Docieplenia budynków
Odpowiednie ocieplenie budynku oznacza komfort użytkowania i dużą oszczędność pieniędzy. Energooszczędność jest w tej chwili
bardzo ważną cechą budynku.
Energochłonność - jest to ilość energii zużywana na eksploatację budynku w ciągu roku.
Wskaz
nik zapotrzebowania ciepła E - wartość wyrażona w kWh/m2 na rok, określa wartość sezonowego zapotrzebowania na energię,
potrzebną do ogrzania 1 m2 powierzchni domu.
Budynki w Polsce mają współczynnik E czasami daleko odbiegający od norm zalecanych przez Instytut Techniki Budowlanej w
Warszawie. Według ITB powinien on mieścić się w granicach od 91 do 125 kWh/m2 na rok. Budynki z lat 70-tych posiadają ten
współczynnik powyżej 220 kWh/m2 na rok, budynki z lat 90-tych już trochę lepszy - 120 o 180 kWh/m2 na rok. Dla przykładu w
Niemczech wskaz
nik zapotrzebowania ciepła E wynosi 70 kWh/m2 na rok.
Straty ciepła powodowane są w około 70% przez niewłaściwe zaizolowanie lub nieocieplone ściany, dachy, podłogi. Znaczącą rolę
odgrywają tu ściany.
Stosowane metody docieplenia ścian budynku to:
Metoda lekka mokra - polega na przyklejeniu do ściany warstwy izolacyjnej ze styropianu lub wełny izolacyjnej, nałożeniu
"
na to siatki zbrojącej zatopionej w odpowiednim kleju, a następnie otynkowaniu (metoda ta nie dotyczy ścian
drewnianych).
Metoda lekka sucha - pomiędzy elementami rusztu zamocowanego do ściany umieszcza się materiał izolacyjny, pokrywa
"
go wiatroizolacją, a na to montuje się siding winylowy lub drewnianą oblicówkę.
Najpopularniejsza jest metoda lekka mokra.
Większość producentów systemów dociepleń ma w swojej ofercie tynki pełne lub zacierane, dające wspaniałe efekty faktury. Tynk
zewnętrzny warstwy docieplającej może występować w kilkunastu wersjach kolorystycznych. Istnieje także możliwość indywidualnego,
powtarzalnego koloru dzięki komputerowym systemom precyzyjnego dozowania pigmentów barwiących.
Warstwa termoizolacyjna może być wykonana ze styropianu lub wełny. Ważny jest dobór grubości tej warstwy. Uzależnia się ją od
współczynnika przenikania ciepła U dla danego rodzaju ściany. Wg aktualnej normy cieplnej może on wynosić maksymalnie 0,30 W/m2K.
W przypadku ścian w starych domach grubość styropianu lub wełny wystarcza w granicach 10-12 cm.
Rys.: ATLAS
STYROPIAN - do docieplania używany jest styropian samogasnący odmiany nie mniejszej niż FS 15. Oprócz tego, że jest przyklejany
do ściany na specjalnym kleju do styropianu, powinno się stosować również kołki mocujące materiał izolacyjny do ściany - daje to
pewność, że nie oderwie się on od ściany. W budynkach o wysokości większej niż 8 m, lub gdy stare podłoże jest w złym stanie, jest to
wymóg konieczny. Do mocowania styropianu do ścian używa się kołków rozprężnych o trzpieniu z tworzywa sztucznego (4 sztuki na 1
m2). Najczęściej do docieplania stosowany jest styropian o grubości 10 cm, płyty nie powinny być większe niż 120 X 60 cm.
WEA
NA - do dociepleń stosuje się płyty o grubości od 8 do 12 cm, nie stosuje się mat wełnianych. Wełna powinna mieć gęstość 80-150
kg/m3, na cokoły warto wykorzystać wełnę o wyższej gęstości, nasączoną preparatem zmniejszającym jej nasiąkliwość. Wełnę oprócz
przyklejenia do ściany specjalnym klejem cementowym mocuje się równocześnie kołkami z trzpieniem stalowym w ilości 8 sztuk na 1 m2.
Siatka zbrojąca - główne jej zadanie to nadanie odpowiedniej wytrzymałości tynkowi i zabezpieczenie warstwy termoizolacji przed
uszkodzeniem. Najczęściej używane są siatki z włókna szklanego o wadze 140-190 g/m2 - od wagi siatki uzależniona jest jej
wytrzymałość. Siatka powinna być równomiernie otulona specjalnym klejem cementowym, zatapia sieją w warstwie kleju, a następnie
przykrywa drugą warstwą.
Preparaty gruntujące - główne ich zadanie to poprawienie przyczepności tynku do warstwy z siatką. Pokrywa się nimi warstwę z
wtopioną siatką przed wykonaniem tynku.
TYNKI - służą do statecznego wykończenia elewacji, rozróżnia się następujące rodzaje tynków:
Tynki mineralne - sprzedawane w postaci suchych mieszanek cementowo-wapiennych, mają dobrą
"
paroprzepuszczalność, występują w kolorystyce białej i jasno-pastelowej.
Tynki akrylowe (żywiczne) - gotowe masy tynkarskie, w których spoiwem są polimery (żywice akrylowe), mają niską
"
paroprzepuszczalność, są natomiast mniej nasiąkliwe od mineralnych. Cechują się dużym bogactwem kolorystyki - mogą
być barwione praktycznie w nieograniczonej palecie. Są łatwiejsze w utrzymaniu - mniej się brudzą, są jednak droższe od
tynków mineralnych.
Tynki silikatowe - sprzedawane jako gotowe do użycia masy, w swoim składzie mają potasowe szkło wodne oraz
"
plastyfikatory, które ułatwiają nanoszenie, mają dobrą paroprzepuszczalność. Dobór tynku powinien być uwarunkowany
rodzajem materiału zastosowanego do wykonania warstwy termoizolacyjnej. Obowiązują tu następujące zasady:
o dla docieplenia ze styropianu (materiał o niskiej paroprzepuszczalności) stosuje się tynki akrylowe, mineralne i
silikatowe,
o dla docieplenia z wełny (materiał o wysokiej paroprzepuszczalności) stosuje się tynki mineralne i silikatowe.
Chcąc dobrze położyć tynk cienkowarstwowy należy pamiętać, że:
tynki mineralne wymagają równego podłoża - służy do tego odpowiednia mineralna szpachlówka,
"
podłoża pod tynki cienkowarstwowe muszą być zagruntowane,
"
przy wykonywaniu wypraw cienkowarstwowych, na jednej płaszczyz
nie zaleca się pracować bez przerw,
"
należy przestrzegać temperatury stosowania tynków cienkowarstwowych, od +5�C do + 30�C,
"
konieczne jest stosowanie osłon na rusztowaniach (padający deszcz może rozmyć świeżo położony tynk, słońce może
"
spowodować zbyt szybkie wysychanie).
Farby elewacyjne - jeżeli jest potrzeba zmiany koloru tynku, to można go pomalować odpowiednią farbą elewacyjną w żądanym
kolorze. Należy jednak pamiętać, aby rodzaj farby dobrać do rodzaju tynku. Do tynków mineralnych mogą być używane praktycznie
wszystkie farby, najlepiej wodorozcieńczalne, o dużej paroprzepuszczalności. Do tynków akrylowych nadają się farby akrylowe, a do
tynków silikatowych farby silikatowe.