ZATWIERDZAM
…SZEF S-1...
(stanowisko służbowe) Zezwalam na wykorzystanie konspektu:
.KRAKÓW.dnia …10.03.2006 r..
Rok szkolny |
Data |
Podpis |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
PLAN KONSPEKT
do przeprowadzenia zajęć z podoficerami 8.BLot
w dniu 13.03.2006 r.
PRZEDMIOT: KSZTAŁCENIE OBYWATELSKIE
TEMAT : POLITYKA BEZPIECZEŃSTWA I OBRONNOŚCI UNII EUROPEJSKIEJ. TRAKTAT KONSTYTUCYJNY UNII EUROPEJSKIEJ.
CEL : Zapoznanie z podstawowych informacji związanych z polityką bezpieczeństwa i obronności UE.
Zapoznanie z treścią Traktatu Konstytucyjnego UE.
METODA : Wykład
CZAS : 1 x 45 min
MIEJSCE : Sala kinowa
LITERATURA: „ABC konstytucji Unii Europejskiej” Fundacja Prawo Europejskie organizacja pożytku publicznego
„Unia Europejska - 50 pytań?” Przedstawicielstwo Komisji Europejskiej w Polsce
Konferencja naukowa pt. „Unia Europejska jako wspólnota bezpieczeństwa” DWiPO
ZABEZPIECZENIE
MATERIAŁOWE: rzutnik komputerowy
PRZEBIEG ZAJĘĆ
Lp. |
Zagadnienie i czas |
Treść zagadnienia |
Wskazówki metodyczne |
1. |
CZĘŚĆ WSTĘPNA 2 min. |
- podanie tematu i celu szkolenia -sprawdzenie obecności żołnierzy |
|
2. |
CZĘŚĆ GŁÓWNA
Polityka bezpieczeństwa i obronności Unii Europejskiej. Traktat Konstytucyjny Unii Europejskiej 40 min.
|
Wyjaśniam podstawowe pojęcia związane z polityką bezpieczeństwa i obronności UE
Z czego składa się traktat?
Traktat składa się z preambuły, czterech części, podzielonych na tytuły i rozdziały oraz załączników i protokołów stanowiących integralną część Traktatu. Część pierwsza składa się z 9 tytułów, zawierających podstawowe informacje na temat funkcjonowania i działań Unii. Część drugą stanowi Karta Praw Podstawowych. W trzeciej omówione zostały polityki Unii, sposób jej funkcjonowania, a także instytucje i sposoby tworzenia prawa. Czarta część, to postanowienia ogólne i końcowe, mówiące o tym, kiedy Traktat wejdzie w życie oraz, w których państwach będą obowiązywały jego przepisy. Do Traktatu zostały dołączone deklaracje uczestników Konferencji Międzynarodowej.
|
W pierwszym etapie - omawiam na podstawie literatury podstawowe pojęcia związane z polityką bezpieczeństwa i obronności Unii Europejskiej. Korzystam z prezentacji komputerowej 138 - 141 str. Traktatu Konstytucyjnego UE.
W drugim etapie przechodzę do zapoznania szkolonych z treścią Traktatu Konstytucyjnego. Korzystam z prezentacji komputerowej.
|
3. |
CZĘŚĆ KOŃCOWA 3 min. |
1. Omówienie zajęć. |
-omówienie przebiegu szkolenia; -podanie oceny osiągnięcia celu zajęć; -postawienie zadań do doskonalenia zagadnień; |
Prowadzący zajęcia .......kpt. Piotr JASZCZUK……………….....
(stop. imię i nazwisko wykładowcy)
.............................................................
(podpis wykładowcy)
...KRAKÓW... dnia .........10.03.2006 r.........
Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony UE - zaangażowanie Polski
Problematyka bezpieczeństwa i obrony jest jednym z obszarów szczególnego zainteresowania Unii Europejskiej. Jest zarazem jednym z głównych czynników stymulujących dalszy rozwój integracji politycznej w Unii Europejskiej. Z tego względu, aktywny udział Polski w realizacji Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (European Security and Defence Policy - ESDP) pozostaje drugim, obok członkostwa w NATO, podstawowym założeniem polskiej polityki bezpieczeństwa.
