1

Politechnika Lubelska

Wydział Elektrotechniki i Informatyki

Katedra Sieci Elektrycznych i Zabezpieczeń

Laboratorium Instalacji i Oświetlenia Elektrycznego

Ćwiczenie nr 5

WYZNACZENIE ROZKŁADU WIDMOWEGO MOCY PROMIENISTEJ

ŹRÓDŁA PROMIENIOWANIA ORAZ OKREŚLENIE JEGO

TEMPERATURY BARWOWEJ

2

1. WIADOMOŚCI PODSTAWOWE

Cel i zakres ćwiczenia. Wyznaczyć krzywą rozkładu widmowego mocy promienistej

żarówki, świetlówki kompaktowej i indukcyjnego źródła światła, a także obliczyć ich
temperaturę barwową metodą uproszczoną na podstawie wzoru Plancka.

Ilość energii Pr/Qr wysyłanej przez źródło promieniowania w czasie t,

d Qr

d t

nazywamy

strumieniem energetycznym Fe źródła promieniowania, a natomiast strumień energetyczny
wysyłany przez to źródło w wąskim przedziale długości fal, nazywamy gęstością
monochromatyczną strumienia energetycznego

Fe

d Fe

d

λ

λ

=

[ w nm

-1

]

(1.1

)

Pomiar gęstości monochromatycznej, a więc wielkości świetlnej przy danej długości fali
zakresu widzialnego jest zadaniem działu techniki .świetlnej zwanego spektrofotometrią.
Spektrofotometria służy do analizy widmowej pozwalającej na ustalenie jakościowego składu
ciał złożonych, a jej zaletą jest duża czułość pozwalająca na wykrywanie nawet znikomych
procentów składników ciała złożonego. Technika świetlna wykorzystuje pomiary
spektrometryczne do badania zmienności zjawisk świetlnych w zakresie fal widzialnych
a także do wyznaczenia monochromatycznej gęstości danej wielkości widmowej.
Do pomiarów spektrofotometrycznych niezbędne są urządzenia pozwalające na
wyodrębnienie z całego widma promieniowania źródła światła, tę jego część zawartą
w przedziale długości fal.

λ

λ

λ

∆

=

−

2

1

(1.2

)

Przedział ten może być mniej lub bardziej wąski i musi dać się wyodrębnić w całym zakresie
widma widzialnego w dowolnym jego, punkcie lub wielu punktach rozłożonych możliwie
równomiernie w całym zakresie widzialnym.

Rys. 1.1. Schemat budowy monochromatora.

Urządzeniem, które służy do tego celu jest monochromator, gdzie źródło promieniowania Z
oświetla szczelinę wejściową 1 kolimatora K. Szczelina ta znajduje się w ognisku
skorygowanej chromatycznie soczewki S1. Soczewka kolimatora rzuca wiązkę równoległą na
pryzmat P, który załamuje i rozszczepia przechodzące promienie i kieruje je na soczewkę S2.
Soczewka S2 daje obraz widma w płaszczyźnie szczeliny wyjściowej 2 znajdującej się w jej
ognisku. Przesuwając szczelinę 2 o regulowanej szerokości równolegle do obrazu widma
można wyodrębnić interesujący nas przedział

∆λ długości fal. W praktyce zamiast ruchomej

szczeliny 2 stosuje się szczelinę stałą, natomiast pryzmat P obraca się za pomocą śruby
mikrometrycznej. Dzięki takiemu rozwiązaniu na szczelinę 2 można kierować dowolną część
widma.

3

Pomiar energii zawartej w przedziale

∆λ długości fal wyodrębnionych przez szczelinę

wyjściową, można dokonywać metodami: subiektywną, obiektywną i fotograficzną. Metoda
subiektywna polega na porównaniu okiem luminancji dwu obok siebie leżących pól, z
których jedno jest oświetlone wycinkiem o szerokości

∆λ widma badanego źródła światła,

drugie natomiast oświetlone takim samym wycinkiem widma o szerokości

∆λ wzorcowego

źródła światła. Metoda obiektywna to pomiar prądu fotoogniwa lub komórki fotoelektrycznej
naświetlanej kolejno badanym i wzorcowym źródłem światła. Przy metodzie fotograficznej
dokonuje się pomiaru zaczernienia kliszy fotograficznej naświetlanej kolejno badanym
i wzorcowym źródłem promieniowania. Obrazy widma są przesunięte względem siebie
i porównuje się ich zaczernienie przy danej długości fali, co jest miarą stosunku energii
padającej na kliszę.
W laboratorium do pomiarów jest wykorzystywany monochromator lusterkowy typu
Wadswortha, SPM-1, którego schemat optyczny przedstawiono na rys.2.

