WZÓR PISMA PRZEDPROCESOWEGO, KTÓRY NALEŻY - PO WPISANIU SWOICH DANYCH - WYSŁAĆ DO ODPOWIEDNIEGO SĄDU OKRĘGOWEGO

………..…………...

Sąd Okręgowy w …………

……… Wydział Ubezpieczeń Społecznych

adres

Ubezpieczony-

(Wnioskodawca): Nazwisko, adres

Organ rentowy: Wojskowe Biuro Emerytalne w ŁODZI

Dyr. Pan mgr Witold BRZEZIŃSKI

Ul. Legionów 83

90-754 ŁÓDŹ

ODPOWIEDŹ UBEZPIECZONEGO

na stanowisko Dyrektora WBE w …………. zawarte w piśmie ……………. z dnia ………….200..r.

Nie podzielam stanowiska zaprezentowanego przez dyrektora WBE- pana ………… w piśmie nr (…………) z dnia …….200.. roku i podtrzymuję swój WNIOSEK w pełni.

UZASADNIENIE

1. Art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (sędziów, prokuratorów, byłych żołnierzy zawodowych oraz pozostałych „mundurowych”) już będących na emeryturze (rencie). A ja już byłem w tym czasie na emeryturze.

Gdyby, bowiem rozumować a contrario, że przepisy tej ustawy dotyczą wszystkich żołnierzy i tych w służbie i emerytów, to zapis art. 1 ust. 2 pkt 1 byłby zbędny. Jeśli zaś ustawodawca umieścił go w ustawie o FUS i jednoznacznie zakreślił krąg podmiotowy, to stosowanie tych przepisów do będących już na emeryturze (rencie) żołnierzy było - w mojej ocenie - prawnie nieuzasadnione.

W uzasadnieniu (druku sejmowym) projektu Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych („Druk Sejmowy nr 339 z dnia 8 maja 1998 roku; archiwum Sejmu), na stronie nr 3 UZASADNIENIA wyraźnie określono „intencje ustawodawcy”, a mianowicie: (cytat) „ Omawiana Ustawa dotyczy wszystkich grup społeczno-zawodowych z wyjątkiem rolników. Zmiana systemu nie obejmuje osób, którym pozostało niewiele lat do przejścia na emeryturę, a także nie dotyczy osób znajdujących się obecnie na emeryturze” (koniec cytatu).

A zatem, Ustawa ta miała uregulować problemy waloryzacji rent i emerytur „grupie składkowej” , a do tej grupy w wojsku należeli urodzeniu po 1948 roku.

Ja do tej grupy nie należałem.

2. Nic zatem dziwnego, że z uzasadnienia Wyroku Trybunału Konstytucyjnego (z dnia 20 grudnia 1999 r. Sygn. K 4/99) jasno i jednoznacznie wynika, że „… nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.

Potwierdził to również Rzecznik Praw Obywatelskich w odpowiedzi na naszą zbiorową PETYCJĘ, o czy już wspomniałem w swoim WNIOSKU do WBE.

3. Ustawa z dnia 11 grudnia 1997 roku o waloryzacji niektórych emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw- zawetowana przez ówczesnego Prezydenta RP- zakładała zmiany zapisów istotnych dla wszystkich służb mundurowych (oraz sędziów i prokuratorów) poprzez wykluczenie zapisu art. 6.1 wojskowej ustawy emerytalnej z grudnia 1993 roku.

(cytat)

Ustawa określa zasady i tryb waloryzacji emerytur i rent przysługujących na podstawie:

1) ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25, Nr 77, poz. 355, Nr 91, poz. 421 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 34, poz. 163 i Nr 81, poz. 406, z 1996 r. Nr 77, poz. 367 oraz z 1997 r. Nr 75, poz. 471, Nr 98, poz. 604, Nr 106, poz. 679, Nr 117, poz. 751-753, Nr 121, poz. 769, Nr 124, poz. 782 i Nr 133, poz. 882),

2) ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, z 1996 r. Nr 1, poz. 1 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153 i Nr 141, poz. 944),

3) ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153).

Art. 3.

W ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, z 1996 r. Nr 1, poz. 1 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153 i Nr 141, poz. 944) skreśla się art. 6.

Art. 4.

W ustawie z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153) skreśla się art. 6.

Art. 5.