Główną przesłanką leżącą u podstaw ESDP jest wzmocnienie potencjału UE w dziedzinie zarządzania kryzysowego, w sytuacji „gdy NATO jako całość nie jest zaangażowane”. Tym samym, dzięki rozwojowi ESDP Unia Europejska zyskuje większą zdolność do autonomicznego działania, opartą na odpowiednich strukturach organizacyjnych w ramach UE oraz siłach i zdolnościach obronnych dostarczanych przez państwa członkowskie. W realizacji tej polityki uczestniczą 24 państwa UE (z wyjątkiem Danii).
Geneza ESDP
Korzenie tej polityki sięgają początków integracji europejskiej. W roku 1948 na mocy Traktatu Brukselskiego utworzono Unię Zachodnią (UZ), która miała się stać narzędziem kolektywnej obrony państw członkowskich. W 1954 roku, w wyniku modyfikacji Traktatu Brukselskiego, UZ przekształcono w Unię Zachodnioeuropejską (UZE). Równocześnie, utworzenie NATO spowodowało stopniową marginalizację UZE, aż do jej faktycznego uśpienia.
Powrót do idei wzmocnionej współpracy państw europejskich w sferze bezpieczeństwa i obrony nastąpił z początkiem lat dziewięćdziesiątych. Na mocy Traktatu z Maastricht z 1992 roku wprowadzono Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa (Common Foreign and Security Policy). Założono, iż polityka ta prowadzić może do powołania wspólnej polityki obronnej, a w przyszłości także do utworzenia wspólnej obrony - jeżeli Państwa Członkowskie podejmą taką decyzję.
W tym samym okresie, rewitalizowanej w 1984 roku UZE przypisano zadanie realizacji tzw. misji Petersberskich (Petersberg tasks), obejmujących akcje humanitarne i ratownicze, misje utrzymywania pokoju, oraz misje zarządzania kryzysowego wraz z przywracaniem pokoju. Na mocy Traktatu Amsterdamskiego z 1997 roku misje petersberskie UZE włączone zostały do katalogu zadań Unii Europejskiej.
Ważną rolę w rozwoju Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony odegrał szczyt francusko-brytyjski w Saint Malo w grudniu 1998. W deklaracji przyjętej podczas tego spotkania strony podkreśliły konieczność posiadania przez UE zdolności do podejmowania samodzielnych działań w sferze bezpieczeństwa i obrony. Jednocześnie podkreślono, iż rozwój europejskich zdolności nie może prowadzić do dublowania funkcji i zdolności NATO. Idea zawarta w tej deklaracji została formalnie przeniesiona na forum UE na spotkaniu Rady Europejskiej w Kolonii, w czerwcu 1999 roku. Przyjęto wówczas zasadę, iż UE będzie mogła prowadzić działania z wykorzystaniem sił i zdolności NATO lub też autonomicznie, bez udziału NATO. Postanowiono też o utworzeniu w ramach UE odpowiednich struktur polityczno-wojskowych, odpowiedzialnych za realizację polityki bezpieczeństwa i obrony.
Kluczowe znaczenie dla krystalizacji treści i formy ESDP miały postanowienia Rady Europejskiej w Helsinkach w grudniu 1999 roku. Przyjęto wówczas założenia tzw. Europejskiego Celu Operacyjnego (European Headline Goal - EHG). Przewidywały one skompletowanie do 2003 roku sił szybkiego reagowania w rozmiarze korpusu (50-60 tys. żołnierzy), zdolnych do rozmieszczenia w przeciągu 60 dni i prowadzenia działań operacyjnych przynajmniej przez 1 rok. Konkretne wkłady narodowe na potrzeby Celu Operacyjnego zgłoszone zostały po raz pierwszy podczas Konferencji Planistycznej UE, która odbyła się w Brukseli w dniach 20-21 listopada 2000 r. Deklaracje złożyły wówczas wszystkie - z wyjątkiem Danii - państwa Unii oraz wszystkie państwa kandydackie i europejscy sojusznicy spoza UE (15 państw).
Obowiązujący obecnie Traktat Nicejski z roku 2001 sankcjonuje formalnie istnienie ESDP w prawie pierwotnym UE.