Rys. 1.2. Schemat budowy monochromatora lusterkowego typu Wadswortha.

Obraz badanego lub wzorcowego źródła światła rzucany jest przez kondensor na szczeliną
wejściową 1, która znajduje się w ognisku zwierciadła wklęsłego Z1. Zwierciadło to rzuca
wiązkę promieni równoległych na zwierciadło płaskie Z2. Wiązka promieni po odbiciu
kierowana jest na pryzmat P (szklany lub kwarcowy) zależnie od interesującego nas zakresu
promieniowania. Pryzmat ten obraca się dookoła osi 0 razem ze zwierciadłem Z3. Obrót
następuje przy pokręcaniu śruby mikrometrycznej, której bębenek jest wyskalowany
w działkach. Zależność między długością fali

λ przypadającej w środku pola szczeliny

wyjściowej 2 znajdującej się w ognisku zwierciadła Z3 a położeniem śruby mikrometrycznej

dla pryzmatu szklanego jest podana na rys.3 wraz z krzywą dyspersji

∆

λ

λ

1n m

f

= ( )

podającej

jaki przedział widma zawarty jest w szczelinie wyjściowej o szerokości 1mm (w wartościach
względnych w stosunku do

∆λ dla 560 nm).

Jak wynika z wykresu wraz ze wzrostem długości fali przedział ten szybko rośnie, zwłaszcza
w zakresie fal dłuższych, gdzie należy stosować możliwie wąską szczelinę wyjściową dla
uzyskania dokładnych pomiarów.
Odbiornikiem promieniowania wychodzącego ze szczeliny wyjściowej monochromatora
może być:
− ogniwo fotoelektryczne lub komórki fotoelektryczne dla zakresu widzialnego i nadfioletu,
− ogniwa lub stosy termoelektryczne dla zakresu podczerwieni.
Czułość próżniowych ogniw fotoelektrycznych jest bardzo mała; dla zwiększenia ich czułości
stosuje się fotopowielacze, których zasada działania przedstawiona jest na rys. 1.4.

4

Fotoelektrony emitowane z fotokatody K pod wpływem działania pola elektrycznego są
przyśpieszane i padają na katodę pośrednią, z powierzchni której wywoływana jest emisja,
wtórna itp. aż do ostatniej elektrody, którą jest anoda. Liczba wtórnych emiterów
w zależności od konstrukcji zmienia się od 10 do 15. Fotopowielacz charakteryzuje się
również prądem ciemniowym, który przepływa przy nieobecności strumienia świetlnego,
a jego wartość wzrasta ze wzrostem napięcia anodowego.

Rys. 1.3. Krzywa wzorcowania monochromatora oraz krzywa dyspersji.

Rys. 1.4. Schemat budowy fotopowielacza.

Należy wystrzegać. się wykonania pomiarów przy małych wielkościach świetlnych, ponieważ
wówczas należy dodatkowo chłodzić fotopowielacz, którego prąd wynosi od 5 10

-8

do 10

-10

A.
Przed przystąpieniem do wykonania pomiarów monochromatorem należy dokonać jego
wzorcowania, jeżeli nie zostało ono wykonane wcześniej. Do wzorcowanie wykorzystuje się:

-

lampy widmowe, czyli lampy wyładowcze wypełnione różnego rodzaju gazami i parami
metalu dające widmo prążkowe,

- lampy wzorcowe, czyli lampy o znacznym rozkładzie energii w ich widmie, będące

promiennikami temperaturowymi o określonej temperaturze barwowej, zwykle 2854 K.

Znając temperaturę barwową wzorcowego źródła możemy określić z prawa Planka rozkład
widmowy energii promieniowanej. Przy wykonywaniu pomiarów odczyty należy wykonywać
co 10 nm.

