ruchowych, zabawach i grach terenowych. Tak więc nie obowiązuje tu rywalizacja, a ćwiczenia indywidualne. Celowo dobieramy osoby tylko wtedy, gdy chcemy ustawić sprzęt, zorganizować miejsce do ćwiczeń, itp.
.Pary - przy ćwiczeniach kształtujących osoby muszą odpowiadać sobie wzrostem, wagą, natomiast przy asekuracji dodatkowo partner musi posiadać odpowiednie umiejętności. Przy doborze lepsi z lepszymi wyznaczamy uczniom trudniejsze zadania, natomiast dla par słabsi ze słabszymi łatwiejsze. Podziału celowego dokonuje nauczyciel, gdyż potrafi ocenić umiejętności uczniów. Można stosować także podział lepszy ze słabszym. Dokonuje się go w celu podwyższenia sprawności ucznia słabszego. Przy grach i zabawach dobór w pary powinni stosować sami uczniowi.
Pokaz - jest metodą wówczas, gdy jest podstawowym sposobem dostarczania uczniom nowych informacji, natomiast towarzyszące mu objaśnienie jest tylko uzupełnieniem. Nauczyciel może wykorzystywać żywy pokaz lub środki dydaktyczne do których należą: plansze, fotogramy, filmy, fantomy. Pokaz żywy może być stosowany do pokazu itp. pozycji wyjściowych do ćwiczeń, właściwa lub niewłaściwa postawa, formy ustawień. Poprzez wykorzystanie środków dydaktycznych nauczyciel może przekazywać uczniom wiadomości poza lekcjami na ogólnodostępnej tablicy wf, na której mogą znajdować się wyniki sportowe.
Opis - to najprostszy sposób słownego przekazu wiadomości. W tej metodzie przekazywane informacje dotyczą jednego przedmiotu i uporządkowane są w sposób logiczny. Opis może być zastosowane do przekazu takich informacji jak: funkcjonowanie układu krążenia, zasady prowadzenia rozgrzewki, itp.
Opowiadanie - charakteryzuje się wieloprzedmiotowością i dużą dynamiką. Treści zasadnicze wplecione są w inne, pozornie nie związane z przedmiotem. Opowiadanie powinno być realizowane w sposób barwny i atrakcyjny, bowiem z założenia ma oddziaływać bardziej na stronę emocjonalną niż na intelekt.
Opis przewidywany jest dla klas starszych, natomiast opowiadanie dla klas młodszych
Pogadanka - oparta jest na rozmowie nauczyciela z uczniami. Nauczyciel kieruje rozmową poprzez zadawanie celowo dobranych pytań, na które uczniowie odpowiadają. Nie mogą to być pytania ankietowe, lecz pytania problemowe, wymagające od ucznia przemyślenia i wykorzystania wcześniej zdobytej wiedzy. Jest stosowana w celu zaznajomienia z nowymi wiadomościami, utrwalenia lub kontroli wiadomości. Przedmiotem pogadanki może być każde zagadnienie z wyjątkiem prostych informacji. Może być stosowana w różnych momentach lekcji. W części wstępnej - połączenie motywacji do zajęć z przekazywaniem wiadomości i w części końcowej, przy podsumowaniu lekcji, ale powinna być stosowana też w każdym innym momencie. Może być w formie dwóch, trzech pytań, wymagających krótkich odpowiedzi ze strony uczniów.
Dyskusja - jest wyższą formą pogadanki, wymaga bowiem od uczniów większej samodzielności, umiejętności jasnego formułowania swoich poglądów oraz odpowiedniego rzeczowego przygotowania się do omawianego zagadnienia. Istota dyskusji jest wymiana poglądów na określony temat. Wszystkie pytania, problemy powinny być formułowane jasno, poparte konkretnymi argumentami. Powinno się ja stosować w starszych klasach szkoły podstawowej i w szkole średniej.