Struktury polityczno-wojskowe UE
W ramach UE działają obecnie następujące stałe struktury polityczno-wojskowe, odpowiedzialne za realizację ESDP:
- Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (Political and Security Committee - PSC). Jest to podstawowe ciało decyzyjne w zakresie spraw bieżących dot. ESDP. PSC wypracowuje decyzje Rady UE, będącej najwyższym ciałem decyzyjnym w zakresie ESDP oraz sprawuje polityczny nadzór nad ich wdrażaniem. W spotkaniach, które odbywają się dwa razy w tygodniu, uczestniczą Przedstawiciele narodowi przy PSC w randze ambasadora (przedstawicielem Polski jest amb. Maciej Popowski). Komitet jest odpowiedzialny przed Radą UE.
- Komitet Wojskowy UE (EU Military Committee - EUMC). To najwyższe ciało wojskowe UE, stanowiące forum konsultacji krajów członkowskich w sprawach wojskowych. Komitet dostarcza rekomendacji wojskowych dla Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa UE. Prace Komitetu wspiera Grupa Robocza Komitetu Wojskowego (EUMCWG). W spotkaniach EUMC, które odbywają się raz w tygodniu, uczestniczą wojskowi przedstawiciele państw członkowskich. W przypadku Polski, funkcję tę sprawuje gen. dyw. Franciszek Gągor, łącząc ją z funkcją Przedstawiciela Wojskowego przy Komitecie Wojskowym NATO.
- Sztab Wojskowy UE (EU Military Staff - EUMS). Jest to ciało odpowiedzialne za proces planowania strategicznego na szczeblu politycznym, podległe Komitetowi Wojskowemu UE. W skład Sztabu wchodzi Komórka Cywilno-Wojskowa, której zadaniem jest pomoc w planowaniu i prowadzeniu operacji reagowania kryzysowego UE, zwłaszcza tych wymagających koordynacji zdolności wojskowych i cywilnych. Komórka ma być zdolna do utworzenia w krótkim czasie Centrum Operacyjnego, zdolnego do samodzielnego dowodzenia wybraną operacją.
- Grupa Polityczno-Wojskowa (Politico - Military Group - PMG). Grupa robocza Rady UE, której głównym zadaniem jest szczegółowe opracowywanie dokumentów przedstawianych do zatwierdzenia przez Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa. Jej spotkania odbywają się na poziomie eksperckim, 2-3 razy w tygodniu.
Najważniejsze decyzje w ramach ESDP zapadają na spotkaniach Rady UE w formacie Ministrów Spraw Zagranicznych lub Ministrów Obrony. Strategiczne kierunki współpracy w UE w obszarze bezpieczeństwa i obrony określane są jednomyślnie przez państwa członkowskie na spotkaniach Rady Europejskiej. Ciało to spotyka się przynajmniej dwa razy w roku, w formacie szefów państw i rządów.
Europejska Agencja Obrony
W lipcu 2004 roku utworzona została Europejska Agencja Obrony (European Defence Agency - EDA), skupiająca 24 państwa UE (oprócz Danii). Do jej zasadniczych zadań należy: rozwój zdolności obronnych państw europejskich, wzmocnienie współpracy w zakresie zakupów uzbrojenia, wzmacnianie europejskiego przemysłu obronnego i budowa europejskiego rynku uzbrojenia, a także promocja wielonarodowych programów badawczo-rozwojowych w dziedzinie obrony. Szefem Agencji jest Sekretarz Generalny/Wysoki Przedstawiciel UE ds. CFSP, Javier Solana. Nadzór nad jej pracami sprawują Ministrowie Obrony (tzw. Rada Kierująca), zaś bieżącym zarządzaniem zajmuje się Dyrektor Wykonawczy.