W laboratorium znajduje się monochromator firmy Zeiss typ SPM-1 wyposażony

w pryzmat szklany i kwarcowy, jako odbiornik służy fotopowielacz o czułości maksymalnej

5

dla długości fal

λ = 800 nm. Obudowa fotopowielacza wykonana jest z żelaza celem

zabezpieczenia go od wpływu zewnętrznych pól elektromagnetycznych. Fotopowielacz jest
zasilany napięciem stałym kablem koncentrycznym z zasilacza wysokiego napięcia ZWN-2,5.
Przed rozpoczęciem pomiarów zasilacz powinien być włączony do sieci celem rozgrzania
i ustalenia się jego parametrów. Przełącznik polaryzacji ustawiony na zero, jak również
przełączniki poziomu napięcia anodowego. Po osiągnięciu gotowości zasilacza do pracy,
przełącznik polaryzacji należy ustawić na ,, - ‘’ i wymaganą wartość napięcia anodowego.
Monochromator wyposażony jest w pryzmat zwierciadłowy Nr 3711 o kącie łamiącym 59

°

59’ 37 ”. Do skalowania była użyta lampa fluorescencyjna emitująca prążki rtęciowe
o długościach fal 365 nm, 404,7 nm, 435 nm, 545,8 nm, 579 nm i 1014 nm przy szczelinie
wejściowej 0,1 mm i szczelinie wyjściowej 0,05 mm.

Napięcie

anodowe na fotopowielaczu

wynosiło 900 V, a dane przedstawiono w tablicy 1.

Tablica 1.

λ [ nm. ]

dz. bębna [ dz. ]

365 1790.5

404.7 1623.0
435.8 1530.2
545.8 1343.2
579.0 1311.6

1014.0 1127.5

Dokonano wyboru pasm, które pokrywają cały zakres widmowy, wybrano szerokość
szczeliny wyjściowej, aby w szczelinie mieścił się zakres

λ = 15 nm. w punkcie, gdzie

występuje prążek rtęciowy i

∆λ = 20 nm. w pozostałych częściach widma, co przedstawione

jest w tablicy 2.

Tablica 2.

Lp. Granice

pasma

∆λ

λ

działek

bębna

S1 =

∆λ/

0,01nm

S2 Prążki

nm nm

nm

nm

1 400-415 15 407,5 1619,0 0,051 2,94 404,7
2 415-430 15 422,5 1567,0 0,059 2,54

3 430-445 15 437,5 1531,0 0,068 2,21 435,8
4 445-465 20 445,0 1489,0 0,079 2,53

5 465-485 20 475,0 1449,5 0,093 2,15

6 485-500 15 492,5 1421,5 0,106 1,43 491,5
7 500-520 20 510,0 1396,5 0,120 1,67

8 520-535 15 527,5 1374,0 0,133 1,13

9 535-550 15 542,5 1356,0 0,146 1,03 545,8

10 550-570 20 560,0 1336,0 0,163 1,23

11 570-585 15 577,5 1318,0 0,180 0,83 579,0
12 585-605 20 595,0 1302,0 0,200 1,00

13 605-625 20 615,0 1285,0 0,222 0,90

14 625-645 20 635,0 1270,0 0,245 0,82

15 645-665 20 655,0 1257,0 0,270 0,74

16 665-685 20 675,0 1245,0 0,294 0,68

17 685-705 20 695,0 1235,0 0,320 0,63

Fotopowielacz jest również charakteryzowany przez krzywą liniowości, czyli zależności
prądu fotoelektrycznego od padającej na fotokatodę ilości energii świetlnej racjonowanej
szerokością szczeliny.

6

Szczelina wejściowa ustalona została na 0,2 mm Długość fali padającej na fotopowielacz 580
nm (1316 działek bębna monochromatora). Szczelina wyjściowa była zmieniana od 0,0 do 0,2
mm co 0,05 mm Pomiar był wykonywany przy dwóch wartościach napięć anodowych
fotopowielacza 900 i 1100 V. Wyniki pomiarów przy oświetleniu szczeliny wejściowej
żarówką o mocy 150 W i napięciu zasilającym 220 V zebrano w tablicy 3.

Tablica 3.

U [ V ]

900

1100

S2 [ mm ]

[ dz. galw. ]

[ dz. galw. ]

0 1,6 2,8

0,05 1,85 3,25

0,1 2,15 3,70

0,15 2,40 4,12

0,2 2,65 4,5

Natomiast zależność prądu fotoelektrycznego od napięcia zasilającego przy długości fali
świetlnej 560 nm. /1336 dz. wykonano przy S1 = 0,2 mm, S2 = 1,2 mm Wyniki pomiarów
przedstawiono w tablicy 4.

Tablica 4.

U [ V ]

300

500

700

900

1100

[ dz. ]

0

0,05

0,2

1,3

6,35

Względny rozkład energii E

λ promieniowania ciała czarnego w temperaturze 2854 K.