W ustawie z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25, Nr 77, poz. 355, Nr 91, poz. 421 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 34, poz. 163 i Nr 81, poz. 406, z 1996 r. Nr 77, poz. 367 oraz z 1997 r. Nr 75, poz. 471, Nr 98, poz. 604, Nr 106, poz. 679, Nr 117, poz. 751-753, Nr 121, poz. 769, Nr 124, poz. 782 i Nr 133, poz. 882) w art. 711 skreśla się § 3.

(koniec cytatu)

A zatem, zawetowanie tej Ustawy pozostawiało w mocy art. 6 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (jak wyżej), art. 6 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (jak wyżej), i paragraf 3 w art. art. 711 w Ustawie z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (jak wyżej).

Jak widać była to Ustawa, która miała uderzyć an block w tzw. układ, czyli służby mundurowe, sędziów i prokuratorów „czasów PRL”. Czyli Ustawa ta miała charakter wyraźnie polityczno-represyjny.

Zmiana zapisu art. 5 i 6 wojskowej ustawy emerytalna, obligująca dyrektorów biur emerytalnych (wszystkich służb mundurowych), do stosowania uregulowań prawnych w zakresie waloryzacji rent i emerytur na zasadach określonych dla „grup składkowych” w Ustawie FUS, nastąpiła dopiero na mocy art. 3 Ustawy (poniżej)

(cytat)

Zmiana art. 6 w ustawie z 10 grudnia 1993 roku

USTAWA

z dnia 16 lipca 2004 r.

o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw¹⁾

Art. 3. W ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 i Nr 121, poz. 1264) w art. 6 uchyla się pkt 2.

(koniec cytatu)

Prawdą jest, że Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku o rentach i emeryturach z FUS jest zgodna z Konstytucją. I tego w swoim Wniosku do WBE nie negowałem.

1. Problem w tym, że wyżej powołana Ustawa z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i

rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych obejmuje żołnierzy którzy podjęli służbę po 31 grudnia 1998 roku. Ja już byłem w tym czasie emerytem-rencistą i zgodnie z uzasadnieniem tegoż wyroku wymienione przepisy ustawy mnie nie obowiązywały.

2. Tym samym nie obowiązywała mnie wówczas zmiana brzmienia art. 6 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku. Ta zmiana zapisu art. 6 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku objęła mnie dopiero od 1 października 2004 roku tj. po wejściu w życie ustawy z 23 lipca 2004 r. (Dz. U., nr 166, poz. 1609).

Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku z dnia 20.12.1999 nie mógł ustosunkowywać się do ustaleń, które zapadły dopiero w 2004 roku (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz. 353).

4. Sąd Najwyższy w Orzeczeniu z dnia 03.04.2007 roku II UK 165/06 (OSNP 2008/9-10/140/ stwierdził, że:

„Odrębność ubezpieczenia emerytalno-rentowego regulowanego ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) oraz ustawą z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 ze zm.) powoduje niemożność nabycia przez emeryta wojskowego prawa do emerytury na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli we wcześniej przyznanej emeryturze wojskowej uwzględniono okresy ubezpieczenia lub zatrudnienia oraz inne okresy jako składkowe (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).

Ustawa o emeryturach i rentach z FUS zawiera szczególne unormowania dotyczące osób, które spełniały warunki do otrzymania świadczeń określonych w przepisach ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy i ich rodzin, co wyłącza w takich sytuacjach stosowanie art. 7 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 ze zm.). Odrębność obu systemów ubezpieczenia powoduje, że emeryt wojskowy nie może nabyć prawa do emerytury z ustawy o emeryturach i rentach z FUS”.

A zatem, mając już nabyte prawa do świadczenia emerytalnego na mocy ustawy z 10 grudnia 1993 roku nie miałem uprawnień do nabycia (zmiany) uprawnień wynikających z Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (FUS).

5. Decyzje waloryzacyjne, wydawane po wejściu w życie ustawy FUS z dnia 17 grudnia 1998 roku, nadal zawierały odwołanie do art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej z 1993 roku. Działo się to tak aż do wejścia w życie ustawy z dnia 17 lipca 2004 roku (………………..). Jest to kolejne potwierdzenie, że ów art. 6 ustawy z 1993 roku obowiązywał w tym okresie w stosunku do świadczeniobiorców sprzed wejścia w życie ustawy FUS z 1998 roku.