Ważne inicjatywy
Ostatnie lata były istotne dla dalszego rozwoju wymiaru wojskowego UE. W 2003 roku przyjęto Europejską Strategię Bezpieczeństwa. Wśród głównych zagrożeń dla bezpieczeństwa UE wyróżniono w niej terroryzm, rozprzestrzenianie broni masowego rażenia oraz problem państw „upadłych”. Uzgodniono także projekt Traktatu Konstytucyjnego, w którym zawarto zapisy istotne dla Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (nie ratyfikowany). Ponadto, podjęto szereg inicjatyw mających na celu wzmocnienie zdolności obronnych, zarówno na poziomie Unii Europejskiej, jak i państw członkowskich. Inicjatywy te służyć mają przede wszystkim lepszej koordynacji wykorzystania posiadanych przez państwa zdolności, a także realizacji programów pozyskania nowych zdolności (zarówno wojskowych, jak i cywilnych). Najważniejsze z nich to:
1. Cel Operacyjny 2010 (Headline Goal 2010 - HLG 2010). Jest rozwinięciem Celu Operacyjnego z roku 2003, kładąc większy nacisk na aspekt jakościowy budowy potencjału obronnego. Inicjatywa ma służyć pozyskaniu nowoczesnych zdolności niezbędnych dla skutecznej realizacji założeń określonych w Europejskiej Strategii Bezpieczeństwa. Program uwzględnia zmiany w sytuacji międzynarodowej, jakie dokonały się po 11 września 2001 roku, a także doświadczenia z prowadzonych przez Unię operacji pokojowych.
2. Grupy Bojowe UE (EU Battlegroups - BG). Siły natychmiastowego reagowania wydzielane przez państwa na potrzeby operacji UE, zdolne do realizacji pełnego spektrum misji petersberskich. Są to jednostki w sile ok. 1500 żołnierzy, gotowe do podjęcia działań w ciągu 15 dni, zdolne do samodzielnego działania przez okres 30-120 dni. Mogą one być tworzone przez jedno państwo (grupa narodowa) lub w ramach współpracy kilku państw (grupa wielonarodowa).
3. Europejski Plan Rozwoju Zdolności Obronnych (European Capability Action Plan ¬- ECAP). Plan przyjęty został w 2000 roku, w celu harmonizacji i przyspieszenia działań służących uzupełnieniu braków w zakresie zdolności, niezbędnych do spełnienia wymogów Europejskiego Celu Operacyjnego.
4. Zwalczanie terroryzmu. W konsekwencji rozwoju zjawiska terroryzmu międzynarodowego, UE podjęła szereg działań mających na celu skuteczniejsze przeciwdziałanie temu zjawisku i zwalczanie jego skutków. Utworzono stanowisko Koordynatora ds. zwalczania terroryzmu. Stworzono procedury umożliwiające wykorzystanie zdolności wojskowych przez wspólnotowy Mechanizm Ochrony Ludności Cywilnej w wypadku ataku terrorystycznego. Stworzono także unijną bazę danych zawierającą informacje nt. zasobów narodowych dostępnych na wypadek ataku terrorystycznego.
Operacje UE
Od 2003 roku Unia Europejska prowadzi operacje reagowania kryzysowego. Obecnie realizowane są następujące operacje UE:
- Althea w Bośni-Hercegowinie Jest to największa misja UE, będąca kontynuacją natowskiej operacji SFOR. Uczestniczy w niej ok. 6 500 żołnierzy i cywilów z 22 krajów, w tym z 11 spoza UE. Jej celem jest stworzenie odpowiedniego środowiska dla implementacji Porozumienia Pokojowego z Dayton oraz porozumienia z Paryża. Do głównych zadań UE należy walka z przestępczością zorganizowaną oraz pomoc strukturom lokalnym w zapewnieniu bezpieczeństwa. Operacja prowadzona jest w oparciu o mechanizm Berlin Plus, zapewniający dostępność sił i zdolności NATO.
- Aceh Monitoring Mission w Indonezji. Ma ona charakter cywilnej operacji ESDP. Jej celem jest monitorowanie przestrzegania porozumienia podpisanego 15 sierpnia 2005 pomiędzy rządem Indonezji a rebeliantami z Ruchu na Rzecz Wolnego Acehu (GAM). Oprócz tego, personel misji uczestniczy w zbieraniu i niszczeniu broni składanej przez bojowników GAM oraz monitoruje sytuację w zakresie przestrzegania praw człowieka. Zakończenie operacji planowane jest na kwiecień 2006 r., kiedy to w prowincji Aceh mają się odbyć wybory lokalne.