Energię promieniowania przy

λ = 560 nm. przyjęto za 100.

Tablica 5.

Długość

fali

Względna

energia

promieniowa

nia

Długość

fali

nm

Względna

energia

promieniowa

nia

Długość

fali

nm

Względna

energia

promieniow

ania

380 9,79 515 69,25 650

165,03

385 10,90 520 72,50 655 168,51
390 12,09 525 75,79 660 171,96
395 13,36 530 79,13 665 175,38
400 14,71 535 82,52 670 178,77
405 16,15 540 85,95 675 182,12
410 17,68 545 89,41 680 185,43
415 19,29 550 92,91 685 188,70
420 21,00 555 96,44 690 191,93
425 22,79 560 100,00 695 195,12
430 24,67 565 103,58 700 198,26
435 26,64 570 107,18 705 201,36
440 28,70 575 110,80 710 204,41
445 30,85 580 114,44 715 207,41
450 33,09 585 118,08 720 210,36
455 35,41 590 121,73 725 213,26
460 37,82 595 125,39 730 216,12
465 40,30 600 129,04 735 218,92
470 42,87 605 132,70 740 221,66
475 45,52 610 136,34 745 224,36
480 48,25 615 139,99 750 227,00
485 51,04 620 143,62 755 229,58

7

490 53,91 625 147,23 760 232,11
495 56,85 630 150,83 765 234,59
500 59,68 635 154,42 770 237,01
505 62,93 640 157,98 775 239,37
510 66,06 645 161,51 780 241,67

Natomiast krzywą rozkładu widmowego względnych wartości energii promieniowanej przez
ciało czarne w temperaturze 2854 K przedstawia rys. 5.

Rys. 1.5. Krzywa rozkładu widmowego względnej energii promieniowania, ciała czarnego w temperaturze 2854 K.

8

2. PROGRAM ĆWICZENIA

2.1. WYZNACZYĆ KRZYWĄ ROZKŁADU WIDMOWEGO MOCY

PROMIENISTEJ ŻARÓWKI

Wyznaczenie krzywej względnego rozkładu widmowego energii wysyłanej przez źródło
światła polega na porównaniu energii E wysyłanej przez badane źródło światła w małym
przedziale długości fal

∆λ z energią wysyłaną w tym samym przedziale ∆λ przez wzorcowe

źródło światła o znanym względnym rozkładzie widmowym. Wzorcowym źródłem światła
jest żarówka gazowana, której barwa światła odpowiada barwie światła czarnego
w temperaturze 2854 K.
Połączyć układ pomiarowy jak na rys. 2.6.

Rys. 2.1. Schemat połączeń do wyznaczania rozkładu widmowego energii promieniowania.

Żarówkę wzorcową umieścić w oprawie i otworem oprawy przybliżyć do szczeliny
wejściowej monochromatora. Zasilić żarówkę wzorcową napięciem wg protokółu
wzorcowania. Dobrać szerokość szczeliny wejściowej oraz wyjściowej, aby zapewnić
maksymalne wychylenie mikroamperomierza. W czasie wykonywania pomiarów szerokości
szczelin nie należy zmieniać. Oświetlając szczelinę wejściową żarówką wzorcową
odczytywać jednokrotnie co 10 nm. wskazania mikroamperomierza notując je w tablicy 6.
Identycznie należy postąpić z żarówką badaną, którą zasila się napięciem podanym przez
prowadzącego ćwiczenie.
Nie przeprowadzać pomiarów w miejscu istnienia prążków, wówczas należy bocznikować
mikroamperomierz.

9

Tablica 6.

U

w

=..... V, U

b

=.....V, S1 =......mm, S2 =......mm

działki

bębna

α

w

α

b

E’

λW

α

b

/

α

w

E’

λb

100/

E’

b

=560

E”

b

dz.

b. dz.sk.

dz.sk. % %

%

380

390

•

•

•

780

Wartości mocy promienistej źródła światła występujące na danej długości fali

λ należy

wyrazić w jednostkach względnych w stosunku do wartości mocy źródła przy długości fali
promieniowania

λ = 560 nm. Gęstość monochromatyczną mocy promienistej dla danej

długości fali można określić ze wzoru:

%

100

560

⋅

=

′

E

E

E

W

λ

(2.1)

gdzie: E’

560

= 100%

%

100

⋅

⋅

′

=

′

λ

λ

λ

λ

α

α

W

b

W

b

E

E

(2.2)

gdzie:
− E’

W

λ

- gęstość monochromatyczna mocy promienistej żarówki wzorcowej w procentach

/E’

W560

= 100% /,

E’

b

λ

- gęstość monochromatyczna mocy promienistej żarówki w procentach /E’

b560

=100%/.