SIŁA - szczególna uwagę należy zwrócić na kształtowanie siły tych mięśni, które wykazują najniższe właściwości funkcjonalne (m.in. tułowia, kończyn górnych) oraz korzystnie wpływających na kształtowanie kręgosłupa jako elementu podporowego. Kształtując siłę należy przestrzegać trzech następujących po sobie etapów przygotowania siłowego: 1. Kształtowanie siły poprzez wszechstronne pobudzenie (ćwiczenia z wykorzystaniem ciężaru własnego ciała, ćwiczenia z przyborami do rzutów, ćwiczenia z oporem partnera), 2. Kształtowanie siły ukierunkowanej na potrzeby ruchowe wybranej grupy dyscyplin zbliżonych do siebie strukturą ruchu, 3. Kształtowanie siły wybranych grup mięśniowych, które decydują o powodzeniu w danej dyscyplinie sportu. Uwagi do metodyki: -im większa liczba powtórzeń w danej serii, tym mniejsza musi być intensywność, -podczas maksymalnych intensywnych ćwiczeń nie powinno się przekraczać wykonania 6 serii ćwiczeń, -czas i charakter przerwy zależy od celu jaki sobie stawiamy przy kształtowaniu wytrzymałości siłowej będzie krótszy przy pracy siłowej o charakterze eksplozywnym będzie dłuższy.
WYTRZYMAŁOŚĆ - Kształtując tę zdolność podnosimy na wyższy poziom zdolność organizmu do długotrwałego wysiłku przeciwstawiając się zmęczeniu. Warunkiem rozwoju tej zdolności jest odpowiedni czas trwania wysiłku oraz jego intensywność. Powszechnie przyjmuje się że najbardziej efektywnym środkiem kształtowania tej zdolności jest długotrwały bieg lub marszobieg. Należy tu podkreślić, że każdy jednorazowy wysiłek trwający co najmniej 5 min. przy optymalnym czasie 12, 15 min. przy wartości skurczów serca 160 - 200 / min. przyczynia się do zwiększenia możliwości funkcjonalnych ustroju. Rolę tę mogą więc spełniać także: -podskoki w rytm muzyki, -tory przeszkód i obwody ćwiczebne, -gry ruchowe i zespołowe. Aby utrzymać tendencję progresu wydolności należy tego rodzaju wysiłek podejmować - sumując jego czas - przez ok. 60 min. w tygodniu.
SZYBKOŚĆ - Etap oddziaływania ukierunkowanego Forma ruchu powinna być w swej strukturze charakterystyczna dla danej techniki dyscypliny sportu. Ćwiczenia: „W parach wyjście do podanej piłki”, -trucht-sygnał-przyspieszenie, -skipping A w miejscu-sygnał-bieg, -wieloskoki ponad piłkami, -leżenie tyłem-kołyska-przejście do postawy, -3 rzuty piłkami-cel materac(tempo)
Metoda powtórzeniowa: -prędkość wykonania każdego powtórzenia zadania jest maksymalna, -zadanie realizowane jest tylko w takim przedziale czasu, w którym możliwe jest utrzymanie maksymalnej szybkości jego realizacji, -ilość powtórzeń jest tak określona, by każde z nich było wykonane z maksymalną szybkością, -czas przerw ustala się w takich granicach, by każde powtórzenie po nich następujące mogło być podjęte z maksymalną szybkością, -zawodnik w każdym ćwiczeniu dąży do przekroczenia dotychczas wypracowanego poziomu szybkości. Uwagi praktyczne: -czas ćwiczenia w metodzie powtórz. powinien wahać się w granicach 5 - 10 sek., - możemy założyć, że ilość powtórzeń wybranego ćwiczenia wykonywane ze skrajną prędkością oscyluje w granicach 6 - 8. przerywamy ćwiczenie gdy zauważymy że szybkość wykonywania wyraźnie spada, -czas przerwy w metodzie submaksymalnych prędkości - krótszy, w powtórzeniowej - dłuższy