- EUSEC oraz EUPOL KINSHASA w Demokratycznej Republice Konga (DRK). EUSEC to pierwsza prowadzona przez UE operacja ESDP z zakresu reformy sektora bezpieczeństwa. Zasadniczym celem jest pomoc w reorganizacji i szkoleniu sił zbrojnych DRK, które będą miały za zadanie zapewnić bezpieczeństwo w kraju podczas wyborów powszechnych planowanych na marzec 2006 roku. Jej działania uzupełniają misję policyjną EUPOL KINSHASA, która obejmuje stolicę Konga i angażuje blisko 30 osób. Jej głównym zadaniem jest szkolenie i doradztwo dla personelu Zintegrowanej Jednostki Policyjnej (IPU Kinshasa), utworzonej w roku ubiegłym przy wykorzystaniu funduszy UE.
- EUJUST LEX w Iraku. Głównym celem misji jest organizowanie szkoleń dla wyższych urzędników wymiaru sprawiedliwości oraz sędziów śledczych. Szkolenia te mają na celu podniesienie kwalifikacji tych osób, doprowadzenie do koordynacji działań irackiej policji, wymiaru sprawiedliwości i więziennictwa oraz szanowania przez te instytucje praw człowieka Odbywają się one na terenie państw UE bądź państw regionu, a w Bagdadzie mieści się jedynie biuro łącznikowe. Do września 2005 r. w ramach misji przeprowadzono 5 szkoleń (po 2 we Francji i Wlk. Brytanii oraz jedno we Włoszech).
Ponadto, siły UE i NATO wspierają Unię Afrykańską w prowadzonej przez nią operacji pokojowej AMIS II w Darfurze (Sudan). Pomoc UE obejmuje wyposażenie dla sił Unii Afrykańskiej, zdolności w zakresie transportu oraz zwiadu lotniczego, wsparcie logistyczne i planistyczne, wojskowych obserwatorów zawieszenia broni, szkolenie personelu misji oraz środki finansowe.
Relacje UE-NATO
W kontekście polityki bezpieczeństwa i obrony, istotną kwestię stanowią relacje pomiędzy Unią Europejską a NATO, jako dwoma podstawowymi filarami bezpieczeństwa RP. Relacje UE-NATO opierają się na zasadach komplementarności i strategicznego partnerstwa. Potrzeba wypracowania przejrzystych oraz efektywnych mechanizmów współdziałania UE-NATO wynika przede wszystkim z konieczności efektywnej realizacji przyjętych zadań, przy jednoczesnym unikaniu dublowania wysiłków. Wiąże się to z kwestią podwójnego członkostwa dużej części państw europejskich oraz prymatem NATO w polityce bezpieczeństwa wielu z krajów UE. W tym kontekście, ważną rolę odegrał szczyt waszyngtoński NATO w kwietnia 1999 roku, na którym organizacja ta zadeklarowała wolę udostępnienia swoich zasobów na potrzeby operacji UE. Formalne porozumienia w tej sprawie zawarto w marcu 2003 roku (tzw. pakiet Berlin Plus). Porozumienia to dotyczą m.in. wymiana informacji niejawnych, wzajemnych konsultacji przed rozpoczęciem operacji, zapewnienia dostępu UE do natowskiego systemu zdolności planistycznych.
Zaangażowanie Polski w realizację ESDP
Nasz udział w realizacji Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony ma zarówno wymiar polityczny, jak i wojskowy. Polska aktywnie włączyła się w rozwój ESDP jeszcze przed formalnym przystąpieniem do Unii Europejskiej. Po wstąpieniu do UE, zaangażowanie Polski w ESDP uległo zdynamizowaniu.
W wymiarze koncepcyjnym, braliśmy udział w uzgadnianiu kluczowych dokumentów UE o charakterze strategicznym, m. in. Europejskiej Strategii Bezpieczeństwa (2003) oraz zapisów Traktatu Konstytucyjnego UE dot. polityki obronnej (2004). W wymiarze praktycznym, Polska już w roku 2000 zgłosiła kontrybucję na potrzeby Katalogu Sił UE w ramach Europejskiego Celu Operacyjnego. Kontrybucja ta liczy obecnie ok. 1500 żołnierzy i obejmuje dwa bataliony (w tym doborowy 18 batalion desantowo-szturmowy), grupę poszukiwawczo-ratowniczą, samolot transportowy, trałowiec i okręt ratowniczo-pomocniczy.