Zależność E’

b

λ

= f (

λ ) można przedstawić wykreślnie przy założeniu, że gęstość

monochromatyczna dla długości

λ = 560 = 100%

%

100

560

⋅

′

′

=

′′

b

b

b

E

E

E

λ

λ

(2.3)

2.2. OKREŚLIĆ TEMPERATURĘ BARWOWĄ BADANEJ ŻARÓWKI

Temperaturę barwową badanej żarówki można określić metodą uproszczoną wg

wzoru Planka i znanej gęstości monochromatycznej mocy promienistej badanej żarówki dla
dwu długości fal widma widzialnego. Temperaturę barwową obliczamy z formuły:

[ ]

K

E

E

c

T

Tc

Tc

⋅

⎟⎟

⎠

⎞

⎜⎜

⎝

⎛

⋅

+

′

′′

⋅

⋅

−

⋅

=

2

1

2

1

2

1

2

1

2

0

ln

5

ln

)

(

λ

λ

λ

λ

λ

λ

λ

λ

(2.4)

gdzie:
E’’

λ1Tc

, E’’

λ2Tc

- względna wartość mocy promieniowania badanej żarówki przy danej

temperaturze barwy i określonych długościach fal otrzymane na podstawie pomiarów
z poprzedniego punktu,
− λ

1

λ

2

- długości fal zbliżone do granicznych długości widma

λ

1

>

λ

2,

− c

2

- stała 1,438 x 10

7

nm. K.

10

2.3. WYZNACZENIE ROZKŁADU WIDMOWEGO LAMPY

FLUOROSCENCYJNEJ I INDUKCYJNEJ

Żarówkę wzorcową umieścić w oprawie i otworem przybliżyć do szczeliny wejściowej
monochromatora i zasilić napięciem wg protokołu wzorcowania. Układ połączeń
przedstawiono na rys.1. Dobrać szerokość szczelin monochromatora, aby zapewnić
maksymalne wychylenie mikroamperomierza. W czasie wykonywania pomiarów szerokości
szczelin nie należy zmieniać. Oświetlając szczelinę wejściową żarówką wzorcową , dokonać
jednokrotnych odczytów co 10 nm notując je w tab.6. Po dokonaniu pomiarów żarówki
wzorcowej w przedziale 380-780 nm, należy połączyć układ zasilania świetlówki.
Świetlówka powinna być umieszczona w specjalnej rurowej oprawie, z otworem zbliżonym
do szczeliny wejściowej monochromatora. Zasilić układ napięciem 220V. Przed
przystąpieniem do odczytów należy odnotować temperaturę otoczenia. Odczyty jednokrotne
notować w tab. 6. po 5-10 minutach od momentu zapłonu. Po spenetrowaniu przedziału 380-
780 nm należy każdy z zaobserwowanych prążków ustawić w środku szczeliny wyjściowej.
Wyniki pomiarów odnotować w tab.7. Następnie dla tych samych nastaw bębna i szerokości
szczeliny wyjściowej jednokrotnie dokonać odczytu oświetlając szczelinę wejściową żarówką
wzorcową.

Tablica 6.

Żarówka wzorcowa

U=......V,

S1=......mm,

Świetlówka

U=......V, S2=.......mm,

to

=

......

°C

Liczba Długość Widmo

ciągle

α

c

Tło

ciągłe

α

c

Prążek

α

p

Łącznie

α

E’

s

Widmo

ciągłe

α

w

E’

w

działek

bębna

fali

dz.

nm

dz. sk

dz. sk

dz. sk

dz. sk

%

dz. sk

%

Tablica 7.

Prążek

Wskazania

mikroamperomierza

Szerokość szczeliny

wyjściowej

Nastawa bębna

λ

Barwa

α

δ

[ dz. ]

[ nm ]

[ dz. sk. ]

[ nm. ]

W oparciu o wyniki pomiarów z tablicy 7 należy dla poszczególnych prążków wykreślić
zależność

α = f(δ) (δ - szerokość szczeliny wyjściowej ) oraz wyznaczyć

p

c

α

α

α

λ

+

=

(2.5)

gdzie:
−

c

α

- wskazania miernika w widmie ciągłym,

−

p

α

- wskazania miernika w miejscu prążka.