Niestety, pomimo odniesienia do tegoż art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej z 1993 roku, faktyczna waloryzacja mojej emerytury ustalana była z rażącym naruszeniem prawa i z jednoczesnym, świadomym poświadczeniem nieprawdy przez dyrektora WBE, czyli na zasadach ustawy FUS z grudnia 1998 roku (art. 159 ustawy FUS).

Natomiast byli żołnierze zawodowi, którzy nabyli uprawnienia do świadczeń już pod rządami ustawy FUS z 1998 roku, otrzymywali decyzje waloryzacyjne oparte formalnie i rzeczywiście na zasadach określonych w tejże Ustawie FUS.

Należy domniemywać, że dyrektor WBE w ………………..:

1. albo nie zna przepisów prawnych i wydaje decyzje szkodliwe dla świadczeniobiorców;

2. albo świadomie łamie prawo, czym narusza przepisy art. 231 KK i art. 58 KC.

Reasumując:

Zarówno Ustawodawca, jak i Trybunał Konstytucyjny nie pozbawili mnie Ustawą z dnia 17 grudnia 1998 roku o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS) praw słusznie nabytych do waloryzacji świadczeń metodą uposażeniową, która zachowuje wartość ekonomiczną moich świadczeń w relacji do uposażenia pobieranego przez żołnierza zawodowego pozostającego w służbie i zajmującego analogiczne stanowisko służbowe.

Dopiero nowelizacja Ustawy FUS z 16 lipca 2004 roku zmieniła zasady waloryzacji z „płacowej” na „inflacyjną”.

Zaskarżonym decyzjom waloryzacyjnym Wojskowego Biura Emerytalnego w ……………. zarzucam naruszenie prawa materialnego w związku, z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ( w brzmieniu obowiązującym do 01.10.2003 r.) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zasady waloryzacji emerytur wojskowych wyrażone w przepisach: art. 159 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 6 pkt.1 ustawy z dnia 10.12.1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 2004 roku, nr 8, poz. 66 z późniejszymi zmianami); art. 40 ustawy z dnia 10.12.1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.11.2001 r.) mają zastosowanie do emerytów wojskowych, którzy uzyskali uprawnienia przed wejściem w życie znowelizowanych zasad waloryzacji rent i emerytur wojskowych.

W tym świetle niezrozumiałe jest dla mnie, jakim prawem dyrektor WBE w ……………, pozbawił mnie praw słusznie nabytych w zakresie sposobu waloryzowania mojego świadczenia emerytalnego. Tym samym arbitralnie i znacząco obniżył moje świadczenia, co w dalszej konsekwencji miało i ma wpływ na rażące pogorszenie standardu życia mojego i mojej rodziny!

Jak widać na podstawie przedstawionych materiałów (dowodów) dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w …………………., jako funkcjonariusz publiczny, niewłaściwie interpretuje i stosuje przepisy Ustawy FUS z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z dnia 30 grudnia 1998 r.), jak również przepisy Ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. nr 10 z 1994 r.), a tym samym naraża mnie i moją rodzinę na poważne szkody finansowe. Lekceważy wyroki Trybunału Konstytucyjnego w przedmiotowej sprawie, i świadomie łamie prawo, co również dyskwalifikuje Go jako funkcjonariusza publicznego.

Działanie to nosi znamiona przestępstwa z art. 231 KK oraz obrazy art. 58 KC.

Wobec powyższych faktów - wnoszę o:

1) zobligowanie dyrektora WBE w ……………… do ponownego ustalenia wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez wojskowe organy emerytalne po 1 stycznia 1999 roku, które zostały przyznane decyzją z 19… r.;

2) wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 19… roku o wartości ekonomicznej określonej Art. 5, 6 i 40 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. nr 10, poz. 36 z 26.01.1994r.), a zaniżonymi, wypłacanymi przez Wojskowe Biuro Emerytalne w ……………. od 1 stycznia 1999 roku na podstawie decyzji waloryzacyjnych wydawanych świadomie z rażącym naruszeniem prawa;

3) zasądzenie od Pana ………………… - dyrektora WBE kosztów postępowania procesowego.

Z uszanowaniem

……………………

Wykonano w 2 egz.

Egz. nr 1- Sąd Okręgowy

Egz. nr 2- akta poszkodowanego

1

---