Polska jest członkiem Europejskiej Agencji Obrony od dnia jej powstania. Resort obrony od początku brał aktywny udział w pracach nad utworzeniem Agencji, uczestnicząc m.in. w negocjacjach nad treścią dokumentów konstytuujących Agencję. Polscy eksperci objęli w EDA cztery stanowiska (rzecznika prasowego oraz trzy stanowiska eksperckie). Poprzez udział we współpracy europejskiej, członkostwo w Agencji przyczynić się powinno do wzmocnienia zdolności obronnych polskich Sił Zbrojnych. Otworzyć także powinno nowe możliwości dla polskiego przemysłu obronnego, umożliwiając uczestnictwo w zaawansowanych technologicznie projektach badawczych i przemysłowych. Zakładać można, iż udział Polski w pracach EDA wzmocni konkurencyjność oferty polskiego przemysłu obronnego, także kierowanej na rynki trzecie.
W 2004 roku Polska podjęła decyzję o utworzeniu Grupy Bojowej wspólnie z Niemcami, Słowacją, Litwą i Łotwą. Pierwszy okres dostępności grupy na potrzeby operacji UE wyznaczony został na I połowę 2010. W tym okresie, Polska pełnić będzie (przez 6 miesięcy) rolę państwa ramowego, czyli państwa odpowiedzialnego za sformowanie grupy, w tym zapewnienie dostępności wszystkich niezbędnych komponentów (wsparcia logistycznego, zdolności w zakresie dowodzenia, łączności, rozpoznania oraz transportu).
Praktycznym sprawdzianem dla naszych sił zbrojnych jest włączanie się RP do udziału w operacjach wojskowych i cywilnych UE:
- od marca do grudnia 2003 roku nasi żołnierze uczestniczyli w operacji Concordia w Macedonii (17 osób). Była to pierwsza operacja wojskowa UE z wykorzystaniem zdolności i zasobów Sojuszu (mechanizm Berlin Plus).
- w operacji Althea w BiH zaangażowanych jest obecnie 275 polskich żołnierzy. Polska, wraz z Portugalią i Turcją, tworzy batalion manewrowy. Wydzieliła także oficerów do dowództwa EUFOR Sarajewo i obsadę do dwóch zespołów obserwacyjno-łącznikowych.
- wiosną 2005 zgłosiliśmy wsparcie rzeczowe do unijnej oferty pomocy dla sił Unii Afrykańskiej prowadzących operację stabilizacyjną AMIS II w Darfurze. W misji tej uczestniczy również ekspert z Polski.
- w okresie od lipca 2004 do lipca 2005 polski ekspert uczestniczył w misji EUJUST THEMIS w Gruzji, mającej na celu pomoc w reformie wymiaru sprawiedliwości tego państwa.
Udział w tych misjach odzwierciedla nasze zaangażowanie w utrzymanie bezpieczeństwa międzynarodowego.
Polscy żołnierze zawodowi wchodzą w skład Sztabu Wojskowego UE. Do końca roku 2006 w instytucji tej znajdzie się 12 polskich wojskowych. Spośród wyżej wymienionych, 2 osoby oddelegowano do Komórki Cywilno-Wojskowej. Ponadto, w komórce zatrudniony jest polski ekspert cywilny.
Polska angażuje się w realizację Europejskiego Planu Rozwoju Zdolności Obronnych (ECAP). Uczestniczymy w pracach grup projektowych zajmujących się dowództwami operacyjnymi, tankowaniem w powietrzu, grupami poszukiwawczo-ratowniczymi, strategicznym transportem powietrznym oraz ochroną przed bronią masowego rażenia.
Ponadto, Polska zgłosiła kontrybucję do unijnej bazy danych nt. zdolności do usuwania skutków ataków terrorystycznych.
Odnośnie relacji UE-NATO, Polska kieruje się zasadą, iż tylko w drodze bliskiej współpracy obu organizacji będzie można efektywnie sprostać współczesnym zagrożeniom dla bezpieczeństwa międzynarodowego. Stąd też, popieramy wszelkie rozwiązania usprawniające mechanizmy współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa między Unią a Sojuszem Północnoatlantyckim, które zapewnić mają przejrzystość oraz zapobiec zbędnej duplikacji podejmowanych działań.