Obliczenia rozkładu widmowego mocy promienistej przeprowadzić należy wg wzorów 6 - 12
i zamieścić w tablicy 8.
Wskazania mikroamperomierza ogniwa, które oświetlane jest pasmem widma wzorcowego
o szerokości

λ

∆

można obliczyć ze wzoru :

11

λ

λ

λ

λ

α

s

kE

W

∆

=

(2.6

)

gdzie:
−

λ

∆

- pasmo długości fal objęte szczeliną wyjściową,

−

λ

s - czułość względna ogniwa dla długości fali,

−

λ

E - gęstość monochromatyczna mocy promienistej w paśmie

1

λ -

2

λ , gdzie:

λ

λ

λ

∆

+

=

1

2

(2.7 )

Dla badanego źródła można zapisać analogicznie:

k

b

b

s

kE

λ

α

λ

∆

=

(2.8

)

dzieląc przez siebie równania 7 i 6 otrzymamy:

λ

λ

α

α

W

b

w

b

E

E

=

(2.9 )

czyli

W

b

W

b

E

E

α

α

λ

λ

=

(2.10 )

Dysponując rozkładem gęstości monochromatycznej mocy promienistej źródła wzorcowego
podanym w tablicy, możemy wyznaczyć rozkład gęstości monochromatycznej badanego
źródła światła.
Wartość mocy odnosimy do wartości gęstości monochromatycznej mocy promienistej
występującej na długości fali

λ = 560 nm. Wartość gęstości monochromatycznej mocy

promienistej dla danej długości fali

( )

λ

E′

określamy ze wzoru:

( )

%

100

560

E

E

E

b

λ

λ

=

′

(2.11

)

Podstawiając do wzoru /9/ mamy:

%

100

W

b

W

b

E

E

α

α

λ

λ

′

=

′

(2.12

)

gdzie:
−

λ

W

E′ - gęstość monochromatyczna mocy promienistej źródła wzorcowego w % (przy

założeniu, że %

100

560

=

λ

W

E

)

−

λ

b

E′ - gęstość monochromatyczna mocy promienistej badanego źródła światła w % (przy

założeniu, że, %

100

560

=

λ

b

E

)

%

100

560

E

E

E

b

b

′

′

=

′′

λ

λ

(2.13

)

gdzie:

λ

b

E ′′ - gęstość monochromatyczna mocy promienistej badanego źródła światła w %

(przy założeniu, że %

100

560

=

λ

b

E

).

Dla lamp posiadających złożone widmo światła będące wypadkową widma ciągłego
luminoforu i widma prążków rtęci można przyjąć, że moc promienista widma ciągłego dla
danego wąskiego pasma, które wychodzi ze szczeliny wyjściowej zmienia się proporcjonalnie
do szerokości szczeliny wyjściowej. Do momentu, kiedy szczelina wyjściowa będzie szersza
od prążka, to moc promienista w samym .prążku nie będzie zależała od szerokości szczeliny
wyjściowej, to jest ona skończona, i kiedy nastąpi zwężenie szczeliny wyjściowej do wartości
równej szerokości prążka i mniejszej, wówczas teoretycznie prosta załamie się i podąży do
początku układu współrzędnych. Z aproksymacji tej prostej można wyznaczyć pośrednio
rozkład widmowy mocy promienistej widma ciągłego występującego łącznie z prążkiem.

12

Widmo ciągłe

c

α

wyznacza się dla poszczególnych prążków, kiedy są one ustawione

w środku szczeliny wyjściowej o szerokości

δ . Odczyty mikroamperomierza dokonuje się

dla różnych wartości

δ .

Posługując się graficzną interpretacją powyższego można określić zależność widma ciągłego
od szerokości szczeliny wyjściowej

β

δ

α

tg

*

=

c

(2.14 )

gdzie:

β

tg - tangens kąta nachylenia widma i prążka.

2.4. SPOSÓB OPRACOWANIA WYNIKÓW BADAŃ

W oparciu o dane zawarte w tablicy 7 wykreślić dla poszczególnych prążków zależność

( )

δ

α

f

=

. Przedstawić graficznie rozkład widmowy mocy promienistej badanego źródła

światła. Omówić pojęcie temperatury barwowej, metody wyznaczania temperatury barwowej.